november 2017 – My Storybook

Mijn woorden

Soms zijn woorden overbodig, of zijn de juiste gewoonweg niet te vinden,..
die een omschrijving aan een moeilijke situatie binden.
Soms zou je willen dat iemand je gewoon zou kunnen begrijpen,
zonder je aan woorden te vergrijpen.
Maar woorden, geschreven op papier, geven weer wat ik nooit zei,
die woorden eigen ik me toe, die woorden zijn van mij..

Mijn woorden, …vergeet nooit de intentie waarmee ik ze zal schrijven,
als ik al lang verleden ben, zullen mijn woorden dat niet zijn, die zullen altijd blijven…
Mijn woorden zijn van mij, maar zijn niet alleszeggend,
het is wat jij er in wilt zien, waar de nadruk leggend.
Verkeerd begrepen kunnen woorden, eens door mij geschreven,
opeens en zonder mijn bedoeling een heel ander leven leven.

Mijn woorden verwoorden wat ik voel, mijn angsten en mijn dromen,
de dingen waar ik zo van hou, alles bij elkaar genomen.
Mijn woorden zijn me dierbaar, ik ken ze als een vriend,
die altijd voor me klaar staat, die weet waar hij voor dient.
Maar het aller- allermooiste, het meest bijzondere in zijn soort,
is wat jij tussen de regels leest, het ongeschreven woord…

De beslissing in eigen hand nemen

Gek heh… Jaren lang denken dat je iets niet kunt, vervolgens knipperen met je ogen en beseffen dat je het gewoon al doet. De beslissing om My Storybook op 11-11 kennis te laten maken met de wereld, en anderom, wat vond ik het spannend!

Mijn grote onzekerheid bij de opstart van My Storybook was niet het schrijven. Ook niet de angst om een gebrek aan inspiratie te krijgen. Van beide ben ik overtuigd dat ik het bezit. Zowel de woorden als de inspiratie zijn vrienden van me. Ze zullen me niet zo maar in de steek laten, daar heb ik vertrouwen in.

Mijn onzekerheid

Mijn grote onzekerheid was mijn groep met Ridders. I love them with all my heart, maar was ik in staat om leiding te geven aan deze groep? Durf ik beslissingen te maken waarin ik soms mensen teleur zal moeten stellen. De knoop doorhakken betreffende onderwerpen waar wellicht niet ieders voorkeur zal liggen…

Met een verleden waarin ik mezelf heel makkelijk wegcijferde bleek het best een ding te zijn. My Storybook een vorm geven, om er later op terug te komen, beseffend dat er toch beslissingen waren genomen om anderen te behagen, te vriend te houden en bovenal: niet teleur te stellen.

Zie het op de volgende manier, neem even een kijkje in mijn hoofd: De Ridders denken met mij mee, schrijven voor of met mij, investeren tijd, omdat ik dit van hen vraag. Wie ben ik dan om hen tegen te spreken. In mijn hoofd hoor ik dankbaar te zijn voor elke letter die zij op papier zetten, voor elke sparkle aan inspiratie die zij mij geven. Afwijzen?? Hoe dan?? Het lijkt gelijk te staan aan ondankbaarheid.

Het bewaken van de authenticiteit

My Storybook, mijn wereld, mijn woorden, aangevuld door Mijn Ridders van de Ronde Tafel. Ieder is belangrijk, elke stem telt, maar iemand zal moeten leiden, en dat ben ik. Ik bewaak waar My Storybook voor staat, de authenticiteit. Soms zal ik geen duidelijke uitleg hebben voor een beslissing die ik maak, het gaat het om een gevoel. Wat voelt juist en wat niet.

Mijn innerlijke stem neemt de beslissing

Mijn gevoel is leidend, het luisteren naar die innerlijke stem. De stem die alle antwoorden heeft. Ik wil mijzelf aanleren er beter naar te luisteren, en daardoor voorkomen dat ik beslissingen neem in het best interest van een ander. Het gaat om het best interest van My Storybook.

Die innerlijke stem weet instinctief wat juist is. Instant. Leer te handelen naar deze wijsheid Barbara!

Perfect in al mijn imperfectie

Koekjes bakken, een experiment met een nieuw product. Het deeg wilde niet goed samenpakken en in plaats van kerstkoekjes zat ik uiteindelijk met een bakplaat vol onogenlijke ‘brokjes’. De smaak was echter subliem. Muesli, gedroogde cranberries, pure chocolade en zonnebloempitten. Perfect in al hun imperfectie.

De brokjes gingen mee naar het adres waar ik in de ochtend werk. De smaak werd alom geprezen, maar de algemene mening was toch wel: ‘Van hun uiterlijk moeten die koekjes het niet hebben hoor!’

Ik heb er over nagedacht, met mijn hoofd schuin, steunend in mijn hand en mijn ogen iets toegeknepen. Als we er van uit gaan dat alles er perfect uit moet zien, dan had ik toch ook niet zoveel kansen gekregen in dit leven?

Het perfecte plaatje

… Ik vroeg aan Mye om na te denken welke foto’s het best bij deze blog zouden passen. Dat is het mooie van mijn ridders, advies vragen is altijd een optie. Mye sprak haar voorkeur uit betreffende een aantal foto’s die door haar gemaakt zijn in de zomer van 2015.

Oef.

Waarom? Vraag ik haar.

Waarom zou ik deze foto’s gebruiken in een blog die gaat over hoe perfect je jezelf ziet, en in hoeverre je zelf genoegen neemt met je eigen imperfecties? Ze legt uit: ‘De eerste reactie die ik van je terugkreeg op deze foto’s was dat ze zo open en eerlijk waren. Het beeld dat jij in je hoofd had was perfecter dan wat de foto’s weergaven terwijl dit een hele eerlijke en mooie weergave is van dat moment‘.

Oh Mye, wat zet je me hier zonder enige vorm van kwade bedoelingen toch weer genadeloos op mijn plek. Wat heb jij gelijk!

