MSB – My Storybook

11.11: The fellowship of the B-day

Terug van weggeweest: Vanessa met haar column 11.11. Nog zoekende naar inspiratie neemt ze ons mee in haar wereld en dat van haar Fellowship

Vanessa schrijft: Laat ik maar beginnen met mijn excuses aan te bieden aan alle lezers, want het is al even geleden….. Wanneer ik schrijf doe ik dat vanuit een bepaalde mindset, een plekje in mijn hoofd. Die plek ben ik de afgelopen weken volledig kwijt geweest. Dat kan zijn doordat ik het bijzonder druk had, dat kan zijn omdat er hier in huis een aantal veranderingen geweest zijn, druk sociaal leven, het zal vast wel een reden hebben. Hoe dan ook de inspiratie was weg en eigenlijk nog steeds. Maar we gaan gewoon hard opzoek om deze weer te vinden! En dat doe je niet door stil te zitten denk ik dan maar.

Mijn neurotische trekjes

…“Misschien moet je je was gewoon 2 weken lang opsparen en dan doe ik het wel wanneer ik weer terug ben…” “Ness…. Ik kan echt wel wassen…” En dan sta je daar, hoe moet ik dan gaan uitleggen dat ik niet bezorgd ben om zijn competentie wanneer het om wassen gaat, maar gewoon een neurotisch trekje heb wanneer het gaat om mijn wasmachine en droger. Ik heb nog nooit met iemand samengewoond die de was heeft gedaan. Dat is gewoon mijn ding…… ofzo….. Maar make like Elsa en let it go…. Een van de vele dingen die ik los heb moeten laten in de afgelopen weken. Dus eigenlijk zijn de afgelopen weken juist heel goed geweest voor een persoon die zo vastgeroest was in eigenlijk alles. Twee weken lang je huis overlaten aan een ander is vaak best een dingetje. En zo voelde ik het ook afgelopen zomer toen Morgan en ik 2 weken naar Amerika gingen. Maar bij thuiskomst was het huis niet afgebrand, de inboedel was er nog en als kersje op de taart was het ook nog brandschoon. Dus eigenlijk moet ik helemaal niet moeilijk doen over die wasmachine…. “Je mag het gewoon laten liggen hoor…. Ik vind het niet erg om te doen…” Dat kwam makkelijker en sneller mijn mond uit dan toegeven dat ik nòg een rare afwijking heb. Na alle rare afwijkingen waarmee die arme man nu al kennis heeft moeten maken, zou dit best de druppel kunnen zijn…

Van vluchten tot roadtrip

Iedere ochtend wordt er een dag van de kalender afgescheurd. Vandaag hangt er een grote 3 die vol trots is gemaakt door Morgan. Nog 3 dagen en dan gaan we 2 weken weg. Een reis die eigenlijk begon met het idee “maken dat ik wegkom voordat ik mijn verjaardag grootst moet gaan vieren..” is nu de “Girls road trip” geworden.

“We hebben het plan om 2 weken weg te gaan eind oktober.” Vertel ik Linda (mijn oudste zus) via facetime vanaf haar vakantie-adres. Ze kijkt me met een half oog aan en zegt “Je gaat dus je verjaardag ontwijken?” “Nee niet ontwijken want jarig ben ik hoe dan ook… Ik vier het alleen op een andere plek…” Ze gaat verzitten en kijkt me nu met een semi grijns aan en zegt “Op welke plek dan?…” “We gaan als het goed is naar Tom en Lanny.” Daarmee weet zij dat het aan de andere kant van de oceaan is.

Dit jaar is het jaar van de grote cijfers. De leeftijd waar ik mijn leven lang eigenlijk tegenop gezien heb. Die leeftijd waarbij ik vroeger altijd dacht “dan is je leven voorbij!”. Het is zover, de dag komt steeds dichterbij: ik ben bijna 40. The big 4 0. 40 going on 19 want in mijn hoofd ben ik nog 18 jaar oud. Behalve toen ik dit weekend tijdens een vriendschappelijke honkbalwedstrijd dook voor een bal. Nadat ik op mijn rug terecht kwam was mijn eerste gedachte “duidelijk geen 18 meer!”.

“Oh”, zegt ze met een brede grijns “eigenlijk wil ik ook wel mee dan…” Zo gezegd zo gedaan. Na Linda heeft Anna zich ook nog aangesloten bij de “fellowship of the b-day”. Dus vrijdag gaan we dan, 4 meiden, veel te vroeg in de ochtend naar Schiphol. Of ja, 4 meiden en een man, want huisgenoot brengt ons. Maar daarna zal hij de Fellowship verlaten om van zijn “2 weken verlost van Ness” tijd te gaan genieten. Nu maar hopen dat hij mijn huis niet als Tinder-ontmoetingsplek gaat gebruiken… “Niet te veel over nadenken Ness… Uitzetten uitzetten uitzetten…”

