december 2017 – My Storybook

Lichtjes zoeken op de grens van oud naar nieuw

De laatste ochtend van het oude jaar. Een terugblik op een voorbij en veelbewogen jaar? Nee niet echt, een paar overpeinzingen misschien. Een paar lichtjes op de grens van oud naar nieuw. Het jaar 2017 kent de dankbaarheid die ik voel in mijn hart, de dankbaarheid voor de beweging die het veroorzaakte. Ook de mensen die mij omringen kennen deze dankbaarheid. De mensen die mij de kans en ruimte geven om de beste versie van mijzelf te worden. De mensen die met mij mee denken, niet voor mij denken.

Nobody but me is gonna change my story

Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor waar ik sta in het leven. Niemand anders dan ik kan mijn verhaal veranderen. Aan de zijkant staan en toekijken hoe een ander beslissingen voor mij maakt is voorgoed tot het verleden is gaan behoren. Niet een ander, niet het leven, niet de omstandigheden. IK heb altijd een keuze, en die keuze, die bepaalt waar ik sta en hoe ik daar sta. Meer dan ooit de volledige overtuiging dat IK leidend ben.In de zorg voor mezelf, in het pad dat ik bewandel en in de bestemmingen die ik wil bereiken.

Niet meer ‘kiezen uit angst’

Door de beslissingen die ik maak zal ik mijn bestemming wijzigen. Mijn bestemming staat vast, maar door bijvoorbeeld uit angst ergens voor weg te lopen verandert het. Misschien bereik ik de bestemming met een omweg, misschien is de bestemming door mijn beslissing onbereikbaar geworden… Wie zal zeggen hoe het verlopen was ‘als’.

…Maar ook dan, dan was het mijn keuze om me te onderwerpen aan de angst. Om hem niet recht in de ogen te kijken. Keuzes en gevolgen, wat een mooi gegeven als je eenmaal de kracht van je eigen keuzes beseft.

Ik leer mezelf steeds meer aan om rechtop te blijven staan, benen in spreidstand, handen in mijn zij, als de angst mij in wil halen op mijn pad. Mij mee wil trekken in zijn afgrond. Angst gaat niet meer met mij aan de haal, komt niet meer voorbij mij. Ik bepaal, niet hij. Dit gaat niet zonder moeite. Dit gaat niet zonder spanning maar het gààt. Simpelweg door de confrontatie aan te gaan.

Mijn zoektocht

Op deze laatste dag ben ik op zoek naar de lichtjes, de lichtjes die mij langs mijn pad het nieuwe jaar in zullen leiden. Morgen zal ik langs dezelfde route op zoek gaan naar 2018, om me voor te stellen. Om hem kennis te laten maken met de Barbara die ik dan zal zijn, op 1 januari 2018. Voor nu volg ik mijn pad dat mij daarheen zal leiden. Het pad vol lichtjes die ik in dankbaarheid tot het verleden laat behoren terwijl ik de lichtjes meeneem over de grens van oud naar nieuw. Op weg naar een jaar met nog meer beweging.

11.11 In alle eerlijkheid

Jawel, 11.11 op zondagochtend, eens in de twee weken. Het is weer tijd voor Vanessa haar verhaal. Hoe vergaat het haar als alleenstaande moeder? Een kijkje in het leven van Nessie en Morgan.

…Drie kerstmarkten, een verjaardag, de kerstmusical, een kerstfeestje, eerste- tweede- en derde kerstdag later, en december is gewoon bijna voorbij. Weer een jaar voorbij gevlogen. Op sommige momenten redelijk gekropen. Maar over het algemeen is het eigenlijk snel gegaan. Zo snel dat zelfs mijn kalender het niet bij heeft kunnen houden want die hangt nog op april.

…En zo vind je jezelf vlak voor het einde van het jaar op je knieen in de woonkamer, de spuug opruimend van de voormalig jarige job.
“Sorry mamma…”
“Is niet erg Lief… don’t sweat it…”
“Waarom ben je dan boos mamma?”
“Boos? Ben ik boos?”

“… Ja…”

Ja… waarom ben ik eigenlijk boos? Of ben ik geirriteerd…? Nee…In alle eerlijkheid… Ik ben wel boos. Maar niet boos op Morgan die midden in een plas met spuug staat. Ook niet boos om het feit dat ze de halve bank (wil toch al jaren van dat ding af), de muur en het vloerkleed heeft gedecoreerd met maagzuur. Ook niet boos om het feit dat ze wederom spuugt omdat ze niet tegen de geur kan en het daardoor aan de achterkant ook laat lopen. Als we dan toch lichaamsvloeistoffen aan het opruimen zijn….. Terwijl ik rondom Morgan alles opruim om vervolgens haar voeten af te poetsen, vraag ik mezelf af waarom ik boos ben. Ach… Eigenlijk weet ik het wel maar wil ik het niet toegeven aan mezelf. Laat staan aan de rest van de wereld. Het benoemen van de woede maakt het echt. Ondanks het met vlagen komt en ik 95% van de tijd er geen last van heb, het is er wel… En dat heeft niets te maken met de Mariah Carey Christmas Special die ineens te zien is op tv…. Dat is alleen maar irritant…. En serieus… Wat is dat met dat handje? Waarom moet je iedere noot aangeven met een wuivend handje?! En waarom niet gewoon kleding aandoen waarin je èn kunt bewegen èn in kunt zitten…. Bijzonder…

Boos, we hadden het over de aanwezige boosheid.. Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagd hoe het leven er uit gezien had wanneer ze gaandeweg net een andere afslag genomen zouden hebben. Nou… Ik heb dat met personen. Hoe mijn leven eruit gezien zou hebben als ik bepaalde personen gewoon “overgeslagen” had. Waaronder mijn ex. Boos op hem. Boos dat ik zelfs na die drama en zijn financiele sores te hebben opgelost klaarblijkelijk nog niet van hem af ben. Boos dat ik weer als een leeuwin moet gaan vechten voor het welzijn van mijn dochter. En geloof me, dat doe ik. Met iedere vezel. So bring it on. Boos op vrouwen die daadwerkelijk hardop durven te zeggen “mijn man komt dagelijks pas rond 6 uur thuis. Dus ik weet precies wat het is om alleenstaande moeder te zijn”. NEE dat weet je NIET.

