kwetsbaarheid – My Storybook

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

Me and My Coach: Ben ik geluk waard?

…Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen pak ik fundament 3 uit het werkboek erbij. Het werkboek van Mark Jensen. Fundament 3: Zelfliefde. Regel 8: Laat welvaart toe. Laat geluk toe.

Het is rond 04.30, over een half uur gaat mijn wekker. In het ochtendschemer probeer ik de antwoorden te vinden op de chaos in mijn hoofd. Een chaos die zorgt voor nachten vol piekermomenten hoe ik ook mijn best ook doe om met een leeg hoofd te gaan slapen.

Dear Coach Awesome!

Ik wéét dat er meer dan genoeg mensen met grotere problemen rondlopen dan ik op dit moment. Maar dit is mijn wereld. Mijn universum waarin ik op 1 sta. Mijn probleem negeren zou gelijk staan aan mezelf terug zetten in positie en tijd. Weer terug in het verleden waarin ik die eerste plaats in mijn universum, niet verdiende.

Waarom durft een mens geen geluk te accepteren? … onder meer uit angst om het weer kwijt te raken lees ik. Ik begrijp deze reden. Het zou kunnen passen in mijn oude denkwijze. Als je het geluk niet toelaat, dan weet je ook niet wat je mist op het moment dat het je leven weer verlaat. Laat mij dus maar zonder het geluk leven, dan zal ik het gemis niet kennen… Maar het is mijn oude Ik die dit begrijpt. Met Authentieke Ik denkt bijna instinctief: “Armoede!!!!” Liever een heel verder leven zonder geluk, als ik dat ene stukje maar kan aanraken.

Ben ik geluk waard

Ben ik geluk waard? Ik laat deze zin herhaaldelijk door mijn hoofd gaan. De Authentieke kant van Mij is heel snel geneigd om “Ja” te roepen, vol overtuiging. Maar is die overtuiging er ook echt? Nachtenlang ben ik op zoek naar bevestiging. Ik vraag het niet, ik zoek het… Speur in gedachten gesprekken af, laat berichten keer op keer mijn brein passeren om daar onderliggend de boodschap te kunnen ontdekken dat ik het waard ben om lief gevonden te worden. Soms andersom; juist de bevestiging zoekend dat ik het niet waard ben. Ik verval weer in het kleine-meisjes-gedrag waarvan ik had gehoopt dat ik het voorgoed de rug had toe gekeerd. Ik weet, dat niemand mij de bevestiging kan geven behalve ikzelf. Ik zal mezelf genoeg waarde moeten toekennen, anders zal ik altijd een reden vinden om het geluk niet te accepteren. En al lijkt het wellicht niet zo Coach Awesome, ik vind dat ik dat geluk zo enorm verdien in mijn wereld, mijn universum…

Waar loop ik nu precies vast volgens jou? Het erkennen daarvan is naar mijn idee de sleutel tot verdere vooruitgang. De sleutel tot het accepteren van geluk.

Hello Barb!

Ben jij geluk waard vraag je je af de laatste tijd rondom een zeer spannend maar uiterst mooi onderwerp in je leven: liefde van een ander! (Ze schrijven er wel eens liedjes en films over, wist je dat;) Gebaseerd op feiten is het antwoord volmondig ja, waarom ben je bijvoorbeeld anders met mij toen in zee gegaan en al zo veranderd van lichaam en geest? Omdat je jezelf waardeloos vond of juist toen ergens (diep van binnen) fantastisch vond en dus liefde waard bent van jezelf én anderen?

Maar gebaseerd op je gedachtewereld bevind je je in een logische tweestrijd: je oude-ik vs je authentieke-ik.

Tijdslijn verleden-heden-toekomst

Je oude-ik kent nu overheersend gevoelens van angst, gebaseerd op pijnlijke ervaringen in patroonvorm in het verleden. En wat doet men doorgaans bij angst? Niet doen van wat men wél wil en heeeeel veel aandacht gaan geven aan angst. Gevolg daarvan? Knippen en plakken (copy-paste) tijdslijn verleden-heden op tijdslijn heden-toekomst. Alle pijnlijke ervaringen en crashes die op die tijdslijn van je verleden tot heden gebeurden zullen dus gewoon weer gaan herhalen in de rit naar je toekomst. Door blijven leven in comfort hellzone noem ik dat. Luisteren naar je oude-ik creëert daardoor een uiterst voorspelbare toekomst…alleen een donkere. Je oude-ik probeert die klappen te voorkomen door te luisteren naar angst. Maar wat je aandacht geeft groeit. Altijd. Je creëert daardoor dus juist wat je vreest door te luisteren naar je oude-ik, naar de angsten ervan.

