zelfacceptatie – My Storybook

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

Mijn best bewaarde geheim

… Ik was voor het laatst verliefd toen ik 15 was. Hij was een jaar ouder dan ik en zat in klas 4c. Ik keek alleen naar jongens als 15-jarige. Ik sprak ze niet aan, flirtte niet, en van lijfelijk contact was nog helemaal geen sprake. Ik was dat meisje in de hoek die hem gade sloeg. Het meisje dat anders was en dat opschrok als één van haar klasgenoten door de hele kantine “Prop!” riep om haar aandacht te trekken waardoor ze nog meer in haar schulp kroop.

… Ik besloot niet meer verliefd te worden, verliefd worden werd iets schaamtevols. Ik kon iemand beledigen of ongemakkelijk doen voelen door hem het centrum van mijn aandacht te maken. Ik was immers anders… Ik vergelijk het even met het openbaar vervoer. Als 165 kg wegend persoon zou ik nooit naast een ander gaan zitten in bus of trein, met 50 kg minder aan gewicht ook niet. Het kan zorgen dat een ander zich ongemakkelijk voelt. Dat staat gelijk aan schaamte in mijn wereld.

Nooit meer verliefd

Dus mijn besluit stond vast, ik werd niet meer verliefd, ik beschermde me tegen dat gevoel. Vlinders maakten bij mij geen kans, die nam ik niet waar in mijn buik. Internet daten bracht verandering in mijn leven. Ik was inmiddels begin 20. Daar trof ik mensen die ook anders waren. Niet perse anders op mijn manier, maar anders op hun eigen manier. Anders dan normaal. Mijn openingszin was standaard: “Ik ben dik, dat weet je?” als ik aangesproken werd. Ik ontmoette de mannen die ik per chat sprak, had sex met ze, trouwde met één van hen en liep na tien jaar bij deze man weg. Maar nooit werd ik verliefd.

In de periode van mijn scheiding trof ik, wederom via een online datingsite een nieuwe man. Deze man bleef vier jaar in mijn leven. Een relatie die zich beperkte tot de vierkante meters waarop ik woon en waar verliefdheid geen deel van uitmaakte. Dat paste niet in zijn wereld, waarin geen toekomst voor ons bestond. Ik haalde opgelucht adem en kon mij wederom beroepen op het feit dat ik nooit meer verliefd zou worden. Al twintig jaar hield ik mij daar aan vast. Ook op dat moment was het nog steeds iets om voor te schamen. We aten samen, keken tv, hadden sex en uiteindelijk sliep ik op het logeerbed in de kamer en hij in mijn tweepersoonsbed in de slaapkamer. Vier jaar lang eens in de één of twee weken.

Het terugkerende patroon

Net als in mijn huwelijk ging ik hier jaren mee door. Waarom? Nou…misschien was dit wel wat ‘geluk’ kon betekenen voor mij, was dit wat ik verdiende. Misschien was dit wat ik waard was en waren die verhalen over vlinders, tintelingen, en verlangen naar elkaar niet meer dan een sprookje. Bestond het eigenlijk echt? Liefde… ik had het woord nooit begrepen. Ik sprak het woord nooit uit, schreef het niet op. Ik vergat dat het uberhaupt bestond, want eigenlijk werd ik een beetje bang voor dit woord wat ik nooit had mogen ervaren. Tja… ik was anders… dat hield vast in dat het voor mij niet bereikbaar was.

Verkeerd begrepen

Tegen de hierboven beschreven achtergrond begon zich aan het begin van deze lente iets nieuws te ontwikkelen. Iets wat ik nog niet kende. Ik raakte met een man in gesprek die oprecht interesse in mij leek te hebben. In elk woord wat ik zei, in wat ik schreef, in wie ik op dat moment was en in wie ik daarvoor was geweest. Wie de vrouw was die ik wilde worden. Gewoon face to face, dus hij kon visueel ervaren dat ik anders was. Toch zette hij de interesse om in een echte ontmoeting bij hem thuis. Met voelbare spanning in mijn lichaam betrad ik zijn wereld waarin om elke hoek weer een andere openbaring op mij wachtte.

…Toen hij me bij mij thuis voor de eerste keer zoende bij het afscheid wist ik niet wat ik fout had gedaan. We hadden gezoend en hij ging weg… Had ik hem dan zo afgeschikt doordat ik anders was? Dat had hij toch al wel eerder waargenomen? Zoenen was in mijn wereld onlosmakelijk verbonden met sex. Twee keer een kus, richting slaapkamer of welke andere denkbare plek in huis, en na een kwartiertje een gehaast en ongemakkelijk afscheid. Dat was wat ik kende. In het geval van uiterste geiligheid en/of wanhoop zou ik misschien nog eens een berichtje krijgen of we het nog eens konden herhalen, maar dat was het scenario. En deze man, die zo veel beter leek dan ieder ander hield het al gezien voor de sex?? Teleurstelling, verwarring, twijfel aan mijzelf. Mijn hoop en een enkele ambitieuze vlinder die het al in zijn hoofd had gehaald om zich in mijn buik te bevinden werden met vlakke hand doodgeslagen die avond.