We had each others back

Huisgenoot en ik hebben zo’n jarenlange vriendschap waarin we dachten elkaar wel goed te kennen. Dus toen hij een verblijfplaats zocht stond mijn deur natuurlijk open. Ook nadat hij ruim een jaar niets van zich had laten horen omdat zijn ex mij “niet zo lief” vond, want mijn vriendschappen zitten doorgaans wel diep. We zijn er altijd voor elkaar geweest, zijn altijd open en eerlijk geweest en “had each others backs”. Toen was dat zo…. Ik denk dat we nu allebei wel kunnen zeggen dat mensen over de jaren heen veranderen. Zo is hij niet meer de persoon van 15 jaar geleden en ik voor hem vast ook niet. De irritante trekjes die ik altijd verberg voor de buitenwereld, iedere afwijking, die kan je niet zo goed verbergen wanneer iemand er 24/7 is. Ik weet bijvoorbeeld dat hij mijn muziekkeuze bizar slecht vind en daar toch gedwongen naar moet luisteren vaak. Trouwens, ik gil ook mee…. Hard…. Vaak… Jammer voor hem… En zo zijn er meerdere van die kleine dingen waar je dan achter komt wanneer je met iemand onder één dak leeft. Ik zal voor hem niks invullen, want dat kan ik niet, ik kan het alleen vanuit mijn perspectief en gevoel beschrijven en beleven. Een aantal keuzes die hij gemaakt heeft de afgelopen weken zijn voor mij bijzonder kwetsend geweest. Keuzes die hij met betrekking tot mij in het verleden vast vaker gemaakt heeft, alleen toen stond ik er niet naast en zag ik het “waarom” dan ook niet. Nu wel… Confronterend, maar nu ik het weet kan ik er alleen mijn voordeel mee doen. Dus zo heeft ieder nadeel ook weer zijn voordeel (Met dank aan Johan Cruyff) Daarmee wil ik niet het beeld schetsen dat het niet gezellig is in huis, want dat is het zeer zeker wel. Ook voor Morgan is het gezellig. Al met al houden we het leuk en werkbaar voor iedereen. Zo maken we toch iedere dag het beste van een situatie!

Vier meiden = The fellowship

De komende 2 weken zijn ook daarom een welkome verandering. Vier meiden op stap, een hoop lol en kijken waar de dag ons brengt.

De komende tijd gaan jullie via MSB niet alleen lezen over onze reis, maar zullen er ook videologs aan gekoppeld worden. Nu ben ik niet echt een voorstander van mijn stem en laat staan mijn hoofd in een video, maar volgens Barbara zal het onwijs tof zijn. Vooral voor de lezers en in dat geval; kijkers.

Dus 11:11 in het teken van “The Fellowship of the big B-day”. Let’s have some fun!!

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Echt zijn, deel 2

Een gesprek via de App. Ik vertel Mye waarover mijn volgende item op My Storybook moet gaan… “Mag ik het schrijven?” vraagt ze mij. Het onderwerp kwam eerder al voorbij in een gesprek dat zij en ik samen hadden en dat deed mij besluiten om een tweeluik te maken. ‘Echt zijn’ of misschien ‘Echt zijn‘ in het hier en nu. De ene spreekt over polijsten, de ander over filtertjes en toch bedoelen we in de kern hetzelfde. Vandaag ik het de beurt aan Mye:

Mye: “Soms ontstaan er op alledaagse momenten bijzondere gesprekken. Soms zijn er hersenspinsels die opeens iets concreets worden en soms heb je een onderwerp wat je graag wil delen met de wereld.
Barbara en ik hadden het een aantal weken geleden over “behind the mask” en over echt zijn. Een onderwerp wat zo mooi en puur is dat ik er graag iets over wil schrijven in dit blog.

In een wereld vol filtertjes, vol photoshop, vol plastic en vol selectie… Waar sta jij? Wat deel jij? Ben jij echt in contact met jezelf en de ander? Deel jij en maak je mensen deelgenoot? Geef je lichtjes door vanwege je authenticiteit?

Behind the mask

Eerlijk? Het liefste zou ik altijd echt zijn, puur en eigen. Met pure emoties van blijdschap maar ook van verdriet. Met open communicatie over wat er in mijn hoofd zit en met een echt beeld wat ik naar buiten stuur de wereld in via bijvoorbeeld social media.
Waarom ik dit dan toch niet altijd doe? Ik probeer het maar filter het ook. Niet iedereen zit altijd te wachten op pure emoties van het moment bij de vraag “hoe gaat het?” en ook niet iedereen heeft behoefte om echt te horen wat er zich in iemands hoofd afspeelt. Dus dat filter zet ik in…

Filter versus masker

Een soort filter, wat deel ik wel en wat niet. Het filter is niet per definitie een masker maar wel iets waarbij ik keuzes maak wat ik waar en met wie deel. Niet iedereen hoeft altijd alles van mij te zien of horen en dat is ok en mag er zijn. Het masker is het ding wat ik soms bewust en soms onbewust op zet als leven gewoon even niet zo leuk is. Plastic glimlach, flauwtjes antwoord van “goed hoor” op de vraag hoe het gaat en vooral doorgaan, zo normaal mogelijk. Normaal omdat de norm blijkbaar zo voelt voor mij. Dat masker is eigenlijk een gebrek aan zelfliefde.

Zelfliefde

“Ik ben helemaal goed zoals ik ben” en affirmatie voor zelfliefde. Als ik dit toch eens echt zo zou kunnen voelen dan heb ik dat filter amper nodig, zet ik dat masker niet meer op en kan ik mezelf omarmen en echt zijn. Want waarom zou je alsmaar door gaan als je eigenlijk wil stil staan. Waarom zou je eigenlijk stoer en zelfverzekerd willen overkomen terwijl er ook momenten zijn van kwetsbaarheid en verdriet. Waarom deel ik het ene met gemak terwijl ik het ander zo moeilijk vind. Waarom ben ik bang voor de mening van wat een ander er wel niet van zal vinden. Ik ben goed zoals ik ben op ieder moment want alles mag er zijn.

