Barbara van Vliet – My Storybook

De magie van Sinterklaas

Half december komt het gevoel weer bij mij boven,
decennia oud en vanaf dat moment niet meer te doven.
Met vol-verwachting-grote-ogen kijk ik toe hoe ieder kind,
zijn geloof in de magie van Sinterklaas weer vind.

Zonder discussie over kleur, geef daar je eigen invulling aan,
zie ik in Haarlem, de kinderen langs het Spaarne staan.
Ik benijd de ouders in de kou, staande aan de waterkant,
zingend in volle overtuiging, met hun kind’ren, hand in hand.

Het doet me iets, t’is een gevoel en soms noem ik het pijn,
want ik zal nooit één van die ouders, staande aan het Spaarne zijn.
Diep ademhalen, controle hervinden, bedenk ik dan me in een waas,
want niets ontneemt mij het geloof, in de magie van Sinterklaas.

My Storybook: een jaar later

Vandaag bestaat My Storybook een jaar, 11-11-2017 gingen we online. Ik, bedenker van mijn Storybook met mijn team van lichtjes. Mijn Ridders van de ronde tafel, iedereen inspraak, iedereen gelijkwaardig, iedereen gehoord. Wat boden ze mij een steun, feedback, inspiratie. Lieve Ridders, vanaf mijn plekje achter mijn laptop, met een Chai Latte voor mijn neus mijn welgemeende dankbaarheid voor jullie aandeel! En jij! Als lezer; onbetaalbaar. Of je nu die beste vriendin bent uit mijn middelbare schooltijd of dat je via via bij My Storybook bent terechtgekomen.

Een jaar lang My Storybook, waar stond ik toen, waar sta ik nu, welk pad bewandelde ik? Wat kwam er terecht van mijn target om drie keer in de week te publiceren? Ik neem je mee, in vogelvlucht door een bewogen jaar, een mooi jaar, een jaar vol groei met aan klein beetje berusting en acceptatie omdat alles ook gewoon is wat het is en zelfs ik niet kan toveren.

11-11 Lichtjesdag

Op welke dag gaan we online? Oudejaarsavond? Op 21 maart, de dag dat ik 40 zou worden? Deze datum symboliseert voor mij elk jaar weer een nieuw begin. Ridder Mye kwam met het ultieme idee, gebaseerd op mijn verhalen over lichtjes doorgeven. Het iets goeds doen voor een ander, zonder daar zelf beter van te willen worden. Het verspreiden van deze warmte, van dit vlammetje: 11-11, lichtjesdag, dat zou het startschot worden voor MSB.

De rubrieken waren reeds uitgedacht: Me and My Coach, wat uiteindelijk het meest populaire onderdeel bleek te zijn, in samenwerking met Coach Mark Jensen. Vanessa haar zondag-ochtend rubriek 11.11. Het aandeel dat geleverd werd door de overige Ridders in Embrace Yourself. Ook mooi, het kerstverhaal over ALS, en de Ridder die voor dit goede doel door de Amsterdamse grachten zwom tijden de Amsterdam City Swim. Mijn eigen goede doel: Stichting Early Birds waarvoor ik geld inzamelde tijdens de 30 van Zandvoort, de artikelen die ik schreef nav de Lipoedeem-maand in juni.

Drie keer in de week versus realiteit

Mijn kalender stond vol met deadlines, publicatiedata, overleggen. My Storybook was in de begindagen bijna een volledige baan, ondanks de voorbereidingen. Drie keer in de week publiceren vroegveel tijd van mij, veel voorbereiding. Na de eerste drie maanden werd het moeilijker, veel dingen waren al gezegd, en in herhaling vervallen is niet wat ik ambieer. Wilde ik zoveel blijven publiceren of ging ik voor kwantiteit over kwaliteit? Niet slechts bladvulling maar schrijfsels met inhoud, waar over na was gedacht. Dat kost tijd, ik schrijf niet binnen een half uur. Zelfs nu, terwijl de Chai Latte heeft plaats gemaakt voor een colaatje light zit ik al weer meer dan een uur mijmerend bij de herinneringen en bedenkend wat ik nu eigenlijk wil. Wat is haalbaar? Vermoeidheid kwam om de hoek kijken. Een vermoeidheid die er al jaren was, maar door het overlevingsmechanisme werd genegeerd. Doorgaan, voorbij gaan aan een stuk verwerking en acceptatie uit het verleden was een vlucht. Een vlucht om niets te hoeven voelen. Mijn vlucht heette My Storybook.

Beslissen, beslissing, innerlijke stem, Barbara van Vliet, My Storybook, MSB — herfst 2017

Harde woorden

Op een gegeven moment werd de vermoeidheid benoemd als beginnende burn-out. Crap! Dat waren harde woorden. Van de drie keer in de week in het begin gingen er nu soms weken voorbij waarin niet gepubliceerd werd. Wel inspiratie om te schrijven, maar niet in de toonsoort die ik voor ogen had, want behalve eerlijk wil ik My Storybook een hoopvol, positief imago geven. Niet neerslachtig, niet negatief. Het einde van een artikel moet trots bevatten, een opgeheven hoofd in plaats van neergeslagen ogen. Het gevecht in mijzelf bood mij niet wat ik jou, als lezer mee wilde geven. Het gevecht van het mijzelf-voor-laten-gaan-op-anderen. De zelfzorg waar ik in faalde, want zorgen voor een ander bleef zoveel makkelijker dan mijzelf tot de orde roepen. En toch, het was echt tijd om er nu iets aan te doen. Stappen te ondernemen. Mijn pad te bepalen voor de volgende fase in mijn leven

Realiteit versus wat-wil-ik

Ik moest gaan accepteren dat ik niet door kon gaan zoals ik mijn leven had geleefd. Niet met die nieuwe man in mijn leven, de relatie die echt volwassen leek te zijn en een eerlijke kans verdiende zonder vluchtgedrag. Die de moeite waard was om samen uit te pluggen en echt van elkaars gezelschap te genieten in het NU. Niet alleen maar kijken wat ik LATER nog zou moeten. Ergens moet ik nu even denken aan de tijd dat ik getrouwd was en in mijn hoofd boodschappenlijstjes maakte tijdens de seks. Altijd denkend aan de dingen die moeten. Die tijd is voorbij. Ik ben 40, mijn tijd om te leven is begonnen.

Ook een stukje acceptatie gezien mijn gatenkaas-geheugen, een teken dat mijn hoofd te vol is en trekjes van kortsluiting vertoond. Zo schiet mij nu pas weer te binnen dat Nessie tijdens haar vakantie een blog stuurde waar ik nog niets mee heb gedaan (sorry Ness, Chai Latte om het goed te maken). Structuur is wat ik nodig heb. Structuur zal mij meer rust brengen en zorgen dat alles gestroomlijnder verloopt.

