overwinning – My Storybook

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be

Ode aan mijn lichaam

Met regelmaat schrijf ik over mijn strijd met een veranderend lichaam. De schaamte voor mijn benen als ik met mijn spiegelbeeld wordt geconfronteerd. De vraag of een ander dat deel van mij kan accepteren als ik er zelf al moeite mee heb. Waarom schrijf ik hierover? Waarom zou ik jou confronteren met die eerlijkheid? Brengt het jou iets?

Mijn overtuiging

…Ik ben overtuigd dat ik hier niet alleen in sta. Ongeacht maat, gewicht of uiterlijke kenmerken. Schaamte is een ‘ding’. Een onderwerp waar niet veel over gesproken wordt.

…Ik ben overtuigd dat onzekerheid en schaamte onderling een verbond hebben gesloten. Hand in hand aan de zijlijn staan en af een toe speldenprikjes uitdelen. Mij aan het wankelen brengen…

Vaak geef ik niet mijn directe mening, ik kan door mijn woordkeuze heerlijk om een direct, feitelijk antwoord heendraaien. En dat voelt veilig, want de interpretatie van een ander zal hierdoor in veel gevallen minder heftig zijn. Vandaag kies ik wel voor een directe aanpak: schaamte moet bespreekbaar worden. In het algemeen en zeker voor mij. Bespreekbaarheid staat in mijn wereld gelijk aan het pad dat naar acceptatie leidt. Ik zie het woord zelfacceptatie reeds op de wegwijzers staan. Dat pad volg ik. Ik ben er nog niet, maar door erover te schrijven, dit taboe voor mijzelf te doorbreken zal ik steeds dichterbij komen.

Ik doe dit voor mij

Even terug naar mijn vraag aan het begin, het einde van de eerste alinea. Wat brengt mijn eerlijkheid jou?

Dat iets iets wat jij zelf bepaald. Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal over schaamte. Misschien ook totaal niet… Misschien ben jij die ene persoon die mij door dit te lezen iets beter zal begrijpen. Hoe ik in de wereld sta en waar mijn pad uiteindelijk heen zal leiden. Misschien ben jij degene die zal besluiten om een deel van mijn pad met mij mee te lopen. Enkel omdat ik nu toesta dat mijn probleem niet meer alleen van mij hoeft te zijn. Schaamte om schaamte sta ik niet meer toe. Ik doe dit voor mij en voor wat het mij zal brengen. Een aantal stappen verder op mijn pad.

En toen werd het 24 maart

Al lange, lange tijd was 24 maart een dag die in mijn geheugen gegrift stond. Zelf mijn 40e verjaardag verdween in het niets bij de druk en spanning die in de loop van de tijd werd opgebouwd versus 24 maart. De 30 van Zandvoort. Ik had het cadeau gekregen van gast-blogger Mye. Geen mogelijkheid om voor deze uitdaging op de vlucht te slaan. Het was een cadeau. De levenslijntjes waren al ingebouwd. Er waren al zoveel mensen op de hoogte dat een smoes verzinnen om er onderuit te komen geen optie was. En dat was ook niet wat ik wilde. Weglopen en op de vlucht slaan is een deel van mijn verleden. Ik tolereer dat niet meer van mezelf. En dus startte ik. Zaterdagochtend om 07.55.

Mijn terugblik

Vijf dagen na de 24e van maart kijk ik terug. Waarom nu pas? Omdat die 30 kilometer indruk maakte. Ik na moest denken over de emoties. Over het geloof in mezelf en het gebrek daar aan. Het lopen van 30 kilometer is niet niets. Veel mensen vertelden mij dit. Lichamelijk niet, maar ook mentaal was dit zwaar, uitputtend. Ik heb tijd nodig gehad om dat voor mijzelf een plek te geven.