Authentiek

Geen plastic smile als het eigenlijk niet echt goed gaat, geen instagram filtertje over mijn leven maar eerlijk en puur. Mijn eigen pad volgen en openstaan voor groei. Dat is waar ik nu sta… Nee ik deel niet alles met iedereen en al helemaal niet met social media. Ik blijf daarin filteren maar ik doe mezelf niet anders voor dan ik ben. Als jij mij vraagt hoe het gaat probeer ik eerlijk te antwoorden, echt. Hoe lastig ook maar ik ben het waard vanuit zelfliefde. “

Echt zijn, deel 1

… In een vorig leven waar ik een meisje van 10 was had ik een Opa die medeoprichter was was de Geologische Vereniging in Groningen. Als 10-jarig meisje was dat de inspiratie voor een spreekbeurt die ik hield over stenen en fossielen. Ik kreeg een aantal stenen mee om aan mijn klasgenootjes te laten zien. Daaronder ook twee kiezelstenen die langs het spoor werden gevonden vlak bij het huis van Opa en Oma dat ik mij nog zo goed herinner. Tot aan de geur die in het huis hing en de oranje gordijntjes bij de voordeur.

De betere versie van mezelf

Niet de amathist, niet de pyriet, niet de bergkristal en niet de woestijnroos waren mijn favoriet. Het waren die kiezels die het meest mijn aandacht trokken. Ze waren door de polijstmachine gegaan en hadden daardoor een metamorfose ondergaan. Van ruw, puur en wellicht, enigszins saai, waren ze nu glanzend, glad, vol kleurschakeringen… maar ook: minder ‘echt’. Het 10 jarige meisje draaide en draaide de kiezels in haar handen terwijl ze er ademloos naar keek. Gepolijst: beter zijn dan haar eigen Ik, dat was wat zij ook wilde zijn.

Het masker ging op

In de jaren die volgden leerde het meisje wat het was om gepolijst te zijn. Het hield haar staande. Als kind, als puber, en als volwassen vrouw. Fake a smile, zet een masker op en laat iedereen de gepolijste versie van jezelf zien. Altijd zeggen dat het goed gaat maar de blik van een ander ontwijken als deze je onderzoekend aankijkt. Niemand kwam bij de echte Ik, de ruwe, pure versie. Zelf negeerde ik deze versie van mezelf want de pure Ik had pijn, was eenzaam en zat hopeloos met zichzelf in de knoop. Mijn gepolijste buitenkant, mijn masker was mijn bescherming in een wereld waar ik niet kwetsbaar in kon zijn.

Door de lens van de camera

Ik zag mijn pure Ik pas weer, toen ik de foto’s terug zag die My Storybook-fotograaf Mye van mij maakte. Niet de gemaakte lach, soms wel, maar vaak ook niet. Nadenkend, meteen frons in mijn voorhoofd omdat mijn brein tegenstrijdige signalen afgaf. Soms ook verdriet, angst, eenzaamheid of wanhoop. Alles wat ik altijd wilde verbergen werd zichtbaar. Het gepolijste laagje werd dof na al die jaren. De kern werd zichtbaar, ruw en puur… echt.

Na al die jaren was het masker een comfortzone geworden, onderdeel van wie ik was. Wist ik eigenlijk nog wel wie ik echt was? Het was moeilijk om een ander in zoverre te vertrouwen om mijn echte Ik te laten zien. Toch… ook het besef dat de beste versie van mezelf JUIST ongepolijst is, vooral voor mezelf. Toneelspelen, maskerdragend is fijn, maar ik kan en wil dit niet een heel leven volhouden…

…En dus heb je kans dat als je mij leert kennen je alles van mij ziet. BAM! Dit ben ik. Take it or leave it, maar als je mij in jouw wereld accepteert, accepteer mij dan in mijn meest pure vorm. Ongepolijst, ruw, puur. Zoals ik echt ben, want beter dan dat kan ik niet zijn.

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 4

Reeds drie keer eerder schreef ik over Lipoedeem. Over wat het doet met mijn uiterlijk, mijn zelfvertrouwen, de schaamte , de haat- liefde verhouding die ik heb met mijn lichaam. Maar ook de pijn. Hoe ik mezelf jarenlang liet tegen houden in het lopen, in het fietsen door een het gebrek aan kracht in mijn benen… Maar wel een gebrek in mijn benen dat ik zelf teweeg bracht door mij als slachtoffer te gedragen ten opzichte van deze aandoening.

Meer zijn dan mijn benen

“Je BENT geen Lipoedeem, je HEBT Lipoedeem” -Mark Jensen-

De focus leggen op wat ik niet kan. Dat is iets waar ik me heel makkelijk achter kon verschuilen. Ik heb mijn gewicht en de Lipoedeem ook zeker als excuus gebruikt om dingen niet te hoeven doen. Maar daar kom je niet verder mee. Hoe opgelucht ik ook was om iets niet te hoeven doen omdat mijn excuus geaccepteerd werd, het knaagde aan me. Dat knagen kon ik heel lang negeren, maar een schuldgevoel ten opzichte van mijn lichaam werd uiteindelijk groter.

Je BENT niet, je HEBT. Een uitspraak van coach Mark Jensen die mij enorm heeft geholpen. Iets ZIJN zou betekenen dat de aandoening de overhand heeft. Dat zou mij in die slachtofferrol houden. Maar ik ben zoveel meer en mijn leven is zoveel meer waard. Ik ben meer dan mijn die aandoening, meer dan enkel mijn benen.

Wat wel mogelijk was

“Kijk eens naar waar je benen je wel brachten!” -Bianca-

Mijn benen brachten mij de halve marathon van Egmond. In Zandvoort 30 kilometer. Honderden kilometers inmiddels die te voet op op de fiets werden afgelegd. Ze bezorgden mij mijn Duo Penotti-voeten. Mijn afval proces zou vele vele malen minder voorspoedig zijn verlopen als ik mijn benen niet had betrokken in deze verandering. Maar bovenal zorgen ze voor een stukje geloof in mijzelf, een hernieuwd vertrouwen in mijn lichaam waar ik nog dagelijks aan werk. Een honger om nieuwe bergen te beklimmen en een lichaam vol energybubbels als ik een onmogelijk lijkend doel toch behaal. Mijn benen blijken van waardeloos, waardevol te zijn in mijn leven.

