dankbaarheid – My Storybook

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be

De eerste week van januari

De eerste week van januari is een feit en verbaasd ben ik bij het horen,
dat er mensen zijn die zich daar niet door laten verstoren.
Rustig, nog in de feest-dagenmodus, alles komt wel op zijn tijd,
maar die week komt niet terug, van elke verloren seconde heb ik nu al spijt.

Ambities, nooit gehad,maar nu meer aanwezig dan ooit hiervoor,
zorgen voor mijn innerlijke kracht, ik wil door, door, door.
Ik weet mijn doel, mijn stem is helder, ik ontdek mij pad,
weet dat ik bij kan stellen onderweg, het verlegen van mijn lat.

Een week 2018 is reeds voorbij, is niet meer beinvloedbaar,
achter de deur van het verleden, maar dit jaar maak ik dromen waar.
Innerlijke rust, dagdromen van het succes dat ik wil bereiken,
om zetten naar daden, om achteraf op terug te kijken..

Lichtjes zoeken op de grens van oud naar nieuw

De laatste ochtend van het oude jaar. Een terugblik op een voorbij en veelbewogen jaar? Nee niet echt, een paar overpeinzingen misschien. Een paar lichtjes op de grens van oud naar nieuw. Het jaar 2017 kent de dankbaarheid die ik voel in mijn hart, de dankbaarheid voor de beweging die het veroorzaakte. Ook de mensen die mij omringen kennen deze dankbaarheid. De mensen die mij de kans en ruimte geven om de beste versie van mijzelf te worden. De mensen die met mij mee denken, niet voor mij denken.

Nobody but me is gonna change my story

Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor waar ik sta in het leven. Niemand anders dan ik kan mijn verhaal veranderen. Aan de zijkant staan en toekijken hoe een ander beslissingen voor mij maakt is voorgoed tot het verleden is gaan behoren. Niet een ander, niet het leven, niet de omstandigheden. IK heb altijd een keuze, en die keuze, die bepaalt waar ik sta en hoe ik daar sta. Meer dan ooit de volledige overtuiging dat IK leidend ben.In de zorg voor mezelf, in het pad dat ik bewandel en in de bestemmingen die ik wil bereiken.

Niet meer ‘kiezen uit angst’

Door de beslissingen die ik maak zal ik mijn bestemming wijzigen. Mijn bestemming staat vast, maar door bijvoorbeeld uit angst ergens voor weg te lopen verandert het. Misschien bereik ik de bestemming met een omweg, misschien is de bestemming door mijn beslissing onbereikbaar geworden… Wie zal zeggen hoe het verlopen was ‘als’.

…Maar ook dan, dan was het mijn keuze om me te onderwerpen aan de angst. Om hem niet recht in de ogen te kijken. Keuzes en gevolgen, wat een mooi gegeven als je eenmaal de kracht van je eigen keuzes beseft.

Ik leer mezelf steeds meer aan om rechtop te blijven staan, benen in spreidstand, handen in mijn zij, als de angst mij in wil halen op mijn pad. Mij mee wil trekken in zijn afgrond. Angst gaat niet meer met mij aan de haal, komt niet meer voorbij mij. Ik bepaal, niet hij. Dit gaat niet zonder moeite. Dit gaat niet zonder spanning maar het gààt. Simpelweg door de confrontatie aan te gaan.

Mijn zoektocht

Op deze laatste dag ben ik op zoek naar de lichtjes, de lichtjes die mij langs mijn pad het nieuwe jaar in zullen leiden. Morgen zal ik langs dezelfde route op zoek gaan naar 2018, om me voor te stellen. Om hem kennis te laten maken met de Barbara die ik dan zal zijn, op 1 januari 2018. Voor nu volg ik mijn pad dat mij daarheen zal leiden. Het pad vol lichtjes die ik in dankbaarheid tot het verleden laat behoren terwijl ik de lichtjes meeneem over de grens van oud naar nieuw. Op weg naar een jaar met nog meer beweging.

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.