Mijn eigen gecreëerde perfectie

Ik creërde jaren lang een geperfectioneerde versie van mezelf in mijn hoofd, door oogkleppen op te hebben voor de realiteit. De realiteit deed namelijk pijn. Niet zo’n beetje ook. Kijk ik naar deze foto’s dan voel ik de pijn van het meisje dat mij aanstaart vanuit het verleden. Ik voel haar onzekerheid, het gevoel van het niet-goed-genoeg-zijn.

Ik in november 2017 heb medelijden met de IK anno 2015.

IK heb medelijden met hààr. Met mezelf uit het verleden.

Ik die zwoer nooit, nooit, nooit medelijden te accepteren van wie dan ook. Niet om mijn leefsituatie, niet om mijn financiën, niet om het lichaam waarin ik gevangen zat. En toch heb ik medelijden met haar. Op die allereerste zomerdag dat ik kennis maakte met Mye en haar gezin, de Barbara uit 2015. Hoe erg zou zij het hebben gevonden als ze dit had geweten? Verloochen te worden door hààr Ik uit de toekomst. De Ik uit het heden?

De perfecte combinatie

De IK uit het heden kent schaamte ten opzichte van de 2015-versie. Wil negeren, oogkleppen opzetten. De realiteit ontwijken en zich verstoppen in een gedroomde werkelijkheid. Zij wil de pijn die zij voelde ver, ver, ver wegstoppen, er nooit meer mee geconfronteerd worden. Die IK is na een telefoongesprek echter ook weer een stukje wijzer en er inmiddels van doordrongen dat dàt niet het juiste pad is. Niet voor haar, en niet voor de Oude Ik.

De Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu zijn deel van elkaar. De eerste kent het klappen van de zweep. Bezit waardevolle informatie over de innerlijke pijn en de state of mind die de hedendaagse Ik wil vermijden. Het buitensluiten van het verleden betekend het buitensluiten van die informatie. Herinnert te worden aan de pijn is misschien juist wél de manier om er niet nogmaals in te verzanden. Door er keihard aan te werken om niet weer op dat punt te komen. Het accepteren van het verleden, zou dat terugval in het heden kunnen voorkomen?

Anderzijds kan de Oude Ik haar toekomstbeeld gebruiken als inspiratie. Als haar evenbeeld die kilometers voor haar op het pad loopt, haar grote voorbeeld is. Met elke stap voorwaarts zal zij iets meer gaan lijken op die Ik uit het Hier en Nu.

Mijn Oude Ik en de Ik uit het Hier en Nu, los van elkaar incompleet en imperfect. Maar als vereende kracht de perfecte combinatie om de toekomst te trotseren. Tijd om vriendschap te sluiten. Het meisje niet te negeren maar te omarmen. Tijd voor een hug. Want die knuffel,… die hebben beide nodig.

Embrace Yourself, hoe vriendschap ontstaat

Oef… Dat was even slikken hoor.

In de opstartperiode van My Storybook kreeg ik van Patricia de allereerste bijdrage toegemaild. Wauw! Ik had zelf ondertussen de website vormgegeven en had net de tekst af die je zal kunnen vinden onder de knop Once upon a time. Maar dat allereerste schrijfsel van één van mijn gastschrijvers, het besef dat My Storybook nu op het punt stond om echt echt te worden wat ik hoopte, een samenwerking tussen een groep geweldige inspirerende mensen, … dat was wel een momentje voor mij hoor.

Ze schreef een verhaal dat ze persoonlijk aan mij richtte over het tot stand komen van een vriendschap tussen een schrijfster en een lezer. Hoe mooi dat Mijn Woorden de basis zijn van iets, wat ik nu al ervaar als een vriendschap voor het leven… Dankbaar. Dankbaar voor het begrip, de inzichten, het feit dat ze mij kan wakker schudden als ik vastloop en haar geloof in mijn dromen.

Tries! Je bent van onschatbare waarde, voor My Storybook en voor mij persoonlijk. Thank you for being a friend! <3

‘Lieve Barbara,

Je vraag of ik wat wilde schrijven voor MSB kwam onverwachts, want ik was daar totaal niet mee bezig. Ik vind het leuk om je ideeën te horen en nu mag ik daar zelfs een klein onderdeel van uitmaken.

We hadden eigenlijk niet zo besproken over wat het moest gaan, maar ik denk dat het voor de eerste keer misschien wel leuk is om te vertellen (in briefvorm) hoe onze vriendschap is ontstaan en hoe belangrijk en openbarend deze voor mij is.

Hoe lang we nu al vrienden op Facebook zijn weet ik niet eens, maar ik weet nog wel hoe onze online vriendschap begon. Jij begon net jouw gastblogs te schrijven voor wondervol.nl en ik weet nog dat ze mij raakte, dat ik niet anders kon dan er iedere keer (want toen waren ze volgens mij nog niet wekelijks) weer een lieve reactie te plaatsen.

Jij was het, die mij het eerste berichtje stuurde via Facebook Messenger met de vraag “Ben jij de Patricia die altijd reacties achterlaat op Wondervol?”.

Ik weet nog dat ik onder de indruk van je was, om zomaar een vreemde aan te spreken…

Wat volgde waren veel contactmomenten door de jaren heen, deze konden bestaan uit korte berichten, kaarten per post en ik heb je zelfs 2 keer verrast met een heel pakket per post. Jouw reacties waren altijd zo liefdevol en oprecht.

Er is toen een vriendschap geboren.

Mijn aanbod om een kop thee te drinken zorgde voor wat nervositeit, bij jou… maar eerlijk toegegeven ook bij mij, want wat nou als het helemaal niet zou klikken in het echt?

Het duurde dan ook even voordat we een datum gepland hadden en toen moesten we hem allebei nog een keer afzeggen, maar al dit tijd heb ik het volle vertrouwen gehad dat we elkaar een keer zouden ontmoeten.

