11.11 – My Storybook

11.11: The fellowship of the B-day

Terug van weggeweest: Vanessa met haar column 11.11. Nog zoekende naar inspiratie neemt ze ons mee in haar wereld en dat van haar Fellowship

Vanessa schrijft: Laat ik maar beginnen met mijn excuses aan te bieden aan alle lezers, want het is al even geleden….. Wanneer ik schrijf doe ik dat vanuit een bepaalde mindset, een plekje in mijn hoofd. Die plek ben ik de afgelopen weken volledig kwijt geweest. Dat kan zijn doordat ik het bijzonder druk had, dat kan zijn omdat er hier in huis een aantal veranderingen geweest zijn, druk sociaal leven, het zal vast wel een reden hebben. Hoe dan ook de inspiratie was weg en eigenlijk nog steeds. Maar we gaan gewoon hard opzoek om deze weer te vinden! En dat doe je niet door stil te zitten denk ik dan maar.

Mijn neurotische trekjes

…“Misschien moet je je was gewoon 2 weken lang opsparen en dan doe ik het wel wanneer ik weer terug ben…” “Ness…. Ik kan echt wel wassen…” En dan sta je daar, hoe moet ik dan gaan uitleggen dat ik niet bezorgd ben om zijn competentie wanneer het om wassen gaat, maar gewoon een neurotisch trekje heb wanneer het gaat om mijn wasmachine en droger. Ik heb nog nooit met iemand samengewoond die de was heeft gedaan. Dat is gewoon mijn ding…… ofzo….. Maar make like Elsa en let it go…. Een van de vele dingen die ik los heb moeten laten in de afgelopen weken. Dus eigenlijk zijn de afgelopen weken juist heel goed geweest voor een persoon die zo vastgeroest was in eigenlijk alles. Twee weken lang je huis overlaten aan een ander is vaak best een dingetje. En zo voelde ik het ook afgelopen zomer toen Morgan en ik 2 weken naar Amerika gingen. Maar bij thuiskomst was het huis niet afgebrand, de inboedel was er nog en als kersje op de taart was het ook nog brandschoon. Dus eigenlijk moet ik helemaal niet moeilijk doen over die wasmachine…. “Je mag het gewoon laten liggen hoor…. Ik vind het niet erg om te doen…” Dat kwam makkelijker en sneller mijn mond uit dan toegeven dat ik nòg een rare afwijking heb. Na alle rare afwijkingen waarmee die arme man nu al kennis heeft moeten maken, zou dit best de druppel kunnen zijn…

Van vluchten tot roadtrip

Iedere ochtend wordt er een dag van de kalender afgescheurd. Vandaag hangt er een grote 3 die vol trots is gemaakt door Morgan. Nog 3 dagen en dan gaan we 2 weken weg. Een reis die eigenlijk begon met het idee “maken dat ik wegkom voordat ik mijn verjaardag grootst moet gaan vieren..” is nu de “Girls road trip” geworden.

“We hebben het plan om 2 weken weg te gaan eind oktober.” Vertel ik Linda (mijn oudste zus) via facetime vanaf haar vakantie-adres. Ze kijkt me met een half oog aan en zegt “Je gaat dus je verjaardag ontwijken?” “Nee niet ontwijken want jarig ben ik hoe dan ook… Ik vier het alleen op een andere plek…” Ze gaat verzitten en kijkt me nu met een semi grijns aan en zegt “Op welke plek dan?…” “We gaan als het goed is naar Tom en Lanny.” Daarmee weet zij dat het aan de andere kant van de oceaan is.

Dit jaar is het jaar van de grote cijfers. De leeftijd waar ik mijn leven lang eigenlijk tegenop gezien heb. Die leeftijd waarbij ik vroeger altijd dacht “dan is je leven voorbij!”. Het is zover, de dag komt steeds dichterbij: ik ben bijna 40. The big 4 0. 40 going on 19 want in mijn hoofd ben ik nog 18 jaar oud. Behalve toen ik dit weekend tijdens een vriendschappelijke honkbalwedstrijd dook voor een bal. Nadat ik op mijn rug terecht kwam was mijn eerste gedachte “duidelijk geen 18 meer!”.

“Oh”, zegt ze met een brede grijns “eigenlijk wil ik ook wel mee dan…” Zo gezegd zo gedaan. Na Linda heeft Anna zich ook nog aangesloten bij de “fellowship of the b-day”. Dus vrijdag gaan we dan, 4 meiden, veel te vroeg in de ochtend naar Schiphol. Of ja, 4 meiden en een man, want huisgenoot brengt ons. Maar daarna zal hij de Fellowship verlaten om van zijn “2 weken verlost van Ness” tijd te gaan genieten. Nu maar hopen dat hij mijn huis niet als Tinder-ontmoetingsplek gaat gebruiken… “Niet te veel over nadenken Ness… Uitzetten uitzetten uitzetten…”

We had each others back

Huisgenoot en ik hebben zo’n jarenlange vriendschap waarin we dachten elkaar wel goed te kennen. Dus toen hij een verblijfplaats zocht stond mijn deur natuurlijk open. Ook nadat hij ruim een jaar niets van zich had laten horen omdat zijn ex mij “niet zo lief” vond, want mijn vriendschappen zitten doorgaans wel diep. We zijn er altijd voor elkaar geweest, zijn altijd open en eerlijk geweest en “had each others backs”. Toen was dat zo…. Ik denk dat we nu allebei wel kunnen zeggen dat mensen over de jaren heen veranderen. Zo is hij niet meer de persoon van 15 jaar geleden en ik voor hem vast ook niet. De irritante trekjes die ik altijd verberg voor de buitenwereld, iedere afwijking, die kan je niet zo goed verbergen wanneer iemand er 24/7 is. Ik weet bijvoorbeeld dat hij mijn muziekkeuze bizar slecht vind en daar toch gedwongen naar moet luisteren vaak. Trouwens, ik gil ook mee…. Hard…. Vaak… Jammer voor hem… En zo zijn er meerdere van die kleine dingen waar je dan achter komt wanneer je met iemand onder één dak leeft. Ik zal voor hem niks invullen, want dat kan ik niet, ik kan het alleen vanuit mijn perspectief en gevoel beschrijven en beleven. Een aantal keuzes die hij gemaakt heeft de afgelopen weken zijn voor mij bijzonder kwetsend geweest. Keuzes die hij met betrekking tot mij in het verleden vast vaker gemaakt heeft, alleen toen stond ik er niet naast en zag ik het “waarom” dan ook niet. Nu wel… Confronterend, maar nu ik het weet kan ik er alleen mijn voordeel mee doen. Dus zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel (Met dank aan Johan Cruyff) Daarmee wil ik niet het beeld schetsen dat het niet gezellig is in huis, want dat is het zeer zeker wel. Ook voor Morgan is het gezellig. Al met al houden we het leuk en werkbaar voor iedereen. Zo maken we toch iedere dag het beste van een situatie!

Vier meiden = The fellowship

De komende 2 weken zijn ook daarom een welkome verandering. Vier meiden op stap, een hoop lol en kijken waar de dag ons brengt.

De komende tijd gaan jullie via MSB niet alleen lezen over onze reis, maar zullen er ook videologs aan gekoppeld worden. Nu ben ik niet echt een voorstander van mijn stem en laat staan mijn hoofd in een video, maar volgens Barbara zal het onwijs tof zijn. Vooral voor de lezers en in dat geval; kijkers.

Dus 11:11 in het teken van “The Fellowship of the big B-day”. Let’s have some fun!!

11.11 Ieder huisje

Vanessa is back! Het vervolg op haar laatste blog, een persoonlijk verhaal over een spiegel die opgepoetst moest worden. Zij schrijft:

“….Noem het zoals je wilt; glitch, tijdelijke out of order, down, hang er een label aan. De afgelopen tijd zijn weken ondanks het zonnige weer best donker geweest. Die spiegel is verder opgepoetst kunnen we wel stellen.

Vandaag is het een jaar geleden… Een jaar geleden dat ik mijn held gezien heb in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jaar geleden al. Dat betekent dan ook dat het vandaag ook precies 11 maanden geleden is dat mijn held ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over waarom dat eigenlijk zo’n grote invloed op mij gehad heeft. Hoe dat echt mijn hart wel een beetje heeft gebroken.

Muziek. Muziek was altijd mijn toevluchtsoord. In alles. Muziek liet de buitenwereld horen wat mijn gemoedstoestand was. Muziek was mijn veilige haven. Hoewel ik uit een groot gezin kom, zijn mijn zussen en ik zo verschillend van elkaar opgegroeid. Ik was en ben, anders dan zij. Alleen hing wel het zelfde verwachtingspatroon aan mijn persoon. Zolang als dat ik het mij kan heugen heeft mijn mening nooit de goedkeuring nodig gehad van deze of gene. Dus ook niet van mijn ouders. Dan komt daar nog bij dat ik die zelfde mening niet echt onder stoelen of banken steek en/of stak. In een gezin waarin mamma’s wil wet is en niemand echt zat te wachten op mijn point of view, is dat natuurlijk “not done”.