Boos op de automonteur die me 7 maanden geleden vertelde dat ik hooguit 2 maanden in de auto zou hoeven rijden waar ik nu nog steeds in rij. Boos dat ik spuug moet ruimen terwijl het mijn “Body Balance” avond is. Boos dat ik eigenlijk altijd met de shit (soms letterlijk) van een ander bezig ben waardoor ik altijd de “me-time” moet opofferen.

HUMBUG!

Zoals ik al zei; vlagen. Terwijl ik Morgan sta te wassen onder de douche en wij “ons liedje” zingen bedenk ik me iedere silver lining en ben dankbaar terwijl ik toevalligerwijs op mijn knieën zit. In dit geval was er weinig goddelijk aan. Ons liedje is overigens een liedje wat wij zelf verzonnen hebben over de afgelopen jaren en wat wij zingen om Morgan naar haar “veilige haven” te brengen bij te veel prikkels.

Silver linings? Ja zeker. Vandaar dat ik kan stellen dat mijn boosheid om bovenstaande zaken en nog véél meer, met vlagen komt en gelukkig niet de boventoon voert.

Ik heb het geluk achter een ziek kind aan te kunnen opruimen. Als ik toch eens denk aan alle vrouwen in mijn omgeving die ongewenst kinderloos zijn… Wij hebben het geluk dat ik mijn beste vriend (Morgan’s peetvader) heb die alle zaken rondom de advocaat voor mij regelt, ook financieel. Ik heb het geluk dat ik ook van iedere persoon die ik liever zou hebben overgeslagen een les geleerd heb. Geluk dat wij uberhaupt een vervoersmiddel hebben. Ja, zo kan je inderdaad bij alles eeuwig doorgaan, alleen voor mij helpt het. Het helpt relativeren en mezelf een reality check te geven.

Het feit dat ik mijn me-time opoffer voor anderen buiten mijn kind om, is een keuze. Een keuze die ik moet leren niet meer te maken in alle eerlijkheid. Want eigenlijk zeg ik daarmee dat een ander altijd voor mij gaat. En laat ik nou juist die persoon zijn die altijd predikt naar anderen dat ze aan zichzelf moeten denken…. Dat is de enige reden van boosheid waar ik zelf direct invloed op heb en wat ik eigenlijk zelf doe. Ik eindig mijn vlaag van boosheid met trots.

Trots dat iedere stap die ik gezet heb mij heeft gebracht tot waar ik nu ben. Trots dat wij de Sonja’s. Lonneke’s, Steef’s en Wim’s hebben die op verjaardagen, feestjes, na operaties, tijdens ziektebed etc. komen en komen helpen. Dat ik nog dezelfde jeugdvriendinnetjes heb. Trots op dat kleine meisje wat mij vol liefde aankijkt terwijl ik voor de 4de keer vandaag haar broek verschoon.

“Mamma was even boos lief. Niet meer.”
“Waarom dan?”
“Net als dat jij soms verdrietig bent maar je weet niet waarom. Dat heeft mamma ook. Maar dan was mamma even boos, maar niet op jou.”
“Maar jij weet wel waarom je boos was mamma. Je weet altijd alles.”
“Niet alles. Maar zoals jij denkt aan ons liedje als je verdrietig bent, zo denkt mamma aan hoe veel geluk ze heeft met jou en dan ben ik niet meer boos.”

Die glimlach laat de zon altijd schijnen. Het is nog maar even december. Het is nog maar even 2017. En jij bent nog maar even klein. Moment van boosheid op het leven is voorbij. Laten we morgen de regenboog weer opzoeken en onze dromen waarmaken. Dat……….. of ziek op de bank hangen en zoetsappige kerstfilms kijken……. Kan iemand dan nu Mariah Carey afzetten?

Lichtjes doorgeven

Tweede kerstdag 2017, terwijl een groot deel van Nederland zich druk maakt over de perfecte outfit voor een kerstdiner of wat op tafel te zetten voor datzelfde diner besloot ik geen van beide onderwerpen te gebruiken voor het artikel van vandaag. Met kerst staat naastenliefde voor mij centraal. Het wat-kan-ik-voor-een-ander-betekenen. Hoe kan ik een lichtje zijn, een lichtje doorgeven? Zeker tijdens deze dagen.

Een verhaal dat helemaal aansluit bij wat ik vind dat de kerstgedachte zou moeten zijn is het verhaal van één van mijn anonieme ridders. Zij haalde begin september bijna € 1000,- op voor Stichting ALS Nederland, door mee te doen aan de Amsterdam City Swim. Geen Scrooge, Tiny Tim of geesten uit het verleden, heden en toekomst deze tweede kerstdag voor mij. Mijn heldin is de dame die op 3 september 2017 in de Amsterdamse grachten dobberde met aan haar swimsuit een eenhoorn. Een dame die aangeeft ontzettend onder de indruk te zijn van wat ALS inhoudt. Vandaag is voor haar.

Amyotrofische Laterale Sclerose (ALS)

“Eén van de meest ernstige en invaliderende aandoeningen van het zenuwstelsel. Nederland telt op dit moment ongeveer 1500 patiënten. Gemiddeld overlijden er elk jaar 500 patiënten en komen er 500 bij.”

De levensverwachting na de eerste symptomen is drie tot 5 jaar. Er is nog geen toekomst voor de patiënten die lijden aan ALS. Het relatief lage aantal patiënten zorgt voor een schrijnend tekort aan budget voor wetenschappelijk onderzoek.

