My Storybook – Nobody but me is gonna change my story…

De magie van Sinterklaas

Half december komt het gevoel weer bij mij boven,
decennia oud en vanaf dat moment niet meer te doven.
Met vol-verwachting-grote-ogen kijk ik toe hoe ieder kind,
zijn geloof in de magie van Sinterklaas weer vind.

Zonder discussie over kleur, geef daar je eigen invulling aan,
zie ik in Haarlem, de kinderen langs het Spaarne staan.
Ik benijd de ouders in de kou, staande aan de waterkant,
zingend in volle overtuiging, met hun kind’ren, hand in hand.

Het doet me iets, t’is een gevoel en soms noem ik het pijn,
want ik zal nooit één van die ouders, staande aan het Spaarne zijn.
Diep ademhalen, controle hervinden, bedenk ik dan me in een waas,
want niets ontneemt mij het geloof, in de magie van Sinterklaas.

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

De Chai-list.

Een nieuw onderdeel op MSB: De Chai-list. Geboren uit de onbedwingbare behoefte die zowel gastblogger Vanessa als ik hebben om ons eens in de zoveel tijd te vergrijpen aan een Chai Latte. Ik bleek hier behoorlijk verwend in te zijn zo bleek, toen ik afgelopen week om deze beruchte consumptie vroeg en ik niet begrepen werd. Niet met een: “Nee helaas, dat staat niet op onze kaart.”Maar een : “Een Wat???”

… Misschien had de dame die de bestelling op kwam nemen mij niet goed verstaan, dus ik herhaalde mijn verzoek. Het gezicht tegenover mij bleef blanco, geen enkel teken van herkenning. Dat was het moment dat ik Nessie een voicemessage stuurde met de vraag: “Moeten we geen lijst maken voor My Storybook waar ze WEL Chai Latte’s serveren? Wat vind jij? “ De geboorte van een nieuwe rubriek werd hierbij een feit.

In het kort: wat is een Chai Latte?

Voedingswaarde per glas van 200 ml: Calorieen: 135/ Vet: 5,51 gr/ Koolhydraten: 12.36gr/ Eiwitten: 8,81 gr.

We dienen een wandeling van een aantal uur te maken eer we dit er weer af hebben, maar hey, daar heb je dan wel de ultieme vloeibare vorm van geluk in een kopje voor.

Chai Latte is een Indiase melkdrank met een kruidenmengsel, De meestgebruikte kruiden in dit mengsel zijn kaneel, gember, kardemon, kruidnagel en peper.

Goed, dat even voor de feiten en de onwetenden, maar wat betekent een Chai Latte voor ons? Het staat voor eindeloze gesprekken, laat in de avond of voor een vroege lunch. Het staat voor ons en waar wij op dit moment staan in het leven. Chai Latte is ons NU, vol wijsheden , onwetendheid, momenten waarin we de ander totaal niet begrijpen. Gewezen worden op de verschillen en overeenkomsten tussen ons maar altijd, altijd met respect en een oprechte vriendschap ten opzichte van elkaar. Chai Latte staat voor mij voor de luxe om ergens iets te kunnen drinken, mezelf een cadeautje gunnen in goed gezelschap. Deze nieuwe rubriek: De Chai-List is dat. Wat deed het met ons, hoe voelden we ons en wat werd er besproken, en uiteindelijk natuurlijk ook, hoe was de Chai Latte en waar haalden we deze.