Balans zoeken

Verbaasd ben ik hoe bloggers met volledige banen de tijd vinden om elke dag te posten. Bewondering! Serieus! Maar het zal nooit mijn pad worden. Niet omdat ik My Storybook niet belangrijk vind. My Storybook is me dierbaar, is een gedeelte van mij. Ik kan en wil het echter niet het belangrijkste in mijn leven laten zijn. Het belangrijkste in mijn leven is het leven zelf. Het kunnen genieten van wat voor moois dat leven mij brengt. Niet enkel denken in deadlines maar ook in het maken van mooie herinneringen. Aan het einde van de rit meer bereikt hebben dan het halen van een deadline. De balans die ik zoek bevind zich ergens tussen het leven van mijn leven en mijn liefde voor het schrijven. Beide met mij verbonden. Beide deel van mij.

Ik maak geen beloftes

…Ik kan je benoemen dat ik tenminste eens per week wil publiceren. Dat er eerdaags weer een Me and My Coach aankomt, dat Vanessa haar vergeten bijdrage deze week nog on-line komt. Dat mijn nooit-stille brein weer vol inspiratie zit… wat ook daadwerkelijk zo is. Maar ook zal ik voor mijzelf de vrijheid moeten veroveren om druk te verminderen. Om te kunnen leven en genieten. Om tijd voor mijzelf te claimen. Voor mij. Voor ons.

Een jaar My Storybook,… niet zoals ik me een jaar geleden had voorgenomen, maar wel met een stukje acceptatie van wie ik zelf ben en van wie ik wil worden. Wat ik belangrijk is in mijn leven. Leven en niet geleefd worden. Niet door een partner en niet door een deadline. Schrijven vanuit mijn hart, niet als bladvulling maar daadwerkelijk omdat ik iets te zeggen heb. Dat is wat ik voor My Storybook wil, dat is wat ik voor mijzelf wil.

My Storybook bestaat, ook na een jaar. Ik sluit af met een glimlach op mijn gezicht. Een glimlach die geput wordt uit een stukje berusting, uit dankbaarheid, uit trots, uit de liefde die ik voor het leven heb, en voor My Storybook…

Dank voor jullie steun. <3

De Chai-list.

Een nieuw onderdeel op MSB: De Chai-list. Geboren uit de onbedwingbare behoefte die zowel gastblogger Vanessa als ik hebben om ons eens in de zoveel tijd te vergrijpen aan een Chai Latte. Ik bleek hier behoorlijk verwend in te zijn zo bleek, toen ik afgelopen week om deze beruchte consumptie vroeg en ik niet begrepen werd. Niet met een: “Nee helaas, dat staat niet op onze kaart.”Maar een : “Een Wat???”

… Misschien had de dame die de bestelling op kwam nemen mij niet goed verstaan, dus ik herhaalde mijn verzoek. Het gezicht tegenover mij bleef blanco, geen enkel teken van herkenning. Dat was het moment dat ik Nessie een voicemessage stuurde met de vraag: “Moeten we geen lijst maken voor My Storybook waar ze WEL Chai Latte’s serveren? Wat vind jij? “ De geboorte van een nieuwe rubriek werd hierbij een feit.

In het kort: wat is een Chai Latte?

Voedingswaarde per glas van 200 ml: Calorieen: 135/ Vet: 5,51 gr/ Koolhydraten: 12.36gr/ Eiwitten: 8,81 gr.

We dienen een wandeling van een aantal uur te maken eer we dit er weer af hebben, maar hey, daar heb je dan wel de ultieme vloeibare vorm van geluk in een kopje voor.

Chai Latte is een Indiase melkdrank met een kruidenmengsel, De meestgebruikte kruiden in dit mengsel zijn kaneel, gember, kardemon, kruidnagel en peper.

Goed, dat even voor de feiten en de onwetenden, maar wat betekent een Chai Latte voor ons? Het staat voor eindeloze gesprekken, laat in de avond of voor een vroege lunch. Het staat voor ons en waar wij op dit moment staan in het leven. Chai Latte is ons NU, vol wijsheden , onwetendheid, momenten waarin we de ander totaal niet begrijpen. Gewezen worden op de verschillen en overeenkomsten tussen ons maar altijd, altijd met respect en een oprechte vriendschap ten opzichte van elkaar. Chai Latte staat voor mij voor de luxe om ergens iets te kunnen drinken, mezelf een cadeautje gunnen in goed gezelschap. Deze nieuwe rubriek: De Chai-List is dat. Wat deed het met ons, hoe voelden we ons en wat werd er besproken, en uiteindelijk natuurlijk ook, hoe was de Chai Latte en waar haalden we deze.

Leiden, donderdag 11 oktober 11.00

Ik zit al op mijn plek als Vanessa mij al telefonerend vanaf de andere kant van de straat toeroept: “Ik ben er!!”. Ik moet in mezelf lachen, dit is Nessie op en top: multitaskend, met meerdere dingen tegelijk bezig. Gebaren makend en een gezicht vol expressie aangaande de persoon die zij aan de telefoon heeft. Some kind of grey-ish denim-achtige baggy pants, een aansluitend, zwart colbertje met een krijtstreep, sneakers, haar haren korter dan de laatste keer dat ik haar zag en ik vind het haar geweldig staan. Ze is eerdaags jarig, 24 wordt ze, omdat ze daar jaren geleden is gestopt met tellen. Ik heb reeds een kop thee voor mijn neus staan, en drukte de serveerster een verpakking met kaarsjes in haar handen met de vraag of ze een stuk appeltaart zou kunnen brengen zodra mijn partner in crime op zou komen dagen. Met kaarsjes erin natuurlijk. Gekocht bij de Hema op Leiden Centraal in mijn loop naar de plek waar ik zit te wachten. Je viert maar 1 keer je 24^e verjaardag immers ;-). We zitten bij De Bruine Boon, helaas scoort deze een nul in onze Chai-List gezien deze niet op de kaart staat. De Bruine Boon scoort echter enorm door het ontbijt dat tot 17.00 geserveerd mag worden en de geweldige combi van een omelet met frietjes in plaats van brood.

Sprookjes bestaan

Na het uitwisselen van kleding, schoenen, het bekijken van verschillende voorbijgangers, het uitblazen van de kaarsjes en de daarbij behorende wens doen komt het gesprek als automatisch op ons leven, de liefde, een stukje vroeger en een stukje nu. Beiden geloven we nog steeds in sprookjes, daar komen we in overeen. We komen in meer dingen overeen, beschuitjes eten met Luke Bryan staat onder meer op het wensenlijstje van ons beiden. Maar we verschillen ook. Vanessa is direct, je weet wat je aan haar hebt en ze is goudeerlijk als ze het uiteindelijk bij het verkeerde eind blijkt te hebben. Ik ben in mezelf gekeerd een voer urenlange interne debatten om te concluderen wat ik nu eigenlijk vind.

