Categorie: Embrace Yourself

Vanessa is back! Het vervolg op haar laatste blog, een persoonlijk verhaal over een spiegel die opgepoetst moest worden. Zij schrijft:

“….Noem het zoals je wilt; glitch, tijdelijke out of order, down, hang er een label aan. De afgelopen tijd zijn weken ondanks het zonnige weer best donker geweest. Die spiegel is verder opgepoetst kunnen we wel stellen.

Vandaag is het een jaar geleden… Een jaar geleden dat ik mijn held gezien heb in een uitverkochte Ziggo Dome. Een jaar geleden al. Dat betekent dan ook dat het vandaag ook precies 11 maanden geleden is dat mijn held ervoor heeft gekozen uit het leven te stappen. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over waarom dat eigenlijk zo’n grote invloed op mij gehad heeft. Hoe dat echt mijn hart wel een beetje heeft gebroken.

Muziek. Muziek was altijd mijn toevluchtsoord. In alles. Muziek liet de buitenwereld horen wat mijn gemoedstoestand was. Muziek was mijn veilige haven. Hoewel ik uit een groot gezin kom, zijn mijn zussen en ik zo verschillend van elkaar opgegroeid. Ik was en ben, anders dan zij. Alleen hing wel het zelfde verwachtingspatroon aan mijn persoon. Zolang als dat ik het mij kan heugen heeft mijn mening nooit de goedkeuring nodig gehad van deze of gene. Dus ook niet van mijn ouders. Dan komt daar nog bij dat ik die zelfde mening niet echt onder stoelen of banken steek en/of stak. In een gezin waarin mamma’s wil wet is en niemand echt zat te wachten op mijn point of view, is dat natuurlijk “not done”.

Vier zussen heb ik. Eigenlijk half zussen maar we zijn allemaal samen opgegroeid dus zijn we zussen. Ook al zouden 2 van die 4 op dit moment zeggen dat zowel ik als de oudste helemaal niet bestaan, negeer ik de feiten liever niet; ik heb er 4. Eigenlijk alle 4 heel verschillend van elkaar ondanks zij dezelfde vader hebben. De 2 oudste hebben al sinds mensenheugenis een gigantische concurrentiestrijd om de aandacht en goedkeuring van onze moeder. Ik noemde dat vroeger altijd “het gevecht om het stickertje”. Je weet wel, zo’n stickertje wat je in de kleuterklas krijgt wanneer je iets heel goed hebt gedaan. De middelste zus heeft altijd haar eigen koers gevaren en kan als “typisch” bestempeld worden. Stil, observerend maar volledig op haar eigen planeet. Dan heb je de 2 jongsten… En ik denk dat wij iets meer op elkaar lijken dan de rest. Nummer 4 (ik ben nummer 5, mijn moeder is gestopt toen het echt niet meer beter kon… Echt…) heeft ook altijd haar eigen koers gevaren, trok anderen erop mee, had een mening, lol in het leven maar heeft altijd haar uiterlijk mee gehad.

Ik zeg wel dat mijn moeder op perfectie is gestopt, maar als je het haar vraagt zal ze zeggen dat ze maar gestopt is omdat ik de anti-christ ben. Buiten alles wat qua uiterlijk aan mij verkeerd was, vooral mijn gewicht, was mijn persoonlijkheid ook alles behalve wenselijk voor zowel mijn moeder als stiefvader. Dat kan ik tegenwoordig zeggen zonder wrok of negativiteit naar hen toe. Het is wat het is. En ik geloof heilig dat je als ouder je best doet, met wat binnen je macht en kunnen en kennis ligt. Meer dan je best kan je niet doen. Jaren heb ik geprobeerd om mijn persoonlijkheid te vervormen naar wat zij wilden zien, maar daar werd ik letterlijk alleen maar depressief van. Op te groeien met het gevoel dat je niet goed bent, dat er niks aan je klopt. Alles wat fout gaat ligt aan jou, echtelijke ruzies altijd aan jou liggen, je moeders migraine aanvallen komen omdat jij weigert te doen wat er gezegd wordt. In al die jaren, in al die onzekerheid en eigenlijk wensen dat je er niet meer was, was hij er. Ik zette Linkin Park op een luisterde naar zijn stem en verhaal. Dat gevoel, in die stem, die teksten, deze man wist echt waar ik me in bevond. Die eeuwige strijd van een lichaam wat ’s ochtends opstaat maar een hoofd wat liever niet meer wakker wordt. Me altijd alleen te hebben gevoeld tot ik het album van Linkin Park voor het eerst hoorde. Mijn veilige haven. Begrip, medeleven en vooral kracht. Want zijn boodschap was “als ik het kan, dan kan jij het al helemaal!”

