afvallen – My Storybook

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be

Terug in mijn comfortzone

… het is tijd.

Even weer een overpeinzingmomentje waar ik je begeleiding bij kan gebruiken Coach Awesome! Mijn verleden kent een aaneenschakeling van het negeren van problemen, neem mijn overgewicht, de lichamelijke consequenties daarvan, maar denk ook aan relaties waarin ik dankzij mijn zelfgecreëerde oogkleppen veel langer in bleef hangen dan anders mogelijk was geweest.

Dus: negeren, Oost-Indisch blind zijn, een comfortzone creëren door de werkelijkheid niet toe te laten.

… Het Hier en Nu is jaren later. Het Hier en Nu kent vele out of my comfort zone-tjes met name in het afgelopen jaar.

Terug naar wat veilig voelt

Maar! Maar! Maar! Waar ik dacht dat die oogkleppen vernietigd waren, bleken ze toch nog ergens aanwezig te zijn. Ver weg gestopt. Ergens in een doos die achter op zolder staat, maar met de nodige moeite nog wel vindbaar is. Als The One Ring die verloren ging in het water van de rivier de Anduin voor hij eeuwen later werd terug gevonden door de Hobbit Déagol om zo uiteindelijk bij Sméagol terecht te komen. Dat is wat mij ook gebeurde… de oogkleppen vonden mij terug, of ik vond mijn weg terug naar de oogkleppen.

De oogkleppen creëren wederom die veilige situatie voor mij. Die comfortzone die voelt als een warm bad. Geen achteruitgang, wel stilstand. Het wandelen werd gewoonte, gewoonte werd comfortzone, en daar bleef ik hangen. Dat was het punt waar die oogkleppen weer tot mij kwamen.

Sinds vorig voorjaar, zo rond mei ben ik met jou daadwerkelijk aan de slag gegaan met mijn vetverlies, vanaf die tijd ging ik ook meten. Een tailleomvang die 18 cm werd terug gedrongen, en toen stil kwam te staan. En ik bleef hangen. Van frequent meten, deed ik het steeds minder, want als ik niet geconfronteerd wordt met stilstand, dan is het er niet. Angst voor die stilstand, want wie weet leidt het tot achteruitgang. Negeren. Oogkleppen. Een eigen gecreëerde schijnveiligheid… mijn comfortzone 2.0

Het is tijd…

Tijd om die oogkleppen voorgoed te vernietigen, om de weg naar Mount Doom te volgen samen met Frodo en Sam om zo die oogkleppen voorgoed te vernietigen zodat ik daadwerkelijk kan handelen als een winnaar in het leven.

Wat is jouw visie Coach Awesome?

Hey lieve en stoere Barb!

Oogkleppen.

Freud gaf al aan dat de nummer 1 reactie van de mens bij problemen ontkenning is. Blijkt ook dat de nummer 1 oorzaak van vliegtuigongelukken ontkenning van de mens is. Piloot: “Nee hoor, die berg komen we op tijd overheen”, “Nee, de motor zal geen defect krijgen ook al knippert het waarschuwingslampje.” Monteur vliegtuig twijfelt maar zegt: “Ja baas, ik heb alle bouten goed gecontroleerd en aangedraaid.” Etc.

Het punt is dit (en wat ik constant als affirmatie zeg): problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om. Je kunt ontkennen wat je wilt, ze horen erbij. Niets bijzonders aan dus. En…problemen lossen zelden vanzelf op. “Eb” ontstaat alleen via actie dus. Ontkenning is het tegenovergestelde daarvan. Problemen blijven dus en worden helaas meestal erger. Denk maar aan de diagnose kanker bijvoorbeeld. Godzijdank tegenwoordig voor velen niet meer automatisch een terminale ziekte maar een chronische aandoening. Behalve (!) voor de mensen die blijven negeren en ontkennen. Logisch, want de tumor heeft dan kans op groei en verspreiding.

Warm bad?