Mijzelf laten zijn wie ik ben

“Jij bent jij, met of zonder Lipoedeem.
Jij bent jij, omdat alleen jij de kracht bezit om jij te kunnen zijn…” –Mye-

Verraad, eerder voelde ik dit toen ik nog voor het afvalproces zat. Het geeft weer dat ik mezelf in de huidige vorm niet goed genoeg acht. Niet tevreden ben met hoe ik in het leven sta. En eigenlijk vind ik mezelf een heel mooi mens.

Er zijn momenten dat er weerstand is als er gepraat wordt over ingrepen betreffende Lipoedeem. Er zijn momenten dat het voelt alsof ik mijn benen en wat zij voor mij deden de rug toekeer als ik er alleen al over nadenk. Ik geloof niet dat ik mooier wordt als mens door een ingreep. Ik geloof ook niet dat enkel een cosmetische ingreep voldoende is om voorgoed van Lipoedeem verlost te zijn. Ik denk dat het in het lichaam blijft zitten, in het hoofd. Dat deel gaat niet zomaar weg. Ook met een ingreep zal het keihard werken zijn om leefstijl, body, mind and soul op één lijn te krijgen. Een ingreep is niet zaligmakend. Niet in mijn gedachtewereld.

Ik kies voor acceptatie

Ik kies voor mijn benen in hun huidige vorm. Ik kies voor verbetering door het gevecht wederom aan te gaan met de pijn, het ongemak en ja, ook de schaamte. Het zijn mijn benen. Ze brachten mij waar ik nu ben. Dat is genoeg reden om van ze te houden, want waar was ik zonder ze geweest? <3

Foto’s met dank aan Mye Denekamp van MomentGeluk

11.11 Ieder huisje

Vanessa is back! Het vervolg op haar laatste blog, een persoonlijk verhaal over een spiegel die opgepoetst moest worden. Zij schrijft:

“….Noem het zoals je wilt; glitch, tijdelijke out of order, down, hang er een label aan. De afgelopen tijd zijn weken ondanks het zonnige weer best donker geweest. Die spiegel is verder opgepoetst kunnen we wel stellen.

Vandaag is het een jaar geleden… Een jaar geleden dat ik mijn held gezien heb in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jaar geleden al. Dat betekent dan ook dat het vandaag ook precies 11 maanden geleden is dat mijn held ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over waarom dat eigenlijk zo’n grote invloed op mij gehad heeft. Hoe dat echt mijn hart wel een beetje heeft gebroken.

Muziek. Muziek was altijd mijn toevluchtsoord. In alles. Muziek liet de buitenwereld horen wat mijn gemoedstoestand was. Muziek was mijn veilige haven. Hoewel ik uit een groot gezin kom, zijn mijn zussen en ik zo verschillend van elkaar opgegroeid. Ik was en ben, anders dan zij. Alleen hing wel het zelfde verwachtingspatroon aan mijn persoon. Zolang als dat ik het mij kan heugen heeft mijn mening nooit de goedkeuring nodig gehad van deze of gene. Dus ook niet van mijn ouders. Dan komt daar nog bij dat ik die zelfde mening niet echt onder stoelen of banken steek en/of stak. In een gezin waarin mamma’s wil wet is en niemand echt zat te wachten op mijn point of view, is dat natuurlijk “not done”.

Vier zussen heb ik. Eigenlijk half zussen maar we zijn allemaal samen opgegroeid dus zijn we zussen. Ook al zouden 2 van die 4 op dit moment zeggen dat zowel ik als de oudste helemaal niet bestaan, negeer ik de feiten liever niet; ik heb er 4. Eigenlijk alle 4 heel verschillend van elkaar ondanks zij dezelfde vader hebben. De 2 oudste hebben al sinds mensenheugenis een gigantische concurrentiestrijd om de aandacht en goedkeuring van onze moeder. Ik noemde dat vroeger altijd “het gevecht om het stickertje”. Je weet wel, zo’n stickertje wat je in de kleuterklas krijgt wanneer je iets heel goed hebt gedaan. De middelste zus heeft altijd haar eigen koers gevaren en kan als “typisch” bestempeld worden. Stil, observerend maar volledig op haar eigen planeet. Dan heb je de 2 jongsten… En ik denk dat wij iets meer op elkaar lijken dan de rest. Nummer 4 (ik ben nummer 5, mijn moeder is gestopt toen het echt niet meer beter kon… Echt…) heeft ook altijd haar eigen koers gevaren, trok anderen erop mee, had een mening, lol in het leven maar heeft altijd haar uiterlijk mee gehad.

Ik zeg wel dat mijn moeder op perfectie is gestopt, maar als je het haar vraagt zal ze zeggen dat ze maar gestopt is omdat ik de anti-christ ben. Buiten alles wat qua uiterlijk aan mij verkeerd was, vooral mijn gewicht, was mijn persoonlijkheid ook alles behalve wenselijk voor zowel mijn moeder als stiefvader. Dat kan ik tegenwoordig zeggen zonder wrok of negativiteit naar hen toe. Het is wat het is. En ik geloof heilig dat je als ouder je best doet, met wat binnen je macht en kunnen en kennis ligt. Meer dan je best kan je niet doen. Jaren heb ik geprobeerd om mijn persoonlijkheid te vervormen naar wat zij wilden zien, maar daar werd ik letterlijk alleen maar depressief van. Op te groeien met het gevoel dat je niet goed bent, dat er niks aan je klopt. Alles wat fout gaat ligt aan jou, echtelijke ruzies altijd aan jou liggen, je moeders migraine aanvallen komen omdat jij weigert te doen wat er gezegd wordt. In al die jaren, in al die onzekerheid en eigenlijk wensen dat je er niet meer was, was hij er. Ik zette Linkin Park op een luisterde naar zijn stem en verhaal. Dat gevoel, in die stem, die teksten, deze man wist echt waar ik me in bevond. Die eeuwige strijd van een lichaam wat ’s ochtends opstaat maar een hoofd wat liever niet meer wakker wordt. Me altijd alleen te hebben gevoeld tot ik het album van Linkin Park voor het eerst hoorde. Mijn veilige haven. Begrip, medeleven en vooral kracht. Want zijn boodschap was “als ik het kan, dan kan jij het al helemaal!”