Leiden, donderdag 11 oktober 11.00

Ik zit al op mijn plek als Vanessa mij al telefonerend vanaf de andere kant van de straat toeroept: “Ik ben er!!”. Ik moet in mezelf lachen, dit is Nessie op en top: multitaskend, met meerdere dingen tegelijk bezig. Gebaren makend en een gezicht vol expressie aangaande de persoon die zij aan de telefoon heeft. Some kind of grey-ish denim-achtige baggy pants, een aansluitend, zwart colbertje met een krijtstreep, sneakers, haar haren korter dan de laatste keer dat ik haar zag en ik vind het haar geweldig staan. Ze is eerdaags jarig, 24 wordt ze, omdat ze daar jaren geleden is gestopt met tellen. Ik heb reeds een kop thee voor mijn neus staan, en drukte de serveerster een verpakking met kaarsjes in haar handen met de vraag of ze een stuk appeltaart zou kunnen brengen zodra mijn partner in crime op zou komen dagen. Met kaarsjes erin natuurlijk. Gekocht bij de Hema op Leiden Centraal in mijn loop naar de plek waar ik zit te wachten. Je viert maar 1 keer je 24^e verjaardag immers ;-). We zitten bij De Bruine Boon, helaas scoort deze een nul in onze Chai-List gezien deze niet op de kaart staat. De Bruine Boon scoort echter enorm door het ontbijt dat tot 17.00 geserveerd mag worden en de geweldige combi van een omelet met frietjes in plaats van brood.

Sprookjes bestaan

Na het uitwisselen van kleding, schoenen, het bekijken van verschillende voorbijgangers, het uitblazen van de kaarsjes en de daarbij behorende wens doen komt het gesprek als automatisch op ons leven, de liefde, een stukje vroeger en een stukje nu. Beiden geloven we nog steeds in sprookjes, daar komen we in overeen. We komen in meer dingen overeen, beschuitjes eten met Luke Bryan staat onder meer op het wensenlijstje van ons beiden. Maar we verschillen ook. Vanessa is direct, je weet wat je aan haar hebt en ze is goudeerlijk als ze het uiteindelijk bij het verkeerde eind blijkt te hebben. Ik ben in mezelf gekeerd een voer urenlange interne debatten om te concluderen wat ik nu eigenlijk vind.

… ze benoemd: “What if I die tomorrow?” Ze weigert spijt, regret, gevoel dat in de weg zit en haar belemmerd om elke dag te leven alsof het de laatste is. Wat een mooi gegeven, bedenk ik me. De manier waarop wij sprookjes zien verschilt van elkaar. Beiden geloven we hierin met alle overtuiging die we in ons hebben. Het Hapilly Ever After bestaat! No doubt! Ook na wat ons leven ons bracht. It is out there! … maar mijn geloof gaat uit naar anderen, ik snap nog niet altijd dat het ook voor mij weggelegd is. Daar streeft Nessie mij voorbij, het geloof dat zij ook liefde op een juiste manier waardig is, is torenhoog. Mannen op haar pad die geprobeerd hebben haar van deze gedachte af te brengen zijn zegeloos terug gekeerd. Fail! Je kunt haar kwetsen, vernederen, maar haar trots en geloof, dat krijg je niet. Meer dan ooit lijkt de overtuiging zelfs te groeien bij elke stap en elk obstakel op haar pad dat zij tegenkomt.

Ik zie haar denken als ik benoem dat ik nog moeite heb te begrijpen dat er een man is die echt, oprecht gevoel voor mij heeft. Ik vraag haar wat ze denkt. “Ik begrijp dat niet” zegt ze “… door dat niet te geloven laat je juist de mannen uit je verleden winnen. Dit is wat zij wilden”

Grappig, Nessie geeft me altijd stof tot nadenken, soms ervaar ik het als confronterend, hard, en toch, I love her to pieces. Haar observaties brachten levens-veranderende inzichten en soms doen ze dat nog steeds.

Note from the writer

Voor alle mannen, heden en toekomst, die er rondlopen en overwegen zich op het pad van Vanessa te begeven. Don’t take her for granted! Ze is waardevol en verdiend niets minder dan dat van een ander.

Onze Chai-date komt tot een einde, deadlines van mijn kant, een dochter die uit school komt en naar paardrijles moet van de ander. Twee verschillende levens, maar tot op dit moment zijn beide levens voor deze dag nog Chai Latte-loos. Gelukkig, vandaag krijgt het sprookje een happy end. Lang leve de Starbucks op Station Leiden, dank voor het redden van onze dag. Met elk een beker in de hand nemen we afscheid, snel een knuffel en door, al multitaskend, want drinken, naar je auto lopen en ondertussen op de bodem van je tas de autosleutels zoeken is ook een vorm van kunst. Eentje die Vanessa als de beste uitvoert.

Bye bye Nessie, tot ziens! Tot Chai!