Het mooie van lezen van blogs en tekst is dat woorden eruit knallen als een kerstboom met lichtjes in de nacht. Je sprak namelijk zwart op wit dat ontkenning een “warm bad” is voor je. En je zei dat er dan geen achteruitgang ontstaat maar stilstand. Uhm… sorry voor mijn visie, maar helaas pijnlijk mis heb je het hier. Het leven tikt af. Gisteren komt NOOIT meer terug. Iedere dag wordt onze toekomst korter. Stilstand is dus achteruitgang als je in een onauthentieke situatie leeft van lichaam of geest. Hoe naar ook soms, maar winnaars in het leven openen hun ogen daarom altijd voor de realiteit. ALTIJD. Daarom heten ze winnaars in het leven. Ze dealen met de realiteit, ze creëren “eb” en wat niet lukt nog qua aanpakken gaan ze over tot zelfacceptatie. Ze geven dus in rust en vrede toe aan de situatie in het nu zonder op te geven. Want wat nu niet lukt kan later misschien wel lukken.

De kracht en zelfaccepterende rust van zelfverbetering

Het gaat er namelijk om je eigen potentieel te verkennen. Jezelf te verbeteren waar kan. Voor de sensaties ervan. Voor de kick ervan. Voor de passie ervan. Voor de interne motivatie ervan. Niet om beter te zijn dan een ander, maar puur uit liefde voor je leven en jezelf. De mens houdt ook van bekwaam voelen. Bekwaam voelen is zelfs een psychologische basisbehoefte van de mens. Zelfverbetering zorgt daarvoor en lost problemen ook nog eens op of verbetert ze aanzienlijk;)

Zie het zo vanuit een zelfverbeteringperspectief: een tijd had je een plateau van 18 cm vetverlies. (Nu overigens inmiddels 18,5 cm zei je onlangs). Dus i.p.v. die doemgedachten te denken zoals “achteruitgang kan dan ontstaan dus laat ik maar niet kijken naar mijn wel of niet vorderingen”, kun je ook zelfverbeterende gedachtes hebben als:

-“Wauw, ik ben blijkbaar echt in staat om ruim 40 kg af te vallen en 18 cm in mijn taille. Hoe COOL is het om een leefstijlsleutel* te ontdekken waardoor ik zelfs mijn huidig record kan doorbreken. Weer een stapje verder dan. Zo gaaf! Laat ik gaan ontdekken wat dat is door mijn ogen te openen voor de realiteit.”

* Denk o.a. aan voeding en koolhydraten, timing van voeding overdag (time restricted eating), wel of niet eten bij lichte buikhonger, voldoende duur of intensiteit van beweging, slaaptekort (!), teveel stress gehad en dus teveel dikmakende cortisol of vertraagde schildklieren? Jodium tekort door wijselijk veel minder dikmakend brood te eten-dus aanvullen via supplement of zeegroenten? Te weinig verzadigd vet en omega 9 vetten? Medicijnen met dikmakende bijwerkingen- dus alternatieven overwegen of stoppen ermee? Te veel maaltijden? Te weinig maaltijden juist of simpelweg veel te weinig gegeten waardoor men zichzelf uithongerde en een plateau creëerde? Schrokte men bepaalde maaltijden de laatste tijd te snel weg waardoor men mogelijk steeds overat? Etc.

-“Hoe gaaf. Als ik 1 mm verder kom dan heb ik een nieuw record. 1mm al! laat ik dus eerst 1 mm verder komen door mijn gehele leefstijl even te analyseren als een detective en kleine leefstijlaanpassingen maken voor de eerste allerkleinste stap voorwaarts weer. En 1 mm kan 2 worden, 2mm kan 3 worden, 3mm kan 4 worden, etc.”

-“Ik accepteer mijzelf. Ik doe wat ik weet en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. Plateaus horen bij afvallen. Niets bijzonders aan. Ik ben mens en mijn lichaam ook. Dus laat ik kijken wat ik wel kan doen om vroeg of laat vooruitgang te boeken. Ondertussen geniet ik echt van wat ik nu wel kan door mijn enorme stap voorwaarts in het leven. Eindsucces is never ever en echt nooit een rechte stijgende lijn omhoog. Altijd kent die dips en kuilen in dat proces voorwaarts. Het gaat echter om het grotere proces, niet om die kuilen op dat hele kleine moment in dat grote proces.”

Woorden zijn krachtig

Wat we zeggen, denken of schrijven bepaalt exact onze realiteit. We gaan ons immers ernaar voelen en dus naar gedragen en dus ontstaan exact de gevolgen daarvan. Zodra je onbewust denkt: ogen openen voor realiteit betekent achteruitgang, dan ontstaat ook achteruitgang. Het overkwam je dus niet, je koos ervoor via je gedachten. Daarom raad ik ideaal gezien iedere 1-3 dagen jezelf meten aan. Durf jezelf daardoor verantwoordelijk te maken voor je vetverliesproces. Het is ergens wat eng maar andersom geeft het geweldige macht over je vetverliesproces. Obesitas is namelijk een keuze, niet iets wat je overkomt. In de plussize community zal deze uitspraak woede veroorzaken maar het is zo. Liever een harde waarheid horen die uiteindelijk kracht geeft dan een pijnlijke leugen vasthouden.