Vier zussen heb ik. Eigenlijk half zussen maar we zijn allemaal samen opgegroeid dus zijn we zussen. Ook al zouden 2 van die 4 op dit moment zeggen dat zowel ik als de oudste helemaal niet bestaan, negeer ik de feiten liever niet; ik heb er 4. Eigenlijk alle 4 heel verschillend van elkaar ondanks zij dezelfde vader hebben. De 2 oudste hebben al sinds mensenheugenis een gigantische concurrentiestrijd om de aandacht en goedkeuring van onze moeder. Ik noemde dat vroeger altijd “het gevecht om het stickertje”. Je weet wel, zo’n stickertje wat je in de kleuterklas krijgt wanneer je iets heel goed hebt gedaan. De middelste zus heeft altijd haar eigen koers gevaren en kan als “typisch” bestempeld worden. Stil, observerend maar volledig op haar eigen planeet. Dan heb je de 2 jongsten… En ik denk dat wij iets meer op elkaar lijken dan de rest. Nummer 4 (ik ben nummer 5, mijn moeder is gestopt toen het echt niet meer beter kon… Echt…) heeft ook altijd haar eigen koers gevaren, trok anderen erop mee, had een mening, lol in het leven maar heeft altijd haar uiterlijk mee gehad.

Ik zeg wel dat mijn moeder op perfectie is gestopt, maar als je het haar vraagt zal ze zeggen dat ze maar gestopt is omdat ik de anti-christ ben. Buiten alles wat qua uiterlijk aan mij verkeerd was, vooral mijn gewicht, was mijn persoonlijkheid ook alles behalve wenselijk voor zowel mijn moeder als stiefvader. Dat kan ik tegenwoordig zeggen zonder wrok of negativiteit naar hen toe. Het is wat het is. En ik geloof heilig dat je als ouder je best doet, met wat binnen je macht en kunnen en kennis ligt. Meer dan je best kan je niet doen. Jaren heb ik geprobeerd om mijn persoonlijkheid te vervormen naar wat zij wilden zien, maar daar werd ik letterlijk alleen maar depressief van. Op te groeien met het gevoel dat je niet goed bent, dat er niks aan je klopt. Alles wat fout gaat ligt aan jou, echtelijke ruzies altijd aan jou liggen, je moeders migraine aanvallen komen omdat jij weigert te doen wat er gezegd wordt. In al die jaren, in al die onzekerheid en eigenlijk wensen dat je er niet meer was, was hij er. Ik zette Linkin Park op een luisterde naar zijn stem en verhaal. Dat gevoel, in die stem, die teksten, deze man wist echt waar ik me in bevond. Die eeuwige strijd van een lichaam wat ’s ochtends opstaat maar een hoofd wat liever niet meer wakker wordt. Me altijd alleen te hebben gevoeld tot ik het album van Linkin Park voor het eerst hoorde. Mijn veilige haven. Begrip, medeleven en vooral kracht. Want zijn boodschap was “als ik het kan, dan kan jij het al helemaal!”

De wazige jaren

In de zoektocht, met als soundtrack ieder nummer van Hybrid Theory, naar mij zelf en wie ik eigenlijk wilde zijn en was, werd ik verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd… Ze was vrijgevochten, deed haar best om mij te laten zien dat ik er mocht zijn, vond mij fantastisch en deed zo haar best, dat ik achteraf wel kan zeggen dat ik verliefd werd op de aandacht die ik niet kende. Want eigenlijk ben ik hetero. Daar kan ik al snel achter, maar toch hebben wij ruim 5 jaar samengewoond. Waarom? Omdat ik niemand meer had. Nadat ik thuis vertelde dat ik ging samenwonen met haar ontving ik een e-mail van mijn moeder. Daarin stond dat ze niet wist hoe ze dit moest gaan uitleggen aan haar omgeving, dat ik weer bevestig dat ik de teleurstelling van haar gezin was, ze zich dood schaamde en ik haar dochter niet meer was. Voor haar was ik dood. Die mail heb ik jaren bewaard. Gemiddeld 1 keer per week gelezen totdat mijn vriendin tegen me zei “hou op met deze martelgang. Het is wat het is. Je bent niet alleen, je hebt mij, ons.” En daar heb ik me jaren aan vast gehouden. Die mail ontving ik in september en op mijn verjaardag in oktober hoorde ik niets. Niet van mijn zussen, niet van mijn ouders, alleen van de familieleden die nog niet in waren gelicht over het verbannen van de jongste doorn in het oog. Zij was er wel, met een verjaardagstaart. En zij hield echt van mij. Dat kan ik in alle zekerheid zeggen aangezien ik er al snel achter kwam dat ik eigenlijk hetero was, dus wij eigenlijk 5 jaar zonder fysieke liefde geleefd hebben. Dat zij het uiteindelijk buiten de deur zocht is achteraf goed te begrijpen. En ik, ik hield van haar om de persoon die zij was, maar ook omdat zij mijn veilige haven werd, mijn thuis. Met als soundtrack Collision Course. Want feesten konden we als geen ander.

Het uit elkaar gaan van haar en mij, het vinden van mijzelf zonder haar, het ontmoeten van de vader van Morgan, de geboorte van Morgan, in eenzaamheid, in gezelschap. In alles, echt alles is die soundtrack die stem van Chester. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat een artiest al die dingen voor een persoon kan zijn. Dat begrijp ik ook. Ik was geen fan, niet idolaat, want geloof me, ik heb ze ook wel eens zien spelen dat ik blij was dat er nog 20 apparaatjes tussen alle noten in zaten voordat we die te horen kregen. Zijn bandgenoot heb ik een keer boos toegesproken omdat hij vroeg in de ochtend mijn koffie omgooide. Ja… sorry… maar in de ochtenddauw op een festivalterrein, weinig slaap is niet echt het recept voor een lekker gesprek met mij… Hij was op zijn beurt wel de held van de dag, want hij heeft stad en land afgelopen voor een nieuwe kop koffie!

Eigenlijk mag ik van geluk spreken dat ik mijn dankbaarheid persoonlijk heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen dat ik zonder hen een ander persoon was geweest.

Vaak denk ik terug aan de gesprekken over muziek die ik met mijn muzikale bondgenoot, Troy had. Hoe hij die stem voelde zoals ik, die teksten begreep zoals ik. Hij heeft mij geleerd meer achter Marilyn Manson te zien dan de plateau zolen en make-up. Hij was ook wel een beetje mijn held destijds. Grapte altijd over “ons huwelijk” en “onze kinderen”. Lachte hartelijk om het feit dat ik backstage een keer van schrik gillend ben weggerend toen Marilyn Manson de hoek om kwam. Wij konden via MSN of ICQ of telefonisch samen naar muziek luisteren en het begrijpen. Hij vanuit Florida en later Texas en ik vanuit mijn bubbel. Jaren verstreken maar Troy kon ook niet echt omgaan met het feit dat ik ineens een vriendin had. Voelde zich ongemakkelijk eronder of vond het stom. Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit te weten komen. Want begin 2013 besloot Troy dat het voor hem goed zo was en is op dezelfde manier overleden als Chester.

Misschien heeft het mij daarom ook wel extra aangegrepen. Wie zal het zeggen…

Jaren heb ik live optredens van Linkin Park vermeden. Ja vermeden. Omdat ik bang was dat ze zo zouden tegenvallen dat het nooit meer het zelfde zou zijn. Ik ben blij dat de ervaring mij anders heeft geleerd. Dat ik nu, na bijna een jaar niet meer te hebben geluisterd naar een nummer van ze, met een lach zit te luisteren naar Linkin Park. Er komt misschien niets nieuws meer, maar ik kan de albums altijd recyclen voor iedere fase en gelegenheid. Dat ik met een lach terug denk aan de stomme “wijsheden” van Troy. Chester heeft mij geleerd dat ik iedere storm kan doorstaan en Troy heeft mij geleerd dat ik goed ben zoals ik ben, dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. Dat IK er mag zijn. IK. Om wie ik ben. En die kennis brengt kracht met zich mee.

Het is 20 juni 2018 en ik ben dankbaar voor de lessen en de steun die ik dan wel in gesprek of via muziek gekregen heb op mijn reis tot nu toe. Dankbaar voor die breekbare stem, die op een regenachtige dag in 1997 ineens door mijn speakers knalde. Dankbaar voor de vriendschappen die zijn gesloten door muziek.

