Mogen we alles zomaar zeggen tegen anderen? Zomaar je mening geven zonder na te denken over wat het met een ander doet? Vanessa geeft haar mening en neemt je mee in de wereld van Morgan en Nessie:
“In de afgelopen weken ben ik zowel in huis als mentaal puin aan het ruimen. Natuurlijk is de huishoudelijke variant iets makkelijker want het andere heeft een grote mate van zelfreflectie nodig. Maar ja, uitdagingen en ik zijn oude vrienden.
Terwijl ik het huis aan het reorganiseren ben en de kledingkasten door ploeter vraag ik me af hoe veel zooi een mens in een jaar bij elkaar kan verzamelen. Het mooie ervan is in ieder geval dat ik geregeld mensen weer blij kan maken met hetgeen waar ik vanaf wil.
En ik word op mijn beurt weer blij van de herstelde orde en kleurstortering. De mentale opruiming is voor mij handig om gebeurtenissen een plekje te geven. Om het leven zoals het nu is in de meest positieve vorm te ervaren….. Klink allemaal redelijk zwaar en is eigenlijk de dramatische omschrijving van:
“Mamma!!!!! De staart van Nemo is afgebroken!!!!!! NEE!!!!!!”
“O ja… dat is wel zielig he voor Nemo… Maar gelukkig heb je de staart nog en kunnen we Nemo gewoon lijmen.”
“Ja mamma… Let’s fix her!”
Hoe ik stapels maak van kleding die weg moet en boeken, maak ik ook stapels van issues waar ik de afgelopen tijd tegenaan gelopen ben. Want hoe makkelijk je je leven ook kan inrichten en hoe makkelijk je ook met problemen kan omgaan, je hebt altijd te maken met mensen. Heel lang geleden zei iemand ooit tegen me “O Vanessa jij bent altijd zo dramatisch!! Hihihihi” Daar ben ik toen over gaan nadenken, om tot de conclusie te komen dat het niet IK was… Maar HAAR drama die ik op aan het lossen was, waar ik mee rondliep, waar ik mij zorgen om maakte. Best bevrijdend dat moment waarop je beseft dat haar hoge noten en behoefte aan Prosecco dus geen halszaken zijn. Vanaf dat moment had ik mezelf ook beloofd dat niet meer te laten gebeuren. Maar ja… Soms moet je een belofte aan jezelf hernieuwen… en hernieuwen… en hernieuwen… Het is soms een soort “New years resolution”… Je weet wel… Shit one procastinates…
Het projecteren van mensen en hun drama op jouw kan best vermoeiend zijn. En eigenlijk komt dat in iedere vorm voor; een service medewerker die zijn of haar baan eigenlijk niet zo leuk vind en daarom onvriendelijk en alles behalve servicegericht die functie uitoefent. De persoon achter je die als een gek gaat toeteren en gas gaat geven bij een zebrapad of rood licht. Of misschien het beste voorbeeld OOIT: de mensen die zich buitenshuis met jou en je kind(eren) bemoeien. Ooit meegemaakt? Van die ongevraagde meningen van mensen, vaak oudere mensen, wanneer jij een kink in de communicatielijn met jouw kind hebt.
Not-so-Happy-Meal
Zo woont hier schuin tegenover een mevrouw. Oudere mevrouw, zeg haar wanneer ik haar op straat zie gedag, dat was het. Weet niet hoe de beste vrouw heet, weet alleen dat zij ineens uit het zolderraam hing op een middag om naar mij te gillen.
“Vind je het gek dat dat kind zo gilt?! Jij faalt helemaal als moeder! Ik wil een gesprek hierover met jou! Dan kan ik je vertellen hoe je kinderen hoort op te voeden! IK KOM OP VOOR DE RECHTEN VAN DIT KIND!!!”
In complete verbazing heb ik 2 minuten stil gestaan en het op me in laten werken. Voordeel van haar tirade is dat Morgan zo verbaast was, dat ze ophield met hysterisch gillen en stampen tegen de autostoel. Overigens was deze uitbarsting het resultaat van mijn “NEE” op de vraag of wij naar de McDonalds gingen, want haar vriendje op school ging ook.
Na tot 200 te hebben geteld, want dat leer je heel snel als moeder zijnde, heb ik de autodeur dicht gedaan, ben onder haar raam gaan staan, keek ik naar boven en heb alleen maar gezegd: “Eigenlijk bemoeid u zich met een situatie waar u niets vanaf weet. Geen geschiedenis, geen aanleiding, niets. Waarom denkt u dat een moeder op straat in deze situatie op uw mening zit te wachten? Vind u dit bijdragen aan de situatie? Constructief? Maar aangezien we meningen en ongevraagd advies in de rondte aan het strooien zijn, heb ik er ook 1 voor u: zoek een hobby. Iets waar u uw frustraties in kwijt kan, want ik hoef deze niet erbij te hebben. Heb al genoeg aan de traumas en frustraties van mijn dochter. Fijne dag!”
Niet helemaal netjes van mij. Want ik had de “bigger person” moeten zijn en gewoon weg moeten lopen met een flabbergasted kind. Maar het was net die welbekende druppel. En ik vond mezelf nog netjes want ik had een “Ally McBeal” moment: mentaal had ik het scenario van tomaten en modder naar haar hoofd gooien.
Na een dag vloog deze zelfde mevrouw de achterdeur uit toen ze me zag lopen om nog wat onvriendelijke verwensingen mijn richting op te gooien. De dag daarna zag ze me richting de auto lopen en riep ze wat kleurgerelateerde dingen mijn kant in de hoop wel een reactie uit te lokken, denk ik. Maar ik neem aan dat iedereen wel begrijpt dat je, wanneer je niet blank bent, zulke kreten “gewend” bent dus daar al helemaal niet op reageert.