De wazige jaren

In de zoektocht, met als soundtrack ieder nummer van Hybrid Theory, naar mij zelf en wie ik eigenlijk wilde zijn en was, werd ik verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd… Ze was vrijgevochten, deed haar best om mij te laten zien dat ik er mocht zijn, vond mij fantastisch en deed zo haar best, dat ik achteraf wel kan zeggen dat ik verliefd werd op de aandacht die ik niet kende. Want eigenlijk ben ik hetero. Daar kan ik al snel achter, maar toch hebben wij ruim 5 jaar samengewoond. Waarom? Omdat ik niemand meer had. Nadat ik thuis vertelde dat ik ging samenwonen met haar ontving ik een e-mail van mijn moeder. Daarin stond dat ze niet wist hoe ze dit moest gaan uitleggen aan haar omgeving, dat ik weer bevestig dat ik de teleurstelling van haar gezin was, ze zich dood schaamde en ik haar dochter niet meer was. Voor haar was ik dood. Die mail heb ik jaren bewaard. Gemiddeld 1 keer per week gelezen totdat mijn vriendin tegen me zei “hou op met deze martelgang. Het is wat het is. Je bent niet alleen, je hebt mij, ons.” En daar heb ik me jaren aan vast gehouden. Die mail ontving ik in september en op mijn verjaardag in oktober hoorde ik niets. Niet van mijn zussen, niet van mijn ouders, alleen van de familieleden die nog niet in waren gelicht over het verbannen van de jongste doorn in het oog. Zij was er wel, met een verjaardagstaart. En zij hield echt van mij. Dat kan ik in alle zekerheid zeggen aangezien ik er al snel achter kwam dat ik eigenlijk hetero was, dus wij eigenlijk 5 jaar zonder fysieke liefde geleefd hebben. Dat zij het uiteindelijk buiten de deur zocht is achteraf goed te begrijpen. En ik, ik hield van haar om de persoon die zij was, maar ook omdat zij mijn veilige haven werd, mijn thuis. Met als soundtrack Collision Course. Want feesten konden we als geen ander.

Het uit elkaar gaan van haar en mij, het vinden van mijzelf zonder haar, het ontmoeten van de vader van Morgan, de geboorte van Morgan, in eenzaamheid, in gezelschap. In alles, echt alles is die soundtrack die stem van Chester. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat een artiest al die dingen voor een persoon kan zijn. Dat begrijp ik ook. Ik was geen fan, niet idolaat, want geloof me, ik heb ze ook wel eens zien spelen dat ik blij was dat er nog 20 apparaatjes tussen alle noten in zaten voordat we die te horen kregen. Zijn bandgenoot heb ik een keer boos toegesproken omdat hij vroeg in de ochtend mijn koffie omgooide. Ja… sorry… maar in de ochtenddauw op een festivalterrein, weinig slaap is niet echt het recept voor een lekker gesprek met mij… Hij was op zijn beurt wel de held van de dag, want hij heeft stad en land afgelopen voor een nieuwe kop koffie!

Eigenlijk mag ik van geluk spreken dat ik mijn dankbaarheid persoonlijk heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen dat ik zonder hen een ander persoon was geweest.

Vaak denk ik terug aan de gesprekken over muziek die ik met mijn muzikale bondgenoot, Troy had. Hoe hij die stem voelde zoals ik, die teksten begreep zoals ik. Hij heeft mij geleerd meer achter Marilyn Manson te zien dan de plateau zolen en make-up. Hij was ook wel een beetje mijn held destijds. Grapte altijd over “ons huwelijk” en “onze kinderen”. Lachte hartelijk om het feit dat ik backstage een keer van schrik gillend ben weggerend toen Marilyn Manson de hoek om kwam. Wij konden via MSN of ICQ of telefonisch samen naar muziek luisteren en het begrijpen. Hij vanuit Florida en later Texas en ik vanuit mijn bubbel. Jaren verstreken maar Troy kon ook niet echt omgaan met het feit dat ik ineens een vriendin had. Voelde zich ongemakkelijk eronder of vond het stom. Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit te weten komen. Want begin 2013 besloot Troy dat het voor hem goed zo was en is op dezelfde manier overleden als Chester.

Misschien heeft het mij daarom ook wel extra aangegrepen. Wie zal het zeggen…

Jaren heb ik live optredens van Linkin Park vermeden. Ja vermeden. Omdat ik bang was dat ze zo zouden tegenvallen dat het nooit meer het zelfde zou zijn. Ik ben blij dat de ervaring mij anders heeft geleerd. Dat ik nu, na bijna een jaar niet meer te hebben geluisterd naar een nummer van ze, met een lach zit te luisteren naar Linkin Park. Er komt misschien niets nieuws meer, maar ik kan de albums altijd recyclen voor iedere fase en gelegenheid. Dat ik met een lach terug denk aan de stomme “wijsheden” van Troy. Chester heeft mij geleerd dat ik iedere storm kan doorstaan en Troy heeft mij geleerd dat ik goed ben zoals ik ben, dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. Dat IK er mag zijn. IK. Om wie ik ben. En die kennis brengt kracht met zich mee.