“Verreweg het meeste wetenschappelijk onderzoek naar ALS in Nederland wordt gefinancierd door giften aan Stichting ALS Nederland.”

*bron: website Stichting ALS Nederland

Stichting ALS Nederland

Denk ik aan Stichting ALS Nederland, dan denk ik aan de ontzettend heftige campagne, die ik zo mooi in beeld vond gebracht. Kippenvel-momenten als ik met de tram langs de halte van het Rijksmuseum kwam waar de, inmiddels overleden, ALS-patiënt mij vanaf zijn poster recht aan leek te kijken.

Ik ben inmiddels overleden, en daarop volgend Ga verder met mijn strijd. De campagnes werden als confronterend ervaren door velen. Ja, ook door mij, maar is dat niet juist DE manier om iets onder de aandacht te brengen? De naamsbekendheid van ALS steeg na de eerste campagne van 20 % naar 90%. Vergeet niet dat de deelnemers aan deze campagnes een doel hadden om hun medewerking te verlenen. “Voor velen van hen is het inmiddels te laat, echter de wetenschap dat zij middels deze campagne konden bijdragen met strijden voor mensen in de toekomst is voor hen een mooie nalatenschap.” Staat vermeld op de website van ALS.

Dan lees ik over de eerste campagnedeelnemer van Ga verder met mijn strijd, de tweede reclamecampagne ten behoeve van ALS, een meneer uit Enschede, overleden op 11-11-2013. Het verhaal krijgt een gezicht. Het verhaal krijgt iets tastbaars. Voor mij was 11-11 jongstleden de dag waarop My Storybook gelanceerd werd. Een dag waar ik met spanning naar uitkeek. De nabestaanden van deze meneer werden geconfronteerd met zijn vierde sterfdag. … Stilte… even niets, … alleen stilte voor hen die er niet meer zijn.

Mijn ridder, mijn heldin

Ik vroeg mijn sportieve anonieme ridder wat dingen op papier te zetten zodat ik mijn artikel daar op zou kunnen baseren. Hetgeen ik lees raakt mij. Iets wat tijdens een wintersport-trip begon met een soort van ‘Cool! We gaan in de Amsterdamse grachten zwemmen!’ werd meer en meer een missie. Hoe meer zij zich inlas, te weten kwam over deze ziekte, hoe meer zij wist dat zij iets goeds deed. Dit was veel meer dan alleen een sportieve uitdaging. Dit ging om mensenlevens.

“Natuurlijk ben ik mij gaan inlezen in ALS, wat is het? Hoe ontstaat het? De verhalen die je dan leest zijn hartverscheurend. Het verloop van de ziekte, het langzaam uitvallen van alle spierfuncties maar helder van geest blijven is afschuwelijk. Steeds meer kwam het besef hoe goed het is dat hier meer aandacht voor is. Ik ben trots dat ik op deze manier, met hulp van alle donateurs een steentje heb kunnen bijdragen aan het onderzoek naar deze vreselijke ziekte.”

Ik, als schrijver, geloof in het goede van de mens, ik geloof in het goede van mijn ridder. Ik zie de oprechtheid als zij vertelt over twee ALS-patiënten die vlak voor haar wave (groep van 50 deelnemers) te water gingen.

“Zelf konden zij niet meer zwemmen, ze lagen op hun rug in het water op drijfvesten en werden voortgetrokken door hun geliefden. Tijdens het zwemmen kwam ik deze groep tegen, toen kwam het besef echt binnen! Wat was dit heftig om te zien! Wat een liefde hadden deze mensen voor de twee ALS-patiënten om ze dit mee te laten maken. Twee kilometer zwemmen in één ding, twee kilometer een vriend of familielid door het water voorttrekken is een ander ding. Ik werd daar best emotioneel van, zelfs nu nog.”

Och, wat beschrijft mijn ridder haar gevoel bij de finish mooi, en wat ben ik vereerd dat ze dit met mij deelt. De finish in zicht, en op haar netvlies, in gedachten haar moeder, zittend in een rolstoel, aan het zuurstof, kleumend van de kou. De moeder die bij de circuit-run van Zandvoort in 2009 bij de finish wachtte. De moeder die in 2012 overleed aan hartfalen. De moeder die in gedachten altijd bij elke finish op haar zal wachten.

De kracht van de eenhoorn

De vrienden die aan de kant stonden aan te moedigen. Haar bonusdochter en vriend die de hele route meeliepen. De cap waarop de namen Nico (inmiddels overleden) en Aad (net diagnose gehad) stonden geschreven. De indruk van de ALS-patiënten die werden voortgetrokken door het water… Grappige details ook, zoals de te grote slippers in maat 42, de ballon van de eenhoorn die ter herkenning mee moest zwemmen. Deze ridder was oprecht onder de indruk van deze derde september dag.

Nog even de feitjes:
Aantal deelnemer: 2679.
Temperatuur van het water: rond de 20 graden.
De route werd afgelegd in ongeveer 1 uur en 15 minuten.
€960,- haalde de naamloze ridder op voor Stichting ALS Nederland.
Het totaal bedrag was €1.804.451,66

Allerliefste stoere en sportieve heldin, je bent een prachtig mens en werkelijk een inspiratie! De circuit-run van 2018,…ik zal bij de finish staan voor je, in gedachten naast je moeder…

Nog even terug naar het Hier en Nu. Tweede kerstdag 2017. Het is 07.33. Ik geloof in lichtjes doorgeven, ik geloof in iets moois doen voor een ander. De anonieme ridder heeft haar ding gedaan. Zij en Vanessa hebben mij aan denken gezet . Waarom laat ik me niet sponsoren voor een wandeltocht die ik ga maken? Meer hierover zal binnenkort volgen op My Storybook.