11.11: The fellowship of the B-day

Terug van weggeweest: Vanessa met haar column 11.11. Nog zoekende naar inspiratie neemt ze ons mee in haar wereld en dat van haar Fellowship

Vanessa schrijft: Laat ik maar beginnen met mijn excuses aan te bieden aan alle lezers, want het is al even geleden….. Wanneer ik schrijf doe ik dat vanuit een bepaalde mindset, een plekje in mijn hoofd. Die plek ben ik de afgelopen weken volledig kwijt geweest. Dat kan zijn doordat ik het bijzonder druk had, dat kan zijn omdat er hier in huis een aantal veranderingen geweest zijn, druk sociaal leven, het zal vast wel een reden hebben. Hoe dan ook de inspiratie was weg en eigenlijk nog steeds. Maar we gaan gewoon hard opzoek om deze weer te vinden! En dat doe je niet door stil te zitten denk ik dan maar.

Mijn neurotische trekjes

…“Misschien moet je je was gewoon 2 weken lang opsparen en dan doe ik het wel wanneer ik weer terug ben…” “Ness…. Ik kan echt wel wassen…” En dan sta je daar, hoe moet ik dan gaan uitleggen dat ik niet bezorgd ben om zijn competentie wanneer het om wassen gaat, maar gewoon een neurotisch trekje heb wanneer het gaat om mijn wasmachine en droger. Ik heb nog nooit met iemand samengewoond die de was heeft gedaan. Dat is gewoon mijn ding…… ofzo….. Maar make like Elsa en let it go…. Een van de vele dingen die ik los heb moeten laten in de afgelopen weken. Dus eigenlijk zijn de afgelopen weken juist heel goed geweest voor een persoon die zo vastgeroest was in eigenlijk alles. Twee weken lang je huis overlaten aan een ander is vaak best een dingetje. En zo voelde ik het ook afgelopen zomer toen Morgan en ik 2 weken naar Amerika gingen. Maar bij thuiskomst was het huis niet afgebrand, de inboedel was er nog en als kersje op de taart was het ook nog brandschoon. Dus eigenlijk moet ik helemaal niet moeilijk doen over die wasmachine…. “Je mag het gewoon laten liggen hoor…. Ik vind het niet erg om te doen…” Dat kwam makkelijker en sneller mijn mond uit dan toegeven dat ik nòg een rare afwijking heb. Na alle rare afwijkingen waarmee die arme man nu al kennis heeft moeten maken, zou dit best de druppel kunnen zijn…

Van vluchten tot roadtrip

Iedere ochtend wordt er een dag van de kalender afgescheurd. Vandaag hangt er een grote 3 die vol trots is gemaakt door Morgan. Nog 3 dagen en dan gaan we 2 weken weg. Een reis die eigenlijk begon met het idee “maken dat ik wegkom voordat ik mijn verjaardag grootst moet gaan vieren..” is nu de “Girls road trip” geworden.

“We hebben het plan om 2 weken weg te gaan eind oktober.” Vertel ik Linda (mijn oudste zus) via facetime vanaf haar vakantie-adres. Ze kijkt me met een half oog aan en zegt “Je gaat dus je verjaardag ontwijken?” “Nee niet ontwijken want jarig ben ik hoe dan ook… Ik vier het alleen op een andere plek…” Ze gaat verzitten en kijkt me nu met een semi grijns aan en zegt “Op welke plek dan?…” “We gaan als het goed is naar Tom en Lanny.” Daarmee weet zij dat het aan de andere kant van de oceaan is.

Dit jaar is het jaar van de grote cijfers. De leeftijd waar ik mijn leven lang eigenlijk tegenop gezien heb. Die leeftijd waarbij ik vroeger altijd dacht “dan is je leven voorbij!”. Het is zover, de dag komt steeds dichterbij: ik ben bijna 40. The big 4 0. 40 going on 19 want in mijn hoofd ben ik nog 18 jaar oud. Behalve toen ik dit weekend tijdens een vriendschappelijke honkbalwedstrijd dook voor een bal. Nadat ik op mijn rug terecht kwam was mijn eerste gedachte “duidelijk geen 18 meer!”.