Levenslessen

Maar het eindigde niet op die avond. Ondanks angst en verwarring was er, altijd sluimerend, de twijfel of ik het wel juist zag. Er waren zoveel onuitgesproken signalen die anders leken te vertellen. Deze man was anders dan wat ik voor normaal was aan gaan zien. Deze man vertelde mij dat liefde iets anders is dan sex. Dat het één het ander versterkt en dat wachten, het elkaar steeds liever vinden het allemaal nog zoveel mooier maakt.

Durfde ik hier op te vertrouwen? Durfde ik te geloven dat ik dit waard zou zijn? Hij heeft geduld met mij, zet elke stap uiterst voorzichtig en weloverwogen. Hij doet wat nog geen ander deed, hij heeft mij lief.

Mijn best bewaarde geheim

In een wereld waar elke gezamenlijke stap nog nieuw is. Waarin ik mij nog dagelijks afvraag of dit wel voor mij is weggelegd, probeer ik te vertrouwen. Op hem, op ons… Ik voel me minder ervaren op het gebied van de liefde dan een gemiddelde 16-jarige. Heel bedachtzaam laat ik soms iets weten aan de buitenwereld. Niet teveel, want ik wil hem nog voor mezelf houden. Ik wil alles met hem leren, ervaren en beleven maar vanuit mijn verleden durf ik hem nog niet volledig met de buitenwereld te delen. Daarom blijft hij mijn geheim. Het best bewaarde en meest gekoesterde geheim dat ik ooit bij me droeg. Veilig in onze eigen wereld, en soms even daar buiten…

On top of my world

The top of my world bevind zich op twaalf traptreden boven mijn hoofd. Bijna in de wolken, met een uitzicht over de daken van het centrum van Haarlem. Hij en ik hebben hier samen mooie, eerlijke en openhartige momenten mogen beleven. Over zijn verleden, over het mijne. Over ons heden en onze toekomst. Zo ook vanavond weer. Hij nam iets te drinken voor me mee naar boven. “Ja”zegt hij: “Ik vond het etiket zo mooi”

Oef, kippenvel. Dit is echt. Het mag er zijn. Geniet ervan en Let it be. Ga maar vlinders, jullie zijn vrij.

… Ik ook van jou Prins, ik ook van jou.

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: Ben ik geluk waard?

…Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen pak ik fundament 3 uit het werkboek erbij. Het werkboek van Mark Jensen. Fundament 3: Zelfliefde. Regel 8: Laat welvaart toe. Laat geluk toe.

Het is rond 04.30, over een half uur gaat mijn wekker. In het ochtendschemer probeer ik de antwoorden te vinden op de chaos in mijn hoofd. Een chaos die zorgt voor nachten vol piekermomenten hoe ik ook mijn best ook doe om met een leeg hoofd te gaan slapen.

Dear Coach Awesome!

Ik wéét dat er meer dan genoeg mensen met grotere problemen rondlopen dan ik op dit moment. Maar dit is mijn wereld. Mijn universum waarin ik op 1 sta. Mijn probleem negeren zou gelijk staan aan mezelf terug zetten in positie en tijd. Weer terug in het verleden waarin ik die eerste plaats in mijn universum, niet verdiende.

Waarom durft een mens geen geluk te accepteren? … onder meer uit angst om het weer kwijt te raken lees ik. Ik begrijp deze reden. Het zou kunnen passen in mijn oude denkwijze. Als je het geluk niet toelaat, dan weet je ook niet wat je mist op het moment dat het je leven weer verlaat. Laat mij dus maar zonder het geluk leven, dan zal ik het gemis niet kennen… Maar het is mijn oude Ik die dit begrijpt. Met Authentieke Ik denkt bijna instinctief: “Armoede!!!!” Liever een heel verder leven zonder geluk, als ik dat ene stukje maar kan aanraken.