Afgelopen september was het dan eindelijk zo ver. We hadden afgesproken een kop thee te gaan drinken, het liefst in Zandvoort want dat is een beetje jouw tweede thuis en nu ook wel een beetje die van mij.

Maar van alle mooie weersvoorspellingen die we de dagen ervoor zagen kwam weinig terecht, want toen ik op de trein stapte naar jou toe, regende het al 2 dagen non-stop, maar we hielden goede hoop.

Eenmaal op het perron aangekomen voelde het direct oké en bleken alle zenuwen voor niets geweest.

We hadden zelfs geheel toevallig allebei een kledingstuk met een streepje aan, zo hadden we samen “een streepje voor” op de dag die komen zou.

Jij wilde nog steeds graag naar Zandvoort dus zo stapte we samen al kletsend op de trein.

In de weken ervoor had je mij gevraagd of ik graag mee wilde doen aan de Embrace Yourself shoot, je legde vol passie en motivatie uit waar deze voor jou en Mye voor staat en ik was direct enthousiast en zo hadden we een mooi doel.

Van een kop thee in de strandtent op naar het strand, om foto’s te maken en toen was daar ook nog de zon. We grapte samen over hoe hij ons gegund werd, maar we voelde ook allebei de dankbaarheid voor de warme zonnestralen.

De zon bleef de hele dag hangen en tijdens de wandeling op het strand besloten we om terug te lopen naar de strandtent om ook samen nog wat te lunchen.

Ik vond het heerlijk, samen met jou in de zon genieten van een heerlijke lunch en ontdekken hoeveel we toch met elkaar gemeen hebben.

Ook al verschillen onze levens op veel vlakken, in de basis zijn er toch heel veel momenten en herkenningen in onze ervaringen en verhalen.

Sinds onze ontmoeting is onze vriendschap nog hechter geworden, hebben we samen veel dingen gedeeld en daardoor durfde ik eindelijk aan iemand mijn angsten te vertellen omdat ik wist dat jij ze zou begrijpen.

Embrace Yourself is voor mij veel meer geworden dan alleen foto’s samen maken. Jouw openheid tijdens onze gesprekken hebben mij doen inzien dat het echt allemaal begint bij het “omarmen” van jezelf, bij zelfliefde.

Dit wist ik wel vanuit mijn therapiesessies maar nooit viel het kwartje echt, tot jij mij in levenden lijve liet zien dat het echt kan.

Embrace Yourself heeft ervoor gezorgd dat ik met andere ogen naar mezelf kijk, dat ik durf te zeggen dat ik soms even tijd voor mezelf nodig heb, dat ik even geen superwoman wil zijn. Maar ook dat ik ambitieuze doelen durf te stellen voor mezelf en ze met jou wil delen omdat ik weet dat jij ze begrijpt.

Jouw verbazing over jouw eigen kunnen is ontroerend en zorgt bij mij voor enorm veel trots.

Dank je wel voor onze vriendschap, voor jouw vertrouwen in mij en voor het feit dat ik een van jouw ridders aan de ronde tafel mag zijn.

Het is voor mij een hele eer.

Ik kijk uit naar onze brainstormsessies om zo tot mooie artikelen te komen voor MSB.

Liefs,
Patricia

A little more ordinary

Dat je jouw spiegelbeeld aankijkt, dat zij jouw aankijkt en dat het voor beiden een vreemd gezicht is dat terug staart… Een kaaklijn en een kin, een mond die groter lijkt ten opzichte van het gezicht dat ik had, een nog bredere neus. Dezelfde ogen en toch ook weer niet, geen angst meer zichtbaar, helderder, misschien nu ergens een spoor van berusting dat zichtbaar is … Bolle wangen als ik lach, dat nog altijd, maar ook dat, anders dan voorheen.

MSB, My Storybook, Barbara van Vliet, MomentGeluk, spiegelbeeld — Who is that girl I see, looking straight back at me… – Mulan

Steeds iets minder anders

Ik vind het fascinerend om de veranderingen te bekijken, in mijn gezicht, in mijn lijf. Heupen die opeens ‘gezakt’ zijn. Laagje voor laagje dat van de Oude Ik wordt afgeschraapt. Een heel nieuw, rechter en ogenschijnlijk langer lichaam dat er voor in de plaats komt, dat steeds meer zichtbaar wordt.

Foto’s terugkijkend die afgelopen vrijdag zijn gemaakt door Mye van MomentGeluk besef ik mij dat ik me steeds minder anders voel. Uiteraard zichtbaar op de foto dat ik de zwaarste ben van het drietal. No doubt. Maar ik zie ook iemand in het midden staan die zich niet meer half verstopt achter een ander, zodat die enorme heupen of billen gedeeltelijk aan het zicht worden onttrokken. Ik geloof in de oprechtheid van deze foto.

Ik voel mezelf minder afsteken bij anderen, minder een uitzondering zijn, normaler, minder anders. A little more ordinary

My Storybook, MSB, Barbara van Vliet, Mye Denekamp, Mark Jensen, MomentGeluk, steeds iets minder anders zijn, spiegelbeeld, reflectie — A little more ordinary- Met Mye Denekamp en Mark Jensen.

Dertien-in-een-dozijn

Ambieer ik de dertien-in-een-dozijn-status dan zo enorm dat ik daarvoor wil of wilde veranderen? Want dat is feitelijk wat ik zeg toch? Ik week af van het gemiddelde, en voel me nu steeds normaler worden. In plaats van opvallen, in de omgeving blenden. Onzichtbaarder worden?