De wazige jaren

In de zoektocht, met als soundtrack ieder nummer van Hybrid Theory, naar mij zelf en wie ik eigenlijk wilde zijn en was, werd ik verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd… Ze was vrijgevochten, deed haar best om mij te laten zien dat ik er mocht zijn, vond mij fantastisch en deed zo haar best, dat ik achteraf wel kan zeggen dat ik verliefd werd op de aandacht die ik niet kende. Want eigenlijk ben ik hetero. Daar kan ik al snel achter, maar toch hebben wij ruim 5 jaar samengewoond. Waarom? Omdat ik niemand meer had. Nadat ik thuis vertelde dat ik ging samenwonen met haar ontving ik een e-mail van mijn moeder. Daarin stond dat ze niet wist hoe ze dit moest gaan uitleggen aan haar omgeving, dat ik weer bevestig dat ik de teleurstelling van haar gezin was, ze zich dood schaamde en ik haar dochter niet meer was. Voor haar was ik dood. Die mail heb ik jaren bewaard. Gemiddeld 1 keer per week gelezen totdat mijn vriendin tegen me zei “hou op met deze martelgang. Het is wat het is. Je bent niet alleen, je hebt mij, ons.” En daar heb ik me jaren aan vast gehouden. Die mail ontving ik in september en op mijn verjaardag in oktober hoorde ik niets. Niet van mijn zussen, niet van mijn ouders, alleen van de familieleden die nog niet in waren gelicht over het verbannen van de jongste doorn in het oog. Zij was er wel, met een verjaardagstaart. En zij hield echt van mij. Dat kan ik in alle zekerheid zeggen aangezien ik er al snel achter kwam dat ik eigenlijk hetero was, dus wij eigenlijk 5 jaar zonder fysieke liefde geleefd hebben. Dat zij het uiteindelijk buiten de deur zocht is achteraf goed te begrijpen. En ik, ik hield van haar om de persoon die zij was, maar ook omdat zij mijn veilige haven werd, mijn thuis. Met als soundtrack Collision Course. Want feesten konden we als geen ander.

Het uit elkaar gaan van haar en mij, het vinden van mijzelf zonder haar, het ontmoeten van de vader van Morgan, de geboorte van Morgan, in eenzaamheid, in gezelschap. In alles, echt alles is die soundtrack die stem van Chester. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat een artiest al die dingen voor een persoon kan zijn. Dat begrijp ik ook. Ik was geen fan, niet idolaat, want geloof me, ik heb ze ook wel eens zien spelen dat ik blij was dat er nog 20 apparaatjes tussen alle noten in zaten voordat we die te horen kregen. Zijn bandgenoot heb ik een keer boos toegesproken omdat hij vroeg in de ochtend mijn koffie omgooide. Ja… sorry… maar in de ochtenddauw op een festivalterrein, weinig slaap is niet echt het recept voor een lekker gesprek met mij… Hij was op zijn beurt wel de held van de dag, want hij heeft stad en land afgelopen voor een nieuwe kop koffie!

Eigenlijk mag ik van geluk spreken dat ik mijn dankbaarheid persoonlijk heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen dat ik zonder hen een ander persoon was geweest.

Vaak denk ik terug aan de gesprekken over muziek die ik met mijn muzikale bondgenoot, Troy had. Hoe hij die stem voelde zoals ik, die teksten begreep zoals ik. Hij heeft mij geleerd meer achter Marilyn Manson te zien dan de plateau zolen en make-up. Hij was ook wel een beetje mijn held destijds. Grapte altijd over “ons huwelijk” en “onze kinderen”. Lachte hartelijk om het feit dat ik backstage een keer van schrik gillend ben weggerend toen Marilyn Manson de hoek om kwam. Wij konden via MSN of ICQ of telefonisch samen naar muziek luisteren en het begrijpen. Hij vanuit Florida en later Texas en ik vanuit mijn bubbel. Jaren verstreken maar Troy kon ook niet echt omgaan met het feit dat ik ineens een vriendin had. Voelde zich ongemakkelijk eronder of vond het stom. Ik weet het niet. Ik zal het ook nooit te weten komen. Want begin 2013 besloot Troy dat het voor hem goed zo was en is op dezelfde manier overleden als Chester.

Misschien heeft het mij daarom ook wel extra aangegrepen. Wie zal het zeggen…

Jaren heb ik live optredens van Linkin Park vermeden. Ja vermeden. Omdat ik bang was dat ze zo zouden tegenvallen dat het nooit meer het zelfde zou zijn. Ik ben blij dat de ervaring mij anders heeft geleerd. Dat ik nu, na bijna een jaar niet meer te hebben geluisterd naar een nummer van ze, met een lach zit te luisteren naar Linkin Park. Er komt misschien niets nieuws meer, maar ik kan de albums altijd recyclen voor iedere fase en gelegenheid. Dat ik met een lach terug denk aan de stomme “wijsheden” van Troy. Chester heeft mij geleerd dat ik iedere storm kan doorstaan en Troy heeft mij geleerd dat ik goed ben zoals ik ben, dat niet iedereen het slecht met je voor heeft. Dat IK er mag zijn. IK. Om wie ik ben. En die kennis brengt kracht met zich mee.

Het is 20 juni 2018 en ik ben dankbaar voor de lessen en de steun die ik dan wel in gesprek of via muziek gekregen heb op mijn reis tot nu toe. Dankbaar voor die breekbare stem, die op een regenachtige dag in 1997 ineens door mijn speakers knalde. Dankbaar voor de vriendschappen die zijn gesloten door muziek.

Op 20 juni 2017 zei ik nog tegen een de persoon naast me “jeetje.. Ze zijn zo goed. Hij is zo fucking goed, het lijkt wel zijn afscheidstour…”

xoxo Vanessa