Ben ik geluk waard

Ben ik geluk waard? Ik laat deze zin herhaaldelijk door mijn hoofd gaan. De Authentieke kant van Mij is heel snel geneigd om “Ja” te roepen, vol overtuiging. Maar is die overtuiging er ook echt? Nachtenlang ben ik op zoek naar bevestiging. Ik vraag het niet, ik zoek het… Speur in gedachten gesprekken af, laat berichten keer op keer mijn brein passeren om daar onderliggend de boodschap te kunnen ontdekken dat ik het waard ben om lief gevonden te worden. Soms andersom; juist de bevestiging zoekend dat ik het niet waard ben. Ik verval weer in het kleine-meisjes-gedrag waarvan ik had gehoopt dat ik het voorgoed de rug had toe gekeerd. Ik weet, dat niemand mij de bevestiging kan geven behalve ikzelf. Ik zal mezelf genoeg waarde moeten toekennen, anders zal ik altijd een reden vinden om het geluk niet te accepteren. En al lijkt het wellicht niet zo Coach Awesome, ik vind dat ik dat geluk zo enorm verdien in mijn wereld, mijn universum…

Waar loop ik nu precies vast volgens jou? Het erkennen daarvan is naar mijn idee de sleutel tot verdere vooruitgang. De sleutel tot het accepteren van geluk.

Hello Barb!

Ben jij geluk waard vraag je je af de laatste tijd rondom een zeer spannend maar uiterst mooi onderwerp in je leven: liefde van een ander! (Ze schrijven er wel eens liedjes en films over, wist je dat;) Gebaseerd op feiten is het antwoord volmondig ja, waarom ben je bijvoorbeeld anders met mij toen in zee gegaan en al zo veranderd van lichaam en geest? Omdat je jezelf waardeloos vond of juist toen ergens (diep van binnen) fantastisch vond en dus liefde waard bent van jezelf én anderen?

Maar gebaseerd op je gedachtewereld bevind je je in een logische tweestrijd: je oude-ik vs je authentieke-ik.

Tijdslijn verleden-heden-toekomst

Je oude-ik kent nu overheersend gevoelens van angst, gebaseerd op pijnlijke ervaringen in patroonvorm in het verleden. En wat doet men doorgaans bij angst? Niet doen van wat men wél wil en heeeeel veel aandacht gaan geven aan angst. Gevolg daarvan? Knippen en plakken (copy-paste) tijdslijn verleden-heden op tijdslijn heden-toekomst. Alle pijnlijke ervaringen en crashes die op die tijdslijn van je verleden tot heden gebeurden zullen dus gewoon weer gaan herhalen in de rit naar je toekomst. Door blijven leven in comfort hellzone noem ik dat. Luisteren naar je oude-ik creëert daardoor een uiterst voorspelbare toekomst…alleen een donkere. Je oude-ik probeert die klappen te voorkomen door te luisteren naar angst. Maar wat je aandacht geeft groeit. Altijd. Je creëert daardoor dus juist wat je vreest door te luisteren naar je oude-ik, naar de angsten ervan.

Geen verandering zonder spanning…dus lang leve spanning!

Je authentieke-ik bevat snel alle antwoorden in je leven omdat die stammen uit je interne stem, je intuïtie, je instinct, je buikgevoel. De analyse die daarna gebeurt, de ja-maar’s, de angstgedachten en het eindeloze gepieker, das je oude-ik. Luister je daarnaar dan zal wéér een nieuwe crash gebeuren op de tijdslijn van je heden naar je toekomst. Dus weg ermee. Makkelijker gezegd dan gedaan alleen. Lichamelijk gezien zijn de neuronen in je hersens namelijk nog hard-wired om alarm te slaan bij liefde van een ander in je leven. En het lichaam onder het hoofd is biochemisch nog letterlijk verslaafd aan de gevoelens van die angstgedachten. Dus zeg je volmondig ja tegen verandering, dan zul je al snel letterlijk protest gaan ervaren van zowel je lichaam als hoofd. Letterlijk. De gevoelsreceptoren in je lichaam willen namelijk gevoelens van angst blijven voelen en de hypothalamus in je hoofd wil hun wens aanvankelijk gehoorzamen, dus die gaat letterlijk angstgedachten produceren, zodat angst blijft winnen. Ik noem dat de strijd tussen je oude-ik en je authentieke-ik. En die is onoverkomelijk. Dus wat te doen?

Observeer je angst…en doe het alsnog

Zodra men hun eigen gedachten en gevoelens gaan observeren ontstaat er afstand en zit men niet meer “in” die gedachten en gevoelens van de oude-ik. Alsof je een beetje uit je lichaam treedt. Dan kun je steeds eenvoudig en zonder enige veroordeling of beoordeling zeggen: “Hey, ik hoor mijn oude-ik.” Dat moment is perfect om te gaan horen wat je interne stem glashelder zegt. Als je een muntstukje opgooit, dan weet je interne stem nog voordat die op je hand valt wat het antwoord is. Red pill or blue pill? Linksaf of rechtsaf? En je interne stem durft die keuze ook te maken omdat die weet dat die een winnaar in het leven is. Een overvloed aan levenssucces en geluk zit in de mindset en leven van je authentieke-ik, maar ook briljant kunnen omgaan met problemen en tegenslag. Beiden part of life en beiden geen probleem voor je authentieke-ik, want die erkent al zijn of haar kracht en pracht maar accepteert ook cut the crap al zijn of haar kwetsbarheden, leerpunten en blunders. Dus kom maar op verandering!