Nee, nee, nee, nee. Het veranderen van mijn lichaam is iets wat ik doe uit liefde voor MIJ. Omdat ik beter verdien, beter wil. Omdat ik mezelf omarm en het hoogst haalbare uit dit leven wil halen. De capaciteit om anders te zijn ligt bij mij niet in de afwijking qua maat of gewicht. Ik heb meer pijlen op mijn boog, betere pijlen. Ik onderscheid me door mijn woorden, mijn fantasieën en mijn dromen. Mijn manier om jou hier over te vertellen. De overpeinzingen die in mijn hoofd zitten en misschien, … misschien zijn het ook gewoon mijn ‘paarse’ haren die voor het onderscheid zorgen…

Embrace your past

Nog vol in het Hier en Nu en verwonderd over hoe er in een kleine acht maanden ‘zomaar’ 40 kilo kan verdwijnen, kijk ik met enige vorm van medelijden terug naar de foto’s van wie ik was. Gek, destijds leek ik meer okee te zijn met de vroegere Ik dan dat ik dat nu ben. Portretfoto’s kan ik handelen, maar vooral de full-body foto’s roepen een gevoel op waar ik niet trots op ben. Het gevoel dat ik haar niet wil kennen, haar het liefst negeer. Alsof het verleden niet meer bestaat.

When will my reflection show, who I am inside? – Mulan

Starend naar het spiegelbeeld zoek ik naar antwoorden en inzichten om mij verder te helpen. Wie is degene die terug staart? Mijn Echte Ik? Of de Ik die nog onderweg is op haar pad naar zelfverbetering? De Ik van het Hier en Nu.

Het wordt tijd om ook mijn verleden te omarmen, het meisje dat ik was haar rust te gunnen, gerust te stellen door te vertellen dat zij okee is. Ook voor de Ik uit het Hier en Nu. Tijd om vriendschap te sluiten. Hand in hand om samen op zoek te gaan naar de Ik die wij in de toekomst mogen worden…

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk

11.11 The Dynamic Duo

Voor de tweede keer is het tijd voor een blik in het leven van Vanessa. Of eigenlijk in het leven van Vanessa en Morgan. Een leven waarin geen enkele dag saai is. Ik geloof ‘Nessie’ oprecht. Ik ken haar nog uit een pre-Morgan-era, en ook toen kwam het woord ‘saai’ niet in haar woordenboek voor. Met de toevoeging van een dochter die dezelfde eigenwijze attitude heeft als haar moeder zal dat woord er voorlopig ook niet inkomen.

Speciaal voor jullie: Here’s Nessie!

Vanessa, Morgan, 39 en 4 jaar oud, dansjes, regenbogen, gezondheid, tweetalig, Luke Bryan, Paw Patrol, Linkin Park, Uptown Funk, vrienden, familie, roadtrips en ijsjes: The dynamic duo.

“Autosleutels….. waar heb ik die sleutels nou weer…. Nee Morgan laat het speelgoed in de kist en doe je schoenen aan….. Waar zijn die sleu….. Schoenen Morgan geen slippers!” Terwijl ik me haast naar de gang zie ik in mijn ooghoek de speelgoed Jeep staan met, jawel, mijn autosleutels in de achterbak. Fijn….. ach ja, ze zijn in ieder geval gevonden. Aangekomen in de gang heeft mini-me besloten dat het perfecte schoeisel voor deze ijskoude herfstdag, Crocs zijn. Nu vind ik die hele modegril van Crocs al het meest bizar afgrijselijke van de eeuw, dus mijn vlees en bloed daarin naar school laten gaan is niet eens een miniscule optie in dit huishouden. “Het is best koud buiten en het regent ook lief, misschien zijn die schoenen niet zo’n goed idee.” Eigenwijs kijkt ze op en zucht “ik heb toch sokken aan”. Mijn eerste gedachte “ja en dat maakt het plaatje echt niet beter!” heb ik voor mezelf gehouden. “Doe je niet liever de Sketchers aan die je van Uncle Allen gekregen hebt?” “Alright mommy…. die zijn wel veel faster hè?!”

Gelukkig, modecrisis succesvol afgewend.

Nu nog op tijd komen…. Na ons door het altijd en eeuwig drukke verkeer te hebben geworsteld komen we eigenlijk toch heel ruim (lees 5 minuten) op tijd aan op school. Bij binnenkomst word ik door de juf meteen “gespot” en ze stormt doelgericht op me af. Ook als je ouder bent en niet meer op school zit, geeft het toch een onheilspellend gevoel wanneer een leerkracht zo op je af komt. “Hoi Vanessa. Ik wil even een gesprek met je inplannen inzake Morgan en haar gedrag de afgelopen weken.” Eigenlijk verbaast het me niet. Haar therapeute heeft klaarblijkelijk een voorspellende gave want hier hebben we het vorige week over gehad. “Door alles wat er nu gebeurd kan het zijn dat Morgan weer terug valt in het oude bekende.” Ja. Dat kan er ook nog wel bij. Maar ja. Juist dit is ook de reden dat de “momma-bear” modus aanvliegt en je als moeder zijnde alles doet om jouw kind te beschermen. Na de afspraak ingepland te hebben vraag ik me onderweg naar de auto af of mijn ex ons ooit de rust gaat gunnen….. Laat het maar aan hem over om de diesel in een welgeoliede, eindelijk goed lopende benzinemotor te zijn… God I need me some Luke Bryan… Eerst maar even alles op 0 en eruit werken in de sportschool. …. Maar waar dat pasje nou weer is….

De dag vliegt voorbij en voor ik het weet sta ik weer ongemakkelijk op het schoolplein. Ik weet niet waarom, maar ik voel me toch altijd wel de vreemde gup in die zee van ouders. De bel gaat, de deur vliegt open en het hele dorp mag genieten van mijn dochter’s begroeting: “MAMMAAAAAAA!!!!” Een dikke knuffel en kus volgen de vreugde kreet op. Heerlijk dit. Iedere dag weer. Blijkbaar doe ik toch wat goed. Fijn naar huis, thee en de open haard aangooien. Na ons dagelijkse ritueeltje en het avondeten beginnen we aan het avondritueel. Hier in huis is het de regel dat we aan het einde van de dag bij elkaar kruipen en de dag “doornemen”. De “highs” & “lows” van de dag. We hebben dit in de zomer tijdens mijn ziekenhuis opname en operatie niet gedaan en die kleine verandering is Morgan niet makkelijk gevallen. Vandaar dat haar “low” van de dag “mamma’s operatie” was. Dat de operatie in juli plaats heeft gevonden maakt voor mini weinig uit. Een high kon ze niet echt benoemen tot ik bij de slaapkamer deur stond:

“Mommy?”
“Ja?”
“Mijn high of the day…”
“Ja……”
“Is dat wij altijd dansen als we een rainbow zien en dat we voor altijd alleen samen zijn.”