“Oh”, zegt ze met een brede grijns “eigenlijk wil ik ook wel mee dan…” Zo gezegd zo gedaan. Na Linda heeft Anna zich ook nog aangesloten bij de “fellowship of the b-day”. Dus vrijdag gaan we dan, 4 meiden, veel te vroeg in de ochtend naar Schiphol. Of ja, 4 meiden en een man, want huisgenoot brengt ons. Maar daarna zal hij de Fellowship verlaten om van zijn “2 weken verlost van Ness” tijd te gaan genieten. Nu maar hopen dat hij mijn huis niet als Tinder-ontmoetingsplek gaat gebruiken… “Niet te veel over nadenken Ness… Uitzetten uitzetten uitzetten…”

We had each others back

Huisgenoot en ik hebben zo’n jarenlange vriendschap waarin we dachten elkaar wel goed te kennen. Dus toen hij een verblijfplaats zocht stond mijn deur natuurlijk open. Ook nadat hij ruim een jaar niets van zich had laten horen omdat zijn ex mij “niet zo lief” vond, want mijn vriendschappen zitten doorgaans wel diep. We zijn er altijd voor elkaar geweest, zijn altijd open en eerlijk geweest en “had each others backs”. Toen was dat zo…. Ik denk dat we nu allebei wel kunnen zeggen dat mensen over de jaren heen veranderen. Zo is hij niet meer de persoon van 15 jaar geleden en ik voor hem vast ook niet. De irritante trekjes die ik altijd verberg voor de buitenwereld, iedere afwijking, die kan je niet zo goed verbergen wanneer iemand er 24/7 is. Ik weet bijvoorbeeld dat hij mijn muziekkeuze bizar slecht vind en daar toch gedwongen naar moet luisteren vaak. Trouwens, ik gil ook mee…. Hard…. Vaak… Jammer voor hem… En zo zijn er meerdere van die kleine dingen waar je dan achter komt wanneer je met iemand onder één dak leeft. Ik zal voor hem niks invullen, want dat kan ik niet, ik kan het alleen vanuit mijn perspectief en gevoel beschrijven en beleven. Een aantal keuzes die hij gemaakt heeft de afgelopen weken zijn voor mij bijzonder kwetsend geweest. Keuzes die hij met betrekking tot mij in het verleden vast vaker gemaakt heeft, alleen toen stond ik er niet naast en zag ik het “waarom” dan ook niet. Nu wel… Confronterend, maar nu ik het weet kan ik er alleen mijn voordeel mee doen. Dus zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel (Met dank aan Johan Cruyff) Daarmee wil ik niet het beeld schetsen dat het niet gezellig is in huis, want dat is het zeer zeker wel. Ook voor Morgan is het gezellig. Al met al houden we het leuk en werkbaar voor iedereen. Zo maken we toch iedere dag het beste van een situatie!

Vier meiden = The fellowship

De komende 2 weken zijn ook daarom een welkome verandering. Vier meiden op stap, een hoop lol en kijken waar de dag ons brengt.

De komende tijd gaan jullie via MSB niet alleen lezen over onze reis, maar zullen er ook videologs aan gekoppeld worden. Nu ben ik niet echt een voorstander van mijn stem en laat staan mijn hoofd in een video, maar volgens Barbara zal het onwijs tof zijn. Vooral voor de lezers en in dat geval; kijkers.

Dus 11:11 in het teken van “The Fellowship of the big B-day”. Let’s have some fun!!

De schaamte voorbij, het vervolg

… Afgelopen zomer had ik visite. In tegenstelling tot mijn normale veilige keuze om mijn benen te bedekken, koos ik er op die bewuste dag voor om dit niet te doen. Geen legging, blote benen onder mijn witte kersenjurk! Out of my comfortzone in het kwadraat!

Het gesprek kwam, no surprise, op die benen van mij, die benen waar ik een haat-liefde verhouding mee heb. Ze brachten mij waar ik nu sta. Lieten mij weer lopen, fietsen, midden in mijn eigen leven staan. Maar er heerst nog altijd schaamte, ondanks dat ik mezelf hierin hardhandig probeer aan te pakken. Gewoon, door net dat te doen wat niet natuurlijk voor mij is.

