juli 2018 – My Storybook

Jij + Ik = Wij

“Liefde!” zegt Coach Mark tijdens een gesprek. “Je weet wel Barb, daar worden liedjes over geschreven en films over gemaakt!” Ik trek mijn rechter wenkbrauw op, frons mijn voorhoofd. “Owwww…. is dat wat ze daar mee bedoelen…

…Maar zij wist eigenlijk niet wat liefde inhield,
wist slechts wat zij in sprookjesboeken zag.
Zij dacht het nooit te zullen ervaren,
door wat er in ’t verleden lag.

“Liefde, was dat dan echt een woord,
begreep men de betekenis ervan dan echt?
Of is het woord vrij interpreteerbaar,
maar net waar jij de nadruk legt?

De eerste stappen die zij zette,
vol spanning elke keer als zij hem zag.
Zoekend naar de bevestiging,
van dat wat voor haar lag.

Was dit dan haar nieuwe wereld,
was dit pad dan haar nieuwe grond?
Kon er dan echt een vrouw ontstaan,
uit waar eerst een meisje stond?

Ze moest leren te vertrouwen,
op de waarde die zij bezat.
onzekerheid en voorzichtig zijn,
door hem dat ze ’t vergat.

Ze dacht na en pakte toen haar pen,
want schrijvend begreep zij zichzelf onbevreesd
Glimlachend, klaar voor de volgende stap,
bij haar eigen woorden die zij later leest:

“Ik koester en bescherm het,
zo breekbaar nog, zo echt, zo puur, zo klein,
Dat Ik niet alleen Ik meer ben,
maar ook een deel van Wij mag zijn…”

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

Echt zijn, deel 1

… In een vorig leven waar ik een meisje van 10 was had ik een Opa die medeoprichter was was de Geologische Vereniging in Groningen. Als 10-jarig meisje was dat de inspiratie voor een spreekbeurt die ik hield over stenen en fossielen. Ik kreeg een aantal stenen mee om aan mijn klasgenootjes te laten zien. Daaronder ook twee kiezelstenen die langs het spoor werden gevonden vlak bij het huis van Opa en Oma dat ik mij nog zo goed herinner. Tot aan de geur die in het huis hing en de oranje gordijntjes bij de voordeur.

De betere versie van mezelf

Niet de amathist, niet de pyriet, niet de bergkristal en niet de woestijnroos waren mijn favoriet. Het waren die kiezels die het meest mijn aandacht trokken. Ze waren door de polijstmachine gegaan en hadden daardoor een metamorfose ondergaan. Van ruw, puur en wellicht, enigszins saai, waren ze nu glanzend, glad, vol kleurschakeringen… maar ook: minder ‘echt’. Het 10 jarige meisje draaide en draaide de kiezels in haar handen terwijl ze er ademloos naar keek. Gepolijst: beter zijn dan haar eigen Ik, dat was wat zij ook wilde zijn.

Het masker ging op

In de jaren die volgden leerde het meisje wat het was om gepolijst te zijn. Het hield haar staande. Als kind, als puber, en als volwassen vrouw. Fake a smile, zet een masker op en laat iedereen de gepolijste versie van jezelf zien. Altijd zeggen dat het goed gaat maar de blik van een ander ontwijken als deze je onderzoekend aankijkt. Niemand kwam bij de echte Ik, de ruwe, pure versie. Zelf negeerde ik deze versie van mezelf want de pure Ik had pijn, was eenzaam en zat hopeloos met zichzelf in de knoop. Mijn gepolijste buitenkant, mijn masker was mijn bescherming in een wereld waar ik niet kwetsbaar in kon zijn.

Door de lens van de camera

Ik zag mijn pure Ik pas weer, toen ik de foto’s terug zag die My Storybook-fotograaf Mye van mij maakte. Niet de gemaakte lach, soms wel, maar vaak ook niet. Nadenkend, meteen frons in mijn voorhoofd omdat mijn brein tegenstrijdige signalen afgaf. Soms ook verdriet, angst, eenzaamheid of wanhoop. Alles wat ik altijd wilde verbergen werd zichtbaar. Het gepolijste laagje werd dof na al die jaren. De kern werd zichtbaar, ruw en puur… echt.