Voor vandaag wil ik jou als lezer uitdagen. Vier kerst, be jolly, maar denk ook aan je medemens. Ik zal mijn lichtje vandaag doorgeven door middel van een aantal vrijkaarten die ik weg ga geven bij een museum waar ik naar toe ga. Gewoon, omdat iemand zo lief was om ze aan mij te geven, en ik geef die liefde door. Het ultieme voorbeeld van het lichtjeseffect, doorgeven en weerkaatsen. Wat gaat jouw goede daad zijn vandaag? Laat het mij weten via My Storybook op Facebook of mail naar barbaravv78@gmail.com.

Wat wil ik nog van 2017

Bijna zitten we in de laatste week van het jaar, ik weet het, dit is geen origineel begin van een artikel. Goed,… soms kan zelfs mijn creatieve brein dingen niet leuker maken dan dat het is. Je betrapt me nu op zo’n moment. Maar waar ik naar toe wil, is het feit dat ik nog dingen wil doen voor die klok volgende week zondag het nieuwe jaar in luidt en 2017 voorgoed tot het verleden behoort.

De afsluiting van 2017

Ik moet eerlijk zeggen, er kwamen in de afgelopen week nog een paar fijne dingen op mijn pad. Een aantal onzekerheden werden weggenomen, en dat vond ik heel fijn, zo bijna op de grens naar het nieuwe jaar. Ik zal de afsluiting van 2017 alleen beleven. Niet dat ik geen vrienden heb, niet dat ik nergens welkom ben en zéker niet omdat ik zielig en alleen ben, maar soms vind ik oudejaarsavond de avond bij uitstek om te reflecteren. Wat is er gebeurd in een jaar tijd. Waar stond ik op 1 januari 2017, en waar sta ik op 31 december van datzelfde jaar.

Alleen met mijn gedachten zal ik nooit eenzaam zijn.

Mijn onvoltooide zaken

My Storybook is mijn leven, ik houd er enorm van om de regie in eigen hand te hebben. Inhoudelijk zelf te kunnen bepalen wat jou als lezer uiteindelijk bereikt. Maar niet alles is even makkelijk voor mij. Ik mis de structuur.Wat een chaos kan een creatief brein zijn! Zou ik niet heel erg blij zijn dat ik via het schrijven mijn creativiteit tot uiting kan brengen, dan zou ik het bijna vervloeken.

Honderd ideeën in mijn hoofd, al plannen voor eind maart, maar ondertussen een blog voor de volgende dag de avond ervoor nog snel moeten afronden. Natuurlijk bestaat het idee voor dat artikel al wel twee maanden, maar iets afronden… dat blijkt niet mijn sterkste kant te zijn.

Wat nou als ik gestructureerd, geordend en georganiseerd als ambitie voor 2018 wil stellen. Is daar uberhaupt een mogelijkheid toe?

Passie waardoor zelfzorg maar ook mijn planning in het gedrang komen…Voor die klok twaalf uur slaat volgende week zondag wil ik structuur hebben.

All I need for Christmas

Een kalender en een agenda, gewoon de ouderwetse papier versie.Dat gaan mijn nieuwe beste vrienden worden voor 2018. Nu snel weer verder, want ik heb de komende week nog dingen af te ronden.

Me and My Coach: 1 januari begin ik echt

…Van de week na het lopen zat ik met iemand iets te drinken die mij gadesloeg vanachter haar chocolademelk-met-slagroom-en-appeltaart . Ik voelde haar ogen op mij gericht terwijl ik me druk hield met mijn groene thee. ‘Ja! 1 januari ga ik het ook doen! Ik ga hetzelfde doen als jij! Ik ga op dieet! Ik heb het net besloten!’ Een knipoog volgde met de opmerking: ‘Pas maar op, straks zie ik er weer beter uit dan jij en ben jij weer de dikste van ons twee!’

Uiterst zorgvuldig leg ik mijn theezakje op het schoteltje voor ik mijn ogen naar haar opsla en zeg: ‘Wat goed! Maar ik ben niet op dieet joh!’

Je wil het wel!

Ik probeer mezelf onder controle te houden, ik neem namelijk een aantal dingen waar die mij niet aanstaan. Eigenlijk begon het al bij de bestelling waarbij ik onder druk werd gezet. ‘Ah.. toe neem ook een taartje, dat wil je wel! Ik zal het niet doorvertellen hoor!’ Dit zorgde al voor een opgerezen wenkbrauw van mijn kant. Ik word niet graag onder druk gezet. Daarbij bepaal ik zelf graag wanneer ik ergens wel of geen zin in heb, dit laat ik niet voor mij bepalen. Zeker niet als het is om het schuldgevoel van een ander jegens eten weg te nemen.

Het woord ‘dieet’… Ik heb er nooit in geloofd en ik zal er nooit in gaan geloven. Kwalijk vind ik de vergelijking tussen haar en mij. Het voelt alsof mijn weg naar een gezonder lichaam wordt betiteld als een soort van concurrentiestrijd. Om te battelen met ieder die er beter uitziet dan ik… Ik vind het oppervlakkig klinken, niet authentiek. Ik besef me hoe slecht de dame tegenover me eigenlijk kent. Ondanks mijn veranderingsproces ben ik nooit oppervlakkig geweest denk ik…hoop ik…

De ontdekkingstocht

Ze vervolgt: ‘Hey maar vertel eens, hoe doe jij het dan? Wat eet je precies? Kun je het voor me opschrijven? Want als het voor jou werkt, dan gaat het vast ook succes hebben bij mij!’

…Ik kies ervoor om niet te antwoorden, want ook hier ben ik het niet mee eens. Het vinden van een nieuw eetpatroon was een zoektocht. Een leuke en leerzame zoektocht, zonder twijfel. Het feit dat je het lichaam zo makkelijk kunt manipuleren… ik leer elke dag van wat mijn lichaam mij verteld. En ik leer vooral hoe ik om moet gaan met wat mij verteld wordt. Ik heb genoten van de ontdekkingstocht en waar deze me tot nu toe bracht. Het is niet iets dat je kunt kopiëren, het is iets dat je zelf moet ervaren, ontdekken, leren.