Geen verandering zonder spanning…dus lang leve spanning!

Je authentieke-ik bevat snel alle antwoorden in je leven omdat die stammen uit je interne stem, je intuïtie, je instinct, je buikgevoel. De analyse die daarna gebeurt, de ja-maar’s, de angstgedachten en het eindeloze gepieker, das je oude-ik. Luister je daarnaar dan zal wéér een nieuwe crash gebeuren op de tijdslijn van je heden naar je toekomst. Dus weg ermee. Makkelijker gezegd dan gedaan alleen. Lichamelijk gezien zijn de neuronen in je hersens namelijk nog hard-wired om alarm te slaan bij liefde van een ander in je leven. En het lichaam onder het hoofd is biochemisch nog letterlijk verslaafd aan de gevoelens van die angstgedachten. Dus zeg je volmondig ja tegen verandering, dan zul je al snel letterlijk protest gaan ervaren van zowel je lichaam als hoofd. Letterlijk. De gevoelsreceptoren in je lichaam willen namelijk gevoelens van angst blijven voelen en de hypothalamus in je hoofd wil hun wens aanvankelijk gehoorzamen, dus die gaat letterlijk angstgedachten produceren, zodat angst blijft winnen. Ik noem dat de strijd tussen je oude-ik en je authentieke-ik. En die is onoverkomelijk. Dus wat te doen?

Observeer je angst…en doe het alsnog

Zodra men hun eigen gedachten en gevoelens gaan observeren ontstaat er afstand en zit men niet meer “in” die gedachten en gevoelens van de oude-ik. Alsof je een beetje uit je lichaam treedt. Dan kun je steeds eenvoudig en zonder enige veroordeling of beoordeling zeggen: “Hey, ik hoor mijn oude-ik.” Dat moment is perfect om te gaan horen wat je interne stem glashelder zegt. Als je een muntstukje opgooit, dan weet je interne stem nog voordat die op je hand valt wat het antwoord is. Red pill or blue pill? Linksaf of rechtsaf? En je interne stem durft die keuze ook te maken omdat die weet dat die een winnaar in het leven is. Een overvloed aan levenssucces en geluk zit in de mindset en leven van je authentieke-ik, maar ook briljant kunnen omgaan met problemen en tegenslag. Beiden part of life en beiden geen probleem voor je authentieke-ik, want die erkent al zijn of haar kracht en pracht maar accepteert ook cut the crap al zijn of haar kwetsbarheden, leerpunten en blunders. Dus kom maar op verandering!

Dus Barb…aan jou de vraag

Als je het geschreeuw en paniek observeert van je oude-ik…wat zegt dan je interne stem? En wat durf je dan uit liefde voor jezelf te beslissen én te doen? Kies je voor je oude-ik dan weet je wat je donkere of lege toekomst wordt. Kies je echter uit zelfliefde voor de spanning van verandering, dan ben je juist veilig, want juist daar leeft je winnaar in jouw leven: je authentieke-ik. Red pill or blue pill Barb?

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto/s met dank aan MomentGeluk.

Hoe Charles Dickens mij aan het denken zet

I will honour Christmas in my heart, and try to keep it all the year. I will live in the Past, the Present, and the Future. The Spirits of all Three shall strive within me. I will not shut out the lessons that they teach!

-Charles Dickens, A Christmas Carol-

Zaterdagmiddag, 16 december, rond 15.30.

Ik sta aan het begin van de Walstraat in Deventer, boven mijn hoofd word ik welkom geheten. Welkom voel ik mij steeds opnieuw in deze stad aan de IJsel. In de tijd dat ik er nu kom is het iedere keer een beetje als thuiskomen. Het voelt er veilig en vertrouwd. De stad zelf, of door de mensen die er wonen, hoe dan ook, ik ben van Deventer gaan houden.