Dus Barb…aan jou de vraag

Als je het geschreeuw en paniek observeert van je oude-ik…wat zegt dan je interne stem? En wat durf je dan uit liefde voor jezelf te beslissen én te doen? Kies je voor je oude-ik dan weet je wat je donkere of lege toekomst wordt. Kies je echter uit zelfliefde voor de spanning van verandering, dan ben je juist veilig, want juist daar leeft je winnaar in jouw leven: je authentieke-ik. Red pill or blue pill Barb?

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto/s met dank aan MomentGeluk.

Ik wankel

Het verleden en ik, zoveel stappen gezet, zoveel moeite gedaan,
inclusief de rugzak die ik draag , altijd dankbaar voor het bestaan.
Voor het pad dat we volgden, voor hen die we onderweg tegenkwamen,
voor de solowandelingen, maar ook het gezelschap, samen.

Wankel en soms nog vluchtend voor het onbekende als een kind,
verstoppend in de schaduw, voor het monster dat zich onder het bed bevind.
Dat ik nooit goed genoeg zal zijn, terug geworpen in de onzekerheid,
want hoe groot ik ook gegroeid ben, ook dat is mijn werkelijkheid.

Ik wil volwassen zijn, in woorden en in daden, in de beslissing die ik neem,
want alleen dan kan ik met recht verklaren, dat ik de volwassenheid claim.
Mijn opgroei fase is voorbij, ik wil niet meer dat het meisje leidt,
eeuwig verbannen naar wat ooit is geweest; het ontvluchten van realiteit.

Sterke woorden, daadkracht vergezelt mij en mijn verleden op ons pad,
soms echter niet vergetend dat ik die rugzak niet voor niets ophad.
Na de weg die ik aflegde, het gevecht en de intensiteit ervan,
blijkt dat ik ondanks alles mens ben, die nog altijd wank’len kan….

Me and My Coach: Roodkapje en de wolf

Schaamte. Schaamte en mijn lichaam. Schaamte en sex. Schaamte en wat het doet met mijn zelfvertrouwen. Is de wereld klaar voor wat ik denk dat bespreekbaar moet worden? Ik legde een voor mij zeer delicaat onderwerp voor aan coach Mark Jensen…

Hello Coach Awesome!

Wat grappig, het berichtje dat je me stuurde van de week, dat we elkaar een jaar kennen. Yes! So true, een jaar Team Awesome! Een jaar van veranderingen, andere inzichten en begeleiding daar waar ik tijden lang alleen aan het rommelen was. Jij noemt het een revolutie. Ik ook, en toch zijn er onderdelen waarop ik mezelf iets minder revolutionair vind…

De wolf

Mijn geloof in sprookjes en een gelukkig einde is alom bekend, niet voor niets noemde ik mijn Real Life-blog My Storybook. Vandaag gebruik ik één sprookje in het bijzonder als metafoor; Roodkapje en de wolf. Ik als Roodkapje, de wolf staat voor de problemen waar ik momenteel tegen aan loop. Het probleem dat ik onder andere zie als ik geconfronteerd wordt met mijn spiegelbeeld. Eerder benoemde ik al eens dat hoe normaler ik word, hoe meer schaamte er voor het lichaam ontstaat. En dat is best gek is het niet? Want zou ik niet gewoon ontzettend blij moeten zijn met het feit dat het mogelijk was om mijn kilo’s tot nu toe kwijt te raken. Ik vind het zo ondankbaar naar het lichaam toe, en toch is het gevoel er. Uitschakelen kan ik die schaamte niet.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand

Dat spiegelbeeld en ik, we hebben nog geen vrede kunnen sluiten, draaien nog steeds argwanend om elkaar heen. Ik herken haar niet, ik verwacht iets anders te zien in de spiegel, de IK zoals ik mezelf jarenlang hebt gekend. Ik vertelde je ook dat ik mezelf er soms op betrap dat ik mijn IK voor de transformatie mooier vond dan dat ik mijn huidige IK vind. Dat gezicht vond ik vrolijker. De benen van mijn vroegere IK waren minder een punt van schaamte. Benen die nu tekenen van Lipoedeem vertonen, ‘hangen’ omdat er minder inhoud in zit . Inhoud die eerder zorgde dat de huid nog strak stond. Opgevuld was. Dat is nu niet meer. Ik word verdrietig van die benen, schaam me ervoor, vind ze niet mooi en passend bij de rest van mijn nieuwe lichaam. En, bedenk ik mij dan… als ik er al zo veel moeite mee heb, hoe kijkt een ander er dan wel niet tegen aan.