Na al die jaren was het masker een comfortzone geworden, onderdeel van wie ik was. Wist ik eigenlijk nog wel wie ik echt was? Het was moeilijk om een ander in zoverre te vertrouwen om mijn echte Ik te laten zien. Toch… ook het besef dat de beste versie van mezelf JUIST ongepolijst is, vooral voor mezelf. Toneelspelen, maskerdragend is fijn, maar ik kan en wil dit niet een heel leven volhouden…

…En dus heb je kans dat als je mij leert kennen je alles van mij ziet. BAM! Dit ben ik. Take it or leave it, maar als je mij in jouw wereld accepteert, accepteer mij dan in mijn meest pure vorm. Ongepolijst, ruw, puur. Zoals ik echt ben, want beter dan dat kan ik niet zijn.

Me and My Coach: Ben ik geluk waard?

…Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen pak ik fundament 3 uit het werkboek erbij. Het werkboek van Mark Jensen. Fundament 3: Zelfliefde. Regel 8: Laat welvaart toe. Laat geluk toe.

Het is rond 04.30, over een half uur gaat mijn wekker. In het ochtendschemer probeer ik de antwoorden te vinden op de chaos in mijn hoofd. Een chaos die zorgt voor nachten vol piekermomenten hoe ik ook mijn best ook doe om met een leeg hoofd te gaan slapen.

Dear Coach Awesome!

Ik wéét dat er meer dan genoeg mensen met grotere problemen rondlopen dan ik op dit moment. Maar dit is mijn wereld. Mijn universum waarin ik op 1 sta. Mijn probleem negeren zou gelijk staan aan mezelf terug zetten in positie en tijd. Weer terug in het verleden waarin ik die eerste plaats in mijn universum, niet verdiende.

Waarom durft een mens geen geluk te accepteren? … onder meer uit angst om het weer kwijt te raken lees ik. Ik begrijp deze reden. Het zou kunnen passen in mijn oude denkwijze. Als je het geluk niet toelaat, dan weet je ook niet wat je mist op het moment dat het je leven weer verlaat. Laat mij dus maar zonder het geluk leven, dan zal ik het gemis niet kennen… Maar het is mijn oude Ik die dit begrijpt. Met Authentieke Ik denkt bijna instinctief: “Armoede!!!!” Liever een heel verder leven zonder geluk, als ik dat ene stukje maar kan aanraken.

Ben ik geluk waard

Ben ik geluk waard? Ik laat deze zin herhaaldelijk door mijn hoofd gaan. De Authentieke kant van Mij is heel snel geneigd om “Ja” te roepen, vol overtuiging. Maar is die overtuiging er ook echt? Nachtenlang ben ik op zoek naar bevestiging. Ik vraag het niet, ik zoek het… Speur in gedachten gesprekken af, laat berichten keer op keer mijn brein passeren om daar onderliggend de boodschap te kunnen ontdekken dat ik het waard ben om lief gevonden te worden. Soms andersom; juist de bevestiging zoekend dat ik het niet waard ben. Ik verval weer in het kleine-meisjes-gedrag waarvan ik had gehoopt dat ik het voorgoed de rug had toe gekeerd. Ik weet, dat niemand mij de bevestiging kan geven behalve ikzelf. Ik zal mezelf genoeg waarde moeten toekennen, anders zal ik altijd een reden vinden om het geluk niet te accepteren. En al lijkt het wellicht niet zo Coach Awesome, ik vind dat ik dat geluk zo enorm verdien in mijn wereld, mijn universum…

Waar loop ik nu precies vast volgens jou? Het erkennen daarvan is naar mijn idee de sleutel tot verdere vooruitgang. De sleutel tot het accepteren van geluk.

Hello Barb!

Ben jij geluk waard vraag je je af de laatste tijd rondom een zeer spannend maar uiterst mooi onderwerp in je leven: liefde van een ander! (Ze schrijven er wel eens liedjes en films over, wist je dat;) Gebaseerd op feiten is het antwoord volmondig ja, waarom ben je bijvoorbeeld anders met mij toen in zee gegaan en al zo veranderd van lichaam en geest? Omdat je jezelf waardeloos vond of juist toen ergens (diep van binnen) fantastisch vond en dus liefde waard bent van jezelf én anderen?