… ze benoemd: “What if I die tomorrow?” Ze weigert spijt, regret, gevoel dat in de weg zit en haar belemmerd om elke dag te leven alsof het de laatste is. Wat een mooi gegeven, bedenk ik me. De manier waarop wij sprookjes zien verschilt van elkaar. Beiden geloven we hierin met alle overtuiging die we in ons hebben. Het Hapilly Ever After bestaat! No doubt! Ook na wat ons leven ons bracht. It is out there! … maar mijn geloof gaat uit naar anderen, ik snap nog niet altijd dat het ook voor mij weggelegd is. Daar streeft Nessie mij voorbij, het geloof dat zij ook liefde op een juiste manier waardig is, is torenhoog. Mannen op haar pad die geprobeerd hebben haar van deze gedachte af te brengen zijn zegeloos terug gekeerd. Fail! Je kunt haar kwetsen, vernederen, maar haar trots en geloof, dat krijg je niet. Meer dan ooit lijkt de overtuiging zelfs te groeien bij elke stap en elk obstakel op haar pad dat zij tegenkomt.

Ik zie haar denken als ik benoem dat ik nog moeite heb te begrijpen dat er een man is die echt, oprecht gevoel voor mij heeft. Ik vraag haar wat ze denkt. “Ik begrijp dat niet” zegt ze “… door dat niet te geloven laat je juist de mannen uit je verleden winnen. Dit is wat zij wilden”

Grappig, Nessie geeft me altijd stof tot nadenken, soms ervaar ik het als confronterend, hard, en toch, I love her to pieces. Haar observaties brachten levens-veranderende inzichten en soms doen ze dat nog steeds.

Note from the writer

Voor alle mannen, heden en toekomst, die er rondlopen en overwegen zich op het pad van Vanessa te begeven. Don’t take her for granted! Ze is waardevol en verdiend niets minder dan dat van een ander.

Onze Chai-date komt tot een einde, deadlines van mijn kant, een dochter die uit school komt en naar paardrijles moet van de ander. Twee verschillende levens, maar tot op dit moment zijn beide levens voor deze dag nog Chai Latte-loos. Gelukkig, vandaag krijgt het sprookje een happy end. Lang leve de Starbucks op Station Leiden, dank voor het redden van onze dag. Met elk een beker in de hand nemen we afscheid, snel een knuffel en door, al multitaskend, want drinken, naar je auto lopen en ondertussen op de bodem van je tas de autosleutels zoeken is ook een vorm van kunst. Eentje die Vanessa als de beste uitvoert.

Bye bye Nessie, tot ziens! Tot Chai!

Acceptatie van toen

Die facebook herinneringen… leuk! …Maar ook confronterend. Van de week werd ik door Facebook herinnerd aan een fotoshoot met mijn ouders die drie jaar geleden plaatsvond in Spaarnwoude. Slechts drie jaar geleden, want in mijn hoofd lijkt het langer. In tussentijd heb ik bergen verzet en halve marathons gelopen. Ik schrik van het feit, dat ik schrik van mijn foto’s. Een steek van verraad gaat door mijn wezen, want schrikken van wie ik was is hetzelfde als zeggen dat ik toen niet goed genoeg was, is het niet?

Zij

Ik zie haar niet als mezelf, ik zie haar als een ander persoon, een ander leven, een andere wereld. De bovenstaande foto doet me het meest schrikken, maar wat maakt haar anders dan mij? Ik mag deze foto’s van mezelf niet negeren. Ik deel de herinnering dan ook op Facebook. Simpelweg omdat zij er ook mag zijn, als degene die ik was. Een eerbetoon aan haar. Ook toen was ik een goed mens, een leuk mens, een aardig mens. Ook een onzekerder mens, een minder sterk mens. Een mens die nog niet voor haar eigen mening durfde uit te komen en die zichzelf zeker niet een schop onder haar kont gaf om uit haar comfortzone te stappen. Maar ik was mens, en dus mocht ik er zijn.

Van half leven naar leven

De bedeesde versie, degene die ik was, zij leefde maar half. Maar, zo bedenk ik mij, het negeren van mijn verleden is ook slechts een half leven. Want net zo goed als het heden en de toekomst, ben ik mijn verleden, en dat is ZIJ. Ik observeer haar met mijn kennis uit het heden. Ik zie nu haar zwakheden, haar struisvogelgedrag en haar gevecht. Met zichzelf, haar omgeving, op het gebied van relaties en in haar relatie met eten. De dame op de foto heeft het niet makkelijk, maar wanneer is het leven dat wel? Hoort het leven makkelijk te zijn of krijgen we terug wat we zelf in het leven stoppen, investeren? Ik heb leren leven door wat ik heb meegemaakt, of laat ik hem anders keren: Ik ben lerende in het leven, want elke dag brengt nog steeds nieuwe uitdagingen om aan te gaan en nieuwe gevechten om te overwinnen.

Acceptatie is het nieuwe begin

… Heel bewust kies ik er voor om niet een foto van mijzelf in het heden in dit artikel te plaatsen. Want dan zou er een vergelijking ontstaan… Daardoor zou ik laten zien dat ik nu een gezonder gewicht nader, dat mijn lichaamshouding is verbeterd. Dat er trots zit in die houding en in mijn blik waar ik eerder het meisje was dat weg wilde kruipen. Door dat te doen zou ik aangeven dat ik toen niet goed genoeg was, … en dat was ik wel! Ik ben nu alleen nog beter!

Zij

Dat een goed gesprek op een vrijdagavond anno 2018 me zomaar terug wierp naar zeven jaar geleden.

Zij

Waar zij vandaan komt kun je het nog horen,
de geluiden van de stad, die haar nu lijken te storen.
Waar verstikkende warmte blijft hangen tussen huizen en gebouwen,
mensen als haar zullen benauwen.
Waar haar hoofd lijkt te ontploffen, overloopt,
van alle problemen die zich daar hebben opgehoopt.

Waar geen blad zich verroerd, windstil als het is,
voor sommigen heerlijk, voor haar een gemis.
Waar haar huid klam aanvoelt van de transpiratie,
alles bij elkaar zorgt voor frustratie.
Waar zij zichzelf nooit geheel kon vinden, maar wat zij nu ontvlucht,
naar waar de wind is, de blauwe lucht…

Ze vertrekt in westerlijke richting, naar de kust,
daar is de ruimte, daar vind ze rust.
De wind, hij pakt haar bij de hand, voert haar met zich mee,
daar ruikt ze het al, de zilte geur, komend vanaf zee.
Voor even kan ze het loslaten, ontspant en ze geniet,
daar, heel even, van de elementen die deze dag haar biedt.

Ze kan zich beter tegen de onrust in haar hoofd verweren,
daar waar ze zich niet aan de geluiden van de stad hoeft te irriteren.
Het licht, het dimt langzaam, van een dag die zijn einde bereikt heeft,
daar kijkt ze toe hoe de zon in zee zakt, zich gewonnen geeft.
Ze gaat terug naar het begin, zucht tevreden, en gaat staan,
daar bedenkt ze, de sterren tellend, ik ben niet voor niets gegaan…

Ik versus mijn naakte lichaam

… Sinds het veertien minuten over zes was deze ochtend houdt het mij bezig. Het heeft er voor gezorgd dat ik de planning voor My Storybook omgooide, want het onderwerp integreert me en roept vragen bij me op. Ik kan niet anders dan er over schrijven, want schrijven kan mij antwoorden brengen, en soms ook niet.