Daar gaat mamma voor vechten lief. Met alles wat ik in me heb.

Me and My Coach

…‘Bar! Wat zie je er goed uit!’ Ik hoorde het vandaag om precies te zijn één-en-twintig keer. Zelfs felicitaties omtrent mijn gewichtsverlies. Oma met tranen in haar ogen omdat het me ein-de-lijk is gelukt gewicht te verliezen, en omdat zij mij een gezonder lichaam toe wenst dan ik had.
Wat men te zien kreeg was een versie van mij die ruim 40 kilo minder aan gewicht meedraagt dan de laatste keer dat zij mij zagen.
‘Wat zie je er nu mooi uit!’
‘Wat ben je goed!’
Ik glimlach, haal mij schouders op omdat ik mezelf geen houding weet te geven, want ondertussen schreeuwt een stem vanuit de diepste diepte van mijn wezen:’Maar vroeger was ik ook goed!!!’

Hoogverraad

Leef ik nu gezonder: Yes!
Doet mijn lichaam het nu beter dan voorheen: Yes!
Ben ik blij met de tot nu toe behaalde successen: Oh hell yes!!
Maar erkennen dat ik nu beter ben, mooier ben, leuker ben dan zeven maanden geleden is iets wat ik nog niet over mijn hart kan verkrijgen. Het voelt als verraad aan de Barbara-van-zeven-maanden-geleden. Erken ik mijn succes in het heden, accepteer ik mezelf in het Nu, dan verloochen ik de Barbara uit het verleden, dat ‘meisje’ dat zo hard erkenning nodig had. Hoogverraad ten opzichte van haar! ‘Treason!’ Als de Queen of Hearts in Alice in Wonderland die gilt: ’Off with her head!!!’ Hoogverraad wordt immers bestraft me de dood.

Maar de pijn die ik voel, is dat de pijn van mijzelf? Of is dat de pijn die verraad met zich meebrengt van de onwetende versie van mij die nog ergens in mijn gedachten schuilt. Mijn Oude Ik. Dient zij langzaam en pijnlijk af te sterven om ruimte te maken voor de verbeterde versie van de Ik in het Nu? Is dat dan de sleutel tot zelfacceptatie in het heden, zonder schuldgevoel jegens wie en wat ik was?

…Of is Mijn Oude Ik wellicht degene die verraad pleegde door mij tegen te houden op mijn pad voorwaarts en mij gevangen hield in een veel te zwaar lichaam? Hoort haar hoofd op het hakblok te liggen terwijl de beul zijn bijl inspecteert voor hij zijn missie zal volbrengen?

‘Coach Awesome, maanden geleden vertelde ik je over mijn gevoelens van verraad en mijn weerstand over de stappen die toen nog voor mij lagen. In mijn woordenboek stond dat woord zelfacceptatie, alleen betekende het in mijn wereld dat ik blij moest zijn met mezelf zoals ik toen was. Dat niet volledig kunnen zijn, doordat ik wist dat ik stappen diende te maken ten behoeve van de gezondheid van mijn lichaam was toen hetgeen waardoor het woord verraad in mijn gedachten gebrandmerkt stond. Leg het nog eens uit, zodat ik het nog eens door kan lopen, want wellicht ligt daar ook de oplossing voor mijn hedendaagse gevoelens die ik nog niet heb kunnen weerleggen’

Hey Barb?

…en zeker dat je vroeger ook goed was! Met een uitroepteken. Daar kom ik zo op terug, maar eerst het ultraverwarrende woordje “zelfacceptatie”.

De definitie van zelfacceptatie

Je snijdt hier voor de mens die wil afvallen namelijk berucht verwarrende punten aan vind ik; punten die ik jou ook zag ervaren in het begin toen we samen aan de slag gingen met je. En zoals ik tegen je zei: ik had nooit door dat zo een aanzienlijk deel van de plussize-community denkt zoals jij toen: afvallen is hoogverraad aan jezelf; off with the heads!!! Ik was geschokt door de waanzin ervan.

Ik zag je dan ook weken struggelen met hoe ik over zelfacceptatie denk en hoe jij eroverdacht. Zelfacceptatie betekent namelijk toegeven, niet opgeven. Toegeven aan wie en wat men is op dat moment in het heden. Toegeven aan het exacte nu van een persoon in zijn of haar leven. In steeds meerrust en vrede kunnen toegeven aan de hele wereld dat men gewoon freakin‘ mens is. Openlijk toegeven dus, in kalmte en ontspanning, dat men bijvoorbeeld schulden heeft, werkloos is, achterstand heeft in ontwikkeling, vaak chagrijnig boos kan zijn, obees is, emotie-eter is, blundert, schaamtevolle dingen doet, imperfect is, een knalrood hoofd krijgt bij aandacht in groepen, gehandicapt is, etc. “Hello, my name is human.”

En hoe kan men dus toegeven dat wij gewoon allemaal mens zijn?

