Auteur: Barbara vV

…‘Bar! Wat zie je er goed uit!’ Ik hoorde het vandaag om precies te zijn één-en-twintig keer. Zelfs felicitaties omtrent mijn gewichtsverlies. Oma met tranen in haar ogen omdat het me ein-de-lijk is gelukt gewicht te verliezen, en omdat zij mij een gezonder lichaam toe wenst dan ik had.
Wat men te zien kreeg was een versie van mij die ruim 40 kilo minder aan gewicht meedraagt dan de laatste keer dat zij mij zagen.
‘Wat zie je er nu mooi uit!’
‘Wat ben je goed!’
Ik glimlach, haal mij schouders op omdat ik mezelf geen houding weet te geven, want ondertussen schreeuwt een stem vanuit de diepste diepte van mijn wezen:’Maar vroeger was ik ook goed!!!’

Hoogverraad

Leef ik nu gezonder: Yes!
Doet mijn lichaam het nu beter dan voorheen: Yes!
Ben ik blij met de tot nu toe behaalde successen: Oh hell yes!!
Maar erkennen dat ik nu beter ben, mooier ben, leuker ben dan zeven maanden geleden is iets wat ik nog niet over mijn hart kan verkrijgen. Het voelt als verraad aan de Barbara-van-zeven-maanden-geleden. Erken ik mijn succes in het heden, accepteer ik mezelf in het Nu, dan verloochen ik de Barbara uit het verleden, dat ‘meisje’ dat zo hard erkenning nodig had. Hoogverraad ten opzichte van haar! ‘Treason!’ Als de Queen of Hearts in Alice in Wonderland die gilt: ’Off with her head!!!’ Hoogverraad wordt immers bestraft me de dood.

Maar de pijn die ik voel, is dat de pijn van mijzelf? Of is dat de pijn die verraad met zich meebrengt van de onwetende versie van mij die nog ergens in mijn gedachten schuilt. Mijn Oude Ik. Dient zij langzaam en pijnlijk af te sterven om ruimte te maken voor de verbeterde versie van de Ik in het Nu? Is dat dan de sleutel tot zelfacceptatie in het heden, zonder schuldgevoel jegens wie en wat ik was?

…Of is Mijn Oude Ik wellicht degene die verraad pleegde door mij tegen te houden op mijn pad voorwaarts en mij gevangen hield in een veel te zwaar lichaam?  Hoort haar hoofd op het hakblok te liggen terwijl de beul zijn bijl inspecteert voor hij zijn missie zal volbrengen?

‘Coach Awesome, maanden geleden vertelde ik je over mijn gevoelens van verraad en mijn weerstand over de stappen die toen nog voor mij lagen. In mijn woordenboek stond dat woord zelfacceptatie, alleen betekende het in mijn wereld dat ik blij moest zijn met mezelf zoals ik toen was. Dat niet volledig kunnen zijn, doordat ik wist dat ik stappen diende te maken ten behoeve van de gezondheid van mijn lichaam was toen hetgeen waardoor het woord verraad in mijn gedachten gebrandmerkt stond. Leg het nog eens uit, zodat ik het nog eens door kan lopen, want wellicht ligt daar ook de oplossing voor mijn hedendaagse gevoelens die ik nog niet heb kunnen weerleggen’

B.

---

Hey Barb? 

…en zeker dat je vroeger ook goed was! Met een uitroepteken. Daar kom ik zo op terug, maar eerst het ultraverwarrende woordje “zelfacceptatie”.

De definitie van zelfacceptatie

Je snijdt hier voor de mens die wil afvallen namelijk berucht verwarrende punten aan vind ik; punten die ik jou ook zag ervaren in het begin toen we samen aan de slag gingen met je. En zoals ik tegen je zei: ik had nooit door dat zo een aanzienlijk deel van de plussize-community denkt zoals jij toen: afvallen is hoogverraad aan jezelf; off with the heads!!! Ik was geschokt door de waanzin ervan.

Ik zag je dan ook weken struggelen met hoe ik over zelfacceptatie denk en hoe jij eroverdacht. Zelfacceptatie betekent namelijk toegeven, niet opgeven. Toegeven aan wie en wat men is op dat moment in het heden. Toegeven aan het exacte nu van een persoon in zijn of haar leven. In steeds meerrust en vrede kunnen toegeven aan de hele wereld dat men gewoon freakin‘ mens is. Openlijk toegeven dus, in kalmte en ontspanning, dat men bijvoorbeeld schulden heeft, werkloos is, achterstand heeft in ontwikkeling, vaak chagrijnig boos kan zijn, obees is, emotie-eter is, blundert, schaamtevolle dingen doet, imperfect is, een knalrood hoofd krijgt bij aandacht in groepen, gehandicapt is, etc. “Hello, my name is human.”