Ik ben niet iemand die om de paar kilometer een selfie maakt om op social media te posten. Ik loop niet een groot gedeelte van de tijd te appen. Mijn focus ligt bij het lopen. Of nee, bij het doel dat ik wil behalen. En op mijn weg naar dat doel, die finish, is geen tijd voor afleiding. Ik ben onlosmakelijk verbonden met de muziek in mijn oren. Die leidt mij. Stap voor stap. Ik denk aan Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman. Als een kinderkruistocht in 1212 naar Genua kan lopen, dan moet die 30 kilometer mij toch ook wel lukken?

Ik ben overtuigd dat het lichaam meer kan dan dat ik, maar ook jij voor mogelijk houdt. En toch was er twijfel. Vlak voor de 16 kilometer ging ik daar mijn enkel. Wat is verstandig? Geef ik op? Durf ik door te lopen? Maar ook: durf ik mezelf teleur te stellen, want dat zou 16 kilometer zijn, een teleurstelling. Een bittere pil. Tranen achter mijn oogleden. Tranen van koppigheid. Het willen laten zien aan de wereld dat ik meer kan dan dit. Ik besluit verder te lopen, de volgende stempelpost bevind zich op 21 km. Dat zou een evenaring betekenen van mijn langste afstand. Zou ik daar moeten opgeven, dan kan het, dan mag het.

Ik redde het tot 7,5 kilometer voor de finish. Ook daar weer de tweestrijd. Klaar om de handdoek in de ring te gooien. Zo ver was ik. Ik had de laatste stempelpost gehaald. Verder gelopen dan ooit hiervoor. Was dit het punt dat ik mocht opgeven. Kon ik het nu aan mezelf verantwoorden? En toen hoorde ik de stem van Mye: “Doorgaan Barb! Dat kan! Je bent zover gekomen! Het volgende stuk is niet zwaar!”

Het geloof

Ze hoefde niet lang op mij in te praten. Ik liet me snel overhalen. Wat ik nodig had was geloof, en zij gaf me dat. De laatste 7,5 kilometer liep ik in iets meer dan anderhalf uur. Sneller dan verwacht. Zeker met de enkel. Zeker gezien het feit dat ik al vanaf 08.00 uur aan het lopen was. Even voor de 29 kilometer kwam Mye me tegemoet fietsen. Liep een stuk met me mee. Macha filmend aan de kant. Ja ik ging het halen. Nu was ik overtuigd. Nog net iets meer dan toen ik die laatste stempelpost de rug toekeerde.

Ik werd binnengehaald in het dorp door een bandje dat mij met naam en toenaam toezong. En bij de finish mijn supporters. Vanessa, Morgan, Mark, Ingeborg, Rik en Fleur, Bianca en Charles, Mye en Macha. Tulpen, water, berichtjes van nog meer supporters, en ja, die medaille!

Lief Lichaam

Kijk ik de foto’s terugkijk dan wordt mijn blik getrokken naar mijn benen. Naar dat stuk schaamte dat deel uit maakt van mijn lichaam. Ik verafschuw ze en ik houd van ze. Ze zijn zichtbaarder dan dat ik normaal toesta. Maar het is goed.

Mijn benen. Mijn lichaam. Het bracht mij op dit punt. Mijn doel. Mijn finish.

En daarvoor, lief lichaam, niets dan liefde voor jou, omdat je me zover bracht op het pad dat ik bewandel.

…Ik ben weer een paar stappen verder op mijn pad. Een stuk geloof rijker. Dankbaar. Waar is die wegwijzer? Ik wil verder. Op weg naar die 100 % zelfacceptatie. Een leven waarin geen ruimte meer zal zijn voor schaamte.

Over mijn schaduw heen stappen

Zaterdagochtend, 27 januari. Om 04.55 ging de wekker voor de derde keer af. Wat ging ik nog maar doen vandaag? Geeuwend en met mijn haren in de war draai ik me op mijn rug. Nog even wil ik vast willen houden aan dat stadium tussen dromen en werkelijkheid. Een warm lichaam omhult door het dekbed. Ik koester de warmte. Ogen nog dicht en een flauwe glimlach om mijn lippen voor dit heerlijke geluksmomentje. Langzaam wakker wordend, zwevend naar het heden en me uitrekkend dringt langzaam de realiteit tot mij door. Ik kijk naar het plafond, trek een rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik nadenk… “Oh ja! Vandaag schrijf ik mijn eigen geschiedenis!”