Bam! Confrontatie!

Mijn benen werden geobserveerd. Ik benoemde mijn gedachte, mijn bijna-angst dat ik ooit zou moeten gaan geloven aan het gebruik van steunkousen. Dat zou de schaamte nog net iets groter maken. Ik hoefde niet lang te wachten op een reactie van mijn bezoek: “Dat weet ik wel zeker!!!” klonk het zonder enige vorm van twijfel en inclusief de drie uitroeptekens. Oef! Bam! De overtuiging waar het mee gezegd werd deed me even knipperen met mijn ogen. Wel verfrissend eigenlijk, geen mooipraterij maar een eerlijk, duidelijk oordeel. Nieuw, dat wel, en op dat moment, nog een beetje onwennig, en toch…fijn.

Over tot actie

Ik weet dat ik zonder de directheid van mijn bezoek op die warme dag in het begin van de zomer niet zo snel over was gegaan tot actie. Achteraf denk ik dat ik er een half jaar tot een jaar langer over gedaan zou hebben. Waarom zo lang? … Ik denk een stukje acceptatie. Echter door er meer aandacht aan te besteden werd het onderwerp normaler, makkelijker bespreekbaar en minder schaamtevol.

Binnen korte tijd raakte ik overtuigd dat steunkousen wel eens heel effectief zouden kunnen zijn voor mijn benen. Ergens was nog die frisse tegenzin zoals op die ene zomerdag. De onwetendheid, zou ik die kousen aan -en uit krijgen? En zo niet, wat dan, hoe zou ik me er dan mee moeten redden alleen? Blokkades waren er nog voldoende op mijn pad dat naar vandaag leidde, maar tussendoor kwam steeds meer iets dat op nieuwsgierigheid leek.

Herkenning en geruststelling

Ik moest mijn benen op laten meten, zoals ik dacht wijkt links af van rechts. Visueel was dit al bevestigd door het beeld van mijn bovenbenen. In centimeters bleek dit ook te kloppen. Lipoedeem, het vermoeden hiervan, werd uitgesproken. Zo makkelijk en plezierig mogelijk leven met mijn beperking. Zo benoemde de dame die mij hielp het. Beperking, …tot voor dat dit woord genoemd werd, was ik me nooit bewust van een beperking. Het was een gevolg van mijn overgewicht, waar ik zelf verantwoordelijk voor was. Het was MIJN probleem, en IK moest daar mee leven. Bij het opmeten leerde ik dat er samen naar een oplossing gekeken mocht worden. Niet eigen schuld, dikke bult.

Wat vandaag bracht

…Vandaag bracht een nieuwe dag, een andere inslag en de volgende stap op mijn pad. Ik had vertrouwen, ik was nieuwsgierig, en voor een groot deel viel het mee. Het aantrekken lukte, de druk voelt fijn. Ik kon kriebels in mijn benen waarnemen. Vervelend, irritant maar ook de bevestiging dat de steunkousen hun werk doen.

…Ik noem ze mijn nieuwe vrienden, we moeten nog even aan elkaar wennen, een beetje aftasten, maar ik geloof in deze vriendschap en het bestaan ervan. Och, ja, er waren momenten dat ik ze uit wilde schoppen, maar toch ben ik blij met ze en de toekomst die we delen. Met dank aan één hele bijzondere zomerdag.

Mijn best bewaarde geheim

… Ik was voor het laatst verliefd toen ik 15 was. Hij was een jaar ouder dan ik en zat in klas 4c. Ik keek alleen naar jongens als 15-jarige. Ik sprak ze niet aan, flirtte niet, en van lijfelijk contact was nog helemaal geen sprake. Ik was dat meisje in de hoek die hem gade sloeg. Het meisje dat anders was en dat opschrok als één van haar klasgenoten door de hele kantine “Prop!” riep om haar aandacht te trekken waardoor ze nog meer in haar schulp kroop.