Het is 20 juni 2018 en ik ben dankbaar voor de lessen en de steun die ik dan wel in gesprek of via muziek gekregen heb op mijn reis tot nu toe. Dankbaar voor die breekbare stem, die op een regenachtige dag in 1997 ineens door mijn speakers knalde. Dankbaar voor de vriendschappen die zijn gesloten door muziek.

Op 20 juni 2017 zei ik nog tegen een de persoon naast me “jeetje.. Ze zijn zo goed. Hij is zo fucking goed, het lijkt wel zijn afscheidstour…”

xoxo Vanessa

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 3

Ik bedenk het me op de ochtend dat de wind om me heen danst, zowel van voor, als achter, als links, en als rechts lijkt weg te komen. Het is al laat, de klok op de Gedempte Oude Gracht geeft 05.40 uur aan. Ik steek al fietsend de Gracht over en besef me dat dit ‘zo’n dag’ is.

Zomaar een dag

Zomaar een dag, niets bijzonders. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik heb haast, de wind plaagt mij, speelt met mijn haren. De haren die om mijn gezicht waaien irriteren me. Nog meer irritatie; mijn benen werken niet mee deze ochtend. Het gevoel herken ik bij de eerste meter. Crap! De pijn in mijn bovenbenen. Het gebrek aan kracht. De vermoeidheid terwijl mijn dag nog maar net is begonnen. De wind terzijde genomen, weet ik nu al dat mijn fietstocht in gevoel vele malen langer gaat lijken dan op een goeie dag. De realiteit zal leren dat het me een kleine vijf minuten extra kost maar de impact is enorm. Van lekker wakker worden op de fiets is vandaag, of elke dag waarin het lichaam tegenwerkt, een waar gevecht.

Ik geef niet op

Sinds 2 januari fiets ik bijna dagelijks tenminste 14 km en soms rond de 28. Omdat ik deze datum als ‘doel’ had gesteld? Welnee! Ik was het gewoon zat. En toevallig was dat op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Telkens de bus pakken stond gelijk aan verliezen. Een Loser zijn. Toegeven aan de pijn en vermoeidheid. Toegeven aan Lipoedeem. Ik ben er van overtuigd dat het zware gevoel verergerde door mijn gebrek aan beweging. Ondanks dat ik toen al wel liep.

Ik ging het gevecht aan, ik weet nog dat ik die 2e januari onder het station doorfietste en een foto Appte aan friend en fotograaf Mye Denekamp van MomentGeluk, die ook de foto’s voor dit artikel maakte. Ik weet nog dat ik mijn Roodkapjes-jas droeg en mijn tijgerprint-jurk, wat eigenlijk een luipaard is. Grappig, hoe de kleding altijd van die onvergetelijke details zijn die me bijblijven op bepaalde gebeurtenissen… Van 0 naar tenminste 14 km per werkdag. Van nadenkend hoe ik mijn voet van de grond op de trapper krijg naar doen. Niet ‘gewoon doen‘, want dat proces, dat is simpelweg niet ‘gewoon’, maar wel doen!

F*ck! Mijn billen!

Behalve een enorme last van mijn billen was er spierpijn. Wat moest mijn lichaam wennen! Het gevoel dat ik halverwege de terugweg niet verder meer kon en een terugreis die altijd langer duurde dan de heenreis. F*ck wat een pijn deed het om het fietsen opnieuw te integreren in mijn leven! …Maar met de dag ging het makkelijker. Ik maakte er een spelletje van om de bus waar ik voorheen in zat tijdens de route voor te blijven. Zwaaiend naar de reizigers die bij de bushokjes staan te wachten en waarmee ik maandenlang in dezelfde bus zat. Wilskracht werd mijn beste vriend, want zonder die wilskracht had ik me niet door de ‘beginnerspijn’ heen kunnen zetten.

De baas over mijn eigen lichaam

Waarom liet ik mijn lichaam zo lijden? Omdat ik de regie over mijn lichaam terug wilde. Niet de Lipoedeem maar Ik beslis wat mijn lichaam doet en kan. Door te vechten, elke dag. Laat ik heel eerlijk zijn. Me verschuilen achter de Lipoedeem was een comfortzone, maar ook een slachtofferrol. Die rol past niet meer in mijn huidige leven. Liever pijn door beweging dan pijn door enkel alleen de Lipoedeem. Die overwinning gun ik die aandoening niet. Er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Het is wat het is. Ook die slechte dagen kom ik door. Vechtend.

Ondertussen ben ik op de fiets nog steeds in gevecht met de pijn in mijn benen, de wind, de irritatie en de rond mijn hoofd wapperende losse haren. Ik zucht, rem af en zet mijn voet aan de grond. ik draai mijn haren en zet ze met een klem vast op mijn achterhoofd. Zo! dat is één irritatiepunt minder! Nu weer door, het is tenslotte zomaar een dag.

Moederdag; stil verdriet

Ik weet dat het er weer aan zit te komen. Onderhuids is het aanwezig, al dagen, het stille verdriet. Zondag is het weer zover: Moederdag. Stiekem één van de meest confronterende dagen van het jaar voor mij. Mijn tijdslijn zal zich vullen met foto’s van kliederige ontbijtjes in bed en knutselwerkjes die met oh zo veel liefde in elkaar zijn gezet, maar waarvan je geen idee hebt wat het moet voorstellen. Gezinsgeluk. Op jaarbasis kan ik het zo’n 364 dagen ontwijken, maar niet op Moederdag.

