Terug van weggeweest: Vanessa met haar column 11.11. Nog zoekende naar inspiratie neemt ze ons mee in haar wereld en dat van haar Fellowship
Vanessa schrijft: Laat ik maar beginnen met mijn excuses aan te bieden aan alle lezers, want het is al even geleden….. Wanneer ik schrijf doe ik dat vanuit een bepaalde mindset, een plekje in mijn hoofd. Die plek ben ik de afgelopen weken volledig kwijt geweest. Dat kan zijn doordat ik het bijzonder druk had, dat kan zijn omdat er hier in huis een aantal veranderingen geweest zijn, druk sociaal leven, het zal vast wel een reden hebben. Hoe dan ook de inspiratie was weg en eigenlijk nog steeds. Maar we gaan gewoon hard opzoek om deze weer te vinden! En dat doe je niet door stil te zitten denk ik dan maar.
Mijn neurotische trekjes
…“Misschien moet je je was gewoon 2 weken lang opsparen en dan doe ik het wel wanneer ik weer terug ben…” “Ness…. Ik kan echt wel wassen…” En dan sta je daar, hoe moet ik dan gaan uitleggen dat ik niet bezorgd ben om zijn competentie wanneer het om wassen gaat, maar gewoon een neurotisch trekje heb wanneer het gaat om mijn wasmachine en droger. Ik heb nog nooit met iemand samengewoond die de was heeft gedaan. Dat is gewoon mijn ding…… ofzo….. Maar make like Elsa en let it go…. Een van de vele dingen die ik los heb moeten laten in de afgelopen weken. Dus eigenlijk zijn de afgelopen weken juist heel goed geweest voor een persoon die zo vastgeroest was in eigenlijk alles. Twee weken lang je huis overlaten aan een ander is vaak best een dingetje. En zo voelde ik het ook afgelopen zomer toen Morgan en ik 2 weken naar Amerika gingen. Maar bij thuiskomst was het huis niet afgebrand, de inboedel was er nog en als kersje op de taart was het ook nog brandschoon. Dus eigenlijk moet ik helemaal niet moeilijk doen over die wasmachine…. “Je mag het gewoon laten liggen hoor…. Ik vind het niet erg om te doen…” Dat kwam makkelijker en sneller mijn mond uit dan toegeven dat ik nòg een rare afwijking heb. Na alle rare afwijkingen waarmee die arme man nu al kennis heeft moeten maken, zou dit best de druppel kunnen zijn…
Van vluchten tot roadtrip
Iedere ochtend wordt er een dag van de kalender afgescheurd. Vandaag hangt er een grote 3 die vol trots is gemaakt door Morgan. Nog 3 dagen en dan gaan we 2 weken weg. Een reis die eigenlijk begon met het idee “maken dat ik wegkom voordat ik mijn verjaardag grootst moet gaan vieren..” is nu de “Girls road trip” geworden.
“We hebben het plan om 2 weken weg te gaan eind oktober.” Vertel ik Linda (mijn oudste zus) via facetime vanaf haar vakantie-adres. Ze kijkt me met een half oog aan en zegt “Je gaat dus je verjaardag ontwijken?” “Nee niet ontwijken want jarig ben ik hoe dan ook… Ik vier het alleen op een andere plek…” Ze gaat verzitten en kijkt me nu met een semi grijns aan en zegt “Op welke plek dan?…” “We gaan als het goed is naar Tom en Lanny.” Daarmee weet zij dat het aan de andere kant van de oceaan is.
Dit jaar is het jaar van de grote cijfers. De leeftijd waar ik mijn leven lang eigenlijk tegenop gezien heb. Die leeftijd waarbij ik vroeger altijd dacht “dan is je leven voorbij!”. Het is zover, de dag komt steeds dichterbij: ik ben bijna 40. The big 4 0. 40 going on 19 want in mijn hoofd ben ik nog 18 jaar oud. Behalve toen ik dit weekend tijdens een vriendschappelijke honkbalwedstrijd dook voor een bal. Nadat ik op mijn rug terecht kwam was mijn eerste gedachte “duidelijk geen 18 meer!”.
“Oh”, zegt ze met een brede grijns “eigenlijk wil ik ook wel mee dan…” Zo gezegd zo gedaan. Na Linda heeft Anna zich ook nog aangesloten bij de “fellowship of the b-day”. Dus vrijdag gaan we dan, 4 meiden, veel te vroeg in de ochtend naar Schiphol. Of ja, 4 meiden en een man, want huisgenoot brengt ons. Maar daarna zal hij de Fellowship verlaten om van zijn “2 weken verlost van Ness” tijd te gaan genieten. Nu maar hopen dat hij mijn huis niet als Tinder-ontmoetingsplek gaat gebruiken… “Niet te veel over nadenken Ness… Uitzetten uitzetten uitzetten…”
We had each others back
Huisgenoot en ik hebben zo’n jarenlange vriendschap waarin we dachten elkaar wel goed te kennen. Dus toen hij een verblijfplaats zocht stond mijn deur natuurlijk open. Ook nadat hij ruim een jaar niets van zich had laten horen omdat zijn ex mij “niet zo lief” vond, want mijn vriendschappen zitten doorgaans wel diep. We zijn er altijd voor elkaar geweest, zijn altijd open en eerlijk geweest en “had each others backs”. Toen was dat zo…. Ik denk dat we nu allebei wel kunnen zeggen dat mensen over de jaren heen veranderen. Zo is hij niet meer de persoon van 15 jaar geleden en ik voor hem vast ook niet. De irritante trekjes die ik altijd verberg voor de buitenwereld, iedere afwijking, die kan je niet zo goed verbergen wanneer iemand er 24/7 is. Ik weet bijvoorbeeld dat hij mijn muziekkeuze bizar slecht vind en daar toch gedwongen naar moet luisteren vaak. Trouwens, ik gil ook mee…. Hard…. Vaak… Jammer voor hem… En zo zijn er meerdere van die kleine dingen waar je dan achter komt wanneer je met iemand onder één dak leeft. Ik zal voor hem niks invullen, want dat kan ik niet, ik kan het alleen vanuit mijn perspectief en gevoel beschrijven en beleven. Een aantal keuzes die hij gemaakt heeft de afgelopen weken zijn voor mij bijzonder kwetsend geweest. Keuzes die hij met betrekking tot mij in het verleden vast vaker gemaakt heeft, alleen toen stond ik er niet naast en zag ik het “waarom” dan ook niet. Nu wel… Confronterend, maar nu ik het weet kan ik er alleen mijn voordeel mee doen. Dus zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel (Met dank aan Johan Cruyff) Daarmee wil ik niet het beeld schetsen dat het niet gezellig is in huis, want dat is het zeer zeker wel. Ook voor Morgan is het gezellig. Al met al houden we het leuk en werkbaar voor iedereen. Zo maken we toch iedere dag het beste van een situatie!
Vier meiden = The fellowship
De komende 2 weken zijn ook daarom een welkome verandering. Vier meiden op stap, een hoop lol en kijken waar de dag ons brengt.
De komende tijd gaan jullie via MSB niet alleen lezen over onze reis, maar zullen er ook videologs aan gekoppeld worden. Nu ben ik niet echt een voorstander van mijn stem en laat staan mijn hoofd in een video, maar volgens Barbara zal het onwijs tof zijn. Vooral voor de lezers en in dat geval; kijkers.
Dus 11:11 in het teken van “The Fellowship of the big B-day”. Let’s have some fun!!