Op 20 juni 2017 zei ik nog tegen een de persoon naast me “jeetje.. Ze zijn zo goed. Hij is zo fucking goed, het lijkt wel zijn afscheidstour…”

xoxo Vanessa

11.11 Zandvoort aan de wandel

Lees je vaker op My Storybook dan kan de wandeltocht die ik maakte op 24 maart je bijna niet ontgaan zijn. Bij binnenkomst stonden ook Vanessa en Morgan voor mij te klappen. Voor mij was het een onvergetelijke dag, maar hoe was deze dag voor hen, wat waren de ervaringen van Nessie en Morgan?

Vanessa schrijft: “Gaan we naar het strand mamma?!”
“We gaan even naar het strand en dan gaan we Bar ‘binnenhalen’.”
“Huh?!”

Om de blik die ik dan krijg schiet ik keihard in de lach. Raar om te zeggen ook ‘binnenhalen’. Alsof we gaan vissen. Was het maar zo’n feest, we gaan niet vissen. Bij de finish staan om Bar met een groot applaus te ontvangen. 30 kilometer heeft ze er dan opzitten. 30 kilometer in de wandelschoenen, over strand en asfalt. Wat een prestatie.

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee schat, gelukkig niet.”
“Maar wel heel veel he mamma?”
“Nou… ik weet in ieder geval zeker dat IK het haar niet na zou doen. 30 kilometer… Moet er overigens ook niet aan denken… Bedoel… Welke schoenen moet ik aan dan?”
“Dan nemen we toch ook de fiets mee? Mag jij wel op de mijne…”

Ik denk terug aan waar we ooit begonnen zijn, als 2 individuen, volledig ontevreden en ongelukkig in ons leventje destijds. Eigenlijk ken ik Bar via haar inmiddels ex-man. Welke ik dan weer ken via mijn ex. Zij zijn collega’s. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat zij beide lichttechnici zijn en in het wereldje kom je steevast dezelfde mensen tegen en is “de wereld echt klein”. Waar de een zich verbergt achter een luide stem, de ander zich verbergt achter een gordijn, verbergde de ex van Bar zich achter de zekerheid en controle van een cameralens. Haar ex die haar steevast in ieder gesprek op MSN en facebook “mijn V.” noemde. Het stoorde me.

“Mijn V. heb ik vaak als model hoor.”
“Waarom noem je haar constant V. Ik weet toch hoe ze heet? Zeg desnoods mijn vrouw, tenzij die overige 4 letters niet te vinden zijn op je toetsenbord…?”

Die afkorting, zeg het eens hardop. Ze heeft toch gewoon een naam? Na dat gesprek opperde hij dat het misschien wel leuk was wanneer wij elkaar zouden ontmoeten. Zij en ik. Ook omdat hij dacht dat ze wellicht moeite zou hebben met ‘ons contact’.

Zo kwam het balletje aan het rollen en spraken we af in Haarlem. Erop terug kijkend kan ik wel duidelijk stellen dat wij beide niet meer dezelfde personen zijn als op die zonnige dag, op het terras, in Haarlem. Enigszins onwennig en onzeker over wat we aan zouden treffen bij elkaar liepen we door Haarlem, druk in gesprek over van alles en nog wat. Voor mij was het al snel duidelijk dat we eigenlijk beide in dezelfde situatie zaten; in onze relaties vanwege de zekerheid, bang voor het onbekende daar buiten en wachtend op het moment dat we het zo zat waren ongelukkig te zijn, zodat het onbekende lachend omarmt zou kunnen worden. Niet lang na onze ontmoeting kwam dat moment voor mij. Voor Bar hoopte ik daar op dat terras alleen maar dat ze de kracht zou vinden in haarzelf. Het zat er wel, ondergesneeuwd door onzekerheden en angst. Verborgen onder een laag controle van derde hand. “Hey… Dit ken ik….”

We zijn nu heel wat jaartjes verder, kilo’s lichter maar een ton aan levenservaring en wijsheden zwaarder. In de afgelopen jaren hebben onze levens elkaar af en toe gekruist. Meer niet dan wel. Maar dat zijn de beste vriendschappen. Je hoeft elkaar niet te spreken om te weten dat je er bent.

GIRLPOWER

“Komt Barbara hier de bloemen halen mamma?”
“Ja ze komt dadelijk onder dat spandoek doorlopen en dan krijgt ze een bloemetje van die mensen. Leuk he?”
“Tot die tijd kunnen we dansen he?”

Mijn dochter wil dansen, op straat, dus dat doen we. Die meid die toen op het terras in Haarlem zat met Bar zou dit niet gedaan hebben. Gelukkig heeft de vrijheid van de afgelopen jaren voor vrijheid van geest gezorgd en heb ik maling aan de afkeurende blikken.

Na een dansje of 2 kijk ik toe hoe Barbara binnenkomt en wordt geknuffeld door haar “lichtjes”. Meteen schiet het beeld van Bar op het terras in Haarlem door mijn hoofd. Mooi om te zien hoe open ze nu in het leven staat. Hoe ze vind dat ze gezien mag en kan worden zonder de goedkeuring van een cameralens. Hoe ze nu zichzelf lief heeft door goed voor haarzelf te zorgen. Te zien hoe ze nu weet dat ze het geluk alleen bij zichzelf gaat vinden en niet uit een ander kan halen. De positieve transformatie van mensen om mij heen dwingt mij om ook naar mijzelf te kijken. Die spiegel schoon te poetsen en goed te kijken. Onze reis verschilt eigenlijk niet veel van elkaar. Vanaf het moment op dat terras in Haarlem tot nu: eigenlijk hebben we grotendeels het zelfde pad afgelegd, zonder het met elkaar te hebben bewandeld.

Trots ben ik, dat zij als powerhouse laat zien dat girlpower niet is uitgestorven met het uit elkaar gaan van de Spice Girls. Dat zij weet wie ze is en zichzelf heeft gevonden. Leuk om die transformatie van begin tot nu te zien. Op eigen kracht, wat een doorzettingsvermogen. 30 kilometer! En dan zit het er nog niet op: we moeten nog vanaf het centrum naar de strandtent lopen…. Bedoel ik vind dat al ver… Heb al toegezegd mee te lopen met de Van Dam tot Dam loop. Kan ik daar nog onder uit?

“Ik ben nu alleen maar brak eigenlijk.” Verzucht ze terwijl ze mijn arm vast pakt.
“Jah! Dat geloof ik gek! 30 kilometer he!”
“Ja… 30 kilometer. Ik voel het nu wel.”
“Oh nu al? Joh… Ik had na 3 kilometer al de bus naar de finish genomen… Maar euh… Die van Dam tot Dam he…. Die is toch wel korter dan dit he?!?!”

Waar wij vandaan komen

Ongeacht wie je ooit was en waar je vandaan komt, voor mij gaat het erom wat je ermee doet. Wie je wilt zijn en wie je bent in het nu en het morgen. De beste versie van jezelf zijn. En dat is wie ze is. Iemand die zowel mentaal als fysiek van ver is gekomen. De vrouw die lachend na 30 kilometer op het terras zit dankbaar voor de mensen die er zijn met haar en voor haar op dit moment. Die pessimisme niet meer de overhand laat nemen maar het omzet naar positieve actie. Ik hou van de “I don’t know if I can do it but then I’ll die trying” instelling. Ja dat lees je goed, ik hou van die instelling ook al laat ik hem vaak aan me voorbij gaan.

Morgan wijkt niet van haar zijde en is dan ook niet blij wanneer ik bepaal dat het voor ons tijd is om naar huis te gaan. Een hele dag aan het strand is iets waar wij beide wel blij van worden. Maar een kind wat morgenochtend niet wilt opstaan omdat het te laat geworden is, daar word ik niet blij van.

SPIEGELTJE SPIEGELTJE AAN DE WAND

Onderweg naar huis zit ze naast me en ik voel dat er een grote levensvraag aan zit te komen:

“Jij weet alles he mamma?”
“Nee lieverd. Gelukkig niet alles.”
“Weet je wel waarom je geen mamma hebt, mamma?”
“Ik heb wel een mamma lieverd. Iedereen heeft ooit een mamma gehad.”
“Waar is jouw mamma dan?”
“Die woont vlakbij tante Debby. De mamma van tante Debby is ook de mamma van mamma.”
“O… Weet jouw mamma wel wie jij bent?”
Jah… Dat is een goede vraag…

De laatste keer dat ik mijn moeder en stiefvader gezien en gesproken heb is ongeveer 12 jaar geleden. Dat is ongeveer even lang als dat ik van zowel familie als vrienden als vage kennissen dezelfde vraag krijg: “Waarom hebben jullie ruzie?” Hier heb ik nooit antwoord op gegeven en laat dit altijd in het midden. Niet alleen uit respect, ook omdat ik niet vind dat we “ruzie” hebben, maar ook omdat ik dan een gedeelte van mezelf moet blootgeven, net het gedeelte wat ik het liefst verberg. Het gedeelte van mijn leven waarin ik juist Bar heb leren kennen. Hoe zij haar spiegelbeeld heeft aangepakt en geconfronteerd heb ik de mijne blijkbaar gewoon genegeerd.