Natuurlijk kan ik kiezen om me een dagje te onthouden van elke vorm van social media. Maar als in een soort van zelfpijniging word ik er naar toe gezogen. Klik op mijn telefoon steeds weer op het Facebook-icoontje. Ik kijk naar de lachende gezinnetjes, een beschuit met jam die ondersteboven op het dekbed is belandt, de kruimels in het bed. Voor een paar momenten verdrink ik me in mijn gevoel, in het gemis. Kijk ik mee met het geluk van een ander, het geluk dat voor mij niet is weggelegd.

Kinderloos en moede(r)loos

Het gevoel waar aan wordt voorbij gegaan, is het gevoel dat niet zichtbaar is op social media. Het is het gevoel van zij die geen moeder zijn, of dat van de kinderen die geen moeder meer hebben. Ik ga niet voorbij aan de vaders, de mannen, maar op deze zondag, 13 mei, Moederdag richt ik mij tot de vrouwen in het bijzonder.

Ik ben één van hen. Ik ben één van die vrouwen die altijd moeder heeft willen worden maar die inmiddels weet dat het niet voor haar is weggelegd. En ja,… het was een keuze, en ja… met die keuze heb ik 99% van de tijd vrede. Ik heb ermee gedeald. Het is hoe mijn leven is verlopen. En toch is er het stille verdriet.

Mijn troost is dat ik ooit dat kindje heb kunnen voelen in mijn buik. Gevoeld heb hoe het is om heel pril al te houden van dat wezentje dat in je groeit. Het te beschermen tegen al het kwaad dat de wereld op je afstuurt. Was ik een goede moeder geweest? Ik heb het me zo vaak af gevraagd. Ging het niet mis omdat ik een kind niet kon bieden waar in ik als moeder had moeten voorzien? Veiligheid.

Voorjaarssaluut

maart 2012:

Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon,
de winter hield op waar het voorjaar begon.
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
maar op die dag in het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij, het vroege voorjaar ging heen,
narcissen en tulpen kwamen op, maar ik zag er geen.

Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen.
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet,
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet.
Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang,
toch blijf ik denken aan die bloem, die deze lente niet opkwam.

Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist,
als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist…

Mijn verhaal, mijn gevoel

Die ene bloem was het kindje in mijn buik. Op mijn 34e verjaardag kreeg ik te horen dat het geen hartslag meer had. Daarna nam het leven het over. Keuzes werden gemaakt. Noodzaak. En toen wist ik al, dat ik nooit moeder worden zou.

… Maar bovenstaande is slechts mijn verhaal. Mijn gevoel hoe ik alles beleef. Er zijn zoveel andere verhalen waar slechts naar gegist kan worden. Ik weet dat wij met velen zijn. Ik voel het verwantschap, ik ken het gemis ondanks dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is waarvan ik zal genieten. Onderhuids blijft het aanwezig, volgt het mij op mijn pad.

Het verdriet dat er niet mag zijn

Weet dat als je op social media de foto’s van de ontbijtjes op bed en de knutselwerkjes ziet dat er een vergeten groep is die in stilte verdriet heeft deze dag. Zij worden geconfronteerd met wat niet voor hen is weggelegd.

…Vraag jij hen erna, dan zullen zij het gevoel ontkennen, wegwuiven. Tranen worden weggeslikt want dit verdriet deel je niet. Begrijp hen, niet met woorden maar met een gebaar. Een hand op een arm, een knuffel.

Stil verdriet mag gedeeld worden.

Me and My Coach: je mag jezelf fantastisch vinden

Al een paar weken loop ik vast in mijn proces bij Coach Mark Jensen. Hoe, wat en waarom? En hoe kom ik met behulp van hem weer op het juiste pad?

Hey Coach Awesome!

Een andere insteek dan mijn meeste berichten aan je. De laatste weken liep ik vast met de opdrachten die je mij gaf. Weerstand van mijn kant. Omdat ik geen zin had? Omdat ik niet naar je wilde luisteren? Ik werd door je wakker geschud, maar kwam in de verdediging, want ik deed het niet om te pesten.

Ik wil vooruit. Ik wil progressie maar ik stagneerde. Ik bleef tegen één opdracht in het bijzonder aanhikken. Jij noemt het De top 50 van je kracht en pracht. Van mijn kracht en pracht in dit geval. Wat maakt mij mooi? Wat maakt mij uniek? Wat maakt mij Barb?

Een essentieel onderdeel waar keer op keer terug gekeken wordt tijdens het traject dat ik bij je volg. Mij lukte het niet eens om antwoord te geven. Laat staan dat ik dat antwoord kan voelen, beleven, … geloven.

What about me?

… Wat kan ik zeggen over mezelf: Ik ben een goed mens, een mooi mens zelfs. Ik heb een mening, een visie. Die visie deel ik door te schrijven. Want dat kan ik. Woorden overbrengen. Ik kan, door wat ik uitzend een groep prachtige mensen tot mijn inner circle rekenen. Mensen die voor mij klaar staan. Onzelfzuchtig en oprecht. Mensen die in staat zijn om naar mij te luisteren, na te denken over wat ik te melden heb. Geweldig deze mensen, en IK verzamelde ze. Mijn kracht om dat voor elkaar te krijgen.

Het lichaam: sterker en tot meer in staat dan dat ik ooit verwachtte…

Maar dan wordt het moeilijker voor mij. Vraag je me namelijk wat ik mooi vind qua uiterlijke kenmerken aan mijzelf, dan stagneert mijn opsomming langzaamaan. Och, heel ijdel wil ik echt wel toegeven dat ik blij ben dat ik geen bouwvakkerfiguur heb. Dat ik blij ben met mijn taille. Het vrouwelijke lichaam. Mijn ogen… mijn uitstraling… het feit dat ik regelmatig 10 jaar jonger wordt geschat dan de 40 jaar die ik ben… maar dan wordt het stiller, de pauzes tussen de antwoorden worden langer. Ik plaats onzichtbare vraagtekens bij mijn antwoorden, en al zijn ze niet zichtbaar voor de buitenwereld, de vraagtekens zijn er wel…

Ik voel het nog niet

“Je mag jezelf fantastisch vinden.”