… Ik besloot niet meer verliefd te worden, verliefd worden werd iets schaamtevols. Ik kon iemand beledigen of ongemakkelijk doen voelen door hem het centrum van mijn aandacht te maken. Ik was immers anders… Ik vergelijk het even met het openbaar vervoer. Als 165 kg wegend persoon zou ik nooit naast een ander gaan zitten in bus of trein, met 50 kg minder aan gewicht ook niet. Het kan zorgen dat een ander zich ongemakkelijk voelt. Dat staat gelijk aan schaamte in mijn wereld.

Nooit meer verliefd

Dus mijn besluit stond vast, ik werd niet meer verliefd, ik beschermde me tegen dat gevoel. Vlinders maakten bij mij geen kans, die nam ik niet waar in mijn buik. Internet daten bracht verandering in mijn leven. Ik was inmiddels begin 20. Daar trof ik mensen die ook anders waren. Niet perse anders op mijn manier, maar anders op hun eigen manier. Anders dan normaal. Mijn openingszin was standaard: “Ik ben dik, dat weet je?” als ik aangesproken werd. Ik ontmoette de mannen die ik per chat sprak, had sex met ze, trouwde met één van hen en liep na tien jaar bij deze man weg. Maar nooit werd ik verliefd.

In de periode van mijn scheiding trof ik, wederom via een online datingsite een nieuwe man. Deze man bleef vier jaar in mijn leven. Een relatie die zich beperkte tot de vierkante meters waarop ik woon en waar verliefdheid geen deel van uitmaakte. Dat paste niet in zijn wereld, waarin geen toekomst voor ons bestond. Ik haalde opgelucht adem en kon mij wederom beroepen op het feit dat ik nooit meer verliefd zou worden. Al twintig jaar hield ik mij daar aan vast. Ook op dat moment was het nog steeds iets om voor te schamen. We aten samen, keken tv, hadden sex en uiteindelijk sliep ik op het logeerbed in de kamer en hij in mijn tweepersoonsbed in de slaapkamer. Vier jaar lang eens in de één of twee weken.

Het terugkerende patroon

Net als in mijn huwelijk ging ik hier jaren mee door. Waarom? Nou…misschien was dit wel wat ‘geluk’ kon betekenen voor mij, was dit wat ik verdiende. Misschien was dit wat ik waard was en waren die verhalen over vlinders, tintelingen, en verlangen naar elkaar niet meer dan een sprookje. Bestond het eigenlijk echt? Liefde… ik had het woord nooit begrepen. Ik sprak het woord nooit uit, schreef het niet op. Ik vergat dat het uberhaupt bestond, want eigenlijk werd ik een beetje bang voor dit woord wat ik nooit had mogen ervaren. Tja… ik was anders… dat hield vast in dat het voor mij niet bereikbaar was.

Verkeerd begrepen

Tegen de hierboven beschreven achtergrond begon zich aan het begin van deze lente iets nieuws te ontwikkelen. Iets wat ik nog niet kende. Ik raakte met een man in gesprek die oprecht interesse in mij leek te hebben. In elk woord wat ik zei, in wat ik schreef, in wie ik op dat moment was en in wie ik daarvoor was geweest. Wie de vrouw was die ik wilde worden. Gewoon face to face, dus hij kon visueel ervaren dat ik anders was. Toch zette hij de interesse om in een echte ontmoeting bij hem thuis. Met voelbare spanning in mijn lichaam betrad ik zijn wereld waarin om elke hoek weer een andere openbaring op mij wachtte.

…Toen hij me bij mij thuis voor de eerste keer zoende bij het afscheid wist ik niet wat ik fout had gedaan. We hadden gezoend en hij ging weg… Had ik hem dan zo afgeschikt doordat ik anders was? Dat had hij toch al wel eerder waargenomen? Zoenen was in mijn wereld onlosmakelijk verbonden met sex. Twee keer een kus, richting slaapkamer of welke andere denkbare plek in huis, en na een kwartiertje een gehaast en ongemakkelijk afscheid. Dat was wat ik kende. In het geval van uiterste geiligheid en/of wanhoop zou ik misschien nog eens een berichtje krijgen of we het nog eens konden herhalen, maar dat was het scenario. En deze man, die zo veel beter leek dan ieder ander hield het al gezien voor de sex?? Teleurstelling, verwarring, twijfel aan mijzelf. Mijn hoop en een enkele ambitieuze vlinder die het al in zijn hoofd had gehaald om zich in mijn buik te bevinden werden met vlakke hand doodgeslagen die avond.