Maar gebaseerd op je gedachtewereld bevind je je in een logische tweestrijd: je oude-ik vs je authentieke-ik.

Tijdslijn verleden-heden-toekomst

Je oude-ik kent nu overheersend gevoelens van angst, gebaseerd op pijnlijke ervaringen in patroonvorm in het verleden. En wat doet men doorgaans bij angst? Niet doen van wat men wél wil en heeeeel veel aandacht gaan geven aan angst. Gevolg daarvan? Knippen en plakken (copy-paste) tijdslijn verleden-heden op tijdslijn heden-toekomst. Alle pijnlijke ervaringen en crashes die op die tijdslijn van je verleden tot heden gebeurden zullen dus gewoon weer gaan herhalen in de rit naar je toekomst. Door blijven leven in comfort hellzone noem ik dat. Luisteren naar je oude-ik creëert daardoor een uiterst voorspelbare toekomst…alleen een donkere. Je oude-ik probeert die klappen te voorkomen door te luisteren naar angst. Maar wat je aandacht geeft groeit. Altijd. Je creëert daardoor dus juist wat je vreest door te luisteren naar je oude-ik, naar de angsten ervan.

Geen verandering zonder spanning…dus lang leve spanning!

Je authentieke-ik bevat snel alle antwoorden in je leven omdat die stammen uit je interne stem, je intuïtie, je instinct, je buikgevoel. De analyse die daarna gebeurt, de ja-maar’s, de angstgedachten en het eindeloze gepieker, das je oude-ik. Luister je daarnaar dan zal wéér een nieuwe crash gebeuren op de tijdslijn van je heden naar je toekomst. Dus weg ermee. Makkelijker gezegd dan gedaan alleen. Lichamelijk gezien zijn de neuronen in je hersens namelijk nog hard-wired om alarm te slaan bij liefde van een ander in je leven. En het lichaam onder het hoofd is biochemisch nog letterlijk verslaafd aan de gevoelens van die angstgedachten. Dus zeg je volmondig ja tegen verandering, dan zul je al snel letterlijk protest gaan ervaren van zowel je lichaam als hoofd. Letterlijk. De gevoelsreceptoren in je lichaam willen namelijk gevoelens van angst blijven voelen en de hypothalamus in je hoofd wil hun wens aanvankelijk gehoorzamen, dus die gaat letterlijk angstgedachten produceren, zodat angst blijft winnen. Ik noem dat de strijd tussen je oude-ik en je authentieke-ik. En die is onoverkomelijk. Dus wat te doen?

Observeer je angst…en doe het alsnog

Zodra men hun eigen gedachten en gevoelens gaan observeren ontstaat er afstand en zit men niet meer “in” die gedachten en gevoelens van de oude-ik. Alsof je een beetje uit je lichaam treedt. Dan kun je steeds eenvoudig en zonder enige veroordeling of beoordeling zeggen: “Hey, ik hoor mijn oude-ik.” Dat moment is perfect om te gaan horen wat je interne stem glashelder zegt. Als je een muntstukje opgooit, dan weet je interne stem nog voordat die op je hand valt wat het antwoord is. Red pill or blue pill? Linksaf of rechtsaf? En je interne stem durft die keuze ook te maken omdat die weet dat die een winnaar in het leven is. Een overvloed aan levenssucces en geluk zit in de mindset en leven van je authentieke-ik, maar ook briljant kunnen omgaan met problemen en tegenslag. Beiden part of life en beiden geen probleem voor je authentieke-ik, want die erkent al zijn of haar kracht en pracht maar accepteert ook cut the crap al zijn of haar kwetsbarheden, leerpunten en blunders. Dus kom maar op verandering!

Dus Barb…aan jou de vraag

Als je het geschreeuw en paniek observeert van je oude-ik…wat zegt dan je interne stem? En wat durf je dan uit liefde voor jezelf te beslissen én te doen? Kies je voor je oude-ik dan weet je wat je donkere of lege toekomst wordt. Kies je echter uit zelfliefde voor de spanning van verandering, dan ben je juist veilig, want juist daar leeft je winnaar in jouw leven: je authentieke-ik. Red pill or blue pill Barb?

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto/s met dank aan MomentGeluk.