Je bleef me er in de afgelopen maanden op wijzen Coach, maar het voelt nog niet als Barb om dat vol overtuiging te zeggen. Je gaf mij de opdracht om die Top 50 van mijn kracht en pracht te maken. Ik stelde deze opdracht uit, en uit , en uit. “Ik vind mezelf fantastisch”. Ik herhaalde het keer op keer in mijn hoofd, zong het, fluisterde het en zei het hardop, maar de woorden worden nog niet ‘mijn’. Willen geen deel van mij worden tot op het moment dat ik dit schrijf. Koppel ik de uitspraak nog teveel aan een vorm van arrogantie? Is dat wat de weerstand oproept?

Een beetje bescheidenheid

In de Top 50 benoem ik bescheidenheid, maar het woord en ik staan nog wat onwennig tegenover elkaar. Niet omdat het woord nieuw is voor mij. Zeker niet. Het is reeds jarenlang een deel van mij. Maar voor het eerst in mijn leven sta ik nu op het punt dat ik twijfel aan de betekenis. Bescheidenheid: Positief of juist een valkuil? De valkuil waarbij ik mezelf wegcijfer voor het benefit van een ander. Een ander meer gunnen dan mezelf.

Is bescheidenheid mijn onderdeel van mijn kracht en pracht, of is het en verkapte vorm van onzekerheid?

Coach… wat is jouw mening?

Hai Barb!

Ik vond de laatste weken erg mooi qua proces. Er ontstond namelijk na een blokkade op je pad, nu een beweging voorwaarts. Ik moest dan ook eventjes cut the crap worden naar jou. Je ogen gingen toen gelukkig open voor de pijnlijke realiteit dat je al jouw eigen kracht en pracht eigenlijk niet kon omschrijven. Laat staan zwart op wit noteren en vol gaan omarmen.

Positieve bescheidenheid

Kijk, bescheidenheid is perfect als het voortkomt uit gevoelens van dankbaarheid. Dankbaar zijn voor het bescheidene, voor het gewone en het alledaagse dat je wél hebt. Laat staan de bonussen en goodies van het leven die je nog meer krijgt.

Negatieve bescheidenheid

Maar jouw vorm van bescheidenheid was naar mijn mening jarenlang iets heeeeeel anders. Het was bescheiden opstellen om zodoende niet op te vallen. Het was niet opvallen zodat “men” jou ook niet kon afwijzen of boos kon worden op jouw aanwezigheid. Op jouw mening bijvoorbeeld. Op jouw weerwoord. Op jouw visie. Op jouw wensen en behoeften. Etc. Bescheiden opstellen stond mijns inziens ook gelijk aan mensen over je heen laten lopen. Ik snap dat heel goed want dan zijn ze bijvoorbeeld niet boos op je. Maar als je afwijzing probeert te voorkomen van anderen door jezelf weg te cijferen, dan wijs je continu je eigen wensen en behoeften af.

Als je jouw kracht en pracht vol beseft, dan wil je niet meer je eigen wensen en behoeften wegcijferen…ook al wordt de ander bijvoorbeeld boos op je. Big deal dan namelijk…want je waardeert voortaan jezelf!!! Je hebt dan in de kern geen goedkeuring meer nodig van anderen. Dus so what als ze boos worden. En je gaf het al aan, je hebt een clubje dierbaren om je heen die jou echt steunen. Dus laat men maar boos worden omdat jij bestaat, je bent namelijk veilig door je kring van supporters en je zelfliefde.

Muurbloempje vs stralen in de spotlight

Jouw bescheidenheid stond samenvattend naar mijn idee synoniem aan het zijn van een muurbloempje. Ik zei in het verlengde hiervan tegen jou dat je jezelf echt fantastisch mag vinden. Dat raakte jou want dat is anders toch superarrogant en overdreven? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zegt de “nuchtere” Nederlander heel vaak. Maar waarom in hemelsnaam dat doen?! We bestaan namelijk! We zijn geboren, daarom mogen wij vol stralen en in de spotlights staan. Niet voor aandacht, waardering en goedkeuring van anderen, maar uit zelfliefde. Waarom ben je anders open en bloot geboren? Om vervolgens onzichtbaar weg te schuilen voor de rest van je leven?

Als je niemand kwaad doet en liefdevol en vreedzaam de wereld benadert…waarom zou je in hemelsnaam jezelf niet fantastisch mogen vinden? Als je jouw kracht en pracht vol omarmt, dan is dat geen arrogantie of beter willen zijn dan een ander door onzekerheid. Nee, dat is gewoon zelfliefde. Het is namelijk in de praktijk erkenning geven aan jouw bestaan!

…Ik vond het dus tijd om je positief even wakker te schudden, want het leven tikt af. Er is dus geen luxe voor die negatieve vorm van bescheidenheid. De resultaten in ons leven zijn exact gebaseerd op wat we onszelf waard vinden. Dus als je jouw kracht en pracht kunt omschrijven én omhelzen (!), dan stijgt je eigenwaarde en dus de resultaten in je leven. Van gezondheid tot geld en alles ertussenin. Je mag het allemaal hebben.

Je mag compleet gelukkig zijn Barb:)

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor Coach Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Heb je zijn nieuwe website al gezien? Ckeck it out! www.markjensen.nl !

Foto’s met dank aan Mye van MomentGeluk.