Blijkbaar heeft mijn reactie en het uitblijven van mijn reactie in de dagen erna vruchten afgeworpen. Want na ongeveer een week reed ze me in haar scootmobiel voorbij en zei: “Ik wilde even mijn excuses aanbieden en zeggen dat ik het allemaal niet zo bedoelde. Ik vind het ook helemaal niet fijn dat ik zo heb gedaan en hou niet van deze situatie.” Waarop ik haar aankeek, glimlachte, knikte en zei: “Fijne dag vandaag.” De boodschap dat ik vanaf dat moment geen enkel gesprek met de beste mevrouw wenste aan te gaan was duidelijk. En onze “relatie” is weer terug naar wat het was: een vriendelijke “hallo” wanneer je elkaar ziet.
Arrogante trut
De belofte die ik mezelf maak om niet meer de drama van andere de mijne te maken hou ik soms wel. In dit geval makkelijk want ja, ik had compleet geen relatie met deze vrouw, dus die deur doe ik makkelijk dicht. Als je erover nadenkt, is het maar goed dat zij deze tirade bij mij heeft afgestoken. Wanneer het een alleenstaande moeder zou zijn geweest, in zak en as, compleet twijfelend aan haar situatie, zou dit best de mokerslag geweest kunnen zijn. Nu weet ik echt wel wat mijn zwakke punten zijn en mijn sterkte punten en ben ik gezegend met een kind wat bij thuiskomst mij aankeek in de gang en zei: “Ik vind jou eigenlijk de liefste mamma wel. Die mevrouw was niet zo aardig he?”
Eigenlijk is het die zelfverzekerdheid die ervoor zorgt dat ik dat soort gebeurtenissen makkelijk naast me neer leg, ook dezelfde zelfverzekerdheid die mensen afstoot. Mijn lieve vriendinnetje Gerda heeft ooit tegen me gezegd dat zij mij toen ze mij voor het eerst zag een onwijze arrogante trut vond. Binnen een jaar hadden we samen het meest ongeorganiseerde radioprogramma bij de Lokale Omroep Zeewolde, met de hoogste luistercijfers. We hebben elkaar door heartbreak en verhuizingen gesleept, opvoedkwesties etc. Zo heb ik meerdere vrienden. Of wat ik altijd “Framily” noem. Terwijl ik kleding voor Bar in een koffer aan het stoppen ben, bedenk ik me ineens dat ook zij mij waarschijnlijk op die manier zag de eerste keer dat wij elkaar ontmoet hadden. Hoe dan ook, dat is gelukkig ook goed gekomen. En weet je, misschien is wat ik ben ergens ook wel “arrogant” te noemen. Als dat is wat het is, dan is dat zo. “Want ik vind mezelf wel goed zo”, bedenk ik me terwijl ik mijn schouders ophaal.
Het ligt niet aan jou
Toch vraag ik me af: Waarom is de gereserveerdheid die 50 jaar geleden heerste in omgang nagenoeg volledig verdwenen? Wat vroeger “niet correct” was om te zeggen tegen iemand is tegenwoordig compleet normaal. Zonder na te denken over de consequenties. Zonder te bedenken dat die tirade die je afsteekt best wel eens een reden kan zijn voor mensen om die nacht wakker te liggen, om de negatieve spiraal waarin zij wellicht verkeren alleen maar sneller te laten draaien. Wanneer is de de grens tussen eerlijkheid en onbeschoft overtreden?
Best veel mensen om mij heen zijn niet tevreden met zichzelf of de situatie waarin zij zitten. Sommgie doen er wat aan en anderen hebben hun comfort gevonden in het gevoel van ontevredenheid. Voor mij ook wel onder te verdelen in “doeners” en “slachtoffers”. Ik wilde eigenlijk zeggen “klagers” maar ik vind dat je best een “doener” kan zijn en af en toe kan klagen over een issue. Ik ben alles in mijn leven doorgegaan als: “je kan ervoor kiezen een slachtoffer te zijn van de situatie, of er wat aan/mee te doen.” Nu zijn er echt wel uitzonderingen op de regel. Maar voor mij heeft het er voor een groot gedeelte voor gezorgd dat ik voor nu, tevreden ben met de manier waarop ik vandaag de dag mijn leven leef.
Misschien is dat wel de grootste uitdaging in het leven. Jezelf goed vinden zoals je bent. Tevredenheid. Happy zijn met de persoon die je bent. Ben ik altijd correct en eervol bezig? Nee. Absoluut niet. Ben ik altijd de geduldige gracieuze persoon? Hahaha euhm… hell no…. En zelfs in dat alles had ik nooit gedacht dat ik ooit, al was het maar een moment, op dit punt zou komen: Het leven met alle issues en zoals het is nu vind ik prima, ik ben blij met dit… ons. Ik zou het ook niet anders willen….
Okay dat lieg ik… We zouden natuurlijk een stuk gelukkiger zijn op Bora Bora in de zon, of waar dan ook in de zon, met een Pina colada in de hand… Maar ja…
Wij worden iedere ochtend met een lach wakker. Ookal vinden mijn wintertenen en ik het belachelijk koud buiten…. En in al deze blijheid ga ik me voorbereiden op Morgan haar allereerste kinderfeestje. Waarin ik gelukkig bijgestaan wordt door mijn BFF van way back when; Denise. Weer een avontuur voor ons. Want Denise en ik samen is nooit garantie voor smooth sailing..
Zeven kinderen…Vraag me af welke fysieke en mentale puinruiming dat teweeg gaat brengen…”