Levenslessen

Maar het eindigde niet op die avond. Ondanks angst en verwarring was er, altijd sluimerend, de twijfel of ik het wel juist zag. Er waren zoveel onuitgesproken signalen die anders leken te vertellen. Deze man was anders dan wat ik voor normaal was aan gaan zien. Deze man vertelde mij dat liefde iets anders is dan sex. Dat het één het ander versterkt en dat wachten, het elkaar steeds liever vinden het allemaal nog zoveel mooier maakt.

Durfde ik hier op te vertrouwen? Durfde ik te geloven dat ik dit waard zou zijn? Hij heeft geduld met mij, zet elke stap uiterst voorzichtig en weloverwogen. Hij doet wat nog geen ander deed, hij heeft mij lief.

Mijn best bewaarde geheim

In een wereld waar elke gezamenlijke stap nog nieuw is. Waarin ik mij nog dagelijks afvraag of dit wel voor mij is weggelegd, probeer ik te vertrouwen. Op hem, op ons… Ik voel me minder ervaren op het gebied van de liefde dan een gemiddelde 16-jarige. Heel bedachtzaam laat ik soms iets weten aan de buitenwereld. Niet teveel, want ik wil hem nog voor mezelf houden. Ik wil alles met hem leren, ervaren en beleven maar vanuit mijn verleden durf ik hem nog niet volledig met de buitenwereld te delen. Daarom blijft hij mijn geheim. Het best bewaarde en meest gekoesterde geheim dat ik ooit bij me droeg. Veilig in onze eigen wereld, en soms even daar buiten…

On top of my world

The top of my world bevind zich op twaalf traptreden boven mijn hoofd. Bijna in de wolken, met een uitzicht over de daken van het centrum van Haarlem. Hij en ik hebben hier samen mooie, eerlijke en openhartige momenten mogen beleven. Over zijn verleden, over het mijne. Over ons heden en onze toekomst. Zo ook vanavond weer. Hij nam iets te drinken voor me mee naar boven. “Ja”zegt hij: “Ik vond het etiket zo mooi”

Oef, kippenvel. Dit is echt. Het mag er zijn. Geniet ervan en Let it be. Ga maar vlinders, jullie zijn vrij.

… Ik ook van jou Prins, ik ook van jou.

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Ben ik nou “Old school”?

Mijn verhaal begint eigenlijk al lang voor vandaag. Simpelweg omdat ik me keer op keer blijf verbazen. En de grote vraag blijft dan steeds: WAAROM verbaas ik me zo. Ligt het nu aan de wereld om mij heen, of ligt het aan mijn persoonlijk? Aan hoe ik in die wereld sta of misschien wel aan het, god forbid, aan het feit dat ik ouder wordt. Ben ik Old school aan het worden?

Privacy Please!

…Een dame voor mij in de bus verteld door haar telefoon dat ze ziek in bed ligt, steeds moet overgeven en echt niet kan komen werken. Terwijl ik met ogenschijnlijke interesse naar de wereld buiten de bus kijk, trek ik een wenkbrauw op en probeer een glimlach te onderdrukken. De wenkbrauw rijst nog verder omhoog als ik haar even later, in een ander gesprek, enthousiast, wederom door haar telefoon, hoor zeggen dat ze vrij heeft gekregen vandaag en kan gaan shoppen. Ik verleg mijn aandacht naar een ander telefoongesprek. Iemand die in gesprek is met, zoals het lijkt, een uitkerende instantie en haar sofinummer niet bij de hand heeft maar wel geholpen wil worden. Met duidelijke toon en taalgebruik wordt dit kracht bij gezet. Verderop lijkt de bus de perfecte plek te zijn om een relatiecrisis over de telefoon uit te vechten…

Privacy please! Anybody? Deze details hoef ik niet te horen mensen. Of misschien moet ik minder luisteren naar wat er om mij heen gebeurd. Is dat dan zoals de wereld nu werkt? Geen aandacht besteden aan je omgeving om zo ergenissen te voorkomen?

De stormram

In de stad, de telefonerende moeder achter de kinderwagen die geen aandacht voor brullend kind of omgeving heeft. De kinderwagen lijkt ze als een soort van stormram te gebruiken terwijl ze, al handgebaren makend tegen degene aan de andere kant van de lijn, een spoor van verontwaardigde mede voetgangers achter zich laat die voor haar moeten uitwijken. De blikken die haar worden toegeworpen ontgaan haar. Opgeslokt in haar eigen wereld waarin alleen zij en haar telefoon lijken te bestaan…

Laura en Dirk

…Voor het fietsers-stoplicht staat een dame met 1 hand aan het stuur waarin ze een uitgevouwen paraplu houdt, in de andere houdt ze haar telefoon die tegen haar oor geplakt lijkt. De discussie lijkt te gaan over wat enne Laura met enne Dirk heeft gedaan afgelopen zaterdagnacht. Uit wat ik er uit op kan maken hadden zij het erg gezellig en hebben die twee zich best vermaakt samen. De dame op de fiets lijkt echter niet blij met deze ontwikkelingen. Vol frustratie om wat er zich tussen Laura en Dirk heeft afgespeeld probeert ze op haar fiets te stappen als het verkeerslicht op groen springt. De hand met de uitgeklapte paraplu blijft aan het stuur, de andere blijft aan haar oor terwijl te door ratelt. Wel vind ze nog tijd om: “Kun je niet uitkijken zak!” te roepen naar de man die met zijn stuur tegen de hare komt als ze uit balans raakt.

Word ik te oud?

Wat bovenstaande personen doen kan ik dus niet! …Ik voer telefoongesprekken nog steeds het liefst in mijn eigen huis, ik zou er niet aan moeten denken dat anderen de details kunnen opvangen van hetgeen ik bespreek en daar hun eigen verhaal van maken. Dit heeft niets te maken met afluisteren, er is gewoon onontkoombaar. Waar is de wereld gebleven waarin men de privacy opzoekt? Waarin men niet zonder blikken of blozen de meest persoonlijke details uitwisselt aan de telefoon binnen de gehoorsafstand van omstanders. Ben ik dan te oud geworden om dat te kunnen begrijpen? Ben ik Old School?

Wijsheid vanuit een ander perspectief

Terwijl de laatste vraag nog in mijn achterhoofd speelt, zit ik thuis op de bank te Appen met een vriendin. Het onderwerp? Roklengtes. Vijf jaar jonger maar 50 kg zwaarder dan heden had ik er totaal geen moeite mee om skaterdresses te dragen over mijn legging. De lengte variërend van net over de billen tot vlak boven de knie, maar meestal ergens in het midden hiervan. Tegenwoordig, vijf jaar later, maar minus 50 kg vind ik dat een No Go. Jurken draag ik nu het liefst op, of net onder de knie. Toch een vorm van schaamte? Of ben ik langzaam aan het veranderen in de truttige veertiger die ik altijd heb gevreesd? Ben ik Old school?

Eind goed, al goed

Nee. De vriendin ziet het anders. De langere lengtes zijn eleganter en volwassener. Dit zeker niet te verwarren met oubollig of truttig. Met mijn hoofd schuin denk ik hier over na. Volwassener vind ik een mooi woord. Het woord past bij mij, want van onzeker meisje van achter in de dertig veranderde ik de laatste jaren in een vrouw met een eigen mening, die haar eigen verantwoordelijkheid neemt. Zelf actie onderneemt in plaats van afwachtend hoe het lot beslist. Ik ben niet meer het meisje in de skaterdress. Ik ben een vrouw die meer respect heeft gekregen voor haar lichaam en voor haar leeftijd. Ook ben ik een vrouw die zich niet langer druk maakt over het te oud zijn om zich te kunnen meten met hippe telefonerende mensen. Dit ben ik. En dat houdt in dat ik me best eens mag ergeren aan privégesprekken en niet perse hoef te weten wat Laura met Dirk deed afgelopen zaterdagnacht,… of andersom… Ik hoef qua kleding of in welke vorm dan ook geen twintiger meer te lijken… Ook geen truttige veertiger,… maar zeker ook geen twintiger…

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be