Toen ik letterlijk en figuurlijk zwaar een emotie-eter was, hielpen de volgende veranderingen in denken hier uitstekend bij:

1)Mijn eigenwaarde hangt niet af van mijn prestaties in het leven. Ik ben namelijk al goed genoeg, ongeacht de prestaties in mijn leven. Of ik nu 1 kg weeg of 5000. Ik ben goed genoeg, simpelweg al omdat ik besta! De kinderlijke behoefte bijvoorbeeld aan een aai over de bol van iemand anders als volwassene, bij “goede” prestaties in het leven, heb ik dus niet meer nodig. Mijn Oude-Ik snakt ernaar, niet mijn Authentieke-Ik echter. De opvoeding is echt voorbij, hoe goed of slecht die ook was. Ik heb als volwassene dus geen waardering én acceptatie meer nodig van iedereen. Ik en een clubje dierbaren die mij waarderen om mij, niet mijn prestaties, that’s all I need. Hoe intens ik nog steeds kan blunderen, ik accepteer mezelf exact zoals ik nu ben. Ik geef toe.

Zucht…de rust en bevrijding door zo te denken:)

2) Ik doe altijd wat ik weet, en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. (Punt.)

Als iets niet werkt, DOE wat anders.

Ik las ooit een blog van iemand met obesitas en die haalde toevallig één van mijn favoriete uitspraken aan, namelijk de definitie van idiotie volgens Albert Einstein: Continue hetzelfde blijven doen, maar wel steeds een ander resultaat verwachten. Ze sprak namelijk over haar intense frustraties rondom al haar diëten die falen. (logisch, want diëten werken in 95% van de gevallen nooit om vele menselijke redenen). Ze dacht waarom doorgaan met hetzelfde? Toen dacht ik…aha nu komt het. Ze gaat iets anders DOEN. Want in het verlengde van bovenstaande uitspraak is mijn leefmotto: als iets niet werkt, DOE wat anders. Maar de dame koos voor juist niets doen. De dame gaf dus helaas op. En wat me zo boos maakte is dat ze serieus zelfs anderen aanspoorde om ook niets meer te doen, want tada: “accepteer jezelf”.

Maar ieders individuele GEVOEL en IMPACT op lichaam en geest van obesitas gaat echt gewoon door hoor…in een leven dat aftikt. Je geeft dus nooit op! Je doet dus wat je in ieder geval wél kan en zoekt verder door naar blijvende oplossingen om emotie-eten en obesitas blijvend hun ass te kicken, zoals de fundamenten die ik jou geef Barb. Ik heb zelf namelijk persoonlijk ervaren wat voor heftigs obesitas en emotie-eten met mijn lichaam en geest deed, vooral toen ik mijn ogen wagenwijd ervoor durfde te openen. Ik heb gezien en zie nog steeds wat het met anderen doet qua kwaliteit en kwantiteit van hun leven. En trust me, die woorden kwaliteit en kwantiteit hebben inhoud. Er zit echt een wereld onder de huid.

Geef nooit op!

Daarom is mijn persoonlijke mening rondom obesitas en emotie-eten: geef nooit op, omdat wij allemaal zo intens waardevol zijn. We mogen compleet gelukkig zijn. Onze kracht en pracht mag vol en laaaaaaang stralen in dit enige leven dat wij leven. Hoe bizar fantastisch is het bijvoorbeeld dat jij, Barb, eindelijk weer kan fietsen omdat je erop past nu je zo lekker afvalt via een vernieuwde mindset!!! Dat je letterlijk steeds minder een gevangene bent van het lichaam en de wegcijferende geest van je Oude-Ik.

Afvallen is dus verraad aan jezelf? Of wat ik tussen de regels door vaak lees bij blogs van anderen: afvallen is alleen maar meedoen aan het ideaalbeeld van de maatschappij, dus niet doen. Off with the heads dus als je afvalt, door het hoogverraad aan jezelf?

Nee, een dikke vette nee.

Afvallen is juist trouw zijn aan je Authentieke-Ik.

Je coach,
Mark

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk

Embrace Yourself: Partners in crime

…Soms zijn er mensen die je tegenkomt op je pad waar je instant mee klikt. BAM! Aantrekkingskracht. Verwantschap. Herkenning. Gedeelde meningen.

Vandaag is de dag van Mye.

Wat een bewondering heb ik voor deze jonglerende vrouw, moeder, ZZP-er, part-time BSO-juffie en sportvrouw. Hoe kan het toch dat het haar zonder enige moeite lukt om mij uit mijn comfortzone te halen? Hoe houdt zij zich staande in de chaos van elke dag? Mye lijkt alles te kunnen in mijn ogen. Zij DOET. Truelly Super Woman en een enorme inspiratie. Maar ook zij heeft momenten waarop zij wordt teruggefloten door haar lichaam, door haar hoofd. Hoe houd je dan alles op de rail, hoe houd je alle ballen in de lucht.

Embrace Yourself: Mye haar verhaal.

… Ik kreeg de vraag van Barbara om de allereerste ‘Embrace yourself‘ blog te schrijven voor My Storybook…

Stiekem vind ik dit best spannend want ik ben als fotograaf een beeld persoon en Barbara is normaal van de teksten. Zet mij achter mijn camera en het komt goed en ook mondeling kan ik zeer gemakkelijk mijn verhaal doen maar dit vertalen naar tekst is toch andere koek. Toch ga ik de uitdaging aan.

Embrace yourself, het ontstaan

Embrace yourself is ontstaan na vele mooie gesprekken met Barbara over wondervol zijn, obesitas, zelfbeeld, zelfliefde, doelen willen behalen en al dat soort dingen. Ontstaan omdat wij erachter kwamen in deze gesprekken dat in het omarmen van jezelf de basis van het geluk zit. Embrace Yourself richt de blik naar binnen, naar je eigen ik, naar je eigenwaarde en zelfliefde. Daar waar je zelfliefde vindt, gaat een wereld voor je open.

Barbara van Vliet, Mye Denekamp, MomentGeluk, My Storybook, MSB — Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren.

Soms heel eng en confronterend

Soms is het heel eng en confronterend om die blik naar binnen te richten want wat ga je daar tegen komen. Naar buiten richten is het zoveel gemakkelijker, dat de wereld te hard is, teveel oordeelt en jou jezelf niet laat zijn of teveel van je vraagt… Zelf vind ik het eng om kwetsbaar te zijn, echt eng… Ik kom namelijk mijn eigen ‘zwaktes’ tegen als ik die blik naar binnen richt en dan weet ik weer dat mijn lijf schreeuwt om die zelfliefde.