Maar als die spiegel dan toch gepoetst wordt…

11.11 London Baby!

Nessie en Morgan gingen naar London! Lees hun avontuur!

Vanessa schrijft:

“Het razende verkeer, de hoge pieptonen van de ambulances, mensen die zo haastig langs je heen lopen dat ze je altijd net even raken, de witte gebouwen die afsteken tegen de grauwe luchten, de architecteur, de manier waarop ik hier opga in de grote grijze massa; wat heb ik je gemist Londen.

Het is zeker 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst gelopen heb. 10 jaar ouder, 1 kind rijker, 30 jaar wijzer en 2 mislukte relaties (want dat verwarde jaartje met die bizar slechte “muzikant” reken ik niet mee) verder loop ik hier dan eindelijk, met mijn grootste liefde, herenigd met mijn eerste liefde: London baby! Okay…. Eigenlijk was Jordan Knight van de New Kids on the Block mijn eerste echte grote liefde…. Trouwens.. Voor hem zou ik nog steeds beschikbaar zijn…. Maar Londen deelt dan die eerste plaats.

I believe I can fly

Na de spanning of we uberhaupt konden gaan wegens de sneeuwstormen en ijslaag zijn we, 2 uur vertraagd, dan toch aangekomen op Luton Airport. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen fan ben van vliegen. Ik vlieg alleen in uiterste noodzaak. Noodzaak is wanneer er geen alternatief vervoer is of het alternatief langer dan een week duurt. Ik zong vroeger in plaats van de tekst “I believe I can fly” van R. Kelly ook altijd “I believe I can DIE”. Want dat is de associatie met vliegen in mijn brein. Maar sinds onze vakantie naar Bahrein heeft mijn grootste liefde haar grootste liefde gevonden: vliegen. Van de motoren die beginnen te blazen tot de landing, ze vind het helemaal prachtig. Ik zit ernaast, lachend als een boer met kiespijn omdat ik niet wil laten merken dat ik het eigenlijk he-le-maal niks vind. Logisch toch? Mensen zijn niet gemaakt om te vliegen, anders hadden we wel vleugels gehad… Gewoon met 2 benen op de grond blijven staan is het beste… In alle gevallen…. Toch laat ik niets merken want ik wil niet dat zij de angst ontwikkeld die ik heb. Dus doen we maar alsof dit “heel normaal” is en het net zo “completely awesome” vinden en “so so excited” zijn.

We hebben een drukke agenda dit weekend. Door de vertraging, de eeuwigheid wachten op Luton Airport op de bus en de slechte weersomstandigheden zijn we 1 dag “kwijt”. Eenmaal aangekomen in het hotel waar in het verleden redelijk vaak geslapen heb, besluiten we dat we wat drinken en eten in de pub en de volgende dag maar vroeg op pad gaan. Fijn om hier terug te zijn. In alle tijd die ik in Londen gespendeerd heb, heb ik eigenlijk zelden de toeristische route gedaan. Ja 1 keer op een hop-on-hop-off sightseeing bus door de heel stad heen. Onder het mom van “dan hebben we het maar een keer gezien”. Na alle routes met alle kleuren van de regenboog te hebben uitgezeten en een aantal keer in slaap te zijn gevallen, ging bij ons altijd de knop weer om en “SHOPMODE!!” En dat kan daar… HEEL GOED. Kan me niet herinneren dat ik ooit niet geslaagd ben hier. Jammer dat voor mij de dagen van “shopping spree in London” zijn veranderd in “zoeken tot je het goedkoper vind en denk er dan nog maar 10 keer over na”. Maar liever blut en gelukkig dan blut en samen met mijn ex! 😉

De wisseling van de ijsberen

Aangezien het niet comfortabel is onder Antarctica omstandigheden in een cabrio dubbeldekker bus te zitten doen we alles maar in de doe-het-zelf modus. Het is echt ongelofelijk koud. Of ja, ik heb het echt ongelofelijk, tenenkrommend koud. Prachtig om te zien dat Morgan deze stad meteen in haar hart sluit. Hoe geduldig ze in de regen met een grote lach staat te wachten bij The Changing of the Guards (lijken wel beertjes mamma!), bovenin voorin haar ogen uitkijkt in de bus, bij de ingang van Hamleys een grote kreet slaakt “THIS IS SO COOL!!”, het “kid in a candy store” gevoel te zien bij haar in de M&M’s winkel. Lopend van Leicester Square met de straat artiesten die ook de wind en sneeuw trotseren, naar Picadilly Circus, Regent Street uit. Heel Westminster door. Ze loopt het allemaal. Tikkertje spelend met Wim door de straten. Dansend, zingend en huppelend en iedereen begroeten. We krijgen blijkbaar beide het zelfde gevoel in merry old London.

Het mooie van moederschap is blijkbaar ook het meemaken van de “firsts” van jouw kind. De reactie op het zien van een dubbeldekker bus. De juwelen bij Harrods, de sportauto’s. De verwondering op haar gezicht is echt onbetaalbaar. Het gevoel wat je dat geeft als moeder zijnde is overigens ook onbetaalbaar. Er is voor mij niets beters dan op avontuur gaan met mijn mini. Die ook deze trip weer echt bewijst een mini versie te zijn van mij. Voor mij hilarisch, voor anderen wellicht iets te veel van het goede. Vanessa x 2. Weet niet of iedereen daar even blij van wordt. J

Als kleine verrassing gaan we naar het Natural History Museum. Iedereen die mijn dochter kent weet dat zij gek is van musea. Komt mooi uit in deze stad, want een museumbezoek is hier gratis! En haar grootste vriend T-Rex staat bij dit museum groot in de hal. De oeh’s en ah’s zijn niet aan te slepen en ze vind het zo prachtig dat ik bij de uitgang haar heb moeten beloven heel snel weer terug te gaan met haar zodat ze alles kan zien. Door de gemiste dag en de atracties die Steef nog wil zien, kunnen we niet de hele dag in het museum blijven. Natuurlijk is het een belofte die ik graag maak! Dan gooien we meteen wat meer Harry Potter elementen erin. De plekken van “vroeger”, daarmee bedoel ik waar ik het meest te vinden was, heb ook daardoor niet kunnen bezoeken. Des te meer reden om snel terug te keren. Ik weet nu al dat Morgan het wandelen over de markt in Camden prachtig gaat vinden, dat ze de lekkerste pizza bij Benito’s gaat krijgen, dat de kelders van het Natural History museum haar helemaal gelukkig gaan maken. Samen zitten op Leicester Square met een ijsje. Leuk vooruitzicht.

Don’t worry, be happy

De Chai Tea Latte’s vliegen voorbij en daar sta je dan, 2 dagen later, op de meest onduidelijke en minst schone luchthaven in de EU Luton, te wachten op een vlucht die blijkbaar geannuleerd is. De omboeking door de airline naar een vlucht de volgende ochtend en een hotelovernachting wordt door mij dankbaar ontvangen. Bedoel, het kan ook anders. Als je wel eens 3 dagen ingesneeuwd hebt gezeten op een luchthaven zonder enige vorm van compensatie is dit wel the royal treatment! Het verbaast me altijd hoe mensen reageren. De ene roept meteen dat hij een compensatie wilt, de ander eist een vlucht met een compleet andere maatschappij die dan ook NU moet vertrekken, een lange vrouw met roze haar roept als hardste “niemand kan mij hier in dit land houden! Ik wil naar mijn eigen land!!”. Wat een bizarre situatie. Ik ben over-vrolijk om hun gedrag te compenseren, naar Morgan toe. Stel je voor dat het jouw kind is dat zo staat te roepen en gillen op een luchthaven. Dan leer ik haar liever dat je van iedere situatie het beste moet maken. Dan nog buiten dat om, ten tweede annuleert een luchtvaartmaatschappij niet heel graag vluchten, dat is een uiterste maatregel. En ten derde, verwacht maar niet dat het personeel je graag en vriendelijk helpt wanneer je staat te schreeuwen als een mager varken.