En hoe kan men dus toegeven dat wij gewoon allemaal mens zijn?

Toen ik letterlijk en figuurlijk zwaar een emotie-eter was, hielpen de volgende veranderingen in denken hier uitstekend bij:

1)Mijn eigenwaarde hangt niet af van mijn prestaties in het leven. Ik ben namelijk al goed genoeg, ongeacht de prestaties in mijn leven. Of ik nu 1 kg weeg of 5000. Ik ben goed genoeg, simpelweg al omdat ik besta! De kinderlijke behoefte bijvoorbeeld aan een aai over de bol van iemand anders als volwassene, bij “goede” prestaties in het leven, heb ik dus niet meer nodig. Mijn Oude-Ik snakt ernaar, niet mijn Authentieke-Ik echter. De opvoeding is echt voorbij, hoe goed of slecht die ook was. Ik heb als volwassene dus geen waardering én acceptatie meer nodig van iedereen. Ik en een clubje dierbaren die mij waarderen om mij, niet mijn prestaties, that’s all I need. Hoe intens ik nog steeds kan blunderen, ik accepteer mezelf exact zoals ik nu ben. Ik geef toe.

Zucht…de rust en bevrijding door zo te denken:)

2) Ik doe altijd wat ik weet, en als ik beter had geweten had ik beter gedaan. (Punt.)

Als iets niet werkt, DOE wat anders.

Ik las ooit een blog van iemand met obesitas en die haalde toevallig één van mijn favoriete uitspraken aan, namelijk de definitie van idiotie volgens Albert Einstein: Continue hetzelfde blijven doen, maar wel steeds een ander resultaat verwachten. Ze sprak namelijk over haar intense frustraties rondom al haar diëten die falen. (logisch, want diëten werken in 95% van de gevallen nooit om vele menselijke redenen). Ze dacht waarom doorgaan met hetzelfde? Toen dacht ik…aha nu komt het. Ze gaat iets anders DOEN. Want in het verlengde van bovenstaande uitspraak is mijn leefmotto: als iets niet werkt, DOE wat anders. Maar de dame koos voor juist niets doen. De dame gaf dus helaas op. En wat me zo boos maakte is dat ze serieus zelfs anderen aanspoorde om ook niets meer te doen, want tada: “accepteer jezelf”.

Maar ieders individuele GEVOEL en IMPACT op lichaam en geest van obesitas gaat echt gewoon door hoor…in een leven dat aftikt. Je geeft dus nooit op! Je doet dus wat je in ieder geval wél kan en zoekt verder door naar blijvende oplossingen om emotie-eten en obesitas blijvend hun ass te kicken, zoals de fundamenten die ik jou geef Barb. Ik heb zelf namelijk persoonlijk ervaren wat voor heftigs obesitas en emotie-eten met mijn lichaam en geest deed, vooral toen ik mijn ogen wagenwijd ervoor durfde te openen. Ik heb gezien en zie nog steeds wat het met anderen doet qua kwaliteit en kwantiteit van hun leven. En trust me, die woorden kwaliteit en kwantiteit hebben inhoud. Er zit echt een wereld onder de huid.

Geef nooit op!

Daarom is mijn persoonlijke mening rondom obesitas en emotie-eten: geef nooit op, omdat wij allemaal zo intens waardevol zijn. We mogen compleet gelukkig zijn. Onze kracht en pracht mag vol en laaaaaaang stralen in dit enige leven dat wij leven. Hoe bizar fantastisch is het bijvoorbeeld dat jij, Barb, eindelijk weer kan fietsen omdat je erop past nu je zo lekker afvalt via een vernieuwde mindset!!! Dat je letterlijk steeds minder een gevangene bent van het lichaam en de wegcijferende geest van je Oude-Ik.

Afvallen is dus verraad aan jezelf? Of wat ik tussen de regels door vaak lees bij blogs van anderen: afvallen is alleen maar meedoen aan het ideaalbeeld van de maatschappij, dus niet doen. Off with the heads dus als je afvalt, door het hoogverraad aan jezelf?

Nee, een dikke vette nee.

Afvallen is juist trouw zijn aan je Authentieke-Ik.