Ik kijk mijn tafelgenote aan, terwijl ik mijn ogen iets toeknijp, mijn hoofd schuin houdt en vraag: ‘Waarom begin je pas op 1 januari?’

WTF about 1 januari?

Dear Coach Awesome ten eerste, hoe ga ik om met dit soort situaties? Ik voel me in het nauw gedreven. Ik spreek niet graag over mijn leefstijl op deze manier, ik houd het liever voor mezelf.

En dan: Wat is dat toch met 1 januari??

Je volproppen met de feestdagen en dan op 1 januari de knop om… het klinkt in mijn oren als twee stappen achteruit eer je een stap voorwaarts hebt gezet…

Anyhow, … Merry Christmas to you Coach!

Hello Barb!

Ja klopt, zeker twee stappen achteruit waardoor je met een achterstand begint op het moment dat je wilt knallen. Dat kan dus heel demotiverend werken op 1 januari.

Op 1 januari “beginnen met afvallen” is voor zoveel mensen helaas gedoemd te mislukken om vele redenen. Het is ook eigenlijk hetzelfde zeggen als: “Morgen ga ik echt veranderen, dan ga ik echt afvallen.” Hoe vaak ik dat vroeger als emotie-eter wel niet heb gedacht: ”morgen…”. Maar vandaag is wat gisteren morgen was. Morgen of 1 januari beginnen met afvallen zal zonder gedegen plan, doelen op een tijdslijn hebben en een solide basismotivatie gedoemd zijn te mislukken.

De mythe van wilskracht

Het oh zo beroemde wilskracht bijvoorbeeld werkt echter niet op de lange termijn. Wilskracht is namelijk in sterke mate afhankelijk van emoties en emoties fluctueren altijd wat bij de mens, net als de economie. Je kunt bijvoorbeeld een mega geweldige Tony Robbins seminar hebben gevolgd. Lekker dansen en springen, levensveranderende eye-openers krijgen van hem, woehoe!!!…De dagen erna kun je nog helemaal hyped zijn ervan, maar dan nemen de emoties, woorden, beelden en indrukken van die dag af in intensiteit. Het gewone leven kickt weer in en men is weer terug van weggeweest. Op wilskracht afvallen lukt overigens wel even hoor, voor bijvoorbeeld een reünie of een trouwerij, maar blijvend afvallen…forget it via wilskracht.

Het eigen lichaam verzet tegen verandering

De mens die wil veranderen (bijvoorbeeld op 1 januari) zal ook zwaar verzet ondervinden van zijn of haar eigen lichaam. Zie je lichaam namelijk als een systeem dat voortdurend wil streven naar het bestaande balans, net als een thermostaat. Het systeem bestaat simpel gezegd uit je geest (de hersens) en het lichaam (alles onder de hersens). Je hersens produceren gedachten in de vorm van elektrische signalen en chemische stofjes. Die chemische stofjes worden onder in het lichaam opgenomen door gevoelsreceptoren. Daardoor voelen wij dingen, door gedachtes te hebben over situaties. Die ontvangers van die gedachten zijn echter doorgaans jaren- of decennialang gewend om dezelfde typische gedachten van het baasje te ontvangen. Bij een emotie-eter als baasje zijn dat algemeen gesproken eerder negatieve gedachtes over bepaalde terugkerende situaties. Maar nu komt het: als het baasje besluit om te gaan veranderen, op bijvoorbeeld 1 januari, dan zal verzet gaan plaatsvinden van diezelfde gevoelsreceptoren. Van die ontvangers van die gedachtes dus, want die ontvangers krijgen ineens niet meer hetzelfde chemische stofje. Er ontstaat een leegte, een gat als het ware. Alsof je ineens en plotseling de Playstation 4 afpakt van je puberale zoon of dochter. Dat pikken die gevoelsreceptoren dus niet. Ze kijken boos naar boven, naar die hersenpan, en zeggen gezamenlijk: WTF! Jarenlang krijgen we dezelfde stofjes en nu ineens niet meer?! Ze sturen daarom gezamenlijk een protestsignaal via de ruggenmerg naar de hersens, naar de hypothalamus om precies te zijn. En dat hersendeel werkt als die eerder besproken thermostaat, die wil balans bewaken en dus alles hetzelfde houden in het lichaam. De hypothalamus gaat dan stiekem en heel onbewust als een soort achtergrond muziek jou gedachtes laten denken als (tada): “Morgen ga ik echt veranderen, nu hoeft dat nog niet. Het was inderdaad een zware dag hè. En die baas deed inderdaad niet leuk. Pak die zak chips daarom maar, want morgen ga ik echt veranderen. Ja echt waar. Morgen…”

Het wilde paard temmen

Je kunt overigens die hypothalamus voor je laten werken uiteindelijk, door zijn of haar puberale driftbui verzet te overwinnen. Alsof je een wild paard temt. Maar dat vraagt zoals eerder gezegd om een gedegen plan (zoals werken met mijn fundamenten voor blijvend gewichtsverlies) i.p.v. bijvoorbeeld vertrouwen op wilskracht.