Ondanks het feit dat ik geluk heb 2 paar ogen extra te hebben die een oogje op Morgan houden. Wim die door de luchthaven heen de scooterkoffer van Morgan trekt waar ze trots op zit. Dus alles niet fysiek 100% op mijn schouders rust, ondanks alles baal ik natuurlijk ook. Buiten dat ik verga van de pijn en moe ben, hebben wij morgen ook dingen op de planning staan. Wanneer je reist weet je dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Soms pers ik er ook een lachje uit of reageer ik kort naar Morgan toe. Het liefst lig ik nu in mijn eigen bed, met mijn pijnstillers, op mijn eigen kussen. Maar toch heb ik besloten dat de mensen achter de balie er niets aan kunnen doen dat onze vlucht niet gaat vertrekken. We lachen vriendelijk en wensen ze heel veel succes met de overige mensen van onze gestrande vlucht.

Morgan en ik besluiten dat wij het extra dagje avontuur wat in onze schoot is gevallen gaan koesteren. “Nog een avondje in een hotel mamma! Dat is te leuk he?!” “Ja! Dat is het zeker!”

11.11: De blije opruiming

Mogen we alles zomaar zeggen tegen anderen? Zomaar je mening geven zonder na te denken over wat het met een ander doet? Vanessa geeft haar mening en neemt je mee in de wereld van Morgan en Nessie:

“In de afgelopen weken ben ik zowel in huis als mentaal puin aan het ruimen. Natuurlijk is de huishoudelijke variant iets makkelijker want het andere heeft een grote mate van zelfreflectie nodig. Maar ja, uitdagingen en ik zijn oude vrienden.

Terwijl ik het huis aan het reorganiseren ben en de kledingkasten door ploeter vraag ik me af hoe veel zooi een mens in een jaar bij elkaar kan verzamelen. Het mooie ervan is in ieder geval dat ik geregeld mensen weer blij kan maken met hetgeen waar ik vanaf wil.

En ik word op mijn beurt weer blij van de herstelde orde en kleurstortering. De mentale opruiming is voor mij handig om gebeurtenissen een plekje te geven. Om het leven zoals het nu is in de meest positieve vorm te ervaren….. Klink allemaal redelijk zwaar en is eigenlijk de dramatische omschrijving van:

“Mamma!!!!! De staart van Nemo is afgebroken!!!!!! NEE!!!!!!”
“O ja… dat is wel zielig he voor Nemo… Maar gelukkig heb je de staart nog en kunnen we Nemo gewoon lijmen.”
“Ja mamma… Let’s fix her!”

Hoe ik stapels maak van kleding die weg moet en boeken, maak ik ook stapels van issues waar ik de afgelopen tijd tegenaan gelopen ben. Want hoe makkelijk je je leven ook kan inrichten en hoe makkelijk je ook met problemen kan omgaan, je hebt altijd te maken met mensen. Heel lang geleden zei iemand ooit tegen me “O Vanessa jij bent altijd zo dramatisch!! Hihihihi” Daar ben ik toen over gaan nadenken, om tot de conclusie te komen dat het niet IK was… Maar HAAR drama die ik op aan het lossen was, waar ik mee rondliep, waar ik mij zorgen om maakte. Best bevrijdend dat moment waarop je beseft dat haar hoge noten en behoefte aan Prosecco dus geen halszaken zijn. Vanaf dat moment had ik mezelf ook beloofd dat niet meer te laten gebeuren. Maar ja… Soms moet je een belofte aan jezelf hernieuwen… en hernieuwen… en hernieuwen… Het is soms een soort “New years resolution”… Je weet wel… Shit one procastinates…

Het projecteren van mensen en hun drama op jouw kan best vermoeiend zijn. En eigenlijk komt dat in iedere vorm voor; een service medewerker die zijn of haar baan eigenlijk niet zo leuk vind en daarom onvriendelijk en alles behalve servicegericht die functie uitoefent. De persoon achter je die als een gek gaat toeteren en gas gaat geven bij een zebrapad of rood licht. Of misschien het beste voorbeeld OOIT: de mensen die zich buitenshuis met jou en je kind(eren) bemoeien. Ooit meegemaakt? Van die ongevraagde meningen van mensen, vaak oudere mensen, wanneer jij een kink in de communicatielijn met jouw kind hebt.

Not-so-Happy-Meal

Zo woont hier schuin tegenover een mevrouw. Oudere mevrouw, zeg haar wanneer ik haar op straat zie gedag, dat was het. Weet niet hoe de beste vrouw heet, weet alleen dat zij ineens uit het zolderraam hing op een middag om naar mij te gillen.

“Vind je het gek dat dat kind zo gilt?! Jij faalt helemaal als moeder! Ik wil een gesprek hierover met jou! Dan kan ik je vertellen hoe je kinderen hoort op te voeden! IK KOM OP VOOR DE RECHTEN VAN DIT KIND!!!”

In complete verbazing heb ik 2 minuten stil gestaan en het op me in laten werken. Voordeel van haar tirade is dat Morgan zo verbaast was, dat ze ophield met hysterisch gillen en stampen tegen de autostoel. Overigens was deze uitbarsting het resultaat van mijn “NEE” op de vraag of wij naar de McDonalds gingen, want haar vriendje op school ging ook.

Na tot 200 te hebben geteld, want dat leer je heel snel als moeder zijnde, heb ik de autodeur dicht gedaan, ben onder haar raam gaan staan, keek ik naar boven en heb alleen maar gezegd: “Eigenlijk bemoeid u zich met een situatie waar u niets vanaf weet. Geen geschiedenis, geen aanleiding, niets. Waarom denkt u dat een moeder op straat in deze situatie op uw mening zit te wachten? Vind u dit bijdragen aan de situatie? Constructief? Maar aangezien we meningen en ongevraagd advies in de rondte aan het strooien zijn, heb ik er ook 1 voor u: zoek een hobby. Iets waar u uw frustraties in kwijt kan, want ik hoef deze niet erbij te hebben. Heb al genoeg aan de traumas en frustraties van mijn dochter. Fijne dag!”

Niet helemaal netjes van mij. Want ik had de “bigger person” moeten zijn en gewoon weg moeten lopen met een flabbergasted kind. Maar het was net die welbekende druppel. En ik vond mezelf nog netjes want ik had een “Ally McBeal” moment: mentaal had ik het scenario van tomaten en modder naar haar hoofd gooien.

Na een dag vloog deze zelfde mevrouw de achterdeur uit toen ze me zag lopen om nog wat onvriendelijke verwensingen mijn richting op te gooien. De dag daarna zag ze me richting de auto lopen en riep ze wat kleurgerelateerde dingen mijn kant in de hoop wel een reactie uit te lokken, denk ik. Maar ik neem aan dat iedereen wel begrijpt dat je, wanneer je niet blank bent, zulke kreten “gewend” bent dus daar al helemaal niet op reageert.

Blijkbaar heeft mijn reactie en het uitblijven van mijn reactie in de dagen erna vruchten afgeworpen. Want na ongeveer een week reed ze me in haar scootmobiel voorbij en zei: “Ik wilde even mijn excuses aanbieden en zeggen dat ik het allemaal niet zo bedoelde. Ik vind het ook helemaal niet fijn dat ik zo heb gedaan en hou niet van deze situatie.” Waarop ik haar aankeek, glimlachte, knikte en zei: “Fijne dag vandaag.” De boodschap dat ik vanaf dat moment geen enkel gesprek met de beste mevrouw wenste aan te gaan was duidelijk. En onze “relatie” is weer terug naar wat het was: een vriendelijke “hallo” wanneer je elkaar ziet.

Arrogante trut

De belofte die ik mezelf maak om niet meer de drama van andere de mijne te maken hou ik soms wel. In dit geval makkelijk want ja, ik had compleet geen relatie met deze vrouw, dus die deur doe ik makkelijk dicht. Als je erover nadenkt, is het maar goed dat zij deze tirade bij mij heeft afgestoken. Wanneer het een alleenstaande moeder zou zijn geweest, in zak en as, compleet twijfelend aan haar situatie, zou dit best de mokerslag geweest kunnen zijn. Nu weet ik echt wel wat mijn zwakke punten zijn en mijn sterkte punten en ben ik gezegend met een kind wat bij thuiskomst mij aankeek in de gang en zei: “Ik vind jou eigenlijk de liefste mamma wel. Die mevrouw was niet zo aardig he?”