Het Naakte Lichaam

06.14: Samen met mijn Naakte Lichaam loop ik door mijn huisje, genietend van de koelte van 24 graden. De ramen gaan open want de zon staat er nu nog niet op, de luxaflex is reeds naar beneden. Ik kom het Naakte Lichaam tegen als ik van de kamer naar de keuken loop, op de deur die naar de slaapkamer leidt. “Hallo Naakt Lichaam” … denkbeeldig zwaai ik naar haar. Een jaar geleden was deze confrontatie niet mogelijk geweest. Toen bestond zij nog niet. Het Naakte Lichaam was toen nog een bedekt lichaam. Ik beweeg mijn benen, het Naakte Lichaam beweegt mee. Ik trek mijn mondhoek op, .. oef, die benen…

Naakt en Natuurlijk

Mijn gedachten dwalen even af naar eerder deze week toen een ander naakt lichaam zich voortbewoog in deze zelfde ruimte. Keukenkastjes opentrok op zoek naar glazen. Geheel op zijn gemak met zichzelf en zijn lichaam. En zo hoort het te zijn is het niet? Op een natuurlijke, ontspannen manier omgaan met het lichaam dat we hebben, geen schaamte. Ik creëerde mijn Naakte Lichaam zelf en toch ben Ik ook degene die zich voor dat zelfde Naakte Lichaam schaamt. Dat is heel erg dubbel. Het Lichaam kan er niets aan doen, Ik had dit om handen.

Hoe ik naar mijn lichaam keek

… Het Naakte Lichaam niet mooi vinden, dat is één ding. Ik vond mijn lichaam voorheen vies… een wat kinderlijke benaming, maar het was wat mijn brein jarenlang aangaf. Een te zwaar, transpirerend lichaam. Vies is het enige woord dat voldoet aan het gevoel dat ik al die jaren heb gehad. Ik merk dat ik nog moet wennen aan het transpireren. Ik moet nog leren dit als iets natuurlijks te zien en niet te koppelen aan het vieze Naakte Lichaam zoals ik decennia lang heb ervaren. Ik merk dat ik mij nog vaak verontschuldig als ik verhit van de fiets afstap. Dat andere naakte lichaam dat op zoek was naar glazen waarschuw: “Geen knuffel! Ik heb getranspireerd!”

…”Weet je wel dat het een heel natuurlijke geur is?” Zei hij eens. Ik dacht erover na nog niet in staat het beeld van het lichaam los te koppelen van het woord vies. Vandaag komt het weer bovendrijven.

Wat je ziet ben jezelf

Het Naakte Lichaam dat ik deze ochtend zag wekt minder walging bij mij op. Eigenlijk is er niet eens meer sprake van het woord walging. Het is het Naakte Lichaam dat ik zelf creëerde. Met zelfliefde, zelfzorg en doorzettingsvermogen. Het Naakte Lichaam is mijn natuurlijke omhulsel zonder een masquerade aan gebloemde jurken en uiterlijk vertoon. Puur, echt en het verdiend het om van gehouden te worden.

…Ergens in het diepste van mijn brein rijst de vraag of ik ook zo liefdevol over het Naakte Lichaam had kunnen denken toen het haar oude vorm nog had. Is dit acceptatie van mijn lichaam, of draagt de 48 kilo die ik minder weeg hierin ook een positief steentje bij?… Ik gun mijn Oude Ik dit gevoel van berusting ook… Het antwoord blijf ik je schuldig. Ik besluit er niet langer over na te denken. Het is wat het is, dit gevoel komt op dit moment en het verleden is slechts het verleden.

Let it be

Me and My Coach: het inschakelen van hulpverlening

Coach Awesome!

En overpeinzingsberichtje van mijn kant geschreven op de dag dat ik op wolken lijk te lopen. Waarom? Dat volgt later. Eerst wil ik even terug naar een passage uit het werkboek die nog altijd in mijn hoofd zit over de emotie-eter

“…voeding dient dan feitelijk als medicatie om je geestelijk beter te voelen. Maar lichamelijk problemen pak je lichamelijk aan. Sociale problemen pak je sociaal aan en psychologische problemen pak je psychologisch aan…”

Deze kern die in de eerste alinea van fundament 4 staat is mijn houvast geweest. Het vertelde mij keer op keer dat de problemen in mijn hoofd niet opgelost konden worden door teveel te eten. Ik moest die basis goed zien te krijgen, angsten overwinnen, stress uit mijn hoofd bannen, een verleden verwerken… Oef wat lijkt eten, of zoals jij zegt; voeding gebruiken om je geestelijk beter te voelen dan een makkelijke uitweg. Ook hield deze passage mij staande in een wereld waarin hulpverleners en doktoren mij vrijwel allemaal afwimpelden met het oh zo bekende “minder eten en meer bewegen”-riedeltje.

Nee!

Dit is niet hoe simpel het werkt. Ook als ik berichten in de media lees over de toename van zwaarlijvigen denk ik: “Men kijkt niet ver genoeg.” De oorzaak van overgewicht wordt gelegd bij het te veel eten, maar wat is de achterliggende oorzaak van het teveel eten? Naar mijn idee is dat het probleem wat aangepakt moet worden en volgt daarna het traject van minder eten en meer bewegen. Vergeef me mijn overtuiging en spreek me alsjeblieft tegen als je het niet met me eens bent Coach, maar dit is mijn waarheid. Dit is zoals ik denk. Een hele cut-the-crap-uitspraak van mij: Ik denk dat een groot gedeelte van de gewichtsproblematiek voortkomt uit psychische problemen.

Het vermijden van hulpverlening

De drempel om hulp in te schakelen wordt groter. Laat ik het anders formuleren, werd groter voor mij na elke negatieve ervaring met doktoren en diëtisten. “Zelf doen”werd daardoor mijn levensmotto. Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte. Uiteindelijk resulteerde dit in meer dan 25 jaar aanklooien. Wel willen, maar niet kunnen veranderen. Obstakels, beren op de weg en het gebrek aan kennis, durf en vertrouwen in mijzelf.

… Ik begrijp dat een arts genoodzaakt is mij op de gevolgen van overgewicht te wijzen, ook als ik voor een allergie kom. Dat snap ik. Maar in mijn mening wordt er nog teveel voorbij gegaan aan het psychische gedeelte.