Opkomen bij je saboteurs

Om succesvol en blijvend gewicht te verliezen als emotie-eter is het nodig dat je je binnenwereld verandert, dus je gedachten en emoties leert te controleren en te beheersen. Maar (!) ook dat je je omgeving leert te beheersen en te controleren voordat je overstapt op verandering van leefstijl. Met omgeving bedoel ik je eetomgeving maar ook je sociale omgeving. Je tafelgenootje in je verhaal bijvoorbeeld (hoe lief die misschien ook kan zijn en hoe onbedoeld ook) hij of zij saboteerde jouw vetverlies plannen. En dat gebeurt heel vaak als men gaat afvallen: er ontstaan echt saboteurs. Vaak van degenen die dichtst bij je staan. Eén van die redenen is helaas jaloezie, en die persoon klinkt zeker jaloers en onzeker. ‘Pas maar op, straks zie ik er weer beter uit dan jij en ben jij weer de dikste van ons twee!’ Dat zinnetje zegt natuurlijk veel. Vaak gunnen saboteurs jou je verandering wel, maar jouw verandering raakt hun leven en daarom gaan ze jouw vetverlies plannen saboteren. ‘Ah.. toe neem ook een taartje, dat wil je wel!’ is een typisch voorbeeld van sabotage plegen. Saboteurs dien je te leren hoe ze jou dienen te behandelen. Het is niet nodig dat je ze uit je leven dumpt, maar het is wel belangrijk hen op te sporen en hen te leren hoe ze jouw moeten behandelen! Opkomen dus voor jezelf en dat kun jij inmiddels heel goed, heel respectvol en steeds beter:)

Je coach,

Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879

Hoe Charles Dickens mij aan het denken zet

I will honour Christmas in my heart, and try to keep it all the year. I will live in the Past, the Present, and the Future. The Spirits of all Three shall strive within me. I will not shut out the lessons that they teach!

-Charles Dickens, A Christmas Carol-

Zaterdagmiddag, 16 december, rond 15.30.

Ik sta aan het begin van de Walstraat in Deventer, boven mijn hoofd word ik welkom geheten. Welkom voel ik mij steeds opnieuw in deze stad aan de IJsel. In de tijd dat ik er nu kom is het iedere keer een beetje als thuiskomen. Het voelt er veilig en vertrouwd. De stad zelf, of door de mensen die er wonen, hoe dan ook, ik ben van Deventer gaan houden.

Deze bewuste middag tref in echter niet het Deventer wat ik tot nu toe heb mogen ervaren, want bij de ingang van het historische Bergkwartier stap ik nu een hele andere wereld in. Terug in de tijd. Ik tref de stad tijdens het Charles Dickens Festijn. Ik loop zo het Engeland van de 19e eeuw binnen.

De nalatenschap van Charles Dickens

Charles Dickens; David Copperfield, A tale of two cities, The Pickwick Papers, Oliver Twist en uiteraard A Christmas Carol. De nalatenschap van Charles Dickens is groots. De website geeft aan dat er 950 personages tot leven worden gewekt tijdens het festijn. Eén van die personages wordt gespeeld door onze eigen Ridder Mye. Als Appelvrouwtje hoor je haar van straten afstand al aankomen. ‘Merry Christmassess!’, een glimmend opgepoetste appel en een wortel die als misteletoe dient. Heerlijk om de passie te zien waarmee deze Ridder speelt.

Ik vroeg Mye om het Appelvrouwtje te beschrijven:’Het Appelvrouwtje in ontstaan vanuit een karakterontwikkeling van een armer, echt volks Dickens-personage. Dickens is een expert in het beschrijven van de verschillende bevolkingslagen. In zijn boeken geeft hij een heel sferisch beeld van de personen. Dit Appelvrouwtje zou in ieder boek over straat kunnen lopen. Vrolijk, blij, naief, enthousiast en met een hele sterke boodschap. Rond kersttijd is dit ‘Merry Christmassess!’ maar op andere momenten zal zij zeker andere wensen verkondigen!’

Mye wat ben je prachtig in je rol!

De rol die ik speel

Ik zou het niet kunnen, me zo vol overgave in een rol storten, ik mis de lef. En toch,… en toch…

Mye speelt een rol. Zij kan zich voor even verschuilen achter haar karakter, het kostuum en de grime. Ook ik speel een rol. Niet een rol uit de Victoriaanse tijd van Charles Dickens, maar ook ik verschuil me soms achter een ander karakter. Een sterkere, stoerdere versie van mezelf. Om even niet de Barbara te hoeven zijn die soms het gevoel heeft dat ze met moeite haar hoofd boven water kan houden. De Barbara die, als ze je dicht genoeg bij laat komen, zal tonen dat ze tegen onzekerheden aanloopt. Qua financiën,… betreffende een lichaam met een beperkte capaciteit, het ongeloof van de wereld om haar heen.

Het veilige van een masker

Mijn masker, het karakter waar ik me achter verschuil… Geen kostuum, geen grime, op het oog gewoon Barbara. De Barbara die ook regelmatig hoort ‘Het gaat je allemaal zo makkelijk af!’

Degenen die dat zien, die mij op die manier ervaren, zien de Barbara in karakter, de Barbara die een rol speelt. Win mijn vertrouwen en zie dat elke stap voorwaarts niet zomaar gaat. Dat aan mijn enorme transformatie van de afgelopen maanden twintig jaar van aanrommelen vooraf ging.

Achter mijn masker voel ik me veilig, niet kwetsbaar, maar ben ik niet authentiek. De Barbara achter het masker, dat ik wie ik ben. Sterk geworden door mijn kwetsbaarheid, maar die kwetsbaarheid is deel van mij, zal dat altijd blijven. In heden, verleden en toekomst. De kwetsbaarheid die me ook leert dat ik mens mag zijn, met mijn tekortkomingen.

Nooit spijt hebben van wat is gebeurd, leer van het verleden. Omarm alles wat is geweest, wat is, en wat zal komen. Dat is mijn manier van leven. De manier waarop het nu werkt in mijn hoofd.

Mijn masker ligt naast me. Tijdens het schrijven heb ik het niet nodig, daarin kan ik kwetsbaarheid tonen. Daarin laat ik het toe. Maar wat zie jij als je in mijn ogen kijkt, de stoere, sterke versie, of de Barbara die kwetsbaar durft te zijn?