Eigenlijk is het die zelfverzekerdheid die ervoor zorgt dat ik dat soort gebeurtenissen makkelijk naast me neer leg, ook dezelfde zelfverzekerdheid die mensen afstoot. Mijn lieve vriendinnetje Gerda heeft ooit tegen me gezegd dat zij mij toen ze mij voor het eerst zag een onwijze arrogante trut vond. Binnen een jaar hadden we samen het meest ongeorganiseerde radioprogramma bij de Lokale Omroep Zeewolde, met de hoogste luistercijfers. We hebben elkaar door heartbreak en verhuizingen gesleept, opvoedkwesties etc. Zo heb ik meerdere vrienden. Of wat ik altijd “Framily” noem. Terwijl ik kleding voor Bar in een koffer aan het stoppen ben, bedenk ik me ineens dat ook zij mij waarschijnlijk op die manier zag de eerste keer dat wij elkaar ontmoet hadden. Hoe dan ook, dat is gelukkig ook goed gekomen. En weet je, misschien is wat ik ben ergens ook wel “arrogant” te noemen. Als dat is wat het is, dan is dat zo. “Want ik vind mezelf wel goed zo”, bedenk ik me terwijl ik mijn schouders ophaal.

Het ligt niet aan jou

Toch vraag ik me af: Waarom is de gereserveerdheid die 50 jaar geleden heerste in omgang nagenoeg volledig verdwenen? Wat vroeger “niet correct” was om te zeggen tegen iemand is tegenwoordig compleet normaal. Zonder na te denken over de consequenties. Zonder te bedenken dat die tirade die je afsteekt best wel eens een reden kan zijn voor mensen om die nacht wakker te liggen, om de negatieve spiraal waarin zij wellicht verkeren alleen maar sneller te laten draaien. Wanneer is de de grens tussen eerlijkheid en onbeschoft overtreden?

Best veel mensen om mij heen zijn niet tevreden met zichzelf of de situatie waarin zij zitten. Sommgie doen er wat aan en anderen hebben hun comfort gevonden in het gevoel van ontevredenheid. Voor mij ook wel onder te verdelen in “doeners” en “slachtoffers”. Ik wilde eigenlijk zeggen “klagers” maar ik vind dat je best een “doener” kan zijn en af en toe kan klagen over een issue. Ik ben alles in mijn leven doorgegaan als: “je kan ervoor kiezen een slachtoffer te zijn van de situatie, of er wat aan/mee te doen.” Nu zijn er echt wel uitzonderingen op de regel. Maar voor mij heeft het er voor een groot gedeelte voor gezorgd dat ik voor nu, tevreden ben met de manier waarop ik vandaag de dag mijn leven leef.

Misschien is dat wel de grootste uitdaging in het leven. Jezelf goed vinden zoals je bent. Tevredenheid. Happy zijn met de persoon die je bent. Ben ik altijd correct en eervol bezig? Nee. Absoluut niet. Ben ik altijd de geduldige gracieuze persoon? Hahaha euhm… hell no…. En zelfs in dat alles had ik nooit gedacht dat ik ooit, al was het maar een moment, op dit punt zou komen: Het leven met alle issues en zoals het is nu vind ik prima, ik ben blij met dit… ons. Ik zou het ook niet anders willen….

Okay dat lieg ik… We zouden natuurlijk een stuk gelukkiger zijn op Bora Bora in de zon, of waar dan ook in de zon, met een Pina colada in de hand… Maar ja…

Wij worden iedere ochtend met een lach wakker. Ookal vinden mijn wintertenen en ik het belachelijk koud buiten…. En in al deze blijheid ga ik me voorbereiden op Morgan haar allereerste kinderfeestje. Waarin ik gelukkig bijgestaan wordt door mijn BFF van way back when; Denise. Weer een avontuur voor ons. Want Denise en ik samen is nooit garantie voor smooth sailing..

Zeven kinderen…Vraag me af welke fysieke en mentale puinruiming dat teweeg gaat brengen…”

11.11 Acceptatie inflatie

De rustige zondagochtend is niet meer zo rustig sinds Vanessa om 11.11 op My Storybook komt binnen denderen eens in de twee weken. Hier is ze weer! Go Nessie!

Ik heb vrienden

Na afgelopen zaterdag op werkbezoek te zijn geweest bij “mijn oude lichttechnicus” besloot ik dat het eindelijk tijd was om zijn “nieuwe” huisje te gaan bekijken. Inmiddels al even niet meer nieuw, maar hij is gelukkig gewend aan mijn lijfelijke afwezigheid. Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat ik een redelijk grote sociale kring heb, hetgeen best bijzonder omdat ik eigenlijk helemaal niet zo sociaal ben en eigenlijk nooit het sociaal wenselijke antwoord weet te geven. Maar vrienden; ik heb ze, echte vrienden. En zij verhuizen wanneer ik verhuis gewoon mee. Ze lijken allemaal niet op elkaar, compleet verschillend, maar wanneer je ze allemaal in één ruimte gooit is het altijd gezellig. Zo ook de jongen die altijd het licht brengt. Of ja jongen…. Inmiddels is hij blijkbaar geen 16 meer maar bijna 30, dus nu een echte meneer…

Nog steeds 24

Nadat ik door de riante marmeren entree (I kidd you not!) zijn paleis betreed kijk ik hem aan en lach “toch mooi om te zien hoe jij ineens zo volwassen bent en bijna 30… En ik nog steeds 24 ben…” Ik krijg een twijfelachtige blik die èn “you’re delusional” èn “ik laat je in die waan” zegt. Vroeger, toen ik hem aannam als lichttechnicus voor een van de bands waar ik tourmanagement voor deed, kon ik al lezen en schrijven met hem. Half woord nodig, elkaar bijvallen en zeker nooit afvallen. Ik herinner me een voorval waarin een gitarist van een redelijk bekende grote act probeerde hem uit mijn “kamp” te kapen. Dat was zeker financieel een betere stap voor hem geweest. Maar nee, onder geen beding liet hij loyaliteit varen. Heeft goed uitgepakt voor hem, want een paar jaar later is die band compleet gestrand. En hij? Hij staat op de Zwarte Cross en in de AFAS Live. Wie goed doet….

Allergische reactie

Zoals iedereen in mijn omgeving hoeven wij elkaar niet wekelijks te spreken om te weten dat het goed zit. Sterker nog, als je elkaar ff niet spreekt heb je tenminste wat te melden wanneer je wel samen boven een bak koffie hangt. De afgelopen maanden merk ik ook dat ik een “allergische reactie” krijg wanneer ik het verwijt krijg niet genoeg te bellen. Die allergie uit zich eigenlijk altijd hetzelfde: ik bel gewoon nooit meer. Gebeurtenissen kunnen een persoon beinvloeden en/of veranderen en ik weet niet of het nu ouder worden is (al kom ik maar niet boven die 24 uit…) of moeder zijn is, maar ik heb geen tijd voor pietluttige onzin. Ik accepteer mensen zoals zij zijn en verwacht dat ook terug. Kan dat niet, dan moeten we ieder een andere richting op gaan. Overigens brengt moeder zijn wel met zich mee dat ik ineens overal emotioneel over word. Film, zielige liedjes, Morgan die een liedje voor mij zingt: hallo jankbui! Maar ja, dat accepteer ik dan ook maar. Na een gesprek over acceptatie met Bar kreeg ik van haar de vraag of ik laat wakker zou zijn die dag. Bij Jinek zou een item zijn over fat-shaming. Zij wilde mijn take erop weten. Ja ja, ik verbaas me ook geregeld over mensen die mij om mijn mening vragen. Raar maar waar, het gebeurd! Ik zeg toe te kijken wanneer ik op dat tijdstip nog niet ingestort op de bank, weinig charmant, lig te snurken….

Hutten bouwen in de woonkamer

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en vijf minuten later dan de bedoeling was zet ik vlug Jinek aan. Natuurlijk moet ik even acclimatiseren want eerlijkheidshalve: ik was echt keihard, schaamteloos, terwijl ik op Facebook aan het scrollen was, in slaap gevallen op de bank. En werd wakker met de telefoon op mijn gezicht. Mijn eerste gedachte “FUCK als ik maar niet per ongeluk live ben gegaan ofzo!” werd al snel gerustgesteld toen ik zag dat het scherm mijn eigen profiel liet zien. Silver lining: ik woon alleen met Morgan die in bed lag, dus niemand is getuige geweest van dit momentje van “jammer”. Hoewel ik het op sommige momenten jammer vind dat ik geen partner heb als klankbord, geen back up waardoor ik minder vrijheid heb, geen schouder om op uit te huilen nadat Lassie de weg naar huis weer heeft gevonden èn de dag gered heeft. Ben ik toch voor het grootste gedeelte juist dankbaar dat de situatie is zoals hij is. Ongestoord je gang gaan, geen overleg te hoeven voeren, niet vragend aangekeken worden wanneer je met je dochter een hut in de woonkamer gebouwd hebt EN samen besloten hebt erin te slapen die nacht. Nu weer, ik kan over de bank gedrapeerd, als een bouwvakker liggen slapen en alleen IK weet het. Okay… En nu jullie ook…

Hoe kijkt de wereld aan tegen obesitas

Het onderwerp was nog niet aangesneden, dus ik kon er even goed voor gaan zitten en kan dus het volledige gesprek meekrijgen. Ergens verwachtte ik dat het veelal zou gaan over hoe de wereld tegen mensen met obesitas aankijkt. Hoe het fat-shaming wanneer je erover nadenkt een vorm van discriminatie is. Het uitsluiten van personen vanwege hun uiterlijk. Even bedenk ik me of ik een notitieblok erbij moet pakken. Want wat dat moederschap ook met zich mee heeft gebracht, is een geheugen als een vergiet…. Nee, ik ga dit vast wel onthouden. Ik bedoel, het is toch in mijn straatje en ik zou me moeten kunnen vinden in wat er gezegd wordt en het daar volledig mee eens moeten zijn. Toch? Juist ik, die geen dag in haar leven slank geweest is, moet dit kunnen begrijpen. Makkie dit. Ik weet nu ook al wat mijn bevindingen zijn. Sterker nog, ik ga er een kop thee bij pakken!