Bestaat Prince Charming?

Ja, toch eindelijk een openbaring van iets waar ik zelf al maanden tegen aan loop. Na ruim een jaar single en een groot deel daarvan helemaal zonder man in mijn leven of in mijn bed, rijst de vraag; komt dat ooit nog terug? …

Ik maak een hele grote fout door het zo te verwoorden. Nieuwe poging.

…Mijn leven kende liefdeloze relaties. Ooit schreef ik: Er was geen sprake van ‘houden van’. In de laatste relatie was ‘ik vind je lief’ het hoogst haalbare en dat werd meestal gezegd vlak na een orgasme. Ja… dan zou ik mij ook lief vinden… Mijn leven kende ook een hoop gefladder, kortstondige contacten en korte heimelijke ontmoetingen waarbij degene die in mijn bed belandde tijdens het vijfde nummer van het cd’tje dat ik draaide de deur al weer uit was… Trots hierop? Nee. Maar het was aandacht. Het was aandacht en ik had geen emotionele band met deze mannen. Zou ik afgewezen worden op mijn uiterlijk door één van hen, dan zou het niet zo hard aan komen. Het interesseerde me niet. Ik creëerde een niet realistische veiligheid waarin ik nooit gekwetst kon worden. Een schijnveiligheid.

Ik kan je verontwaardigdheid bijna voelen als je dit zal lezen Coach Awesome. Want dit is niet hoe liefde zou moeten zijn. Of zelfs sex. Sex staat gelijk aan eenrichtingsverkeer in mijn leven. Waarom? Die wolf. De angst voor afkeuring. Afkeuring voor de uiterlijke kenmerken. Afkeuring voor het onhandige lichaam dat op zich best nog in wat posities geduwd kan worden maar in mijn geval toch minder flexibel is dan dat ik zou willen. Dus pakte ik wat ik pakken kon. Hard gezegd maar ik kan er niet omheen. Zo was mijn leven. Dat was mijn keuze.

Bovenstaande situaties hoef ik niet terug. De liefdeloze sex keerde ik maanden geleden de rug toe, omdat ik mezelf meer gun dan dat. Maar is het mogelijk? Kan iemand mij liefhebben? Mijn lichaam liefhebben, terwijl ik zelf nog in gevecht ben met mijn spiegelbeeld? Want eigenlijk in dat wat ik boven alles zou willen: dat er van me gehouden wordt, dat iemand mij lief heeft. In eerste instantie de liefde van mijzelf voor een lichaam dat zoveel heeft doorstaan. Het lichaam dat littekens vertoont maar mij wel bracht waar ik nu sta. En daarnaast… daarnaast zou ik mijn remmingen qua gevoel zo graag over boord gooien. Mezelf toestaan verliefd te worden, ongecontroleerd met kriebels en vlinders en alles er op en er aan. Kan ik dat? Durf ik dat toe te laten? Of blijf ik vluchten voor die wolf. Altijd bang voor die afkeuring voor een lichaam dat het verdiend om omarmd te worden. Door mijzelf, en door een ander…

Jouw mening en inzicht over het bovenstaande Mark? Want het kan niet missen dat jij er een mening over hebt.

Hai Barbara!

Ik denk dat de dit de meest cut-the-crap reactie van mij wordt ever. Denk ik althans. Ik hou van zaken met heel veel liefde en respect zeggen…maar uit liefde daarom ook compleet de ogen openen voor de realiteit en dus de waarheid zeggen. Want één klein beetje de ogen sluiten voor de realiteit betekent 100% ontkenning in de praktijk en dus pijn. Daarom ga ik de zaken hier zeggen zoals ik denk dat ze gezegd dienen te worden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en ik wil juist dat je dolblij en vrij wordt en blijft in je leven!

Je Oude-Ik schreef jouw brief aan mij. Ik hoorde totaal niet de Barbara “Rocky” van Vliet die ik ken. Want:

Wat een intens gebrek aan zelfliefde druipt uit die woorden.

Wat een intens gebrek aan zelfvertrouwen druipt uit die woorden.

Wat een intense vorm van armoede denken druipt uit die woorden.