Zelfliefde, maar hoe dan?

Jezelf omarmen, voor jezelf zorgen, keuzes maken voor jezelf kortom zelfliefde. Zelf ken ik periodes dat ik door raas, weinig stilsta en al helemaal niet bij mezelf, zorg en blijf zorgen en misschien soms wel letterlijk weg ren. Dan vergeet ik waar mijn lijf om vraagt en wat mijn hoofd nodig heeft. Mijn lijf fluistert dan wel maar moet echt gaan schreeuwen voordat ik luister. Zelfliefde is geen overbodige luxe, het is een must om je balans te vinden en te behouden.

MSB, Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren — Wees lief voor jezelf.

Waar begin je?

Begin klein… Rustmomenten, voeding, beweging, ontspanning en zelfbeeld. Stel jezelf de vraag wat je nodig hebt om jezelf te omarmen. Voor mij is een avond onderduiken in een fijn bad met bruisbal en netflixserie op de tablet ernaast het ultieme ontspannen en opladen. Merk ik disbalans dan is dit
een ding wat ik snel in actie stel om voor mezelf te zorgen. Mezelf omarmen betekent ook dat ik bewuste keuzes in voeding maak en hierdoor echt voor mezelf zorg. Door te bewegen en sporten maak ik tijd vrij voor mezelf en kom ik vanuit mijn hoofd echt in mijn lijf. Zelfbeeld is ook een ding wat echt te maken heeft met zelfliefde, wees niet te hard voor jezelf, leg de lat niet te hoog maar verplaats hem wel en luister naar het fluisteren van je lijf zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen.

11.11 @ Nessie

Soms zijn er mensen die je pad blijven kruisen, of simpelweg je pad niet verlaten. Eén van die mensen is Vanessa. Ondanks dat we elkaar tijden niet spraken zijn we nooit uit elkaars gedachten verdwenen. Altijd waren er de Facebook-berichtjes als de klok op gelijke cijfers stond. 11.11 @ Nessie. 09.09 @ Bar…Niet iedereen begreep de berichtjes, maar wij begrepen elkaar. Ergens op de wereld was er iemand die aan je dacht als je zo’n berichtje tegen kwam. Het was onze zwijgende verbintenis.

Vanessa en ik kennen elkaar uit, wat lijkt, een vorig mensenleven waarin zij de rol van de Ontastbare had en ik de rol van klein angstig vogeltje vertolkte. Ik trof Nessie korte tijd geleden weer. Voor het eerst maakte ik kennis met haar dochter. Even ging er een steek door me heen. De bekende oude pijn die me even herinnert dat ook ik een kind had kunnen hebben dat slechts enkele maanden ouder zou zijn dan de stoere dame die Monstertrucks boven prinsessen verkiest. Aan de keukentafel bij Vanessa bespraken we haar moederschap, mijn gebrek daaraan, mannen, ex-partners, het leven en waar het ons tot op dat moment had geleid. Maar waar we beiden niet over uit konden was dat we toen, zes jaar geleden, op een zonnige dag in Haarlem nooit hadden kunnen verwachten waar we nu zouden staan. We versloegen draken, beklommen de hoogste berg en joegen regenbogen na. Wij zijn niet gemaakt om te verliezen in dit leven. Ik niet. Zij niet.

En nu het woord aan Vanessa:

“Nessie, ik zou vereerd zijn wanneer jij voor My Storybook zou willen schrijven!”

Die vraag kreeg ik van Barbara, Bar, een aantal weken geleden. Bar is altijd actief en creatief geweest woorden, pen en papier. Een aantal jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen op een volstrekt random manier. Mijn (inmiddels) ex-partner en haar (inmiddels) ex-partner waren (of zijn) collega’s van elkaar. In de digitale wereld sprak ik de ex van Bar wel eens. Hij heeft ons eigenlijk (digitaal) aan elkaar voorgesteld. Daarop besloten we een middagje Haarlem in te gaan; shoppen en een etentje. De klik was er meteen al.

Logisch achteraf gezien wanneer je twee meiden begin 30 bij elkaar zet, beide ongelukkig in hun relatie en niet op de laatste plaats ongelukkig met zichzelf. Altijd worstelend met hoe de buitenwereld hun ziet. Het enige verschil tussen ons, was dat Bar zich daar wel van bewust was en een weg zocht om ermee om te gaan en ik… ik was me er van bewust maar het grootste gedeelte van de dag had ik er schijt aan.

Of het koppelen van Bar en mijzelf door haar ex het des gewenste doel gehad heeft betwijfel ik. Want die ene dag, lopend door de straten en zittend op het terras, heeft ons versterkt. De stappen die daarna gezet zijn, de wijze waarop wij beide nu in het leven staan, hoe wij omgaan met iedere terugslag, dat is eigenlijk een wereld van verschil. De 2.0 versie van onszelf.

Over de jaren heen hebben wij elkaar niet dagelijks gesproken. Eerlijk gezegd niet eens iedere maand. En toch blijven onze wegen elkaar kruisen. Zoals ik al zei heeft Bar altijd al de “gift of creativity with words” gehad en ik…. Ja…. Af en toe wanneer de depressie weer eens toesloeg, liefdesverdriet, verdriet, kommer en kwel. Je kent het wel.

Mijn dochter van 4, Morgan, en ik wonen inmiddels in een klein dorpje buiten Leiden. Eigenlijk de rust opzoekend in een leven wat geen enkele dag saai is. Onze belevenissen terwijl wij onze dromen najagen. De uitdagingen als alleenstaande ouder. De epische faalmomenten. De momenten van ongekende trots. Zelfs de momenten waarop je of ineens de realisatie hebt dat je verdomd veel op je moeder lijkt, of dat jouw kind verdomd veel op jou lijkt en de frustraties die dat met zich meebrengt. Het pad wat we hebben moeten afleggen om hier te komen, van tranen naar de slappe lach. Ons leven. Dat is waar ik met trots over ga schrijven voor “My Storybook”.