Mijn ommekeer

Begin 2017 werd mij verteld dat ik in het voortraject zat om met diabetes gediagnosticeerd te worden. De vraag was niet of ik het zou krijgen, maar wanneer. Afgelopen week ging ik naar de huisarts, in principe om te informeren naar steunkousen voor mijn Lipoedeembenen, maar dat nu even terzijde. Ik had last van spanning voorafgaand aan deze afspraak. Weer gewezen worden op mijn overgewicht en de gevolgen ervan zou ik uiterst pijnlijk vinden. Zeker na het pad dat ik het afgelopen jaar heb afgelegd. Er werd mij gevraagd of ik mijn gewicht ook wilde weten. Het was niet dat ik niet had nagedacht over het feit dat ik op die weegschaal zou moeten staan, en dus deed ik het, al was het maar voor mijn dossier. “Het is minder dan 165 kg toch? “ vroeg ik aan de arts met een zenuwachtig lachje. Zij benoemde het getal waaruit bleek dat ik inmiddels 48,5 kg kwijt ben. Wat fijn! Mijn bloeddruk… 130/95… Nog een iets verhoogde onderdruk maar een hele mooie vooruitgang. Ik dien hier nog even te vermeldden, dat ik het hele gewichtsverliestraject ben begonnen om een gezonder lichaam te creëren. Dat is mijn doel, de rest is bijzaak. Toen ik haar het meetapparaatje zag pakken om mijn bloedsuiker op te meten schoot de stress even goed door mijn lichaam. Ik wilde, … durfde hier eigenlijk de confrontatie niet mee aan te gaan, maar ik was er nu toch… Terwijl de seconden aftikten bedacht ik mij hoe ik zou reageren als ik nu de boodschap zou krijgen dat de diagnose diabetes zou zijn… Mijn waarde bleek een 4.9… Diabetes getackeld én prediabetes getackeld!!! Door koolhydraatarm eten, volop bewegen, emotie-eten tackelen en slaap verbeteren.

Vandaag loop ik op wolken, vol ongeloof nu nog. Opluchting… ook dat, maar nog ergens op de achtergrond. Coach Awesome, dank je wel! Duizend keer het besef dat hulpverlening inschakelen niet een zwakte is, maar de sterkste, stoerste en beste beslissing, die ik ooit heb genomen.

Liefs B.

Hey Barb!

Haha Ik weet niet precies wat je vraag is dus ik reageer op gevoel. Je klinkt eerder enorm blij. Als een energieke puppy waarvan gevraagd wordt om stil te zitten. Haha no way mogelijk dus. Dus je hoeft ook geen vraag te hebben, uit jezelf maar lekker helemaalJ. Je mag compleet gelukkig zijn. Want bespeur ik nou tussen de regels door een rem? Een rem op blij zijn en dat durven uiten, ongecensureerd? Je praat immers over “overpeinzing”, “ongeloof”…en op de “achtergrond”.

Dame, je hebt prediabetes en diabetes haar #ss gekickt!!! Je hebt een gruwelijke bloedvatdichtslibbende en zenuw kapot makende ziekte succesvol aangepakt, via leefstijl en emotie-eten stoppen. Medicatie rondom diabetes helpt overigens de schadelijke bloedsuikerwaarden enigszins te stabiliseren maar de onderliggende ontstekingsfactor wordt NIET aangepakt. (95% van alle ziekten komen voort uit laaggradige ontsteking!). En vergeet niet dat een bijwerking van diabetes, inclusief medicatie, vaak kanker is omdat die torenhoge bloedsuikerwaarden en dus noodzakelijke torenhoge insulinewaarden een krachtige groeistimulus zijn voor een eenmaal ontwikkelde kankercel.

Pre-diabetes en diabetes

De overgang van prediabetes naar diabetes is doorgaans 5 jaar als niks verandert en jij hebt de rollen omgedraaid!!! Dus wees extatisch trots op jezelf zou ik zeggen. Geen ongeloof maar I FREAKIN’ DID IT! Jij hebt je lichaam gemanipuleerd om weer een vetverbrander te worden ipv bloedsuikerverbrander. Jij hebt die mooie benen van je gebruikt om al die veeeele km’s nagenoeg iedere dag te gaan wandelen of te fietsen. En dat i.c.m. koolhydraatarm eten en toename rust in hoofd en hart, maakte jouw lichaam weer insulinegevoelig. Dus bye bye diabetes. Onder controle, zonder medicatie!

Mooie benen

En ja…ik zei mooie benen. Zoals ik laatst zei, je hebt lipoedeem, maar je bent niet lipoedeem. Zelfs je benen “zijn” niet lipoedeem, ze hebben het. (Net als je gedachten van je oude-ik. Je hebt ze, je bent ze niet.) Je benen zijn dus veel meer dan alleen lipoedeem. Ze brachten jou letterlijk en figuurlijk naar nieuwe plekken in je leven. Een leven weg van energierovers, gebruikers, beperkingen van lichaam en geest en eenzaamheid. Dus ze zijn mooi, inclusief lipoedeem…heel mooi zelfs.

Dus als ik gelijk heb, UIT jezelf compleet, want zoals ik keer op keer zeg als hersenspoelende affirmatie, voor vooral de emotie-eter:

Problemen en tegenslag horen bij het leven als eb en vloed…en briljant ga ik ermee om.

Tegenslag en ellende hoort ook bij het leven dus om daarvoor steeds in te houden? Nee, uit jezelf vrij en blij want je bent nu een winnaar in het leven. Barb, je hebt emotie-eten gestopt en onder controle gebracht. Je hebt je angststoornis overwonnen (!). Je hebt prediabetes en diabetes overwonnen. Je hebt supporters en liefdevolle mensen in je leven weten toe te laten en te creëren, die er eerst zacht gezegd onvoldoende waren. Je hebt eigenwaarde en een eigen mening weten te ontwikkelen én te uiten. Jij hebt dus JIJ ontdekt. Je kunt dus aan wat op je pad komt, dus weg met die rem, BECAUSE YOU DID IT! Dus die nieuwe krachten van je kun je later ook weer gebruiken bij de volgende draak op je pad.

Tja, artsen…

Artsen…In het kader van: ze doen wat ze weten. Veel kun je ze niet kwalijk nemen want in zijn algemeenheid kennen ze via hun opleidingen alleen operatie en medicatie. Dus nooit oorzaakaanpak, uitsluitend symptoombestrijding. Ze zijn naar mijn idee tunnelspecialisten. Ze weten veel van wat erin gebeurt maar erbuiten en eromheen? Als je een probleem hebt dat zich in die “tunnel” bevindt dan kunnen ze zeker handig zijn. Zonder twijfel! Maar voor de rest houdt het op. Waarom bijvoorbeeld een zalfje krijgen tegen eczeem als de oorzaak bijvoorbeeld een lekkende darm is omdat het baasje glutensensitief is. Waarom bijvoorbeeld medicatie krijgen tegen diabetes als het baasje een emotie-eter is (bijna de helft van de mensen met overgewicht!) en daardoor hoge bloedsuikerwaarden blijft creëren via koolhydraatrijke voeding, zoals junkfood of die craving steeds voor brood. Waarom steeds brandjes proberen te blussen als je die kunt voorkomen?

“Lange tijd zag ik hulp inroepen als een teken van zwakte.”