Ik hoor en proef de angst van je Oude-Ik zo duidelijk in jouw verhaal. Het kleine kind in jou die door zoveel mensen vanaf haar jonge leven al gebruikt werd door zoveel fout gedrag van mensen en door zoveel ‘ratten’, de foute mannen. Daardoor zocht je sterk de wereld op van emotie-eten (om te kunnen overleven) en werd je extreem obees. Als kind was je slachtoffer maar als volwassene is het tijd om dat kleine, gepijnigde kind in je te beschermen en dus niet meer aan het stuur te laten in je leven. Dat kind in jou is zo bruut afgewezen en kende zoveel liefdeloze ervaringen van jongs af aan dat zij in angst leeft. En daarom snakt naar goedkeuring en liefde…van anderen.

Angst is 1) tekort aan zelfliefde

En dan gaat het snoeihard mis, want men creëert juist wat zij vreest. En hoe harder we snakken naar liefde van anderen, hoe harder wij liefde voor onszelf missen. Een relatie hebben met een prachtige partner in ons leven is een bonus, geen basis. Het is een extra kers kers op de taart, want jij bent altijd zelf die hele taart met kers erop. Jezelf en een clubje vrienden is de basis voor écht een prachtig leven.

De rest is bonus.

Angst is 2) tekort aan zelfvertrouwen

Je Oude-Ik heeft duidelijk ook geen vertrouwen in haarzelf en denkt dat als tegenslag en afwijzing ontstaat door anderen, zij die klap niet aankan. Maar zoals ik keer op keer zeg: problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga je ermee om. Kijk eens naar alle successen die je wél boekte sinds je bent gaan veranderen sinds 21 maart 2017. Ruim 40 kg oude-ik eraf, oprechte vrienden en “ridders” die in je leven kwamen, een eigen website, een eigen mening en visie hebben (!), volgers die jij echt inspireert met jouw bestaan, je kunt nu springen, je kunt nu fietsen, je kunt nu trap lopen zonder de leuning aan te raken, je kunt nu door duinen lopen, je hebt godzijdank geen ziektes of aandoeningen gekregen door je extreme obesitas (terwijl genoeg dat wel hebben, zoals amputaties, zeer veel pijn, beroertes of gewoonweg de dood), etc. Als je dat al hebt en kan binnen een jaar, wat kun je dan wel niet na een jaar?

Armoede denken

En oefffffff….wat een intensiteit hoor ik qua armoede denken. 7 miljard mensen op de wereld en jij denkt dat alle mannen daarin jou niet willen omdat je overtollig huid ziet omdat je nu al zoveel bent afgevallen. Ja, er zijn zeer oppervlakkige mensen op de wereld. No doubt, dus die wijzen jou daarop af. Maar er zijn een overvloed aan mensen die ten eerste kijken naar het prachtige en magische karakter van iemand. En ten tweede qua “uiterlijk” focussen op wat iemand wél heeft. En jij hebt van beiden zo intens veel moois…nu al. Laat staan later!

Geef het kind in je een knuffel

Barb…geef een knuffel aan je Oude-Ik. Geef een knuffel aan die kleine meid die aan het stuur zat toen ze deze brief schreef. Ze probeert je namelijk op haar manier te beschermen. Maar die kleine meid heeft alleen niet door dat ze baadt in de pijn van angst en daarom exact datgene zal gaan aantrekken wat zij vreest. Geef haar een knuffel en zet haar liefdevol maar duidelijk neer op de “passagiersstoel” in de bus van jouw leven. De bus waarvan JIJ de bestuurder bent. Hoor je interne stem. Voel je interne stem en rijdt exact naar de normen en waarden toe van die winnaar in het leven. Leef! Weg met de muur en stap bruisend en vrij in de buitenwereld. Trek daar het “kogelvrije vest” aan van zelfliefde en erken de vrienden in je leven. Dan ben je veilig…én je creëert en trekt dan pracht aan in jouw leven.

Je coach,

Mark.

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 2 en 3 met dank aan MomentGeluk.

Embrace Yourself: Partners in crime

…Soms zijn er mensen die je tegenkomt op je pad waar je instant mee klikt. BAM! Aantrekkingskracht. Verwantschap. Herkenning. Gedeelde meningen.

Vandaag is de dag van Mye.

Wat een bewondering heb ik voor deze jonglerende vrouw, moeder, ZZP-er, part-time BSO-juffie en sportvrouw. Hoe kan het toch dat het haar zonder enige moeite lukt om mij uit mijn comfortzone te halen? Hoe houdt zij zich staande in de chaos van elke dag? Mye lijkt alles te kunnen in mijn ogen. Zij DOET. Truelly Super Woman en een enorme inspiratie. Maar ook zij heeft momenten waarop zij wordt teruggefloten door haar lichaam, door haar hoofd. Hoe houd je dan alles op de rail, hoe houd je alle ballen in de lucht.