In our life: we chase rainbows even in thunderstorms.

Nobody but me is gonna change my story

…Nobody but me is gonna change my story…

Ik hoorde het zinnetje en sindsdien is het niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Na jarenlang geleefd te hebben naar andermans verwachting ben ik nu degene die de controle neemt over hoe mijn leven verloopt. Ik houd mijn hoofd schuin, denk na terwijl mijn ogen afdwalen en staren naar een onzichtbaar punt in mijn toekomst. Klinkt het niet heel erg arrogant? Komt het niet over alsof ik de enige persoon ben in mijn eigen gecreëerde universum die ik belangrijk vind?

Keuzes en consequenties

Nee.

Nee, het is geen arrogantie, geen zelfverheerlijking, geen uitspraak die benadrukt dat ik me beter voel dan een ander. Niet voor mij althans.

Nobody but me is gonna change my story.
Ik bepaal mijn eigen leven, maak mijn eigen beslissingen…
Maar ook:
De keuze die ik maakt pakt anders uit dan ik had verwacht, blijkt negatieve gevolgen te hebben. Deze accepteer ik voor de volle 100% want het was mijn keuze om het besluit zo te nemen. Het is aan mij om door middel van actie mijn bestemming, de uitkomst van dit geheel, bij te stellen.

Mijn nieuwe levensmotto

Het wordt mijn nieuwe motto: Het durven beslissen over mijn eigen bestaan. Uit de schaduw treden. De gevolgen van mijn keuzes aanvaarden en door acties mijn eigen toekomst beïnvloeden. Zelf de richting van mijn pad bepalen. Niet de degene zijn die van een afstand observeert maar degene die lééft en volop geniet van wat het leven haar brengt.

… Een stoer en volwassen manier waarop ik dat beschrijf, bedenk ik me terwijl ik nadenkend op mijn pen bijt. Niet meer het meisje dat ik was. Niet meer het meisje dat zich verschuilt en bang is voor haar eigen schaduw. Niet meer het meisje dat gered wil worden.

Het geloof in sprookjes

Ik heb mijn leven lang in sprookjes geloofd. Ik heb een ijzersterk vertrouwen in het lang en gelukkig met dat verschil dat ik er in het Hier en Nu achter ben dat ik zelf mijn eigen lang en gelukkig zal moeten creëren.

Voor 39 jaren vertolkte ik de rol van het meisje, maar met het begin van My Storybook zal ook mijn leven als vrouw beginnen. De vrouw die haar eigen verhaal schrijft…

Het pad dat ik ga volgen, zal mijn eigen pad zijn. Niet langer zal ik slechts een onderdeel zijn op het pad van een ander. Ik geloof niet in toeval, ik vertelde het van de week nog aan iemand in volle overtuiging. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren. Het is echter aan ons hoe we er mee omgaan. Door een beslissing te nemen kunnen we de toekomst van richting doen veranderen. Die keuze hebben we, we moeten alleen durven die keuze te maken. De keuze om onze bestemming te veranderen.

Mijn pad voorwaarts

Op mijn pad loop ik niet alleen, ook dat is één van mijn nieuwe inzichten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. In tijden dat zorgen de overhand nemen voelt mijn leven geregeld als ‘alleen’. Daar ga ik gewoon heel eerlijk in zijn. Het vechten tegen die enorm krachtige vijand in de vorm van mijn financiën. Eenzaamheid slaat genadeloos toe op de momenten dat ik met deze vorm van wanhoop wordt geconfronteerd. Momenten dat ik me soms,..heel soms bedenk dat hoe gebonden mijn geest in het verleden ook is geweest mijn probleem toen ons probleem was. De wanhoop waardoor de hete tranen zich verzamelen onder mijn oogleden. Geen weg vinden omdat ik het tegenhoudt. Ik ben niet geboren om te verliezen in het leven. Ik zal mijn bestemming bereiken, waar ik zelf ook besluit dat deze zal zijn. Ik wil me staande houden op het pad dat ik tot het mijne heb geclaimed.

Terwijl ik lopend op mijn pad de tranen weg knipper, zie ik de zon die door de wolken breekt. Voel de warmte op mijn gezicht. Adem in, adem uit. De concentratie op mijn ademhaling. Terug naar mijn basis. Als uit een droom ontwakend kijk ik om me heen. Pas nu neem ik waar dat ik helemaal niet alleen op dit pad loop. Ik zie mijn ridders. Patries legt haar hand op mijn schouder. Mark geeft me een High Five. Mye knijpt me in mijn arm en schenkt me een stralende bemoedigende lach. Vanessa zegt niets, maakt het gebaar Rock on! Ze laten me allen op hun eigen manier weten dat mijn keuzes en de gevolgen niet altijd makkelijk zijn, maar dat ze me onvoorwaardelijk steunen in mijn stappen voorwaarts.

Een hart vol met lichtjes

Het zijn niet alleen mijn ridders die ik om mij heen zie lopen. Het is iedereen, écht iedereen aan wie ik ooit een lichtje gaf. Het lichtje gaf dat in mijn hart zit, dat ik doorgeef door middel van een lach, een groet, een vriendelijk gebaar of door eens iets voor een ander te doen. Ieder op mijn pad draagt het lichtje dat ik hem of haar gaf. Op hun beurt zullen zij het lichtje ook weer doorgeven om zo, gezamenlijk de wereld van alle duisternis te ontdoen.

Samen lopen we voort, de toekomst in. Een volwassen toekomst.

Ik op mijn eigen pad, zij allen als onderdeel daarvan.

Ik met een glimlach om mijn lippen en een hart vol met lichtjes, wetende dat ik degene ben die mijn eigen verhaal schrijf.

Nobody but me is gonna change my story.