Ik snap je uitspraak, zo dacht ik ook en zo worden we ook opgevoed in het westen: we moeten presteren! Naar mijn idee uiteindelijk geboren uit niet goed genoeg denken te zijn dan. Je eigenwaarde afmeten aan de prestaties in je leven. Dus oh jee, oh jee, wat als we problemen hebben en iets niet zelf kunnen. Maar we kunnen ook onmogelijk alles zelf. Hoe saai ook zou het zijn als iedereen wordt geleerd om van alles een beetje af te weten. Dan krijg je ten eerste mensen die nooit uitblinken in iets en je krijgt dan een typische perfectionist die alleen maar zevens haalt, i.p.v. daar een 9 of een 10 en daar een 5 of een 6. Dus halleluja dat je iets niet weet en hulp bij nodig hebt, dan heb je ruimte om te focussen op de dingen in je leven die JIJ belangrijk vindt.

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto 1 en 2 met dank aan MomentGeluk.

Me and My Coach: Ben ik geluk waard?

…Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen pak ik fundament 3 uit het werkboek erbij. Het werkboek van Mark Jensen. Fundament 3: Zelfliefde. Regel 8: Laat welvaart toe. Laat geluk toe.

Het is rond 04.30, over een half uur gaat mijn wekker. In het ochtendschemer probeer ik de antwoorden te vinden op de chaos in mijn hoofd. Een chaos die zorgt voor nachten vol piekermomenten hoe ik ook mijn best ook doe om met een leeg hoofd te gaan slapen.

Dear Coach Awesome!

Ik wéét dat er meer dan genoeg mensen met grotere problemen rondlopen dan ik op dit moment. Maar dit is mijn wereld. Mijn universum waarin ik op 1 sta. Mijn probleem negeren zou gelijk staan aan mezelf terug zetten in positie en tijd. Weer terug in het verleden waarin ik die eerste plaats in mijn universum, niet verdiende.

Waarom durft een mens geen geluk te accepteren? … onder meer uit angst om het weer kwijt te raken lees ik. Ik begrijp deze reden. Het zou kunnen passen in mijn oude denkwijze. Als je het geluk niet toelaat, dan weet je ook niet wat je mist op het moment dat het je leven weer verlaat. Laat mij dus maar zonder het geluk leven, dan zal ik het gemis niet kennen… Maar het is mijn oude Ik die dit begrijpt. Met Authentieke Ik denkt bijna instinctief: “Armoede!!!!” Liever een heel verder leven zonder geluk, als ik dat ene stukje maar kan aanraken.

Ben ik geluk waard

Ben ik geluk waard? Ik laat deze zin herhaaldelijk door mijn hoofd gaan. De Authentieke kant van Mij is heel snel geneigd om “Ja” te roepen, vol overtuiging. Maar is die overtuiging er ook echt? Nachtenlang ben ik op zoek naar bevestiging. Ik vraag het niet, ik zoek het… Speur in gedachten gesprekken af, laat berichten keer op keer mijn brein passeren om daar onderliggend de boodschap te kunnen ontdekken dat ik het waard ben om lief gevonden te worden. Soms andersom; juist de bevestiging zoekend dat ik het niet waard ben. Ik verval weer in het kleine-meisjes-gedrag waarvan ik had gehoopt dat ik het voorgoed de rug had toe gekeerd. Ik weet, dat niemand mij de bevestiging kan geven behalve ikzelf. Ik zal mezelf genoeg waarde moeten toekennen, anders zal ik altijd een reden vinden om het geluk niet te accepteren. En al lijkt het wellicht niet zo Coach Awesome, ik vind dat ik dat geluk zo enorm verdien in mijn wereld, mijn universum…

Waar loop ik nu precies vast volgens jou? Het erkennen daarvan is naar mijn idee de sleutel tot verdere vooruitgang. De sleutel tot het accepteren van geluk.

Hello Barb!

Ben jij geluk waard vraag je je af de laatste tijd rondom een zeer spannend maar uiterst mooi onderwerp in je leven: liefde van een ander! (Ze schrijven er wel eens liedjes en films over, wist je dat;) Gebaseerd op feiten is het antwoord volmondig ja, waarom ben je bijvoorbeeld anders met mij toen in zee gegaan en al zo veranderd van lichaam en geest? Omdat je jezelf waardeloos vond of juist toen ergens (diep van binnen) fantastisch vond en dus liefde waard bent van jezelf én anderen?

Maar gebaseerd op je gedachtewereld bevind je je in een logische tweestrijd: je oude-ik vs je authentieke-ik.

Tijdslijn verleden-heden-toekomst

Je oude-ik kent nu overheersend gevoelens van angst, gebaseerd op pijnlijke ervaringen in patroonvorm in het verleden. En wat doet men doorgaans bij angst? Niet doen van wat men wél wil en heeeeel veel aandacht gaan geven aan angst. Gevolg daarvan? Knippen en plakken (copy-paste) tijdslijn verleden-heden op tijdslijn heden-toekomst. Alle pijnlijke ervaringen en crashes die op die tijdslijn van je verleden tot heden gebeurden zullen dus gewoon weer gaan herhalen in de rit naar je toekomst. Door blijven leven in comfort hellzone noem ik dat. Luisteren naar je oude-ik creëert daardoor een uiterst voorspelbare toekomst…alleen een donkere. Je oude-ik probeert die klappen te voorkomen door te luisteren naar angst. Maar wat je aandacht geeft groeit. Altijd. Je creëert daardoor dus juist wat je vreest door te luisteren naar je oude-ik, naar de angsten ervan.

Geen verandering zonder spanning…dus lang leve spanning!

Je authentieke-ik bevat snel alle antwoorden in je leven omdat die stammen uit je interne stem, je intuïtie, je instinct, je buikgevoel. De analyse die daarna gebeurt, de ja-maar’s, de angstgedachten en het eindeloze gepieker, das je oude-ik. Luister je daarnaar dan zal wéér een nieuwe crash gebeuren op de tijdslijn van je heden naar je toekomst. Dus weg ermee. Makkelijker gezegd dan gedaan alleen. Lichamelijk gezien zijn de neuronen in je hersens namelijk nog hard-wired om alarm te slaan bij liefde van een ander in je leven. En het lichaam onder het hoofd is biochemisch nog letterlijk verslaafd aan de gevoelens van die angstgedachten. Dus zeg je volmondig ja tegen verandering, dan zul je al snel letterlijk protest gaan ervaren van zowel je lichaam als hoofd. Letterlijk. De gevoelsreceptoren in je lichaam willen namelijk gevoelens van angst blijven voelen en de hypothalamus in je hoofd wil hun wens aanvankelijk gehoorzamen, dus die gaat letterlijk angstgedachten produceren, zodat angst blijft winnen. Ik noem dat de strijd tussen je oude-ik en je authentieke-ik. En die is onoverkomelijk. Dus wat te doen?