Deze bewuste middag tref in echter niet het Deventer wat ik tot nu toe heb mogen ervaren, want bij de ingang van het historische Bergkwartier stap ik nu een hele andere wereld in. Terug in de tijd. Ik tref de stad tijdens het Charles Dickens Festijn. Ik loop zo het Engeland van de 19e eeuw binnen.

De nalatenschap van Charles Dickens

Charles Dickens; David Copperfield, A tale of two cities, The Pickwick Papers, Oliver Twist en uiteraard A Christmas Carol. De nalatenschap van Charles Dickens is groots. De website geeft aan dat er 950 personages tot leven worden gewekt tijdens het festijn. Eén van die personages wordt gespeeld door onze eigen Ridder Mye. Als Appelvrouwtje hoor je haar van straten afstand al aankomen. ‘Merry Christmassess!’, een glimmend opgepoetste appel en een wortel die als misteletoe dient. Heerlijk om de passie te zien waarmee deze Ridder speelt.

Ik vroeg Mye om het Appelvrouwtje te beschrijven:’Het Appelvrouwtje in ontstaan vanuit een karakterontwikkeling van een armer, echt volks Dickens-personage. Dickens is een expert in het beschrijven van de verschillende bevolkingslagen. In zijn boeken geeft hij een heel sferisch beeld van de personen. Dit Appelvrouwtje zou in ieder boek over straat kunnen lopen. Vrolijk, blij, naief, enthousiast en met een hele sterke boodschap. Rond kersttijd is dit ‘Merry Christmassess!’ maar op andere momenten zal zij zeker andere wensen verkondigen!’

Mye wat ben je prachtig in je rol!

De rol die ik speel

Ik zou het niet kunnen, me zo vol overgave in een rol storten, ik mis de lef. En toch,… en toch…

Mye speelt een rol. Zij kan zich voor even verschuilen achter haar karakter, het kostuum en de grime. Ook ik speel een rol. Niet een rol uit de Victoriaanse tijd van Charles Dickens, maar ook ik verschuil me soms achter een ander karakter. Een sterkere, stoerdere versie van mezelf. Om even niet de Barbara te hoeven zijn die soms het gevoel heeft dat ze met moeite haar hoofd boven water kan houden. De Barbara die, als ze je dicht genoeg bij laat komen, zal tonen dat ze tegen onzekerheden aanloopt. Qua financiën,… betreffende een lichaam met een beperkte capaciteit, het ongeloof van de wereld om haar heen.

Het veilige van een masker

Mijn masker, het karakter waar ik me achter verschuil… Geen kostuum, geen grime, op het oog gewoon Barbara. De Barbara die ook regelmatig hoort ‘Het gaat je allemaal zo makkelijk af!’

Degenen die dat zien, die mij op die manier ervaren, zien de Barbara in karakter, de Barbara die een rol speelt. Win mijn vertrouwen en zie dat elke stap voorwaarts niet zomaar gaat. Dat aan mijn enorme transformatie van de afgelopen maanden twintig jaar van aanrommelen vooraf ging.

Achter mijn masker voel ik me veilig, niet kwetsbaar, maar ben ik niet authentiek. De Barbara achter het masker, dat ik wie ik ben. Sterk geworden door mijn kwetsbaarheid, maar die kwetsbaarheid is deel van mij, zal dat altijd blijven. In heden, verleden en toekomst. De kwetsbaarheid die me ook leert dat ik mens mag zijn, met mijn tekortkomingen.

Nooit spijt hebben van wat is gebeurd, leer van het verleden. Omarm alles wat is geweest, wat is, en wat zal komen. Dat is mijn manier van leven. De manier waarop het nu werkt in mijn hoofd.

Mijn masker ligt naast me. Tijdens het schrijven heb ik het niet nodig, daarin kan ik kwetsbaarheid tonen. Daarin laat ik het toe. Maar wat zie jij als je in mijn ogen kijkt, de stoere, sterke versie, of de Barbara die kwetsbaar durft te zijn?

Dickens 2017 zit erop. Dank je wel Appelvrouwtje, voor de inzichten die je me gaf.

Dag. Tot volgend jaar. Ik kijk er naar uit je weer te zien.