Embrace Yourself: Mye haar verhaal.

… Ik kreeg de vraag van Barbara om de allereerste ‘Embrace yourself‘ blog te schrijven voor My Storybook…

Stiekem vind ik dit best spannend want ik ben als fotograaf een beeld persoon en Barbara is normaal van de teksten. Zet mij achter mijn camera en het komt goed en ook mondeling kan ik zeer gemakkelijk mijn verhaal doen maar dit vertalen naar tekst is toch andere koek. Toch ga ik de uitdaging aan.

Embrace yourself, het ontstaan

Embrace yourself is ontstaan na vele mooie gesprekken met Barbara over wondervol zijn, obesitas, zelfbeeld, zelfliefde, doelen willen behalen en al dat soort dingen. Ontstaan omdat wij erachter kwamen in deze gesprekken dat in het omarmen van jezelf de basis van het geluk zit. Embrace Yourself richt de blik naar binnen, naar je eigen ik, naar je eigenwaarde en zelfliefde. Daar waar je zelfliefde vindt, gaat een wereld voor je open.

Barbara van Vliet, Mye Denekamp, MomentGeluk, My Storybook, MSB — Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren.

Soms heel eng en confronterend

Soms is het heel eng en confronterend om die blik naar binnen te richten want wat ga je daar tegen komen. Naar buiten richten is het zoveel gemakkelijker, dat de wereld te hard is, teveel oordeelt en jou jezelf niet laat zijn of teveel van je vraagt… Zelf vind ik het eng om kwetsbaar te zijn, echt eng… Ik kom namelijk mijn eigen ‘zwaktes’ tegen als ik die blik naar binnen richt en dan weet ik weer dat mijn lijf schreeuwt om die zelfliefde.

Zelfliefde, maar hoe dan?

Jezelf omarmen, voor jezelf zorgen, keuzes maken voor jezelf kortom zelfliefde. Zelf ken ik periodes dat ik door raas, weinig stilsta en al helemaal niet bij mezelf, zorg en blijf zorgen en misschien soms wel letterlijk weg ren. Dan vergeet ik waar mijn lijf om vraagt en wat mijn hoofd nodig heeft. Mijn lijf fluistert dan wel maar moet echt gaan schreeuwen voordat ik luister. Zelfliefde is geen overbodige luxe, het is een must om je balans te vinden en te behouden.

MSB, Liefde vind je soms op onverwachte momenten maar zelfliefde moet je zelf creëren — Wees lief voor jezelf.

Waar begin je?

Begin klein… Rustmomenten, voeding, beweging, ontspanning en zelfbeeld. Stel jezelf de vraag wat je nodig hebt om jezelf te omarmen. Voor mij is een avond onderduiken in een fijn bad met bruisbal en netflixserie op de tablet ernaast het ultieme ontspannen en opladen. Merk ik disbalans dan is dit
een ding wat ik snel in actie stel om voor mezelf te zorgen. Mezelf omarmen betekent ook dat ik bewuste keuzes in voeding maak en hierdoor echt voor mezelf zorg. Door te bewegen en sporten maak ik tijd vrij voor mezelf en kom ik vanuit mijn hoofd echt in mijn lijf. Zelfbeeld is ook een ding wat echt te maken heeft met zelfliefde, wees niet te hard voor jezelf, leg de lat niet te hoog maar verplaats hem wel en luister naar het fluisteren van je lijf zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen.

Nobody but me is gonna change my story

…Nobody but me is gonna change my story…

Ik hoorde het zinnetje en sindsdien is het niet meer uit mijn hoofd verdwenen. Na jarenlang geleefd te hebben naar andermans verwachting ben ik nu degene die de controle neemt over hoe mijn leven verloopt. Ik houd mijn hoofd schuin, denk na terwijl mijn ogen afdwalen en staren naar een onzichtbaar punt in mijn toekomst. Klinkt het niet heel erg arrogant? Komt het niet over alsof ik de enige persoon ben in mijn eigen gecreëerde universum die ik belangrijk vind?

Keuzes en consequenties

Nee.

Nee, het is geen arrogantie, geen zelfverheerlijking, geen uitspraak die benadrukt dat ik me beter voel dan een ander. Niet voor mij althans.

Nobody but me is gonna change my story.
Ik bepaal mijn eigen leven, maak mijn eigen beslissingen…
Maar ook:
De keuze die ik maakt pakt anders uit dan ik had verwacht, blijkt negatieve gevolgen te hebben. Deze accepteer ik voor de volle 100% want het was mijn keuze om het besluit zo te nemen. Het is aan mij om door middel van actie mijn bestemming, de uitkomst van dit geheel, bij te stellen.