Observeer je angst…en doe het alsnog

Zodra men hun eigen gedachten en gevoelens gaan observeren ontstaat er afstand en zit men niet meer “in” die gedachten en gevoelens van de oude-ik. Alsof je een beetje uit je lichaam treedt. Dan kun je steeds eenvoudig en zonder enige veroordeling of beoordeling zeggen: “Hey, ik hoor mijn oude-ik.” Dat moment is perfect om te gaan horen wat je interne stem glashelder zegt. Als je een muntstukje opgooit, dan weet je interne stem nog voordat die op je hand valt wat het antwoord is. Red pill or blue pill? Linksaf of rechtsaf? En je interne stem durft die keuze ook te maken omdat die weet dat die een winnaar in het leven is. Een overvloed aan levenssucces en geluk zit in de mindset en leven van je authentieke-ik, maar ook briljant kunnen omgaan met problemen en tegenslag. Beiden part of life en beiden geen probleem voor je authentieke-ik, want die erkent al zijn of haar kracht en pracht maar accepteert ook cut the crap al zijn of haar kwetsbarheden, leerpunten en blunders. Dus kom maar op verandering!

Dus Barb…aan jou de vraag

Als je het geschreeuw en paniek observeert van je oude-ik…wat zegt dan je interne stem? En wat durf je dan uit liefde voor jezelf te beslissen én te doen? Kies je voor je oude-ik dan weet je wat je donkere of lege toekomst wordt. Kies je echter uit zelfliefde voor de spanning van verandering, dan ben je juist veilig, want juist daar leeft je winnaar in jouw leven: je authentieke-ik. Red pill or blue pill Barb?

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor blijvend gewichtsverlies coach van emotie-eters Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Foto/s met dank aan MomentGeluk.

De schaamte voorbij: Lipoedeem deel 3

Ik bedenk het me op de ochtend dat de wind om me heen danst, zowel van voor, als achter, als links, en als rechts lijkt weg te komen. Het is al laat, de klok op de Gedempte Oude Gracht geeft 05.40 uur aan. Ik steek al fietsend de Gracht over en besef me dat dit ‘zo’n dag’ is.

Zomaar een dag

Zomaar een dag, niets bijzonders. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik heb haast, de wind plaagt mij, speelt met mijn haren. De haren die om mijn gezicht waaien irriteren me. Nog meer irritatie; mijn benen werken niet mee deze ochtend. Het gevoel herken ik bij de eerste meter. Crap! De pijn in mijn bovenbenen. Het gebrek aan kracht. De vermoeidheid terwijl mijn dag nog maar net is begonnen. De wind terzijde genomen, weet ik nu al dat mijn fietstocht in gevoel vele malen langer gaat lijken dan op een goeie dag. De realiteit zal leren dat het me een kleine vijf minuten extra kost maar de impact is enorm. Van lekker wakker worden op de fiets is vandaag, of elke dag waarin het lichaam tegenwerkt, een waar gevecht.

Ik geef niet op

Sinds 2 januari fiets ik bijna dagelijks tenminste 14 km en soms rond de 28. Omdat ik deze datum als ‘doel’ had gesteld? Welnee! Ik was het gewoon zat. En toevallig was dat op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Telkens de bus pakken stond gelijk aan verliezen. Een Loser zijn. Toegeven aan de pijn en vermoeidheid. Toegeven aan Lipoedeem. Ik ben er van overtuigd dat het zware gevoel verergerde door mijn gebrek aan beweging. Ondanks dat ik toen al wel liep.

Ik ging het gevecht aan, ik weet nog dat ik die 2e januari onder het station doorfietste en een foto Appte aan friend en fotograaf Mye Denekamp van MomentGeluk, die ook de foto’s voor dit artikel maakte. Ik weet nog dat ik mijn Roodkapjes-jas droeg en mijn tijgerprint-jurk, wat eigenlijk een luipaard is. Grappig, hoe de kleding altijd van die onvergetelijke details zijn die me bijblijven op bepaalde gebeurtenissen… Van 0 naar tenminste 14 km per werkdag. Van nadenkend hoe ik mijn voet van de grond op de trapper krijg naar doen. Niet ‘gewoon doen‘, want dat proces, dat is simpelweg niet ‘gewoon’, maar wel doen!

F*ck! Mijn billen!

Behalve een enorme last van mijn billen was er spierpijn. Wat moest mijn lichaam wennen! Het gevoel dat ik halverwege de terugweg niet verder meer kon en een terugreis die altijd langer duurde dan de heenreis. F*ck wat een pijn deed het om het fietsen opnieuw te integreren in mijn leven! …Maar met de dag ging het makkelijker. Ik maakte er een spelletje van om de bus waar ik voorheen in zat tijdens de route voor te blijven. Zwaaiend naar de reizigers die bij de bushokjes staan te wachten en waarmee ik maandenlang in dezelfde bus zat. Wilskracht werd mijn beste vriend, want zonder die wilskracht had ik me niet door de ‘beginnerspijn’ heen kunnen zetten.

De baas over mijn eigen lichaam

Waarom liet ik mijn lichaam zo lijden? Omdat ik de regie over mijn lichaam terug wilde. Niet de Lipoedeem maar Ik beslis wat mijn lichaam doet en kan. Door te vechten, elke dag. Laat ik heel eerlijk zijn. Me verschuilen achter de Lipoedeem was een comfortzone, maar ook een slachtofferrol. Die rol past niet meer in mijn huidige leven. Liever pijn door beweging dan pijn door enkel alleen de Lipoedeem. Die overwinning gun ik die aandoening niet. Er zijn goede dagen, er zijn slechte dagen. Het is wat het is. Ook die slechte dagen kom ik door. Vechtend.

Ondertussen ben ik op de fiets nog steeds in gevecht met de pijn in mijn benen, de wind, de irritatie en de rond mijn hoofd wapperende losse haren. Ik zucht, rem af en zet mijn voet aan de grond. ik draai mijn haren en zet ze met een klem vast op mijn achterhoofd. Zo! dat is één irritatiepunt minder! Nu weer door, het is tenslotte zomaar een dag.

Me and My Coach: je mag jezelf fantastisch vinden

Al een paar weken loop ik vast in mijn proces bij Coach Mark Jensen. Hoe, wat en waarom? En hoe kom ik met behulp van hem weer op het juiste pad?

Hey Coach Awesome!

Een andere insteek dan mijn meeste berichten aan je. De laatste weken liep ik vast met de opdrachten die je mij gaf. Weerstand van mijn kant. Omdat ik geen zin had? Omdat ik niet naar je wilde luisteren? Ik werd door je wakker geschud, maar kwam in de verdediging, want ik deed het niet om te pesten.

Ik wil vooruit. Ik wil progressie maar ik stagneerde. Ik bleef tegen één opdracht in het bijzonder aanhikken. Jij noemt het De top 50 van je kracht en pracht. Van mijn kracht en pracht in dit geval. Wat maakt mij mooi? Wat maakt mij uniek? Wat maakt mij Barb?

Een essentieel onderdeel waar keer op keer terug gekeken wordt tijdens het traject dat ik bij je volg. Mij lukte het niet eens om antwoord te geven. Laat staan dat ik dat antwoord kan voelen, beleven, … geloven.