Dickens 2017 zit erop. Dank je wel Appelvrouwtje, voor de inzichten die je me gaf.

Dag. Tot volgend jaar. Ik kijk er naar uit je weer te zien.

Bittersweet Fairytale Dream

Zij; … ze weet niet wat haar overkomt, hoe ze hier is terecht gekomen,
weet slechts dat hij hier op haar wacht, op de grens van ’t land der dromen.
Wie had gedacht dat iemand haar wereld zo kon veranderen, er zo’n puinhoop van kon maken,
enkel en alleen door die wereld, met zijn vingers aan te raken.
Door een enkele avond, onschuldig, maar nu voor altijd aan elkaar verbonden,
ze heeft zich verzet, tot hij het signaal gaf dat ze niet anders konden.

Hij; … hij slaat haar gade, observeert haar waar ze ook zal gaan,
ervaart ook de verbondenheid, voelt moeiteloos haar emoties aan.
Hij weet; haar ogen verraden haar gevoel, ondanks de glimlach om haar mond,
woorden hebben zij niet nodig, zwijgzaamheid is hun verbond.
Het enige wat hij moet hebben, hoe moeilijk ook, is geduld,
terwijl elke stap die zij zet, elk woord dat zij schrijft zijn geheugen vult.

Beiden geloven dat dit zo heeft moeten zijn, in toeval geloven zij niet,
zij weten wat ze aan de ander hebben, al ligt er geen toekomst in ’t verschiet.
Hij weet als hij omhoog kijkt, naar de oneindige zwarte hemel met zijn maan,
dat zij diezelfde maan zal zien, al zal ze dan niet naast hem staan.
Nooit zal zij naast hem wakker worden of het in het openbaar kunnen tonen,
maar beiden weten dat ze elkaar weer zullen vinden, in de wereld van hun dromen…

My Storybook, gezichten achter de verhalen

Van het ‘jezelf-niet-goed-genoeg’ vinden tot het middelpunt van een groep prachtige mensen. Hoe kan dat?

Daar waar ik jaren zoekende was naar wie er in mijn leven zou passen, ben ik nu omringt door lichtjes. Die lichtjes zijn mijn Ridders. Ik houd van deze groep mensen. Hun inzichten, hun denkwijzen en het feit dat ieder van deze mensen niet zal schromen iets voor een ander te doen. Naastenliefde, oog voor je medemens…

Ik besloot Mijn Ridders van de Ronde Tafel bij elkaar te laten komen, zo konden zij ook zien, wie de gezichten achter de verhalen waren, zij kenden elkaar immers niet! Lees de observaties van Mye, zij deelt haar verhaal over een voor mij, oh zo bijzondere dag.

My Storybook,
Barbara haar plek en wij hebben ieder onze rol

My Storybook is Barbara haar plek maar zij geeft een aantal mensen hier een speciale rol. Bij de opstart van de blog benoemde ze een aantal mensen tot Ridders en zij beschreef ze als lichtjes Personen die in haar leven een positieve rol vervullen en haar kunnen stimuleren, prikkelen en ondersteunen. Deze mensen kende elkaar helemaal niet maar hadden wel een gemeenschappelijke deler: Barbara. Na enkele weken van enkel online contact heeft dit team van Ridders elkaar op vrijdag 8 december voor het eerst ontmoet.

Geheimen, voorpret en contact

Wat Barbara echter niet wist is dat er al enkele weken onderling flink contact was tussen de Ridders. Contact waardoor we nog meer uitkeken naar 8 december. In het geheim hadden we namelijk een echt Barbara cadeaupakket samengesteld waarbij iedere Ridder zijn aandeel had. Af en toe was ik best gemeen en stuurde ik bijvoorbeeld foto’s door naar Barbara van cadeautjes die ik aan het inpakken was, zij had echter geen enkel vermoeden dat die voor haar waren. Zo kwam het dus dat ik die vrijdag van onze ontmoeting bepakt en bezakt met mega tas vol cadeautjes in de trein naar Haarlem zat op weg naar Barbara…

De stralende vrouw in haar Roodkapjes-jas

Op het grote plein in Haarlem stond ik heel symbolisch als lichtje onder de mega kerstboom toen Barbara op mij afgelopen kwam. Stralend in haar Roodkapjes-jas met grote glimlach maar ook met en zichtbare spanning. Zenuwachtig voor deze dag, voor het samenzijn van haar Ridders in haar “Pippi Langkous-huisje” zoals zij haar woning vaak beschrijft. Een appartement die ik mij vele malen kleiner en vele malen voller had voorgesteld en wat in werkelijkheid een prachtig thuis is waar Bar echt trots op mag zijn. Toch vond zij het maar eng zoveel mensen in haar huis, wat zullen ze wel niet vinden?

Warme thee in het Elsa paleis

Ik had bewust eerder met Barbara afgesproken zodat we nog even de tijd hadden samen. Zonder er aandacht aan te schenken zet ik mijn grote mega tas bij haar thuis af en beginnen we ons samenzijn met een warme mok thee. Die warmte is welkom want Barbara is al enige tijd in de weer om haar verwarmingsketel weer aan de praat te krijgen maar op dit moment is dat nog niet gelukt. Geen Pippi Langkous-huisje dus maar een Elsa ijspaleis. Met winterse kou buiten is het nu dus ook flink koud binnen.. De fleecedekentjes zijn geen overbodige luxe en ik was extra blij ben met mijn lange wollen vest en die kop warme thee.