Met de trein naar Heilo. Dan met de bus naar Egmond. De startplaats van een wandeltocht van 21,1 km. Zo lang voor geoefend, zo lang gedacht dat het me best wel zou lukken en toch voelt deze ochtend onwerkelijk. Het is alsof ik mezelf vanuit een ander persoon gade sla. De onzekerheid van het waar moet ik heen, wat moet ik doen? Het is van mijn gezicht en houding af te lezen.

Geschiedenis schrijven

Vandaag schrijf ik geschiedenis, stap ik over mijn schaduw heen. Laat ik zien waar een voormalig 165 kilo wegend lichaam tot toe in staat is. Laat ik zien, wat ik met mijn onzekerheden en angsten kan bereiken. Geschiedenis schrijven. Want: nobody but me is gonna change my story.

… Daar liep ik, in de ochtendschemer, in een dorp dat ik niet kende en geleid door de pijlen die ik tegenkwam. Mensen om mij heen. Ik irriteerde me eraan. Ze liepen mij voorbij, allemaal. Ik irriteerde me niet aan hen. Ik irriteerde me aan mijzelf. Aan het feit dat ik hen aan mij voorbij moest laten gaan.

Mijzelf terug in de schaduw zetten

Ik liet me terug dringen naar de zijkant, in de schaduw. Mijn eigen schaduw, waar ik bang voor was. De schaduw waar mijn angst voor het falen lag. Kon ik dit wel? Was dit niet teveel vragen van mijzelf? Van mijn lichaam? Was ik hier klaar voor of was mijn koppigheid te prominent aanwezig geweest toen ik me hier voor in schreef? Dit cadeau van Mijn Ridders, mijn achterban van My Storybook, accepteerde?

Aan de zijkant lopen, steeds verder uit het midden vandaan, niemand in de weg wil lopen. ‘Sorry’ zeggen bij het per ongeluk aanstoten van een mede-wandelaar. Nog meer naar de zijkant… Ik liet me zover opzij ‘duwen’ door mijn eigen gebrek aan zelfvertrouwen op dat moment, dat het lopen ongemakkelijk werd. Op de schuine stukjes, mogelijkheid tot verstappen. Was dit wat ik wilde? Wilde ik op deze plek lopen? In de angst voor mijn eigen schaduw?

Vroege ochtend-gesprekken

Ik dacht aan een gesprek dat plaats vond op een vroege ochtend. Een gesprek over diezelfde schaduw waarin ik mij bevond toen ik daar aan de zijkant liep.

Nee! Mijn plek is niet in de schaduw, ik heb ook recht op mijn ruimte hier, niemand duwt mij naar die zijkant behalve ikzelf. Mijn onzekerheid over wat ik kan dwingt mij in die positie, niemand anders. Ik mag gewoon in het midden lopen. Ik kan links of rechts ingehaald worden maar hoe dan ook: Ik eis mijn plek op. Ik stap over mijn schaduw heen!

Over mijn schaduw heenstappen… Dat was exact wat ik voelde toen ik mijn plek in nam. Me terug vocht naar het midden van de straat. Ik liep en klok voorbij: 08.15. Ik was net een kwartier aan het lopen, maar in mijn hoofd had ik al een hele strijd gestreden. Over mijn schaduw heenstappen, geen angst voor wat ik niet zou kunnen, want elke stap was er eentje meer dan dat ik ooit gedaan had.

Een toon zetten

Ik had er nog twintig kilometer te gaan toen ik mijn plek opnieuw veroverde. Toch weet ik zeker dat de verandering in mijn gedachten in de ochtendschemer essentieel zijn geweest voor het verloop van mijn 21,1 kilometer in Egmond. Ik had mijn geloof in mijzelf hervonden en liet mij niet intimideren door denkwijzen uit het verleden. Dit was de toon die ik diende te zetten om succesvol te eindigen. Dit was denken als een winnaar…

…En zo werd geschiedenis geschreven