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto’s met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: De reden voor gewichtsverlies

‘Je bent goed zoals je bent’…

Maar wat nu als ik beter wil worden dan dat ik was? Even heel eerlijk: was ik goed zoals ik was? Nee! Mijn lichaam en mijn conditie zullen hier beiden verzet tonen. De barricade opgaan omdat zij andere ervaringen hebben. Lichaam en conditie weten wat het verleden met mij, en met hen, heeft gedaan. En dat was verre van goed.

Mijn lichaam en mijn conditie gingen met mij rond de tafel, spraken mij ernstig toe, probeerden me te overtuigen van hun gelijk. Het kon niet langer doorgaan. Uiteraard wist ik dat zelf ook, maar ik was te druk met verstoppertje spelen, druk met de struisvogel uithangen. Met mijn kop in het zand. Ik was immers goed genoeg.

Mijn spiegelbeeld; jarenlang negeerde ik haar. Vooral als ik onder de douche weg kwam en naar de slaapkamer liep. Niet of niet volledig gekleed, haren in een handdoek gewikkeld op mijn hoofd. De spiegel op de slaapkamerdeur zou me weerhouden van het verstoppertje spelen. Die spiegel sprak realiteit.

… Die spiegel heh… die spreekt nog steeds realiteit. Ook nadat er ruim 40 kilo afging. En die spiegel geeft niet weer wat ik graag zou zien. De spiegel geeft weer dat ik geen 20 meer ben maar bijna 40. Met een collageengehalte dat dramatisch gereduceerd is in verhouding tot 20 jaar geleden. Ik onderwerp mijn bovenarmen aan een kritische blik, de rest van mijn lichaam… Het gevolg van te lang niet goed zorgen voor mijn lichaam: een overschot aan vel. Dit is mijn straf.

Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?

Dan besluit je dat je door gaat, verder gaat op je pad. Niet voor de uiterlijke kenmerken, maar puur uit liefde voor jezelf, je lichaam en je conditie.

Coach Awesome: hoe zie jij dit?

Wat is de juiste reden om de knop tot gewichtsverlies om te zetten? Is er één juiste reden?

Hello Barb!

Uhm…om eerst even met de deur in huis te vallen over 1 zinnetje dat je plaatste: “Een overschot aan vel…Dit is mijn straf”? Ik houd niet van dat woord “straf” zacht gezegd. We doen immers wat we weten, en als we beter hadden geweten hadden we beter gedaan. Ik zeg die uitspraak heel vaak omdat die namelijk geen modeverschijnsel is met een geldigheidsduur van bijvoorbeeld slechts een seizoen. Vooral jij en je kwetsbare verleden. Had jij eten niet als overleefstrategie voor al je sh#t dat je meemaakte door zoveel mensen al vanaf je vroege jeugd, waar was je dan geweest? Emotie-eten hield toen je hoofd boven water in een wereld waarin je anders kon verdrinken. Maar (!) nu weet je beter en doe je ook oneindig beter.

“Wat doe je, als ijdelheid, het mooier maken van je lichaam, niet meer haalbaar lijkt te zijn?”

Jep, we worden ouder en de huid is dan minder soepel doorgaans, vooral na de overgang en bij zeer snel en veel gewichtsverlies, zoals bij gastric bypass operaties. Jij koos echter voor afvallen op de natuurlijke manier, via verandering van o.a. leefstijl (voeding, beweging, slaap en stressreductie). Iets meer dan een kg per week viel je af gemiddeld genomen. Doorgaans is 0,5-1 kg per week het advies, heeft de huid ook beter de tijd om “terug te rekken”. Je oude-ik deed echter wat ze wist en regelde toen extreme obesitas en dus een enorme oprekking van je huid. Ook afvallen op een rustiger manier kan dan een overschot aan vel creëren. We kunnen dus letterlijk en figuurlijk nog de littekens en gevolgen van ons verleden zien op ons uiterlijk nu. (We deden immers wat we wisten!) Maar Barbara, veel belangrijker: is jouw bovenstaande gedachtevraag absoluut waar? Wat is namelijk de definitie van een mooier lichaam?