Volgende keer meer

11.11 In alle eerlijkheid

Jawel, 11.11 op zondagochtend, eens in de twee weken. Het is weer tijd voor Vanessa haar verhaal. Hoe vergaat het haar als alleenstaande moeder? Een kijkje in het leven van Nessie en Morgan.

…Drie kerstmarkten, een verjaardag, de kerstmusical, een kerstfeestje, eerste- tweede- en derde kerstdag later, en december is gewoon bijna voorbij. Weer een jaar voorbij gevlogen. Op sommige momenten redelijk gekropen. Maar over het algemeen is het eigenlijk snel gegaan. Zo snel dat zelfs mijn kalender het niet bij heeft kunnen houden want die hangt nog op april.

…En zo vind je jezelf vlak voor het einde van het jaar op je knieen in de woonkamer, de spuug opruimend van de voormalig jarige job.
“Sorry mamma…”
“Is niet erg Lief… don’t sweat it…”
“Waarom ben je dan boos mamma?”
“Boos? Ben ik boos?”

“… Ja…”

Ja… waarom ben ik eigenlijk boos? Of ben ik geirriteerd…? Nee…In alle eerlijkheid… Ik ben wel boos. Maar niet boos op Morgan die midden in een plas met spuug staat. Ook niet boos om het feit dat ze de halve bank (wil toch al jaren van dat ding af), de muur en het vloerkleed heeft gedecoreerd met maagzuur. Ook niet boos om het feit dat ze wederom spuugt omdat ze niet tegen de geur kan en het daardoor aan de achterkant ook laat lopen. Als we dan toch lichaamsvloeistoffen aan het opruimen zijn….. Terwijl ik rondom Morgan alles opruim om vervolgens haar voeten af te poetsen, vraag ik mezelf af waarom ik boos ben. Ach… Eigenlijk weet ik het wel maar wil ik het niet toegeven aan mezelf. Laat staan aan de rest van de wereld. Het benoemen van de woede maakt het echt. Ondanks het met vlagen komt en ik 95% van de tijd er geen last van heb, het is er wel… En dat heeft niets te maken met de Mariah Carey Christmas Special die ineens te zien is op tv…. Dat is alleen maar irritant…. En serieus… Wat is dat met dat handje? Waarom moet je iedere noot aangeven met een wuivend handje?! En waarom niet gewoon kleding aandoen waarin je èn kunt bewegen èn in kunt zitten…. Bijzonder…

Boos, we hadden het over de aanwezige boosheid.. Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagd hoe het leven er uit gezien had wanneer ze gaandeweg net een andere afslag genomen zouden hebben. Nou… Ik heb dat met personen. Hoe mijn leven eruit gezien zou hebben als ik bepaalde personen gewoon “overgeslagen” had. Waaronder mijn ex. Boos op hem. Boos dat ik zelfs na die drama en zijn financiele sores te hebben opgelost klaarblijkelijk nog niet van hem af ben. Boos dat ik weer als een leeuwin moet gaan vechten voor het welzijn van mijn dochter. En geloof me, dat doe ik. Met iedere vezel. So bring it on. Boos op vrouwen die daadwerkelijk hardop durven te zeggen “mijn man komt dagelijks pas rond 6 uur thuis. Dus ik weet precies wat het is om alleenstaande moeder te zijn”. NEE dat weet je NIET.

Boos op de automonteur die me 7 maanden geleden vertelde dat ik hooguit 2 maanden in de auto zou hoeven rijden waar ik nu nog steeds in rij. Boos dat ik spuug moet ruimen terwijl het mijn “Body Balance” avond is. Boos dat ik eigenlijk altijd met de shit (soms letterlijk) van een ander bezig ben waardoor ik altijd de “me-time” moet opofferen.

HUMBUG!

Zoals ik al zei; vlagen. Terwijl ik Morgan sta te wassen onder de douche en wij “ons liedje” zingen bedenk ik me iedere silver lining en ben dankbaar terwijl ik toevalligerwijs op mijn knieën zit. In dit geval was er weinig goddelijk aan. Ons liedje is overigens een liedje wat wij zelf verzonnen hebben over de afgelopen jaren en wat wij zingen om Morgan naar haar “veilige haven” te brengen bij te veel prikkels.

Silver linings? Ja zeker. Vandaar dat ik kan stellen dat mijn boosheid om bovenstaande zaken en nog véél meer, met vlagen komt en gelukkig niet de boventoon voert.

Ik heb het geluk achter een ziek kind aan te kunnen opruimen. Als ik toch eens denk aan alle vrouwen in mijn omgeving die ongewenst kinderloos zijn… Wij hebben het geluk dat ik mijn beste vriend (Morgan’s peetvader) heb die alle zaken rondom de advocaat voor mij regelt, ook financieel. Ik heb het geluk dat ik ook van iedere persoon die ik liever zou hebben overgeslagen een les geleerd heb. Geluk dat wij uberhaupt een vervoersmiddel hebben. Ja, zo kan je inderdaad bij alles eeuwig doorgaan, alleen voor mij helpt het. Het helpt relativeren en mezelf een reality check te geven.

Het feit dat ik mijn me-time opoffer voor anderen buiten mijn kind om, is een keuze. Een keuze die ik moet leren niet meer te maken in alle eerlijkheid. Want eigenlijk zeg ik daarmee dat een ander altijd voor mij gaat. En laat ik nou juist die persoon zijn die altijd predikt naar anderen dat ze aan zichzelf moeten denken…. Dat is de enige reden van boosheid waar ik zelf direct invloed op heb en wat ik eigenlijk zelf doe. Ik eindig mijn vlaag van boosheid met trots.

Trots dat iedere stap die ik gezet heb mij heeft gebracht tot waar ik nu ben. Trots dat wij de Sonja’s. Lonneke’s, Steef’s en Wim’s hebben die op verjaardagen, feestjes, na operaties, tijdens ziektebed etc. komen en komen helpen. Dat ik nog dezelfde jeugdvriendinnetjes heb. Trots op dat kleine meisje wat mij vol liefde aankijkt terwijl ik voor de 4de keer vandaag haar broek verschoon.

“Mamma was even boos lief. Niet meer.”
“Waarom dan?”
“Net als dat jij soms verdrietig bent maar je weet niet waarom. Dat heeft mamma ook. Maar dan was mamma even boos, maar niet op jou.”
“Maar jij weet wel waarom je boos was mamma. Je weet altijd alles.”
“Niet alles. Maar zoals jij denkt aan ons liedje als je verdrietig bent, zo denkt mamma aan hoe veel geluk ze heeft met jou en dan ben ik niet meer boos.”

Die glimlach laat de zon altijd schijnen. Het is nog maar even december. Het is nog maar even 2017. En jij bent nog maar even klein. Moment van boosheid op het leven is voorbij. Laten we morgen de regenboog weer opzoeken en onze dromen waarmaken. Dat……….. of ziek op de bank hangen en zoetsappige kerstfilms kijken……. Kan iemand dan nu Mariah Carey afzetten?

11.11 Sinter Claus is coming to town…

Voor Vanessa is de decembermaand de beste maand van het jaar! Sinds ik haar jaren geleden trof op Schiphol dat in kerstsfeer gehuld was ken ik haar voorliefde voor lichtjes, warmte en deze laatste maand van het jaar.

Ik zelf loop regelmatig aan tegen financiële issues. Geen cadeautjes kunnen komen, een kerstdiner bestaande uit een blik tomatensoep… Maar wat als het niet alleen jou betreft en er een bijna-5-jarig meisje is dat je de wereld wilt geven. En dat dit simpelweg niet zomaar kan omdat het budget daar niet voor is.