Mijn nieuwe levensmotto

Het wordt mijn nieuwe motto: Het durven beslissen over mijn eigen bestaan. Uit de schaduw treden. De gevolgen van mijn keuzes aanvaarden en door acties mijn eigen toekomst beïnvloeden. Zelf de richting van mijn pad bepalen. Niet de degene zijn die van een afstand observeert maar degene die lééft en volop geniet van wat het leven haar brengt.

… Een stoer en volwassen manier waarop ik dat beschrijf, bedenk ik me terwijl ik nadenkend op mijn pen bijt. Niet meer het meisje dat ik was. Niet meer het meisje dat zich verschuilt en bang is voor haar eigen schaduw. Niet meer het meisje dat gered wil worden.

Het geloof in sprookjes

Ik heb mijn leven lang in sprookjes geloofd. Ik heb een ijzersterk vertrouwen in het lang en gelukkig met dat verschil dat ik er in het Hier en Nu achter ben dat ik zelf mijn eigen lang en gelukkig zal moeten creëren.

Voor 39 jaren vertolkte ik de rol van het meisje, maar met het begin van My Storybook zal ook mijn leven als vrouw beginnen. De vrouw die haar eigen verhaal schrijft…

Het pad dat ik ga volgen, zal mijn eigen pad zijn. Niet langer zal ik slechts een onderdeel zijn op het pad van een ander. Ik geloof niet in toeval, ik vertelde het van de week nog aan iemand in volle overtuiging. Ik geloof dat dingen met een reden gebeuren. Het is echter aan ons hoe we er mee omgaan. Door een beslissing te nemen kunnen we de toekomst van richting doen veranderen. Die keuze hebben we, we moeten alleen durven die keuze te maken. De keuze om onze bestemming te veranderen.

Mijn pad voorwaarts

Op mijn pad loop ik niet alleen, ook dat is één van mijn nieuwe inzichten waar ik ontzettend dankbaar voor ben. In tijden dat zorgen de overhand nemen voelt mijn leven geregeld als ‘alleen’. Daar ga ik gewoon heel eerlijk in zijn. Het vechten tegen die enorm krachtige vijand in de vorm van mijn financiën. Eenzaamheid slaat genadeloos toe op de momenten dat ik met deze vorm van wanhoop wordt geconfronteerd. Momenten dat ik me soms,..heel soms bedenk dat hoe gebonden mijn geest in het verleden ook is geweest mijn probleem toen ons probleem was. De wanhoop waardoor de hete tranen zich verzamelen onder mijn oogleden. Geen weg vinden omdat ik het tegenhoudt. Ik ben niet geboren om te verliezen in het leven. Ik zal mijn bestemming bereiken, waar ik zelf ook besluit dat deze zal zijn. Ik wil me staande houden op het pad dat ik tot het mijne heb geclaimed.

Terwijl ik lopend op mijn pad de tranen weg knipper, zie ik de zon die door de wolken breekt. Voel de warmte op mijn gezicht. Adem in, adem uit. De concentratie op mijn ademhaling. Terug naar mijn basis. Als uit een droom ontwakend kijk ik om me heen. Pas nu neem ik waar dat ik helemaal niet alleen op dit pad loop. Ik zie mijn ridders. Patries legt haar hand op mijn schouder. Mark geeft me een High Five. Mye knijpt me in mijn arm en schenkt me een stralende bemoedigende lach. Vanessa zegt niets, maakt het gebaar Rock on! Ze laten me allen op hun eigen manier weten dat mijn keuzes en de gevolgen niet altijd makkelijk zijn, maar dat ze me onvoorwaardelijk steunen in mijn stappen voorwaarts.

Een hart vol met lichtjes

Het zijn niet alleen mijn ridders die ik om mij heen zie lopen. Het is iedereen, écht iedereen aan wie ik ooit een lichtje gaf. Het lichtje gaf dat in mijn hart zit, dat ik doorgeef door middel van een lach, een groet, een vriendelijk gebaar of door eens iets voor een ander te doen. Ieder op mijn pad draagt het lichtje dat ik hem of haar gaf. Op hun beurt zullen zij het lichtje ook weer doorgeven om zo, gezamenlijk de wereld van alle duisternis te ontdoen.

Samen lopen we voort, de toekomst in. Een volwassen toekomst.

Ik op mijn eigen pad, zij allen als onderdeel daarvan.

Ik met een glimlach om mijn lippen en een hart vol met lichtjes, wetende dat ik degene ben die mijn eigen verhaal schrijf.

Nobody but me is gonna change my story.