Ik weet dat het er weer aan zit te komen. Onderhuids is het aanwezig, al dagen, het stille verdriet. Zondag is het weer zover: Moederdag. Stiekem één van de meest confronterende dagen van het jaar voor mij. Mijn tijdslijn zal zich vullen met foto’s van kliederige ontbijtjes in bed en knutselwerkjes die met oh zo veel liefde in elkaar zijn gezet, maar waarvan je geen idee hebt wat het moet voorstellen. Gezinsgeluk. Op jaarbasis kan ik het zo’n 364 dagen ontwijken, maar niet op Moederdag.
Natuurlijk kan ik kiezen om me een dagje te onthouden van elke vorm van social media. Maar als in een soort van zelfpijniging word ik er naar toe gezogen. Klik op mijn telefoon steeds weer op het Facebook-icoontje. Ik kijk naar de lachende gezinnetjes, een beschuit met jam die ondersteboven op het dekbed is belandt, de kruimels in het bed. Voor een paar momenten verdrink ik me in mijn gevoel, in het gemis. Kijk ik mee met het geluk van een ander, het geluk dat voor mij niet is weggelegd.
Kinderloos en moede(r)loos
Het gevoel waar aan wordt voorbij gegaan, is het gevoel dat niet zichtbaar is op social media. Het is het gevoel van zij die geen moeder zijn, of dat van de kinderen die geen moeder meer hebben. Ik ga niet voorbij aan de vaders, de mannen, maar op deze zondag, 13 mei, Moederdag richt ik mij tot de vrouwen in het bijzonder.
Ik ben één van hen. Ik ben één van die vrouwen die altijd moeder heeft willen worden maar die inmiddels weet dat het niet voor haar is weggelegd. En ja,… het was een keuze, en ja… met die keuze heb ik 99% van de tijd vrede. Ik heb ermee gedeald. Het is hoe mijn leven is verlopen. En toch is er het stille verdriet.
Mijn troost is dat ik ooit dat kindje heb kunnen voelen in mijn buik. Gevoeld heb hoe het is om heel pril al te houden van dat wezentje dat in je groeit. Het te beschermen tegen al het kwaad dat de wereld op je afstuurt. Was ik een goede moeder geweest? Ik heb het me zo vaak af gevraagd. Ging het niet mis omdat ik een kind niet kon bieden waar in ik als moeder had moeten voorzien? Veiligheid.
Voorjaarssaluut
maart 2012:
Voorjaarsstormen, voorjaarsregen, lentezon,
de winter hield op waar het voorjaar begon.
Beginnend op mijn verjaardag, woensdag 21 maart,
maar op die dag in het bijzonder de realisatie niet waard.
Het ging allemaal aan mij voorbij, het vroege voorjaar ging heen,
narcissen en tulpen kwamen op, maar ik zag er geen.
Ik dacht aan die bloemen, gepoot in een vergaan seizoen,
als een heel heel vroeg begin, nog niet levensvatbaar toen.
Bijna allemaal kwamen op, maar eentje haalde het niet,
maar niemand die die ene bloem, die niet opkwam ziet.
Tijd verstrijkt, de wereld draait door, iedereen gaat gewoon zijn gang,
toch blijf ik denken aan die bloem, die deze lente niet opkwam.
Dit is mijn saluut aan het voorjaar, die mijn wereld heeft gemist,
als die ene bloem die niet op kwam, maar nooit uit mijn geheugen wordt gewist…
Mijn verhaal, mijn gevoel
Die ene bloem was het kindje in mijn buik. Op mijn 34e verjaardag kreeg ik te horen dat het geen hartslag meer had. Daarna nam het leven het over. Keuzes werden gemaakt. Noodzaak. En toen wist ik al, dat ik nooit moeder worden zou.
… Maar bovenstaande is slechts mijn verhaal. Mijn gevoel hoe ik alles beleef. Er zijn zoveel andere verhalen waar slechts naar gegist kan worden. Ik weet dat wij met velen zijn. Ik voel het verwantschap, ik ken het gemis ondanks dat morgen gewoon weer een nieuwe dag is waarvan ik zal genieten. Onderhuids blijft het aanwezig, volgt het mij op mijn pad.
Het verdriet dat er niet mag zijn
Weet dat als je op social media de foto’s van de ontbijtjes op bed en de knutselwerkjes ziet dat er een vergeten groep is die in stilte verdriet heeft deze dag. Zij worden geconfronteerd met wat niet voor hen is weggelegd.
…Vraag jij hen erna, dan zullen zij het gevoel ontkennen, wegwuiven. Tranen worden weggeslikt want dit verdriet deel je niet. Begrijp hen, niet met woorden maar met een gebaar. Een hand op een arm, een knuffel.
Stil verdriet mag gedeeld worden.