Wat als je definitie van mooi zou zijn…

Het omhelzen van wat ik nu wél kan met mijn lichaam en het omhelzen van wat ik later mogelijk nog meer kan ermee, zowel qua uiterlijk als qua gezondheid en functioneren ervan.

Serieus. Zelfs de diepgaand verlamde wetenschapper Stephen Hawkin voelt zich vrij dankzij zijn geest en nog steeds kunnen verdiepen in het universum. Jij hebt echter je gezonde geest nu én je kan lopen! En hoe! Dat is ook je lichaam, dat ook maakt je lichaam mooi. Jij hebt wél huid, mensen met derdegraads brandwonden missen die bijvoorbeeld. Ik vind bovenstaande vraag dus teveel denken vanuit armoede en dat past bij oude-ik Barbara. Maar die dame zit nu op de “passagiersstoel” in je leven inmiddels en jij (de authentieke Barbara) zit op de stoel van de bestuurder.

IJdelheid vind ik overigens helemaal prima. IJdelheid is viering van en aandacht en verzorging geven aan het mooiste cadeau in je leven: jezelf. Niet uit arrogantie of vanwege dan pas geaccepteerd voelen door de maatschappij en de idiote schoonheidsnormen ervan. Maar gewoon vanwege het vertroetelen van jezelf. Zelfliefde dus! Misschien een andere mooie definitie van mooi: eruit halen wat erin zit bij jezelf. Een mooie affirmatie waaraan ik nu moet denken is deze: Ik ben zo blij met mijn uniekheid. Want wie wil nu een kopie zijn van iemand anders bijvoorbeeld? Ook in het doorgaans oppervlakkige Hollywood willen ze een origineel zien, geen kopie. In het verlengde hiervan hoorde ik laatste een briljante uitspraak: volg je altijd de kudde, dan loop je ook altijd in hun stront. Wat ik wil zeggen: wees gewoon jezelf, want je bent inderdaad goed zoals je bent…maar dan wel met een kleine cut the crap kanttekening.

“… Je bent goed zoals je bent…”

Jep, je bent zeker goed zoals je bent… maar oef wat een gevaarlijk en sterk vereenvoudigde dooddoener als mensen zo een zin tegen je zeggen. En wat een excuus heeft iemand dan om de handdoek in de ring te gooien bij bijvoorbeeld gewichtsverlies als het tegenzit. Het punt is namelijk dit: of iemand nu 1 kg weegt of 500kg, die persoon is nog steeds mooi en goed zoals die is, namelijk als mens. Simpelweg omdat we bijvoorbeeld bestaan zijn we een mirakel en hebben we daardoor automatisch recht op liefde. Dat hoeven we niet eerst te verdienen via bijvoorbeeld een “mooi” uiterlijk.

Maar (!) wat als men bijvoorbeeld letterlijk gevangen zit in een lichaam van vet en daardoor bijvoorbeeld niet eens meer kan spelen met zijn of haar (klein)kinderen; dan is dat zeker niet “goed zoals je bent”. Iedereen heeft uiteindelijk individuele redenen om af te vallen. Een punt in het leven is dan gekomen dat de voordelen van een ongezonde leefstijl niet meer de nadelen ervan kunnen overheersen. Een persoonlijk negatief gevoel en impact op het leven dat iemands (extreme) overgewicht heeft wil men dan kwijtraken. Maar andersom wil men dan ook het uiterlijk, gevoel en impact krijgen van een authentiek ideaal gewicht én geest erachter.

Het omslagpunt om af te vallen

Je vroeg wat het omslagpunt is om af te vallen. Mensen veranderen uit liefde of uit pijn. Uit liefde voor henzelf en/of door de overheersende pijn gaan mensen afvallen. Het is dan alsof je met blote voeten op het strand loopt op een bloedhete zomerdag over kokend heet zacht zand: er is dan nul luxe voor stilstand, je moet dan weg! Je probeert de eventuele schade van die verandering zo klein mogelijk te houden en de voordelen ervan uiteraard zo groot mogelijk te maken…maar hoe dan ook, je had geen keuze meer. De liefde en pijn overheersten namelijk.

Je coach,

Mark

Heb je vragen aan Mark Jensen? Dan kun je contact met hem opnemen via info@markjensen.nl
Foto’s met dank aan MomentGeluk.