Wederom las ik Nessie haar verhaal met bewondering. Het had mijn leven kunnen zijn. In stilte voel ik mee met haar gevoel dat zij faalt, Morgan niet alles kan bieden wat zij, als moeder zijnde, haar dochter gunt. Nessie you are doing great, so proud of you!

December! It’s the best season y’all!! Morgan vraagt of we een kerstboom gaan neerzetten. Omdat het traditie is de boom op 5 december in de avond, na de cadeautjes, uit het stof te trekken antwoord ik met een “nog niet lief, eerst komt Sinterklaas nog!” “Komt Sinterklaas niet als er een kerstboom is?” Na een korte overpeinzing lach ik “tuurlijk wel! Sinterklaas komt hoe dan ook!”

Het duurt 2 dagen, maar dan is het gehele huis in kerstsfeer. Heerlijk. Ik word er blij van. Kan niet zeggen of het de lichtjes, de algehele aankleding, het gezelligere humeur van mensen is; ik word er gewoon blij van. Dit jaar extra. Na alle gebeurtenissen, zowel thuis als in de rest van de wereld, kunnen we wel wat Christmas cheer gebruiken! Terwijl ik op een ladder sta te balanceren om een kerstboom naar me toe te trekken die helemaal achter op de vliering ligt, bedenk ik me dat ik echt aan vakantie toe ben. Best bijzonder wanneer je leert dat wij eind september / begin oktober nog geweest zijn. Nu al “the best time of my whole life” volgens Morgan. Denk dat ik maar een trede lager ga staan voordat we nooit meer op vakantie kunnen gaan…..

December is voor mij de beste, leukste, gezelligste maand. Maar zeker ook de duurste. Sinterklaas, Morgan’s verjaardag en Kerst. In deze maand ben ik altijd blij wanneer het weer payday is! Ja ik kies er zelf voor om alles te vieren, niet omdat ik dat als kind ook had, maar omdat ik dat zelf wil. In alle eerlijkheid; ik kan Morgan al niet alles geven waar ze om vraagt. Dus het gehele jaar door koop ik hier en daar, wanneer het kan, in de uitverkoop de cadeaus. Wie niet rijk is moet slim zijn…. ofzo….

Ik ben gelukkig gezegend met een kind wat al blij wordt van een verassings-ei, veel heeft zij zeker niet nodig. Altijd dankbaar. Heel fijn. Aan goede voornemens doe ik eigenlijk nooit. Wanneer ik een verandering wil in mijn leven heb ik daar geen oud & nieuw voor nodig. Dus wanneer mij die vraag gesteld wordt voor de zoveelste keer wil ik eigenlijk ook uit automatisme precies dàt zeggen. Toch besluit ik een uitzondering te maken: “Daar ga ik even over nadenken…”

Als ouder wil je, zeker wanneer je het alles behalve breed hebt, je kind alles kunnen geven. Ik denk dat je daar pas bij nadenkt wanneer het niet kan. Hoe dan ook, soms baal ik daar stevig van. Terwijl dat gevoel me weer bekruipt, dat gevoel van falen, klim ik na een strijd met de lengte van mijn armen van de ladder af met een stuk kerstboom. Gelukkig…. nog maar 7 delen te gaan…. en dan de ballen nog…… “Eten we wat ik kies vanavond mamma?” “Nou ik denk het niet Morgan want mamma staat de komende 3 uur een kerstboom in elkaar te zetten. Dit wordt een pizza dag denk ik.” “Ja. Dat was ook wat ik kies!” Zo zie je maar. Ook voor Morgan kunnen “the holidays” nu al niet meer stuk! Eerst Sinterklaas vieren…. samen met de familie…. naast de kerstboom…. Maar goed dat ik Sinterklaas niet heb ingehuurd voor die avond….

11.11 The Dynamic Duo

Voor de tweede keer is het tijd voor een blik in het leven van Vanessa. Of eigenlijk in het leven van Vanessa en Morgan. Een leven waarin geen enkele dag saai is. Ik geloof ‘Nessie’ oprecht. Ik ken haar nog uit een pre-Morgan-era, en ook toen kwam het woord ‘saai’ niet in haar woordenboek voor. Met de toevoeging van een dochter die dezelfde eigenwijze attitude heeft als haar moeder zal dat woord er voorlopig ook niet inkomen.

Speciaal voor jullie: Here’s Nessie!

Vanessa, Morgan, 39 en 4 jaar oud, dansjes, regenbogen, gezondheid, tweetalig, Luke Bryan, Paw Patrol, Linkin Park, Uptown Funk, vrienden, familie, roadtrips en ijsjes: The dynamic duo.

“Autosleutels….. waar heb ik die sleutels nou weer…. Nee Morgan laat het speelgoed in de kist en doe je schoenen aan….. Waar zijn die sleu….. Schoenen Morgan geen slippers!” Terwijl ik me haast naar de gang zie ik in mijn ooghoek de speelgoed Jeep staan met, jawel, mijn autosleutels in de achterbak. Fijn….. ach ja, ze zijn in ieder geval gevonden. Aangekomen in de gang heeft mini-me besloten dat het perfecte schoeisel voor deze ijskoude herfstdag, Crocs zijn. Nu vind ik die hele modegril van Crocs al het meest bizar afgrijselijke van de eeuw, dus mijn vlees en bloed daarin naar school laten gaan is niet eens een miniscule optie in dit huishouden. “Het is best koud buiten en het regent ook lief, misschien zijn die schoenen niet zo’n goed idee.” Eigenwijs kijkt ze op en zucht “ik heb toch sokken aan”. Mijn eerste gedachte “ja en dat maakt het plaatje echt niet beter!” heb ik voor mezelf gehouden. “Doe je niet liever de Sketchers aan die je van Uncle Allen gekregen hebt?” “Alright mommy…. die zijn wel veel faster hè?!”

Gelukkig, modecrisis succesvol afgewend.

Nu nog op tijd komen…. Na ons door het altijd en eeuwig drukke verkeer te hebben geworsteld komen we eigenlijk toch heel ruim (lees 5 minuten) op tijd aan op school. Bij binnenkomst word ik door de juf meteen “gespot” en ze stormt doelgericht op me af. Ook als je ouder bent en niet meer op school zit, geeft het toch een onheilspellend gevoel wanneer een leerkracht zo op je af komt. “Hoi Vanessa. Ik wil even een gesprek met je inplannen inzake Morgan en haar gedrag de afgelopen weken.” Eigenlijk verbaast het me niet. Haar therapeute heeft klaarblijkelijk een voorspellende gave want hier hebben we het vorige week over gehad. “Door alles wat er nu gebeurd kan het zijn dat Morgan weer terug valt in het oude bekende.” Ja. Dat kan er ook nog wel bij. Maar ja. Juist dit is ook de reden dat de “momma-bear” modus aanvliegt en je als moeder zijnde alles doet om jouw kind te beschermen. Na de afspraak ingepland te hebben vraag ik me onderweg naar de auto af of mijn ex ons ooit de rust gaat gunnen….. Laat het maar aan hem over om de diesel in een welgeoliede, eindelijk goed lopende benzinemotor te zijn… God I need me some Luke Bryan… Eerst maar even alles op 0 en eruit werken in de sportschool. …. Maar waar dat pasje nou weer is….

De dag vliegt voorbij en voor ik het weet sta ik weer ongemakkelijk op het schoolplein. Ik weet niet waarom, maar ik voel me toch altijd wel de vreemde gup in die zee van ouders. De bel gaat, de deur vliegt open en het hele dorp mag genieten van mijn dochter’s begroeting: “MAMMAAAAAAA!!!!” Een dikke knuffel en kus volgen de vreugde kreet op. Heerlijk dit. Iedere dag weer. Blijkbaar doe ik toch wat goed. Fijn naar huis, thee en de open haard aangooien. Na ons dagelijkse ritueeltje en het avondeten beginnen we aan het avondritueel. Hier in huis is het de regel dat we aan het einde van de dag bij elkaar kruipen en de dag “doornemen”. De “highs” & “lows” van de dag. We hebben dit in de zomer tijdens mijn ziekenhuis opname en operatie niet gedaan en die kleine verandering is Morgan niet makkelijk gevallen. Vandaar dat haar “low” van de dag “mamma’s operatie” was. Dat de operatie in juli plaats heeft gevonden maakt voor mini weinig uit. Een high kon ze niet echt benoemen tot ik bij de slaapkamer deur stond:

“Mommy?”
“Ja?”
“Mijn high of the day…”
“Ja……”
“Is dat wij altijd dansen als we een rainbow zien en dat we voor altijd alleen samen zijn.”

Daar gaat mamma voor vechten lief. Met alles wat ik in me heb.