De Ridders om de tafel

Lekkage, zieke kinderen en werk zorgen ervoor dat we niet compleet zijn maar dat mag de pret nietdrukken. De tafel wordt gevuld met heerlijke hapjes en al snel raken we in gesprek. Mark, Barbara, Geertje, Bianca en ik leren elkaar rustig kennen en vertellen hoe we Barbara ontmoet hebben. We komen er al snel achter dat social media ook echt verbindend kan zijn en oude vriendschappen nieuw leven in kan blazen en zelfs nieuwe contacten laat ontstaan. Als Barbara ons allemaal een cadeautje geeft is het voor ons ook tijd om het cadeau pakket te geven. Het liefste zou Barbara dit pakket in haar eentje in de keuken open willen maken en ze vind het dan ook lastig om zichzelf een houding te geven maar bij ieder cadeautje is ze weer enthousiast, dankbaar en zo verrast. Voor ons als Ridders is het een cadeau om dit te mogen zien omdat wij dit haar zo gunnen. Warmte, liefde, licht in een tijd die soms zo donker kan zijn… Extra mooi vind ik het feit dat Barbara bij de lunch nog aangaf dat de Ridders in haar ogen echt iets over hebben voor een ander, toen gniffelde ik nog in mezelf met de gedachte “Je moest eens weten”

Van ‘Sorry dat ik besta’ naar ‘Ik ben er’

De gesprekken blijven niet oppervlakkig tot voorstellen en vertellen waar we elkaar van kennen. We zijn stuk voor stuk verschillend en toch vinden we elkaar in de gespreksonderwerpen, de diepgang en de positieve energie. Barbara mag trots zijn op de mensen die ze om zich heen verzameld heeft en trots zijn op zichzelf en de weg die ze al afgelegd heeft. Het meisje met de houding “Sorry dat ik besta” is aan het veranderen in een prachtige vrouw die er echt is. Onzekerheid mag er zijn maar angsten worden overwonnen. Ik ben trots op haar en ik weet met mij dat alle Ridders dit gevoel delen.

Geven en ontvangen

Ieder geeft op zijn manier wat er te geven is. Maar als ik de dag na ons bezoek de prachtige woorden ontvang die door Barbara als reactie geschreven zijn op ons cadeaupakket dan ben ik ontroerd…

Deze vrouw blijft mij raken.

http://www.mystorybook.nl/warmte-temperaturen-nul/

Koken met kerst: Koolhydraat-arme koekjes van Gingerbread

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door Greensweet Stevia

Het was een regenachtige novembermiddag dat Adinda voor mijn deur stond. Je zou het wellicht niet zegen, maar die middag voelde voor ons beide als het begin van de, door ons beide, oh zo geliefde kerstperiode.

Lichtjes, glitters en de warmte van een fijn samenzijn, kerstliedjes die uit een mobiele telefoon klinken. Wat niet kon ontbreken was de geur van zelfgebakken koekjes die vanuit de keuken het huis vulde. En natuurlijk de kerstmutsen die we droegen tijdens het bakproces.

Met dank aan…

Wie niet sterk is , moet slim zijn, dat is mij altijd geleerd. Dus toen ik besloot een artikel te plaatsen over het experimenteren met koolhydraat-arme kerstkoekjes stuurde ik een mail aan Greensweet Stevia. Binnen en dag ontving ik een mooi pakket om uit te testen van hen, waarvoor uiteraard, mijn hartelijke dank. Ik ben instant-fan van de Icing. Wat een fijn product! Gecombineerd met citroensap zorgt het voor een mooi fris-zoet glazuur dat mooi dekt op het product.

Kijk je op de voedingsstoffentabel, dan worden hier echter wel koolhydraten op aangegeven. Dit betreft de Erythritol, de hulpstof waarmee de Stevia is vermengt. De koolhydraten die deze stof echter bevat, worden niet opgenomen door het lichaam en verlaten via een natuurlijke weg ons systeem. Hierdoor kan het product prima gebruikt worden in een Koolhydraat-beperkte levensstijl. Voor meer informatie hierover verwijs ik graag naar http://www.greensweet-stevia.nl/nl/greensweet-icing-poedersuiker-400-gr.

Ook kreeg ik Greensweet Extra Sweet. Deze is zeer zuinig in gebruik! Het recept dat wij wilde gebruiken adviseerde 50 gram van dit product, wij hielden het op één eetlepel en waren hier, in combinatie met de Icing, zeer tevreden over.

Koolhydraat-arm onze stijl

Adinda en ik gingen uit van een recept dat we ergens vonden en gaven het een beetje van onze magie mee. Het resultaat: Koolhydraat-arme kerstkoekjes onze stijl!!

Bij deze onze benodigdheden:

200 gram amandelmeel
60 gram boter op kamertemperatuur
1,5 eetlepel kaneel
2 theelepels gemalen gember
0,5 theelepel gemalen kruidnagel
0,5 theelepel nootmuskaat
0,5 theelepel bakpoeder
1 eetlepel zoetstof (Greensweet Stevia X-tra Sweet
1 ei
1 theelepel vanille-extract

Het deeg dient een half uur in de koelkast te rusten.

10-15 minuten in een voorverwarmde oven op 175 graden.

Tot slot, het glazuur:

Greensweet Icing
citroensap op smaak

Enjoy!

Warmte bij temperaturen onder nul

Negen zielen, één gedachte, een lichtje zijn waar duisternis was,
totaal overdonderd, vol emotie, door de woorden die ik las.
Terugkrijgen wat ik uitzend, het vinden van mijn soort,
voor mij en hele nieuwe wereld, terwijl dit volgens and’ren hoort.

Hoe is dit zover gekomen, waaraan heb ik dit verdiend,
want hoor je niet iets terug te geven, aan een goede vriend?
Als Alice in Wonderland, waar niets ooit logisch is geweest,
probeer ik te begrijpen, vul tekortkomingen in mijn geest.

In vriendschap, daden, giften zijn jullie oh zo gul,
kaarslicht en warmte, bij temperaturen onder nul.
De rijkdom van het ontvangen, gekoesterd, zo fijn,
maar het meest waardevol voor mij, zullen jullie woorden zijn.