Je coach,
Mark

 

Beeldmateriaal met dank aan MomentGeluk

 

 

 

Soms zijn er mensen die je pad blijven kruisen, of simpelweg je pad niet verlaten. Eén van die mensen is Vanessa. Ondanks dat we elkaar tijden niet spraken zijn we nooit uit elkaars gedachten verdwenen. Altijd waren er de Facebook-berichtjes als de klok op gelijke cijfers stond. 11.11 @ Nessie. 09.09 @ Bar…Niet iedereen begreep de berichtjes, maar wij begrepen elkaar. Ergens op de wereld was er iemand die aan je dacht als je zo’n berichtje tegen kwam. Het was onze zwijgende verbintenis.

Vanessa en ik kennen elkaar uit, wat lijkt, een vorig mensenleven waarin zij de rol van de Ontastbare had en ik de rol van klein angstig vogeltje vertolkte. Ik trof  Nessie korte tijd geleden weer. Voor het eerst maakte ik kennis met haar dochter. Even ging er een steek door me heen. De bekende oude pijn die me even herinnert dat ook ik een kind had kunnen hebben dat slechts enkele maanden ouder zou zijn dan de stoere dame die Monstertrucks boven prinsessen verkiest. Aan de keukentafel bij Vanessa bespraken we haar moederschap, mijn gebrek daaraan, mannen, ex-partners, het leven en waar het ons tot op dat moment had geleid. Maar waar we beiden niet over uit konden was dat we toen, zes jaar geleden, op een zonnige dag in Haarlem nooit hadden kunnen verwachten waar we nu zouden staan. We versloegen draken, beklommen de hoogste berg en joegen regenbogen na. Wij zijn niet gemaakt om te verliezen in dit leven. Ik niet. Zij niet.

En nu het woord aan Vanessa:

“Nessie, ik zou vereerd zijn wanneer jij voor My Storybook zou willen schrijven!”

Die vraag kreeg ik van Barbara, Bar, een aantal weken geleden. Bar is altijd actief en creatief geweest woorden, pen en papier. Een aantal jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen op een volstrekt random manier. Mijn (inmiddels) ex-partner en haar (inmiddels) ex-partner waren (of zijn) collega’s van elkaar. In de digitale wereld sprak ik de ex van Bar wel eens. Hij heeft ons eigenlijk (digitaal) aan elkaar voorgesteld. Daarop besloten we een middagje Haarlem in te gaan; shoppen en een etentje. De klik was er meteen al.

Logisch achteraf gezien wanneer je twee meiden begin 30 bij elkaar zet, beide ongelukkig in hun relatie en niet op de laatste plaats ongelukkig met zichzelf. Altijd worstelend met hoe de buitenwereld hun ziet. Het enige verschil tussen ons, was dat Bar zich daar wel van bewust was en een weg zocht om ermee om te gaan en ik… ik was me er van bewust maar het grootste gedeelte van de dag had ik er schijt aan.

Of het koppelen van Bar en mijzelf door haar ex het des gewenste doel gehad heeft betwijfel ik. Want die ene dag, lopend door de straten en zittend op het terras, heeft ons versterkt. De stappen die daarna gezet zijn, de wijze waarop wij beide nu in het leven staan, hoe wij omgaan met iedere terugslag, dat is eigenlijk een wereld van verschil. De 2.0 versie van onszelf.

Over de jaren heen hebben wij elkaar niet dagelijks gesproken. Eerlijk gezegd niet eens iedere maand. En toch blijven onze wegen elkaar kruisen. Zoals ik al zei heeft Bar altijd al de “gift of creativity with words” gehad en ik…. Ja…. Af en toe wanneer de depressie weer eens toesloeg, liefdesverdriet, verdriet, kommer en kwel. Je kent het wel.

Mijn dochter van 4, Morgan, en ik wonen inmiddels in een klein dorpje buiten Leiden. Eigenlijk de rust opzoekend in een leven wat geen enkele dag saai is. Onze belevenissen terwijl wij onze dromen najagen. De uitdagingen als alleenstaande ouder. De epische faalmomenten. De momenten van ongekende trots. Zelfs de momenten waarop je of ineens de realisatie hebt dat je verdomd veel op je moeder lijkt, of dat jouw kind verdomd veel op jou lijkt en de frustraties die dat met zich meebrengt. Het pad wat we hebben moeten afleggen om hier te komen, van tranen naar de slappe lach. Ons leven. Dat is waar ik met trots over ga schrijven voor “My Storybook”.

In our life: we chase rainbows even in thunderstorms.