What about me?

… Wat kan ik zeggen over mezelf: Ik ben een goed mens, een mooi mens zelfs. Ik heb een mening, een visie. Die visie deel ik door te schrijven. Want dat kan ik. Woorden overbrengen. Ik kan, door wat ik uitzend een groep prachtige mensen tot mijn inner circle rekenen. Mensen die voor mij klaar staan. Onzelfzuchtig en oprecht. Mensen die in staat zijn om naar mij te luisteren, na te denken over wat ik te melden heb. Geweldig deze mensen, en IK verzamelde ze. Mijn kracht om dat voor elkaar te krijgen.

Het lichaam: sterker en tot meer in staat dan dat ik ooit verwachtte…

Maar dan wordt het moeilijker voor mij. Vraag je me namelijk wat ik mooi vind qua uiterlijke kenmerken aan mijzelf, dan stagneert mijn opsomming langzaamaan. Och, heel ijdel wil ik echt wel toegeven dat ik blij ben dat ik geen bouwvakkerfiguur heb. Dat ik blij ben met mijn taille. Het vrouwelijke lichaam. Mijn ogen… mijn uitstraling… het feit dat ik regelmatig 10 jaar jonger wordt geschat dan de 40 jaar die ik ben… maar dan wordt het stiller, de pauzes tussen de antwoorden worden langer. Ik plaats onzichtbare vraagtekens bij mijn antwoorden, en al zijn ze niet zichtbaar voor de buitenwereld, de vraagtekens zijn er wel…

Ik voel het nog niet

“Je mag jezelf fantastisch vinden.”

Je bleef me er in de afgelopen maanden op wijzen Coach, maar het voelt nog niet als Barb om dat vol overtuiging te zeggen. Je gaf mij de opdracht om die Top 50 van mijn kracht en pracht te maken. Ik stelde deze opdracht uit, en uit , en uit. “Ik vind mezelf fantastisch”. Ik herhaalde het keer op keer in mijn hoofd, zong het, fluisterde het en zei het hardop, maar de woorden worden nog niet ‘mijn’. Willen geen deel van mij worden tot op het moment dat ik dit schrijf. Koppel ik de uitspraak nog teveel aan een vorm van arrogantie? Is dat wat de weerstand oproept?

Een beetje bescheidenheid

In de Top 50 benoem ik bescheidenheid, maar het woord en ik staan nog wat onwennig tegenover elkaar. Niet omdat het woord nieuw is voor mij. Zeker niet. Het is reeds jarenlang een deel van mij. Maar voor het eerst in mijn leven sta ik nu op het punt dat ik twijfel aan de betekenis. Bescheidenheid: Positief of juist een valkuil? De valkuil waarbij ik mezelf wegcijfer voor het benefit van een ander. Een ander meer gunnen dan mezelf.

Is bescheidenheid mijn onderdeel van mijn kracht en pracht, of is het en verkapte vorm van onzekerheid?

Coach… wat is jouw mening?

Hai Barb!

Ik vond de laatste weken erg mooi qua proces. Er ontstond namelijk na een blokkade op je pad, nu een beweging voorwaarts. Ik moest dan ook eventjes cut the crap worden naar jou. Je ogen gingen toen gelukkig open voor de pijnlijke realiteit dat je al jouw eigen kracht en pracht eigenlijk niet kon omschrijven. Laat staan zwart op wit noteren en vol gaan omarmen.

Positieve bescheidenheid

Kijk, bescheidenheid is perfect als het voortkomt uit gevoelens van dankbaarheid. Dankbaar zijn voor het bescheidene, voor het gewone en het alledaagse dat je wél hebt. Laat staan de bonussen en goodies van het leven die je nog meer krijgt.

Negatieve bescheidenheid

Maar jouw vorm van bescheidenheid was naar mijn mening jarenlang iets heeeeeel anders. Het was bescheiden opstellen om zodoende niet op te vallen. Het was niet opvallen zodat “men” jou ook niet kon afwijzen of boos kon worden op jouw aanwezigheid. Op jouw mening bijvoorbeeld. Op jouw weerwoord. Op jouw visie. Op jouw wensen en behoeften. Etc. Bescheiden opstellen stond mijns inziens ook gelijk aan mensen over je heen laten lopen. Ik snap dat heel goed want dan zijn ze bijvoorbeeld niet boos op je. Maar als je afwijzing probeert te voorkomen van anderen door jezelf weg te cijferen, dan wijs je continu je eigen wensen en behoeften af.

Als je jouw kracht en pracht vol beseft, dan wil je niet meer je eigen wensen en behoeften wegcijferen…ook al wordt de ander bijvoorbeeld boos op je. Big deal dan namelijk…want je waardeert voortaan jezelf!!! Je hebt dan in de kern geen goedkeuring meer nodig van anderen. Dus so what als ze boos worden. En je gaf het al aan, je hebt een clubje dierbaren om je heen die jou echt steunen. Dus laat men maar boos worden omdat jij bestaat, je bent namelijk veilig door je kring van supporters en je zelfliefde.

Muurbloempje vs stralen in de spotlight

Jouw bescheidenheid stond samenvattend naar mijn idee synoniem aan het zijn van een muurbloempje. Ik zei in het verlengde hiervan tegen jou dat je jezelf echt fantastisch mag vinden. Dat raakte jou want dat is anders toch superarrogant en overdreven? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg, zegt de “nuchtere” Nederlander heel vaak. Maar waarom in hemelsnaam dat doen?! We bestaan namelijk! We zijn geboren, daarom mogen wij vol stralen en in de spotlights staan. Niet voor aandacht, waardering en goedkeuring van anderen, maar uit zelfliefde. Waarom ben je anders open en bloot geboren? Om vervolgens onzichtbaar weg te schuilen voor de rest van je leven?

Als je niemand kwaad doet en liefdevol en vreedzaam de wereld benadert…waarom zou je in hemelsnaam jezelf niet fantastisch mogen vinden? Als je jouw kracht en pracht vol omarmt, dan is dat geen arrogantie of beter willen zijn dan een ander door onzekerheid. Nee, dat is gewoon zelfliefde. Het is namelijk in de praktijk erkenning geven aan jouw bestaan!

…Ik vond het dus tijd om je positief even wakker te schudden, want het leven tikt af. Er is dus geen luxe voor die negatieve vorm van bescheidenheid. De resultaten in ons leven zijn exact gebaseerd op wat we onszelf waard vinden. Dus als je jouw kracht en pracht kunt omschrijven én omhelzen (!), dan stijgt je eigenwaarde en dus de resultaten in je leven. Van gezondheid tot geld en alles ertussenin. Je mag het allemaal hebben.

Je mag compleet gelukkig zijn Barb:)

Je coach,
Mark

Heb je vragen voor Coach Mark? Je kunt hem mailen op info@markjensen.nl of bereiken op 06 24553879.

Heb je zijn nieuwe website al gezien? Ckeck it out! www.markjensen.nl !

Foto’s met dank aan Mye van MomentGeluk.