A little more ordinary

Dat je jouw spiegelbeeld aankijkt, dat zij jouw aankijkt en dat het voor beiden een vreemd gezicht is dat terug staart… Een kaaklijn en een kin, een mond die groter lijkt ten opzichte van het gezicht dat ik had, een nog bredere neus. Dezelfde ogen en toch ook weer niet, geen angst meer zichtbaar, helderder, misschien nu ergens een spoor van berusting dat zichtbaar is … Bolle wangen als ik lach, dat nog altijd, maar ook dat, anders dan voorheen.

MSB, My Storybook, Barbara van Vliet, MomentGeluk, spiegelbeeld — Who is that girl I see, looking straight back at me… – Mulan

Steeds iets minder anders

Ik vind het fascinerend om de veranderingen te bekijken, in mijn gezicht, in mijn lijf. Heupen die opeens ‘gezakt’ zijn. Laagje voor laagje dat van de Oude Ik wordt afgeschraapt. Een heel nieuw, rechter en ogenschijnlijk langer lichaam dat er voor in de plaats komt, dat steeds meer zichtbaar wordt.

Foto’s terugkijkend die afgelopen vrijdag zijn gemaakt door Mye van MomentGeluk besef ik mij dat ik me steeds minder anders voel. Uiteraard zichtbaar op de foto dat ik de zwaarste ben van het drietal. No doubt. Maar ik zie ook iemand in het midden staan die zich niet meer half verstopt achter een ander, zodat die enorme heupen of billen gedeeltelijk aan het zicht worden onttrokken. Ik geloof in de oprechtheid van deze foto.

Ik voel mezelf minder afsteken bij anderen, minder een uitzondering zijn, normaler, minder anders. A little more ordinary

My Storybook, MSB, Barbara van Vliet, Mye Denekamp, Mark Jensen, MomentGeluk, steeds iets minder anders zijn, spiegelbeeld, reflectie — A little more ordinary- Met Mye Denekamp en Mark Jensen.

Dertien-in-een-dozijn

Ambieer ik de dertien-in-een-dozijn-status dan zo enorm dat ik daarvoor wil of wilde veranderen? Want dat is feitelijk wat ik zeg toch? Ik week af van het gemiddelde, en voel me nu steeds normaler worden. In plaats van opvallen, in de omgeving blenden. Onzichtbaarder worden?

Nee, nee, nee, nee. Het veranderen van mijn lichaam is iets wat ik doe uit liefde voor MIJ. Omdat ik beter verdien, beter wil. Omdat ik mezelf omarm en het hoogst haalbare uit dit leven wil halen. De capaciteit om anders te zijn ligt bij mij niet in de afwijking qua maat of gewicht. Ik heb meer pijlen op mijn boog, betere pijlen. Ik onderscheid me door mijn woorden, mijn fantasieën en mijn dromen. Mijn manier om jou hier over te vertellen. De overpeinzingen die in mijn hoofd zitten en misschien, … misschien zijn het ook gewoon mijn ‘paarse’ haren die voor het onderscheid zorgen…

Embrace your past

Nog vol in het Hier en Nu en verwonderd over hoe er in een kleine acht maanden ‘zomaar’ 40 kilo kan verdwijnen, kijk ik met enige vorm van medelijden terug naar de foto’s van wie ik was. Gek, destijds leek ik meer okee te zijn met de vroegere Ik dan dat ik dat nu ben. Portretfoto’s kan ik handelen, maar vooral de full-body foto’s roepen een gevoel op waar ik niet trots op ben. Het gevoel dat ik haar niet wil kennen, haar het liefst negeer. Alsof het verleden niet meer bestaat.

When will my reflection show, who I am inside? – Mulan

Starend naar het spiegelbeeld zoek ik naar antwoorden en inzichten om mij verder te helpen. Wie is degene die terug staart? Mijn Echte Ik? Of de Ik die nog onderweg is op haar pad naar zelfverbetering? De Ik van het Hier en Nu.

Het wordt tijd om ook mijn verleden te omarmen, het meisje dat ik was haar rust te gunnen, gerust te stellen door te vertellen dat zij okee is. Ook voor de Ik uit het Hier en Nu. Tijd om vriendschap te sluiten. Hand in hand om samen op zoek te gaan naar de Ik die wij in de toekomst mogen worden…

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk