Chasing Rainbows, het najagen van regenbogen. De rubriek die ik hoofdzakelijk voor mezelf in het leven heb geroepen. Een rubriek waar ik in uit kan wijden over de doelen die ik mezelf stel, de regenbogen die ik najaag.
Een regenboog najagen is een enorm ding voor mij. Je weet namelijk nooit wat je aan het einde van die regenboog treft. Misschien valt hetgeen je daar vind tegen, misschien haal je het einde niet. En wat als de regenboog is opgelost in de lucht voor je het einde bereikt?
Niet doen is geen optie
De hierboven benoemde rampscenario’s heb ik altijd een prima reden gevonden om iets niet te doen. Misschien slaag ik niet, maar ook: misschien wordt ik gekwetst of misschien vind ik het einde van de regenboog wel, maar raak ik, wat ik daar tegenkom weer kwijt. Ik zit nog maar pas in het proces dat ik van mezelf geen tegenspraak meer accepteer. Bij elk woord dat ik nu opschrijf voel ik steeds iets meer vlinders in mijn buik. What the heck am I doing?
Waar ben ik mee bezig?
Hoeveel veiliger voel ik mij als ik niet achter die regenbogen aan ga.
… Ik mag het niet meer van mezelf. Ik mag geen verstoppertje meer spelen. Mag niet meer vluchten voor mijn eigen bestemming. Gaat dit nu al van harte? Nee verre van. Het veroorzaakt zelfs een paniek gevoel, maar wat is de andere kant? Bijna 40 worden, en ondertussen echt het besef hebben dat mijn leven niet eindeloos zal zijn. Is er dan ruimte om me te verstoppen achter mijn eigen schijnveiligheid?
Ik wil iets betekend hebben
Wat wil ik bereikt hebben aan het einde van mijn leven? Kies ik voor de veiligheid, het dertien-in-een-dozijn-bestaan of is me dat te beperkt? Ik wil iets betekenen voor een ander, iets achter laten voor een tijd waarin ik er niet meer zal zijn.
Heftig, hoe deze gedachten mij raken. Ik schrijf de woorden met een brok in mijn keel en een traan in mijn rechter ooghoek.
Wat ik wil is dat ik herinnerd wordt. Dat ik niet enkel heb bestaan om mijn leven te leven zonder dat ik het leven van een ander heb beroerd. Leven om enkel mijn eigen leven te leven, verstopt in de schaduwen van die zelf geceeërde veiligheid die net zo makkelijk oplost als die regenboog…poef! Weg!
Dus echt… een keuze is er niet. Niet in mijn wereld.
Conclusie: achter de regenbogen aan
Het gaat met moeite, ik mis nog het geloof in hetgeen ik aan het einde van de regenboog tref. Mijn hart ligt er nog niet, want dat hart wordt tegen gehouden door de angst voor het onbekende. Maar ik duld het niet van mezelf om met minder genoegen te nemen dan hetgeen mijn bestemming voor mij in petto heeft…